Komorowe zaburzenia rytmu serca u pacjentów po korekcji zespołu Fallota

Wstęp: Zespół Fallota (TOF, tetralogy of Fallot) należy do wad serca obarczonych wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń rytmu serca, które mogą mieć różnorodny charakter i pojawiać się nawet wiele lat po zastosowanym leczeniu chirurgicznym. Są one uważane za jeden z głównych czynników ryzyka nagłej śmierci sercowej. Wiele elementów może wpływać na częstość oraz charakter występujących zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną analizę wyników badań 104 pacjentów po korekcji TOF. Chorzy w trakcie badań byli w wieku 4,9-40 lat, a w trakcie zabiegu -d 5 miesięcy do 26 lat. Okres obserwacji pooperacyjnej wynosił 2,9-24,8 lat (śr. 11 lat). Na podstawie badania EKG metodą Holtera podzielono pacjentów na grupę A (n = 17), w której obserwowano istotne komorowe zaburzenia rytmu i grupę B (n = 87) bez takich zaburzeń. Wyniki: Porównanie obu grup wykazało dłuższy okres obserwacji i starszy wiek w chwili zabiegu u pacjentów z komorowymi zaburzeniami rytmu. W grupie tej wystąpiły 2 nagłe zgony sercowe. Nie stwierdzono istotnych różnic w pozostałych analizowanych parametrach. Wnioski: Komorowe zaburzenia rytmu serca stanowią poważny problem u pacjentów po korekcji TOF. Ich częstość jest większa u osób operowanych później i wzrasta wraz z wydłużeniem okresu obserwacji. Pacjenci z komorowymi zaburzeniami rytmu wymagają szczegółowej, odpowiednio częstej kontroli, a w wybranych przypadkach - leczenia. Zaburzenia rytmu serca mogą być jedną z potencjalnych przyczyn nagłej śmierci sercowej

Komorowe zaburzenia rytmu serca u pacjentów po korekcji zespołu Fallota

Wstęp: Zespół Fallota (TOF, tetralogy of Fallot) należy do wad serca obarczonych wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń rytmu serca, które mogą mieć różnorodny charakter i pojawiać się nawet wiele lat po zastosowanym leczeniu chirurgicznym. Są one uważane za jeden z głównych czynników ryzyka nagłej śmierci sercowej. Wiele elementów może wpływać na częstość oraz charakter występujących zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną analizę wyników badań 104 pacjentów po korekcji TOF. Chorzy w trakcie badań byli w wieku 4,9-40 lat, a w trakcie zabiegu -d 5 miesięcy do 26 lat. Okres obserwacji pooperacyjnej wynosił 2,9-24,8 lat (śr. 11 lat). Na podstawie badania EKG metodą Holtera podzielono pacjentów na grupę A (n = 17), w której obserwowano istotne komorowe zaburzenia rytmu i grupę B (n = 87) bez takich zaburzeń. Wyniki: Porównanie obu grup wykazało dłuższy okres obserwacji i starszy wiek w chwili zabiegu u pacjentów z komorowymi zaburzeniami rytmu. W grupie tej wystąpiły 2 nagłe zgony sercowe. Nie stwierdzono istotnych różnic w pozostałych analizowanych parametrach. Wnioski: Komorowe zaburzenia rytmu serca stanowią poważny problem u pacjentów po korekcji TOF. Ich częstość jest większa u osób operowanych później i wzrasta wraz z wydłużeniem okresu obserwacji. Pacjenci z komorowymi zaburzeniami rytmu wymagają szczegółowej, odpowiednio częstej kontroli, a w wybranych przypadkach - leczenia. Zaburzenia rytmu serca mogą być jedną z potencjalnych przyczyn nagłej śmierci sercowej

Ocena pacjentów po korekcji zespołu Fallota

Materiał i metody: Analizie poddano 104 pacjentów po korekcji zespołu Fallota, operowanych w latach 1976–1997. Wiek pacjentów w chwili zabiegu wynosił od 5 miesięcy do 26 lat, a wiek w czasie badań kontrolnych 5–40 lat. Okres obserwacji pooperacyjnej wynosił 4,2–25 lat (średnio 11,2 lat). U 6 pacjentów w okresie poprzedzającym badania kontrolne wykonano reoperację — najczęściej z powodu rezydulanego przecieku międzykomorowego. Wyniki: Powiększenie sylwetki serca w obrazie RTG stwierdzono u 23% chorych, asymetrię rysunku naczyniowego płuc u 10%. W badaniu echokardiograficznym niewielki przeciek w pobliżu łaty międzykomorowej stwierdzono u 16%, istotny gradient w drodze wypływu z prawej komory u 13,5%, a ciśnienia w prawej komorze powyżej 60 mm Hg u 10,6% pacjentów. Komorowe zaburzenia rytmu serca w badaniu Holtera obserwowano u 17 chorych, a podczas próby wysiłkowej dodatkowo u 7 osób. Nieprawidłowości w scyntygrafii perfuzyjnej płuc stwierdzono u 43 pacjentów. U większości badanych chorych stwierdzono nieprawidłowości w przynajmniej jednym z wykonywanych badań. Nie wpływały one istotnie na efekt hemodynamiczny i czynnościowy, ale były wskazaniem do interwencyjnych zabiegów u 13 pacjentów (najczęściej poszerzenia gałęzi tętnicy płucnej) i do ponownego zabiegu u 4 (zwężenie w drodze wypływu z prawej komory). Wnioski: Pacjenci po korekcji zespołu Fallota wymagają stosownie odpowiednio zaplanowanego schematu badań kontrolnych, który pozwoli wykryć resztkowe pozostałości wady lub następstwa jej leczeni

Ocena pacjentów po korekcji zespołu Fallota

Materiał i metody: Analizie poddano 104 pacjentów po korekcji zespołu Fallota, operowanych w latach 1976–1997. Wiek pacjentów w chwili zabiegu wynosił od 5 miesięcy do 26 lat, a wiek w czasie badań kontrolnych 5–40 lat. Okres obserwacji pooperacyjnej wynosił 4,2–25 lat (średnio 11,2 lat). U 6 pacjentów w okresie poprzedzającym badania kontrolne wykonano reoperację — najczęściej z powodu rezydulanego przecieku międzykomorowego. Wyniki: Powiększenie sylwetki serca w obrazie RTG stwierdzono u 23% chorych, asymetrię rysunku naczyniowego płuc u 10%. W badaniu echokardiograficznym niewielki przeciek w pobliżu łaty międzykomorowej stwierdzono u 16%, istotny gradient w drodze wypływu z prawej komory u 13,5%, a ciśnienia w prawej komorze powyżej 60 mm Hg u 10,6% pacjentów. Komorowe zaburzenia rytmu serca w badaniu Holtera obserwowano u 17 chorych, a podczas próby wysiłkowej dodatkowo u 7 osób. Nieprawidłowości w scyntygrafii perfuzyjnej płuc stwierdzono u 43 pacjentów. U większości badanych chorych stwierdzono nieprawidłowości w przynajmniej jednym z wykonywanych badań. Nie wpływały one istotnie na efekt hemodynamiczny i czynnościowy, ale były wskazaniem do interwencyjnych zabiegów u 13 pacjentów (najczęściej poszerzenia gałęzi tętnicy płucnej) i do ponownego zabiegu u 4 (zwężenie w drodze wypływu z prawej komory). Wnioski: Pacjenci po korekcji zespołu Fallota wymagają stosownie odpowiednio zaplanowanego schematu badań kontrolnych, który pozwoli wykryć resztkowe pozostałości wady lub następstwa jej leczeni