173 research outputs found
Wpływ układu immunologicznego na rozwój nadciśnienia tętniczego
Hypertension is a very common disorder. It is a major risk factor of myocardial infarction, heart failure, stroke and renal failure. It is well known that the immune system also contributes to this disease. Numerous investigations have demonstrated that lymphocytes are important participants in the development of hypertension and consequent end-organ damage. They produce different cytokines such as tumor necrosis factor α, interferon γ, and interleukin 6 that lead to the development of hypertension. On the other hand, they are also the source of anti-inflammatory interleukin 10. A better knowledge of immunology would lead to the discovery of new therapeutic interventions and more successful treatment of our patients.Nadciśnienie tętnicze pozostaje w czołówce najczęstszych chorób. Jest głównym czynnikiem ryzyka zawału serca, niewydolności serca, udaru i niewydolności nerek. Od dawna wiadomo, że układ odpornościowy przyczynia się do rozwoju tego schorzenia. W wielu badaniach potwierdzono, że limfocyty pełnią kluczową rolę w rozwoju nadciśnienia tętniczego i w konsekwencji — powikłań narządowych. Komórki te stanowią źródło licznych cytokin. Wzrost ciśnienia tętniczego jest związany z podwyższeniem stężeń cytokin prozapalnych, takich jak: czynnik martwicy nowotworu α, interferon γ, interleukina 6, interleukina 17, oraz obniżeniem stężeń cytokin przeciwzapalnych, na przykład interleukiny 10. Dokładne poznanie roli układu odpornościowego w nadciśnieniu tętniczym może zaowocować wprowadzeniem nowych strategii terapeutycznych i skuteczne leczenie pacjentów
Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część pierwsza - pacjent z chorobą niedokrwienną serca a operacja niekardiochirurgiczna
W pracy przedstawiono obecne zalecenia dotyczące
przedoperacyjnej oceny układu krążenia u osób
z chorobą niedokrwienną serca. W niektórych sytuacjach
klinicznych, oprócz szczegółowego wywiadu,
badania przedmiotowego i elektrokardiograficznego,
konieczne bywa wykonanie badań
nieinwazyjnych oraz koronarografii.
Autorzy zaprezentowali zasady przedoperacyjnej
oceny ryzyka powikłań sercowych u pacjentów
zagrożonych zawałem serca lub zgonem sercowym
w okresie okołooperacyjnym. Wysokość
tego ryzyka zależy od rodzaju operacji (jej zakresu
i trybu — pilny, planowy). Można je również
określić na podstawie tak zwanych klinicznych
wskaźników ryzyka.
Niektóre sytuacje kliniczne (rozpoznana choroba
wieńcowa, stan po zawale serca, obecność zastoinowej
niewydolności serca, nadciśnienia tętniczego
czy cukrzycy itp.) warunkują poddanie chorego
odpowiedniej diagnostyce, a także wdrożenie
zmniejszającej ryzyko optymalnej farmakoterapii
Telemedycyna
Telemedycyna kojarzy się najczęściej z operacjami "na odległość" w makro lub
mikro wymiarze. Przykładem może być lekarz, który operuje chorego w kosmosie,
na łodzi podwodnej, przebywając w centrum telemedycznym oddalonym o tysiące
kilometrów. Profesor F. Moohr z Lipska, operujący serce za pomocą robotów sterowanych
na odległość, twierdzi, że koszty takiego działania są bardzo duże. Ciekawostką
może być fakt, że Profesor pierwsze kroki medyczne stawiał w Akademii Medycznej w
Gdańsku.
Telemedycyna opiera się na postępie technologicznym, który obserwuje się w ostatniej
dekadzie. Oznacza to konieczność współpracy między lekarzami i inżynierami w zakresie
badań naukowych, edukacji, jak i świadczenia usług medycznych. Interdyscyplinarny
charakter telemedycyny wymaga współpracy szczególnie między uczelniami medycznymi
i technicznymi. Z dotychczasowych doświadczeń współpracy między Akademią
Medyczną w Gdańsku (AMG) i Politechniką Gdańską wynika, że prawdopodobnie również
w zakresie technologii przyszłości (eHealth) będą rozwijane wspólne projekty badawcze
i edukacyjne
Badania modelowe zastosowania pletyzmografii impedacyjnej do badania przepływu krwi w kończynach
W pracy opisano zastosowanie metody pletyzmografii impedancyjnej do pomiaru przepływu krwi w kończynach górnych człowieka. Przedstawiono założenia pomiaru, oceniono i opisano właściwości metody oraz określono właściwości układu pomiarowego. Oceniono poprawność czteroelektrodowej pletyzmografii impedancyjnej do badań przepływu tkankowego krwi w przedramionach
Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część druga. Pacjent z zastawkową wadą serca a operacja niekardiochirurgiczna
Zastawkowe choroby serca występują relatywnie
często, szczególnie w populacji osób w podeszłym
wieku. Konieczność przeprowadzenia zabiegu niekardiologicznego
u takich pacjentów może stwarzać
wiele problemów, a ponadto wiązać się z podwyższonym
ryzykiem powikłań sercowych. Najwyższy
poziom ryzyka zgonu w okresie okołooperacyjnym
występuje u chorych ze zwężeniem zastawki
aortalnej, jednak uszkodzenie innych zastawek
również może być przyczyną powikłań.
Autorzy przedstawili podstawowe elementy oceny
pacjenta przez lekarza rodzinnego przed zabiegiem
niekardiologicznym ze szczególnym zwróceniem
uwagi na ewentualną obecność wady zastawki,
stopień zaawansowania oraz profilaktykę bakteryjnego
zapalenia wsierdzia
Centralne ciśnienie tętnicze - tonometria aplanacyjna
Obecnie stosuje się nowe wskaźniki wyprowadzone z krzywej ciśnienia tętniczego. Poznanie
ich zalet i ograniczeń staje się koniecznością w praktyce lekarskiej. Tradycyjny
pomiar ciśnienia tętniczego jest jedną z najprostszych i najtańszych metod oceny zmian
hemodynamicznych. Pośrednio ciśnienie tętnicze koreluje z ryzykiem wystąpienia incydentu
lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Obecny stan wiedzy medycznej
pozwala na wykorzystanie cech fali tętna do pośredniej oceny ciśnienia w aorcie, tak
zwanego tętniczego ciśnienia centralnego. Wskaźniki charakteryzujące sztywność naczyń
tętniczych - współczynnik wzmocnienia oraz szybkość fali tętna - są wykorzystywane
w badaniach klinicznych do oceny ryzyka sercowo-naczyniowego.
Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 2, 141-14
Współczesne możliwości diagnostyki i terapii guzów kąta mostowo-móżdżkowego
Autorzy dokonali przeglądu piśmiennictwa dotyczącego diagnostyki i sposobów leczenia
osłoniaków nerwu przedsionkowego. Są to guzy łagodne, rozwijające się w przewodzie
słuchowym wewnętrznym i/lub kącie mostowo-móżdżkowym. Ich objawy kliniczne
zależą od wielkości, umiejscowienia i charakteru wzrostu. Wczesne objawy (otologiczne)
obejmują: postępujący niedosłuch odbiorczy, złe zrozumienie mowy, szumy uszne
i zaburzenia równowagi. Późniejsze objawy (neurologiczne) to: zaburzenia czynności
nerwów V i VII, rzadziej nerwów IX, X i XI. Inne, znacznie rzadsze objawy (neurochirurgiczne),
takie jak: bóle głowy, nudności, wymioty, zaburzenia ostrości wzroku, zaburzenia
węchu, świadczą o znacznym zaawansowaniu nowotworu, będąc już objawami nadciśnienia
czaszkowego.
Diagnostyka opiera się na badaniach audiologicznych (audiometria tonalna i słowna)
i radiologicznych (TK, MRI z kontrastem). Możliwości leczenia osłoniaków nerwu przedsionkowego
to: mikrochirurgia, radioterapia (radioterapia stereotaktyczna, radiochirurgia
stereotaktyczna) i obserwacja z okresową kontrolą obrazu MRI z kontrastem.
Autorzy na podstawie najnowszego piśmiennictwa dokonali krytycznej analizy zalet
i wad każdej z tych metod, ze szczególnym uwzględnieniem radiochirurgii stereotaktycznej,
jako najskuteczniejszej i najbezpieczniejszej metody leczenia małych i średnich
(≤ 3 cm) osłoniaków nerwu przedsionkowego.
Twórcy artykułu podsumowali pracę uwagami skierowanymi do lekarzy rodzinnych,
uczulając ich na wczesne objawy guzów kąta mostowo-móżdżkowego, w tym osłoniaków
nerwu przedsionkowego
Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część trzecia. Pacjent z przewlekłą niewydolnością serca a operacja niekardiochirurgiczna
Niewydolność serca (HF, heart failure) jest jednym
z głównych czynników ryzyka okołooperacyjnej
śmiertelności sercowej. Liczba wykonywanych zabiegów
operacyjnych wzrasta wraz z wiekiem chorych.
Równocześnie zwiększa się częstość HF u pacjentów
w podeszłym wieku. Pojawia się zatem ważny
problem oszacowania wysokości ryzyka okołooperacyjnego
oraz określenia postępowania z chorymi
z tej grupy.
Celem stratyfikacji ryzyka przed zabiegiem jest redukcja
śmiertelności i chorobowości. Dzięki niej
możliwe jest również dostarczenie choremu dokładniejszych
informacji o możliwych powikłaniach, aby
jego zgoda na zabieg była w pełni świadoma. Zmniejszenie
liczby powikłań oraz liczby wykonanych testów
diagnostycznych przed zabiegiem może się
przyczynić do znacznego zmniejszenia kosztów
opieki medycznej.
W pracy omówiono schemat wywiadu, badania
przedmiotowego oraz zakres badań dodatkowych,
które należy wykonać przed zabiegiem, oraz postępowanie,
które może prowadzić do zmniejszenia ryzyka
powikłań okołooperacyjnych u pacjenta z przewlekłą
niewydolnością serca
- …