Ablacja cieśni trójdzielno-żylnej wśród pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków jako terapia pomostowa celem utrzymania rytmu zatokowego — badanie pilotażowe

Introduction. Among patients suffering from atrial fi brillation (AF), there is a certain population with episodes of typical atrial fl utter (AFL). A detrimental effect of atrial remodelling caused by AF is well known, therefore duration of AF is an important prognostic issue for such patients. In our study we attempted an approach consisting of cavotricuspid isthmus (CTI) radiofrequency (RF) ablation and aldosterone receptor blocker administration for a purpose of maintaining sinus rhythm. The aim of this study was to assess long-term effects of such treatment in patients with AFL and/or AF.Materials and methods. Population of 64 patients aged 64.7 years was divided into 3 groups: I — AFL (n = 34); II — AFL with paroxysmal AF (n = 13); III — persistent AF despite antiarrhythmic treatment (n = 17). CTI ablation was performed in all individuals, with subsequent direct current cardioversion in group III. Postablative antiarrhythmic medications were started in all patients in group II whilst in group III the current treatment was continued. Aldosterone receptor blocker was implemented in a part of group I and in all remaining patients. The mean follow-up period was 13.9 months.Results. In group I, typical AFL recurrence occured in 3 patients (8.8%). In group II, 1 AFL recurrence was successfully treated with repeated ablation, and 1 AF relapse was noted. In group III, 7 AF relapses were treated defi nitely with pulmonary vein isolation or accepted as permanent AF. The primary success rate of the procedure was 91% vs. 85% vs. 59 % (p < 0.05).Conclusions. CTI ablation is a therapeutic procedure for AFL and AFL concomitant with paroxysmal AF. Such procedure makes a moderately successful alternative for patients with persistent AF, while treatment with propafenone and aldosterone receptor blocker is provided. CTI ablation may constitute a bridging therapy aimed at preserving sinus rhythm in patients awaiting the pulmonary vein isolation.  Wstęp. W znacznej części populacji pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) współistnieją napady trzepotania przedsionków (AFL). Zważywszy na niekorzystny efekt AF w postaci remodelingu przedsionka, istotne dla rokowania pacjentów jest, by okres arytmii był jak najkrótszy. W opisanym niżej badaniu, w celu uzyskania rytmu zatokowego, podjęto próbę leczenia ablacją prądem o częstotliwości radiowej (RF) cieśni trójdzielno-żylnej (CTI) oraz antagonistą receptora aldosteronowego. Celem badania była ocena wyników odległych takiego postępowania u chorych z AFL i/lub AF poddanych ablacji CTI. Materiał i metody. Badana populacja składała się z 64 pacjentów (średni wiek 64,7 roku) podzielonych na 3 grupy: I — AFL (n = 34); II — AFL z napadami AF w wywiadzie (n = 13); III — przetrwałe AF mimo leczenia antyarytmicznego (n = 17). Ablację CTI przeprowadzono u wszystkich pacjentów. Pozabiegowe leczenie antyarytmiczne w grupie II rozpoczęto u wszystkich chorych, a w grupie III kontynuowano dotychczasowe leczenie. Antagonistę receptora aldosteronowego zastosowano u części pacjentów z grupy I oraz u wszystkich z pozostałych grup. Okres obserwacji wynosił średnio 13,9 miesiąca. Wyniki. U chorych z grupy I nawrót AFL obserwowano u 3 pacjentów (8,8%), u których wykonano kolejny zabieg, po którym nie notowano AF/AFL podczas obserwacji. W grupie II doszło do jednego nawrotu AFL w ciągu 5 miesięcy, poddanego ponownej ablacji zakończonej sukcesem, oraz jednego epizodu AF (11 miesięcy bez nawrotu arytmii). W grupie III zanotowano 7 nawrotów AF, z następczym zabiegiem izolacji żył płucnych lub uznanych za utrwalone AF. Odsetek skutecznych pierwotnych zabiegów w okresie obserwacji wyniósł 91% w porównaniu z 85% w porównaniu z 59% (p < 0,05). Wnioski. Ablacja CTI stanowi procedurę terapeutyczną dla chorych z typowym AFL oraz osób z AFL i towarzyszącym napadowym AF. Zabieg ten jest umiarkowanie korzystnym rozwiązaniem u pacjentów z przetrwałym AF, pod warunkiem zapewnienia leczenia antyarytmicznego propafenonem i antagonistą receptora aldosteronowego. Ablacja CTI może się okazać terapią pomostową w przetrwałym AF przed izolacją żył płucnych służącą utrzymaniu rytmu zatokowego.

Mucinous cystadenoma of the appendix – case report

Tumors of the appendix are extremely rare and constitute about 0.4% of all tumors of the gastrointestinal tract. The most common benign neoplasm is mucinous cystadenoma, which can be found in 0.6% of all excised appendices and it rarely produces any symptoms. We present the case of a female patient who underwent surgery in the Department of Surgery due to suspicion of an appendicular abscess. On the postoperative pathology study, the diagnosis of a tumor of the appendix (mucinous cystadenoma) was made. Mucinous cystadenoma is rarely included in the differential diagnosis of a non-specific abdominal pain accompanied by non-characteristic laboratory test results and imaging studies. There are no unequivocal guidelines and algorithms of managing this disease. Long-term prognosis is good in the case of a benign tumor

Gruczolakotorbielak śluzowy wyrostka robaczkowego – opis przypadku

Nowotwory wyrostka robaczkowego należą do rzadkości i stanowią ok. 0,4% nowotworów przewodu pokarmowego. Wśród nich najczęściej występującym nowotworem łagodnym jest gruczolakotorbielak śluzowy. Występuje w 0,6% resekowanych wyrostków robaczkowych, przeważnie nie dając wyraźnych objawów. Prezentujemy przypadek pacjentki operowanej w Klinice Chirurgii IV Wojskowego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu z powodu podejrzenia obecności ropnia okołowyrostkowego. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym rozpoznano nowotwór wyrostka robaczkowego (gruczolakotorbielak śluzowy). Gruczolakotorbielak śluzowy jest rzadko brany pod uwagę w różnicowaniu i diagnostyce niespecyficznych bólów brzucha z towarzyszącymi im niecharakterystycznymi wynikami badań laboratoryjnych oraz obrazowych jamy brzusznej. Brakuje jednoznacznych wytycznych i schematów postępowania dotyczących tego schorzenia. Rokowanie odległe w przypadku tego niezłośliwego nowotworu jest dobr

Czynniki wpływające na ryzyko pęknięcia tętniaka aorty brzusznej

Tętniak aorty brzusznej jest stosunkowo często występującą patologią naczyń, a jego pęknięcie niedocenianą przyczyną zgonów z powodu chorób sercowo-naczyniowych. Kluczowym problemem klinicznym jest określenie ryzyka pęknięcia tętniaka, co bezpośrednio przekłada się na wybór strategii leczniczej i stanowi kwalifikację do leczenia operacyjnego. Najczęściej za decydujący parametr rokowniczy uznaje się maksymalną średnicę tętniaka. W świetle obecnych danych naukowych konieczne wydaje się wzięcie pod uwagę również takich czynników jak: dane demograficzne, przeszłość chorobowa oraz morfologię samego tętniaka – jego geometrię i obecność przyściennej skrzepliny. Mnogość czynników, zarówno biologicznych jak i biofizycznych, stanowi dla badaczy duże wyzwanie. Praca stanowi zwięzłe podsumowanie aktualnych danych z dostępnych publikacji naukowych