Baština je politički pojam čije značenje oblikuju institucije države-nacije i akademije. Država-nacija svoj legitimitet temelji na predodžbi kolektivne povijesnosti, pri čemu baština služi kao mjesto sjećanja koje povezuje takav narativ. Spomenuti se proces realizira kroz političke tj. državne institucije u vidu institucija koje se bave zaštitom baštine, obrazovnih institucija, muzeje i slično, te akademskih institucija struka vezanih uz zaštitu baštine, poput povijesti umjetnosti te etnologije i kulturne antropologije. Na nadnacionalnom planu proces se odvija putem međunarodnih institucija posvećenih zaštiti baštine kao što je UNESCO. Ovaj rad proučava i daje osnovni pregled mehanizama kroz koje se konstruiraju baštinski narativi i analizu nacionalnih i međunarodnih institucija kroz koje se taj mehanizam odvijaHeritage is a political concept whose meaning is formed by institutions of the nation-state and academia. The nation-state bases its legitimacy on the concept of collective history, where heritage serves as a place of memory that connects such a narrative. The aforementioned process is realized through political, i.e. state institutions in the form of institutions dealing with the protection of heritage, educational institutions, museums and the like, as well as academic institutions of professions related to the protection of heritage such as art history, ethnology and cultural anthropology. At the transnational level, the process takes place through international institutions dedicated to heritage protection such as UNESCO. This paper explores and provides a basic overview of mechanisms by which heritage narratives are constructed and provides analysis of national and international institutions through which this mechanism takes place
