Otkriće biljnih virusa vezuje se za 1898. godinu kada je Martinus Willem Beijerinck proučavajući mozak duvana ukazao na novi svet infektivnih agenasa („contagium vivum fluidum“). U Srbiji tridesetih godina prošlog veka, proučavanja biljnih virusa započela su naučnim radom Mladena Josifovića na šarki šljive. Posle Drugog svetskog rata, Dragoljub Šutić, Veljko Nikolić i Mitar Jordović uvode naučne eksperimentalne metode u istraživanja viroza, i time postavljaju temelje razvoja proučavanja biljnih virusa kod nas. Razvoj virusologije u Srbiji, kao i u većini zemalja, obuhvatao je nekoliko faza: početnu deskriptivnu (otkrivanje i opisivanje brojnih viroza), potom epidemiološku (proučavanje načina održavanja i širenja virusa), fizičko-hemijsku (proučavanje morfoloških osobina i hemijskog sastava virusa), molekularno-biološku fazu (razumevanje strukture i funkcije genoma virusa, mehanizama replikacije, unapređenje starih i uvođenje novih metoda detekcije i identifikacije virusa i njihovih sojeva, pravilna taksonomija virusa u skladu sa poreklom i evolutivnim međuodnosima)
