Woningbouw - staaltjes van vernuft

Vanaf het midden van de 1ge eeuw wordt staal toegepast in de woningbouw. Bij de eerste experimenten verving staal alleen de traditionele materialen, zonder gebruik te maken van de specifieke eigenschappen ervan. Staal werd niet gezien als een bijdrage aan de kwaliteit en de duurzaamheid. Woningen betekenen bezit en status en hebben als zodanig vaak een emotionele waarde. Staal wordt gemakkelijk geassocieerd met snel, tijdelijk en goedkoop. Bouwbedrijven die van huis uit vertrouwd zijn met metselen en timmeren gedogen staal eigenlijk alleen als wapening in vloeren en lateien.Producenten van industrieel vervaardigde woningen in landen als Japan en Frankrijk begrepen al vroeg dat er een geheel eigen markt is in de nieuwbouwsector. Dergelijke ondernemers buitten de mogelijkheden uit van de prefab bouwwijze en pasten staal zo toe, dat de aard en de status van de woning niet werden aangetast (afb. 16.1). Initiatieven in de Verenigde Staten en Engeland bleken eveneens succesvol

Mo-nu-menten van vernieuwing

De ontwikkeling van ijzer en staal toont een groot aantal momenten waarop nieuwe technieken worden toegepast. Door de inspirerende en anticiperende wijze waarop dat gebeurt, kunnen de produkten nu worden beschouwd als monumenten van hun tijd. Dit is vooral van belang voor het inzicht in de ontwikkeling van het technisch concept. Het verlichte materiaal stimuleerde een zelfstandiger ontwerphouding, los van conventies en tradities. De aard van de bouwopdrachten en de signatuur van actuele bedrijvigheden die om een toegesneden behuizing vragen (opkomst industrie, grootkapitaal, werkplaatsen, fabrieken, pakhuizen etc.) bepalen mede de veranderende gedaante van de 'zelfkant' van de architectuur. Een nieuwe taal dient zich aan

Maximal safe dose of I-131 after failure of standard fixed dose therapy in patients with differentiated thyroid carcinoma

OBJECTIVE: The maximal safe dose (MSD) on the basis of bone marrow irradiation levels allows the delivery of a large amount of I-131 to thyroid cancer tissue. The efficacy of MSD therapy in differentiated metastatic thyroid cancers that persisted after conventional fixed dose therapy is investigated. METHODS: Forty-seven differentiated thyroid carcinoma patients with non-responsive residual disease despite repetitive fixed dose I-131 therapy were enrolled in this study. Their postoperative pathologies were 43 papillary carcinomas and 4 follicular carcinomas. The MSD was calculated with the Memorial Sloan-Kettering Cancer Center protocol using serial blood samples. The MSDs were administered at intervals of 6 months. Treatment responses were evaluated using I-131 whole-body scans and serum thyroglobulin measurements. RESULTS: The mean calculated MSD was 12.5 +/- 2.1 GBq (339.6 +/- 57.5 mCi). Of the 46 patients, 7 (14.9%) showed complete remission, 15 (31.9%) partial remission, 19 (40.4%) stable disease, and 6 (12.8%) disease progression. Of the patients who showed complete or partial remission, 15 (65%) showed response after the first MSD session and 6 (26%) showed response after the second session. Twenty-nine patients (62%) experienced transient cytopenia after therapy, but three did not recover to the baseline level. CONCLUSIONS: The maximal safe dose provides an effective means of treatment in patients who failed to respond adequately to conventional fixed dose therapy. I-131 MSD therapy can be considered in patients who fail fixed dose therapy