Trastuzumab as adjuvant treatment for early stage HER2-positive breast cancer — a 10 year history

Overexpression of the receptor for human epidermal growth factor type 2 (HER2), or gene amplification for this receptor is observed in approx. 20–25% of breast cancer patients and is associated with a more aggressive course, a higher risk of recurrence and shorter survival. Trastuzumab, a monoclonal antibody, directed to the extracellular domain of the HER2 receptor, was introduced for the treatment of HER2-positive breast cancer in 1998, and its use has caused equal opportunities for patients with HER2-positive breast cancer and those with HER2-negative. In adjuvant treatment of early breast cancer the risk of recurrence is decreased and overall survival is prolonged. The results of international randomised studies, published more than 10 years ago, despite some controversies concerning optimal regimen and duration of treatment, almost immediately became the basis for a change in the standard of care. Currently we know that the optimal administration of trastuzumab is concurrent with taxane-based chemotherapy, but it should not be added to anthracyclines. Long-term observation of the patient population treated in these trials has shown that the introduction of trastuzumab to clinical practice has changed the natural history of HER2-positive early breast cancer. The benefit from this treatment lasts for many years

Should oncologists be responsible for monitoring post-treatment follow-up in cancer patients?

With increasing cancer rates, a steady rise is also observed in the numbers of such patients being followed-up after their treatment. This aspect of healthcare embraces cancer patients recovering from radical treatment, post-palliative treatment and frequently those patients who have exhausted the possibilities of specialist treatment. Controversies are ever ongoing about who should be responsible for monitoring post-treatment follow-up. Bearing in mind the limited numbers of specialists in clinical oncology, radiotherapy and cancer surgery, relative to GP specialists, the roles of GPs should be more boldly and clearly defined regarding the delivery of healthcare to cancer patients. Developing proficient ‘healthcare models’ based on collaboration between oncologists and GPs is thereby required. This article presents the arguments for justifying such a solution

Breast cancer in young women

Breast cancer (BC) in young women is rare, affecting only 4–6% of women under the age of 40. Regardless, BC remains the most common malignancy among younger patients. Recently, a significant increase in BC rates has been observed among pre-menopausal subjects. Breast cancer in young women requires special attention due to its specific morphologic and prognostic characteristics and unique aspects, including fertility preservation and psychosocial issues (e.g. its impact on family life and career). Young women are more likely to have tumors with higher incidence of negative clinicopathologic features (higher histological grade, more lymph node positivity, lower estrogen receptor (ER) positivity, higher rates of Her2/neu overexpression). Also, they tend to be diagnosed at more advanced stages of the disease. That, in turn, contributes to less favorable prognosis as compared to older women. Young women are generally treated similarly to older patients. Surgical management includes mastectomy or breast-conserving surgery, followed by radiation therapy (younger women have higher local recurrence rates than older women, especially after breast-conserving therapy). Although the basics of chemotherapy are the same for patients of all ages, younger women have some special considerations. It is important to consider options for fertility preservation before starting systemic treatment. Patients should have access to genetic testing as their results may affect the choice of therapy. Younger women and their families should receive adequate psychological support and counselling

Zastosowanie ewerolimusu w czwartej linii leczenia u chorego z zaawansowanym rakiem nerki

W pracy przedstawiono przypadek chorego(ur. 1947 r.) z zaawansowanym rakiem nerki, który w chwilirozpoznania choroby miał 48 lat. Wśród czynnikówryzyka stwierdzono palenie tytoniu przez około 30 lat,około 10 papierosów dziennie, ponadto wieloletni wywiadnadciśnienia tętniczego

Systemowe leczenie chorych na uogólnionego raka jelita grubego — znaczenie współpracy wielodyscyplinarnej w poprawie przeżycia i optymalnym wykorzystaniu refundowanych w Polsce metod leczenia

Wyniki leczenia uogólnionego raka jelita grubego (RJG) są niezadowalające, przeżycia 5-letnie w całej populacji wynoszą około 6%. Przez ostatnie blisko 50 lat podstawową metodą leczenia uogólnionego RJG była chemioterapia oparta na fluorouracylu, w ostatnich latach kojarzona z lekami biologicznymi. Leczenie miejscowe (chirurgia, radioterapia) miało ograniczone zastosowanie. Nowoczesna strategia opiera się na ocenie chorych w ramach wielodyscyplinarnego zespołu. Uwzględniając czynniki kliniczne, należy zdefiniować cel leczenia, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości zastosowania leczenia operacyjnego, szczególnie w przypadku choroby oligometastatycznej. Leki biologiczne (bewacyzumab, cetuksymab i panitumumab) są refundowane w Polsce tylko w ramach programu lekowego i zapisy tego programu determinują wybory terapeutyczne. Kryteria kwalifikacji chorych do leczenia w ramach programu lekowego wymagają od lekarzy kompleksowego i długofalowego planowania leczenia, aby optymalnie wykorzystać dostępne dla chorych leki

Trastuzumab w uzupełniającym leczeniu HER2-dodatniego raka piersi — 10 lat historii

Nadekspresja receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (HER2 — human epidermal receptor growth factor) lub amplifikacja genu dla tego receptora występuje u ok. 20–25% chorych na raka piersi i jest związana z bardziej agresywnym przebiegiem, większym ryzykiem nawrotu i krótszym czasem przeżycia. Trastuzumab, przeciwciało monoklonalne skierowane na domenę zewnątrzkomórkową receptora HER2, został wprowadzony do leczenia HER2-dodatniego raka piersi w 1998 roku, a jego zastosowanie spowodowało wyrównanie szans chorych na HER2- dodatniego raka piersi z chorymi na raka HER2-ujemnego. W uzupełniającym leczeniu wczesnych postaci zmniejsza on ryzyko nawrotu oraz wpływa na wydłużenie życia chorych. Opublikowanie ponad 10 lat temu wyników międzynarodowych badań z losowym doborem chorych, mimo pewnych ówczesnych kontrowersji co do optymalnego schematu i czasu trwania leczenia, niemal od razu stało się podstawą do zmiany standardu. Obecnie wiemy, że optymalne jest podawanie trastuzumabu jednoczasowo z chemioterapią opartą o taksoidy, natomiast nie powinno się go kojarzyć jednoczasowo z antracyklinami. Wieloletnia obserwacja populacji chorych leczonych w ramach wspomnianych badań klinicznych wykazała, że wprowadzenie trastuzumabu do praktyki klinicznej zmieniło naturalny przebieg HER2-dodatniego wczesnego raka piersi, a korzyść z zastosowanego leczenia utrzymuje się przez wiele lat

Zastosowanie ewerolimusu w trzeciej lini leczenia u chorego z zaawansowanym rakiem nerki

W pracy przedstawiono przypadek chorego (ur.1948) z zaawansowanym rakiem nerki, który w chwilirozpoznania choroby miał 59 lat. Wśród czynników ryzykastwierdzono palenie tytoniu przez około 35 lat, około20 papierosów dziennie