Byrska-Krobicka, Beata

Jurczyszyn, Artur

Polish

Jagiellonian Univeristy Repository

Medicina Sportiva Practica 2003, Tom 4, Nr 3-4 Copyright © 2003 Medicina Sportiva ISSN 1640-0143Medicina Sportiva PracticaWydawana we współpracy z Zakładem Medycyny WF i Sportu AWF Kraków oraz Zakładem Medycyny Katastrof i Pomocy Doraźnej KAiIT CMUJ w KrakowiePoradnik sportowo-lekarski dla uczniów, nauczycieli, zawodników, trenerów, organizatorów kultury fizycznej, lekarzy, ratowników oraz wszystkich zainteresowanych wszelkimi formami aktywności fizycznej.Wydawca: Medicina Sportiva, www.medicinasportiva.plMedicina Sportiva Practica pragnie być miejscem wymiany doświadczeń, wiedzy i poglądów pomiędzy zainteresowanymi medycznymi aspektami wf., sportu i rekreacji. Kopiowanie treści „Medicina Sportiva Practica” jest dozwolone jedynie na użytek prywatny.PODEJRZENIE CHOROBY DEKOMPRESYJNEJ U NURKA,Jurczyszyn Artur1, Byrska-Krobicka Beata21Klinika Hematologii, Szpital Uniwersytecki, Kraków 2Szpital Zakonu Bonifratrów św. Jana Grandego, KrakówChoroba dekompresyjna występuje w przypadkach zbyt szybkiego spadku ciśnie­nia, któremu poddany był organizm człowie­ka. Podczas dekompresji gaz rozpuszczony uprzednio we krwi (np. azot w przypadku nurków oddychających mieszaniną sprę­żonego powietrza) nie może pozostać w sta­nie rozpuszczonym i tworzy pęcherzyki. Czas na wydalenie gazu przez płuca jest zbyt krótki. Pęcherzyki tworzą się szczególnie w tkankach, gdzie gaz był rozpuszczony w naj­większej ilości, a także w miejscach, gdzie przepływ żylny jest spowolniony (np. w mózgu i rdzeniu kręgowym). Skutki cho­roby dekompresyjnej oraz mechanizmy działania terapii hiperbarycznej są podob­ne jak  w przypadku zatorowości po­wietrznej.Choroba dekompresyjna może przebie­gać pod dwoma postaciami: 1 -  typ I lek­ki, 2 -  typ II ciężki. Zdarza się również postać przewlekła, gdzie dochodzi do ja­łowej martwicy kości. Do ciężkich obja­wów choroby dekompresyjnej zaliczamy:1) ból stawów, brzucha, pleców,2) osłabienie ogólne,3) trudności w oddychaniu,4) krwistą plwocinę,5) porażenie kończyn, mrowienie, drętwienie,6) zaburzenia widzenia i zawroty głowy7) drgawki, utratę przytomności,8) spadek ciśnienia tętniczego krwi -  wstrząs kardiogenny.W dniu 10 maja 2003 r. o godznie 13.40 do Izby Przyjęć Szpitala Zakonu Bonifra­trów św. Jana Grandego w Krakowie zgło­sił się pacjent - nurek M.H. lat 26. Powo­dem zgłoszenia się do szpitala była nastę­pująca sytuacja. Podczas nurkowania wraz z instruktorem i grupą nurków na Zalewie w Zakrzówku, gdy pacjent był na głęboko­ści około 26 metrów pod wodą doszło do awarii sprzętu (prawdopodobnie zamarzła dysza podająca sprężone powietrze). Cho­ry zmuszony był do szybkiego wynurze­nia się z wody -  czas wynurzenia trwał około 30 -  40 sekund, a powinien trwać zdecydowanie dłużej (zgodnie z Tabelami Dekompresji). Natychmiast po wypłynię­ciu na powierzchnię wody chory odczuwał bardzo silny ból, o charakterze ucisku w klatce piersiowej, duszność oraz znaczneMedicina Sportiva Practica 2003, Tom 4, Nr 3-4 Copyright © 2003 Medicina Sportivaosłabienie. Ból trwał około 30 minut i był on zlokalizowany zamostkowo. Chory skar­żył się na opasujący charakter bólu na wyso­kości dolnych części żeber i przepony. W chwili przyjazdu do szpitala objawy ustąpiły.Badanie podmiotowe wykazało, iż pacjent był w pełni świadomy, w logicznym kontak­cie słownym, w dobrym stanie ogólnym. W badaniu fizykalnym nad polami płucnymi osłuchowo stwierdzono szmer pęcherzykowy, po stronie prawej zaostrzony. Akcja serca mia­rowa - 90/min., szmer skurczowy 2/6 słyszal­ny nad zastawką mitralną, ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 140/80 mmHg, brzuch był miękki, niebolesny, bez oporów patologicz­nych, wątroba niepowiększona, śledziona nie- badalna. Wykonano dwukrotnie badanie elek­trokardiograficzne: rytm miarowy, zatokowy, akcja komór o częstości 90/min, normogram; ponadto stwierdzono wyższe odejście punktu J w V2-V3 i niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Przeprowadzono podstawowe badania laboratoryjne. Morfologia krwi obwodowej: WBC 10.100 /ml, Ht 46,6%, Hb 14,3 g/l, RBC4.720.000 /ml, MCV 99 fl, PLT 227.000 /ml. Elektrolity: Na+ 142 mmol/l, K+ 3,27 mmol/l. Gazometria krwi tętniczej: pH 7,47 ; pO2 184,6%, pCO2 45,3 mmHg, HCO3 32,2 mmol/ l, BE +7,5, Sat O2 99,3% - wskazywała na al- kalozę metaboliczną (chory oddychał tlenem przez maskę zaraz po wynurzeniu się z wody, w trakcie transportu do szpitala oraz po przy- jeździe do Izby Przyjęć). Wykonano również zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, na którym były widoczne pola płucne bez zmian naciekowych, serce niepowiększone. Ponad­to chorego poddano konsultacj i neurologicz­nej: wg relacji pacjent nie odczuwał bólów i osłabienia kończyn dolnych, negował zawro­ty i bóle głowy, podwójne widzenie i zaburze­nia czucia powierzchniowego. Podczas prze­prowadzonej próby Romberga stał pewnie, w tyłopochyleniu wystąpiła tendencja do latera- lizacji w lewo, spłycenie lordozy w odcinku szyjnym, bez innych odchyleń od normy. W Izbie Przyjęć stosowano ciągłą tlenoterapięi obserwację chorego. Wobec powyższego, przy wątpliwościach co z chorym zrobić (brak standardów postępowania w chorobie dekom­presyjnej), konsultowano się telefonicznie mię­dzy innymi z Konsultantem Wojewódzkim w dziedzinie medycyny sportowej oraz lekarzem dyżurnym w Ośrodku Specjalistycznym w Gdyni, gdzie prowadzona jest terapia hiperba- ryczna. Po konsultacjach zdecydowano o pil­nym, lotniczym transporcie chorego do ośrod­ka specjalistycznego w Gdyni, celem dalsze­go leczenia. Jednak pacjent w szpitalu czuł się bardzo dobrze i po rozmowie z lekarzem nie wyraził zgody ani na transport, ani na hospita­lizację. Opuścił szpitalną Izbę Przyjęć na wła­sne żądanie, wcześniej został pouczony, iż w razie wystąpienia niepokojących objawów po­winien zgłosić się do najbliższego szpitala lub stacji Pogotowia Ratunkowego. Został wypi­sany z Izby Przyjęć szpitala około godziny17.00 i następnie po czterech godzinach po­wiadomił telefonicznie, iż czuje się dalej bar­dzo dobrze. Chory zatelefonował po dwóch dniach, tj. 12 maja 2003 r. do lekarza, który się nim opiekował i poinformował, iż nadal czuje się dobrze i nie wymaga żadnej pomocy me­dycznej.Ze względu na coraz szersze zaintereso­wanie nurkowaniem, nasz przypadek wska­zuje, iż istnieje potrzeba opracowania standar­dów postępowania w chorobie dekompresyj­nej, które byłyby pomocne dla lekarzy opieki podstawowej i specjalistycznej.Szczęśliwe zakończenie w opisanym przy­padku związane było najprawdopodobniej z faktem, iż nurek przed wynurzeniem na po­wierzchnię przebywał pod wodą krótko, jedy­nie kilka minut. Pomimo tego nie należy lek­ceważyć nawet drobnych objawów choroby dekompresyjnej, która innym razem może skończyć się bardzo źle.Adres do korespondencji:Dr n. med. Jurczyszyn Artur Klinika Hematologii CMUJ ul. Kopernika 17, Kraków e-mail: mmjurczy@ cyf-kr.edu.pl

Podejrzenie choroby dekompresyjnej u nurka

https://ruj.uj.edu.pl/xmlui/bitstream/handle/item/266866/jurczyszyn_byrska-krobicka_podejrzenie_choroby_dekompresyjnej_2003.pdf?sequence=1&isAllowed=y

Podejrzenie choroby dekompresyjnej u nurka

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Jagiellonian Univeristy Repository