De winkelstraat als wereld: Samenwerken aan een toekomstbestendig evenwicht van Amsterdamse consumptieruimten: Bevindingen na vier jaar onderzoek RAAK-PRO: "Toekomstbestendig Evenwicht, Balanceren tussen divergerende belangen

Hoe zorg je in Amsterdam voor een aantrekkelijk en gevarieerd winkelgebied waar zowel bewoners, bezoekers en ondernemers zich thuis voelen? Hoe komen deze verschillende belanghebbenden tot een goed functionerend, gezamenlijk beheer van winkelgebieden als een gemeenschappelijke bron met verschillende functies? Wat vraagt dit van de gemeente, hoe is haar rol daarin veranderd en hoe zien we dit terug in beleid? Actuele vragen, die al geruime tijd de gemoederen in Amsterdam flink bezighouden, en die we beantwoorden in het rapport 'De Winkelstraat als wereld’. Dit rapport is uitkomst van het vierjarig praktijkonderzoek Toekomstbestendig Evenwicht: Balanceren tussen divergerende belangen (RAAK-PRO). In dit rapport geven we antwoord op de hoofdvraag: welke interventies, processen en structuren faciliteren 'urban commoning', om te komen tot een meer gebalanceerde ontwikkeling van stedelijke consumptieruimten? Urban commoning is een gedeelde praktijk waarbij belanghebbende rondom een gemeenschappelijke bron samen regels en afspraken ontwikkelen om zo'n plek duurzaam te benutten

Mensen Maken de Stad: Inleiding

Gestuwd door een snelle groei en een oplevende conjunctuur bevindt Amsterdam zich vrij plots in een periode van groot optimisme. Bijbouwen is het devies. Tegelijkertijd kenmerkt de stad zich door sociale polarisatie, fragmentatie en hardnekkige maatschappelijke problemen. Kunnen we de fysieke uitdagingen koppelen aan sociale, economische en ecologische doelstellingen om zo aan een meer inclusieve stad te bouwen? Optimisme gaat vaak gepaard met grote haast terwijl juist nu zorgvuldigheid is geboden in de uitbouw en verdichting van de stad. Episodes uit het verleden bieden belangrijke lessen en inspiratie voor de hedendaagse uitdagingen

Werken in een gebied: gewoon doen in Amsterdam: inleiding

Gebiedsgericht werken staat volop in de belangstelling in Nederland. De rijksoverheid decentraliseert verantwoordelijkheden in het ruimtelijke en sociale domein naar lagere overheden en deze decentraliseren weer vrolijk door naar stadsdelen en gebiedsteams. Gebiedsgericht werken staat kortweg voor een filosofie en methode om binnen een bepaald gebied naar problemen en kansen te kijken én te handelen. Het hangt daarmee niet alleen samen met het schaalniveau waarop de overheid aandacht, beleid en interventies vorm wil geven. Het is ook een poging de systeemwereld van het openbaar bestuur beter in lijn te brengen met veranderende maatschappelijke verhoudingen, waarin bewoners en ondernemers zich vaak lokaal willen inzetten voor medemensen of de buurt

Boos over de financialisering van het wonen [Bespreking van: Hans de Geus (2021) Hoe ik toch huisjesmelker werd: over woonarmoede en ongelijkheid]

Waarom is wonen, vooral voor starters, zo duur geworden? Met deze simpele en belangrijke vraag neemt econoom en journalist Hans de Geus de lezers mee via een negental vlot geschreven hoofdstukken in dit populair geschreven boek waarin analyse en opinie verweven wordt

De stad als experiment: de organisatie van stedelijke innovatie

Stadslaboratoria zijn plekken waar burgers, bedrijven, overheden en kennisinstellingen concrete leerervaringen opdoen in het oplossen van grootstedelijke vraagstukken. Ze passen in een tijd van zelfverzekerde steden die pragmatisch willen innoveren rond ruimtelijke, sociale, economische en bestuurlijke thema’s

Mensen maken de stad: samen werken aan de ruimtelijke en sociale aspecten van Amsterdam

In de publicatie wordt in vier delen het heden en verleden van de Amsterdamse stadsontwikkeling behandeld met lessen voor de toekomst in de opgave Koers 2025. Van de stadsvernieuwing in de Kinkerbuurt in de jaren tachtig, IJburg - ‘Wijk zonder scheidslijnen’ en de inclusieve stadsontwikkeling in de naoorlogse wijken naar een duurzame nieuwe stad in Koers 2025. “Gestuwd door een snelle groei en oplevende conjunctuur bevindt Amsterdam zich vrij plots in een periode van groot optimisme. Bijbouwen is het devies. Tegelijkertijd kenmerkt de stad zich door sociale polarisatie, fragmentatie en hardnekkige maatschappelijke problemen. Kunnen we de fysieke uitdagingen koppelen aan sociale, economische en ecologische doelstellingen om zo aan een meer inclusieve stad te bouwen?

Op pad - Amsterdam Zuidas

Of het een iconisch project is weet ik niet. Maar beeldbepalend voor de Nederlandse ruimtelijke ordening van de laatste paar decennia is de Amsterdamse Zuidas zeker. Twee smalle strookjes grond langs de zuidelijke rondweg A10. In eerste instantie wat toevallig ontstaan toen fusiebank ABN Amro een nieuw hoofdkantoor zocht weg van de benauwde binnenstad. Hier werd de afgelopen twintig jaar een ‘concurrerende plek’ gerealiseerd: gemodelleerd naar de wensen van een (inter-)nationale zakenelite. De ingrediënten voor de vele Zuidas-achtige plekken die overal opdoken waren gelijksoortig en vormden een handboek voor neoliberaal stedelijk beleid: uitmuntende bereikbaarheid (betaald door de overheid) en een bouwprogramma met hoogwaardige kantoren en voorzieningen, luxe woningen en hotels. Uiteraard gelardeerd met aantrekkelijke financiële en fiscale lokkertjes voor bedrijven. Alles overgoten met een flink portie marketing over ‘stedelijkheid’ en ‘succes’

Coping with ambiguity: an urban megaproject ethnography

Integrated urban megaprojects that attempt to (re-)develop parts of cities are complex affairs. The planners employed in them decide on large real estate, infrastructure and public space investments. The lengthy delivery trajectories of these projects undoubtedly result in emerging properties and changes in the social, political and spatial settings in which they are implemented. This ethnographic study focuses on the question how planners cope with this ambiguity in such non canonical practices. By immersion in the Amsterdam Zuidas urban megaproject for half a year, planners were observed in action. The ethnography reconstructs three episodes that represent typical interaction activities that they undertook to discuss progress of the project. The study shows how planners handle diverse types of ambiguity via different coping mechanism and reflects on the implications of these tactics for the project. It also discusses methods, potentials and pitfalls of ethnographic research in urban megaproject scholarship