Charakterystyka elektrogramów ujścia komorowego lewostronnych dodatkowych szlaków przewodzenia

Wstęp: Celem pracy jest opracowanie kryteriów identyfikacji ujścia komorowego dodatkowych lewostronnych szlaków przewodzenia na podstawie analizy elektrogramów rejestrowanych w miejscach aplikacji prądu o częstotliwości radiowej (RF). Materiał i metody: Oceniono 114 aplikacji RF, w tym 78 nieskutecznych i 36 skutecznych, u 36 pacjentów z pojedynczym lewostronnym dodatkowym szlakiem przewodzenia. Porównywano zależności czasowe elektrogramów dwubiegunowych w czasie przewodzenia zstępującego i wstecznego przez dodatkowy szlak oraz morfologię elektrogramów jednobiegunowych w czasie przewodzenia zstępującego w miejscach skutecznej i nieskutecznej aplikacji prądu. Wyniki: Miejsca skutecznych aplikacji prądu w rejestracjach dwubiegunowych wyróżniały się: 1. krótkim czasem między główną lokalną aktywacją przedsionka a główną lokalną aktywacją komory, Aa-Va — 46,9 ms vs. 57,2 ms (p = 0,021); 2. krótkim czasem między początkiem fali delta EKG a elektrogramem głównej lokalnej aktywacji komory, delta-Va — 11,0 ms vs. 18,1 ms (p = 0,025), znamienność statystyczna istotnie wzrastała przy wartościach poniżej 14 ms (p = 0,001); 3. krótkim czasem między początkiem elektrogramu komory a główną lokalną aktywacją komory, pV-Va 25,5 ms vs. 34,3 ms (p = 0,043), istotność statystyczna znacznie wzrastała, gdy ten czas jest krótszy lub równy 25 ms (p = 0,002); 4. rejestracją potencjału dodatkowego szlaku przewodzenia (p = 0,028). Miejsca skutecznych aplikacji prądu w odprowadzeniach jednobiegunowych wyróżniały się: 1. charakterystyczną morfologią QS zapisu komory p = 0,03 z widocznym sygnałem przedsionka p = 0,023; 2. elektrogramem z wszystkimi wymienionymi cechami zwiększającym 39-krotnie szansę skutecznej aplikacji prądu.Wnioski: Miejsce dla skutecznej aplikacji ujścia komorowego lewostronnego dodatkowego szlaku przewodzenia można zidentyfikować, analizując wiele elementów zapisów odprowadzeń jedno- i dwubiegunowych rejestrowanych elektrodą ablacyjną. W identyfikacji miejsca ablacji dodatkowych szlaków lewostronnych w zapisie dwubiegunowym znaczenie mają: stwierdzenie sygnału pęczka Kenta oraz krótki czas od początku fali delta w EKG do głównej lokalnej aktywacji komory, natomiast w zapisie jednobiegunowym — sygnał QS z jednoczesnym uwidocznieniem sygnału przedsionka