Acquired inhibitors to coagulation factors in neoplastic disorders

W pracy opisano diagnostykę i leczenie krwawień wywołanych przez nabyte autoprzeciwciała przeciw czynnikomkrzepnięcia u pacjentów z chorobą nowotworową.Diagnosis and treatment of bleeding caused by acquired autoantibodies to coagulation factors in patients withneoplasms has been described

Some acquired plasma bleeding disorders in patients with neoplasms

W pracy przedstawiono wielospecjalistyczne podejście diagnostyczne i lecznicze do nabytych osoczowych skaz krwotocznych w przebiegu chorób nowotworowych.Multidisciplinary diagnostic and therapeutic approach to acquired plasma bleeding disorders due to neoplastic disorders has been shown

Clinical significance of cancer related anaemia

Niedokrwistość towarzysząca chorobie nowotworowej wywiera niekorzystny wpływ na funkcję ważnych tkanek i narządów. Niedokrwistość i niedotlenienie istotnie pogarszają stan fizyczny chorych. Zmniejszenie wydolności fizycznej znacząco pogarsza jakość życia chorych, ponieważ wpływa na ich stan psychiczny, osłabia funkcje poznawcze, prowadzi do izolacji i obniża ich pozycję socjalną i ekonomiczną. Niedokrwistość, powodując hipoksję guza prowadzi do progresji nowotworu poprzez zwiększenia jego miejscowej ekspansji i skłonności do tworzenia przerzutów. Hipoksja tkanki nowotworowej bezpośrednio lub pośrednio przyczynia się do oporności na napromienianie, niektóre cytostatyki i terapię fotodynamiczną. Lepsze utlenowanie może istotnie poprawić odpowiedź nowotworu na leczenie. Dane kliniczne przemawiają za koniecznością dokładnej kontroli stężenia hemoglobiny (Hb) u chorych na raka i korekty niedokrwistości w celu zwiększenia wrażliwości na chemio- i radioterapię oraz poprawy jakości życia.Cancer related anaemia does have an unfauvorable impact on the functional capacity of the relevant tissue and organs. Anaemia and hypoxia worsen patient’s physical condition. The diminished capacity for physical activity has a detrimental impact on quality of life as it influenced a mental status, weaken cognitive function and lead to isolation and dicline their socioeconomic status. Anaemia causing tumour hypoxia leads to tumour progression through the increase of local tumour expansion and spreading of metastases. Tumour hypoxia directly or indirectly confer resistance to irradiation, some chemotherapeutic drugs, and photodynamic therapy. Better oxygenation can result in significant improvement of tumour response to treatment. Clinical evidence supports the need to closely monitor Hb level in cancer patients and anaemia should be corrected in order to improve chemo- and radiosensitivity and the quality of life

Diagnosis of the prolonged activated partial thromboplastin time (aPTT)

Czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT) należy do podstawowych badań hemostazy. Wskazania do jego oznaczenia obejmują przede wszystkim przedoperacyjną ocenę hemostazy, podejrzenie skazy krwotocznej i monitorowanie leczenia heparyną. Do najczęstszych przyczyn przedłużenia aPTT należą niedobory czynników krzepnięcia, inhibitory krzepnięcia i błędy przedanalityczne i analityczne. W pracy omówiono mechanizmy związane z nieprawidłowym wynikiem pomiaru aPTT oraz przedstawiono postępowanie mające na celu wyjaśnienie przyczyny jego przedłużenia.The aPTT is one of the most widely used global tests for blood coagulation. Indications for ordering aPTT include preoperative hemostasis screening, initial evaluation of hemorrhage and monitoring of heparin administration. The most common causes of aPTT prolongation are deficiencies or inhibitors of clotting factors. An unexpectedly prolonged aPTT is quite often connected with artifactual causes. In this paper we review the essential factors affecting aPTT results and provide a practical approach to the evaluation of a prolonged aPTT

Principles of venous thromboembolism diagnosis

Ustalenie rozpoznania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE), na którą składają się zakrzepica żył głębokich (DVT) i zator tętnicy płucnej (PE), wymaga zarówno oceny klinicznej, jak i wykonania dodatkowych badań obrazowych, a w wybranych sytuacjach klinicznych - także testów laboratoryjnych. Ocena kliniczna polega na wstępnym zakwalifikowaniu pacjenta do grupy wyższego lub niższego ryzyka wystąpienia VTE, przy użyciu specjalnie do tego celu opracowanych i zwalidowanych punktowych skal klinicznego prawdopodobieństwa obecności DVT i PE. Jeśli prawdopodobieństwo to jest duże, konieczne staje się wykonanie badań obrazowych, których pozytywny wynik jest jednoznaczny z potwierdzeniem rozpoznania VTE. Z kolei, jeśli kliniczne prawdopodobieństwo wystąpienia VTE jest małe, zamiast badań obrazowych można oznaczyć zawartość D-dimerów - negatywny wynik pozwala wykluczyć proces zakrzepowo-zatorowy. Jeśli ocena kliniczna jest sprzeczna z wynikami badań dodatkowych, w tym: wysokie ryzyko kliniczne i prawidłowe wyniki badań obrazowych lub niskie ryzyko kliniczne przy zwiększonej zawartości D-dimerów, ale jednocześnie prawidłowych wynikach badań obrazowych, należy powtórzyć, niekiedy kilkakrotnie, badania obrazowe w celu ostatecznego wykluczenia lub potwierdzenia rozpoznania VTE. Zazwyczaj trudniejsze od rozpoznania pierwszego epizodu VTE jest wykluczenie lub potwierdzenie jej nawrotu.Making a diagnosis of venous thromboembolism (VTE), manifesting as deep vein thrombosis (DVT) and/or pulmonary embolism (PE) requires clinical assessment, as well as imaging and - in selected clinical settings - laboratory tests. The clinical assessment utilizes validated clinical scoring models of DVT and/or PE probability, designed to stratify patients into higheror lower-risk groups of VTE development. When the clinical probability is high the imaging studies must be performed and if their results are positive, the VTE diagnosis is confirmed. When the clinical probability is low, instead of imaging studies D-dimer test should be used and if negative the VTE can be ruled out. When the clinical assessment is discordant with the results of imaging and lab testing, including high clinical probability and normal imaging studies or low clinical risk but positive D-dimer and normal imaging tests, serial imaging studies is required to confirm or refute a diagnosis of VTE. As compared with the first episode of VTE, establishing or refuting a diagnosis of recurrent VTE is usually more difficult

Clinical effects of multidrug resistance in neoplasms

Oporność na cytostatyki jest ciągle jedną z głównych przyczyn niepowodzeń systemowej terapii przeciwnowotworowej. Najlepiej poznanym mechanizmem warunkującym powstanie lekooporności jest działanie błonowych białek transportowych, które aktywnie usuwają leki z komórek nowotworowych. Nieprawidłowa, podwyższona ekspresja tych białek jest najczęściej opisywanym czynnikiem związanym z opornością nowotworów na cytostatyki. Spośród komórkowych białek transportowych najważniejszą funkcję pełni glikoproteina P (Pgp). Wzrost poziomu ekspresji tego białka uznaje się za niekorzystny czynnik rokowniczy zarówno w przypadku białaczek, jak i wielu rodzajów nowotworów litych. Znaczenie kliniczne pozostałych białek związanych z opornością wielolekową (MRP1, BCRP i LRP) jest przedmiotem intensywnych badań. W modelach doświadczalnych i próbach klinicznych stosuje się różne strategie ograniczenia ekspresji Pgp. Wyprowadzenie drugiej i trzeciej generacji modulatorów Pgp jest źródłem nadziei na ograniczenie zjawiska lekooporności głównie w nowotworach układu chłonnego i krwiotwórczego.Resistance to chemotherapy remains a major cause of the systemic anti-cancer treatment failure. The best known mechanism is often attributed to the function of drug transporter proteins in the plasma membrane, which actively remove drugs from neoplastic cells. Abnormal overexpression of these proteins is the most frequently described factor connected with cytostatics resistance. Among cellular transporter proteins the most important role plays glicoprotein P (Pgp). Increased level of this protein is considered as a poor prognostic factor both, in leukaemias and in many solid tumors. Clinical significance of other multidrug resistance proteins (MRP1, BCRP and LRP) remains subject of intensive studies. In experimental models and clinical trials different strategies are used to limit Pgp expression. Introduction of the second and third generation of Pgp blockers is a source of hope for the reversion of multidrug resistance, especially in lymphoid and blood neoplastic disorders

Ocena wpływu transfuzji krwi autologicznej na układ krzepnięcia i krwawienie pooperacyjne u pacjentów poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Wstęp: Pooperacyjne krwawienie po zabiegach kardiochirurgicznych wymaga transfuzji krwi. Przetoczenie krwi homologicznej wiąże się z ryzykiem wystąpienia różnych powikłań. Przedoperacyjny upust krwi umożliwia podanie krwi autologicznej w okresie pooperacyjnym. Cel pracy: Porównanie wskaźników układu krzepnięcia i fibrynolizy oraz drenażu śródpiersia po operacji przęsłowania tętnic wieńcowych (CABG) z użyciem krążenia pozaustrojowego u chorych, którym po zabiegu przetaczano krew własną lub homologiczną. Materiał i metody: Przebadano 112 pacjentów, poddanych planowemu, pierwszorazowemu zabiegowi CABG. Grupę badaną (A) stanowiło 62 chorych (śr. wieku 53,9 &plusmn; 8,5 lat, 47 mężczyzn), u których wykonano po dwa krwioupusty przedoperacyjne uzupełnione dodatkowym, śródoperacyjnym pobraniem krwi. Krew przetaczano zwrotnie po zakończeniu krążenia pozaustrojowego w ciągu 6 h. Grupę kontrolną (B) stanowiło 50 chorych (śr. wieku 56,3 &plusmn; 8,8 lat, 36 mężczyzn, NS), którym przetaczano krew homologiczną. Porównywano: objętość drenażu pooperacyjnego, ilość przetoczonych jednostek krwi i preparatów pochodnych, stężenia protrombiny, fibrynogenu, D-dimerów, płytek krwi oraz czasy TT i APTT. Krew do badań pobierano po znieczuleniu oraz 1/z, 2, 6, 12 i 24 h po podaniu protaminy oraz 3 i 7 dni po zabiegu. W grupie A badania wykonywano również przed każdym upustem.Wyniki: Stwierdzono, że w grupie A istotnie mniejszy był drenaż śródpiersia (24-godzinny: 698 &plusmn; 167 vs 898 &plusmn; 135; p < 0, 001), co znalazło odbicie w znikomym zużyciu homologicznej masy krwinkowej u tych chorych (0,11 j. na pacjenta). W grupie B podano łącznie 107 j. obcego koncentratu krwinek czerwonych (śr. 2,14 j. na pacjenta) oraz 74 j. homologicznego osocza świeżo mrożonego (śr. 1,48 j.). Parametry układu krzepnięcia u chorych z grupy A wykazywały większą dynamikę regeneracji, szczególnie ilość płytek krwi i stężenie fibrynogenu. Wnioski: Stwierdzono, że stosowanie autotransfuzji w chirurgii naczyń wieńcowych istotnie ogranicza zużycie krwi homologicznej i jej produktów, i znamiennie redukuje objętość drenażu pooperacyjnego. Przedoperacyjny krwioupust wpływa na podwyższenie liczby płytek krwi w okresie pooperacyjnym

Ocena wpływu transfuzji krwi autologicznej na układ krzepnięcia i krwawienie pooperacyjne u pacjentów poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Wstęp: Pooperacyjne krwawienie po zabiegach kardiochirurgicznych wymaga transfuzji krwi. Przetoczenie krwi homologicznej wiąże się z ryzykiem wystąpienia różnych powikłań. Przedoperacyjny upust krwi umożliwia podanie krwi autologicznej w okresie pooperacyjnym. Cel pracy: Porównanie wskaźników układu krzepnięcia i fibrynolizy oraz drenażu śródpiersia po operacji przęsłowania tętnic wieńcowych (CABG) z użyciem krążenia pozaustrojowego u chorych, którym po zabiegu przetaczano krew własną lub homologiczną. Materiał i metody: Przebadano 112 pacjentów, poddanych planowemu, pierwszorazowemu zabiegowi CABG. Grupę badaną (A) stanowiło 62 chorych (śr. wieku 53,9 &plusmn; 8,5 lat, 47 mężczyzn), u których wykonano po dwa krwioupusty przedoperacyjne uzupełnione dodatkowym, śródoperacyjnym pobraniem krwi. Krew przetaczano zwrotnie po zakończeniu krążenia pozaustrojowego w ciągu 6 h. Grupę kontrolną (B) stanowiło 50 chorych (śr. wieku 56,3 &plusmn; 8,8 lat, 36 mężczyzn, NS), którym przetaczano krew homologiczną. Porównywano: objętość drenażu pooperacyjnego, ilość przetoczonych jednostek krwi i preparatów pochodnych, stężenia protrombiny, fibrynogenu, D-dimerów, płytek krwi oraz czasy TT i APTT. Krew do badań pobierano po znieczuleniu oraz 1/z, 2, 6, 12 i 24 h po podaniu protaminy oraz 3 i 7 dni po zabiegu. W grupie A badania wykonywano również przed każdym upustem.Wyniki: Stwierdzono, że w grupie A istotnie mniejszy był drenaż śródpiersia (24-godzinny: 698 &plusmn; 167 vs 898 &plusmn; 135; p < 0, 001), co znalazło odbicie w znikomym zużyciu homologicznej masy krwinkowej u tych chorych (0,11 j. na pacjenta). W grupie B podano łącznie 107 j. obcego koncentratu krwinek czerwonych (śr. 2,14 j. na pacjenta) oraz 74 j. homologicznego osocza świeżo mrożonego (śr. 1,48 j.). Parametry układu krzepnięcia u chorych z grupy A wykazywały większą dynamikę regeneracji, szczególnie ilość płytek krwi i stężenie fibrynogenu. Wnioski: Stwierdzono, że stosowanie autotransfuzji w chirurgii naczyń wieńcowych istotnie ogranicza zużycie krwi homologicznej i jej produktów, i znamiennie redukuje objętość drenażu pooperacyjnego. Przedoperacyjny krwioupust wpływa na podwyższenie liczby płytek krwi w okresie pooperacyjnym

Guidelines for the prevention and treatment of venous thromboembolism in non-surgically treated cancer patients

Guidelines for the prevention and treatment of venous thromboembolism (VTE) are aimed to improve patients’ safety and quality of life by appropriate prophylaxis and treatment of deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE). These guidelines relate to adult cancer patients treated non-surgically. Recommendations included in those guidelines do not relate to paediatric patients. The guidelines presented here directed to physicians and other healthcare professionals taking care of mentioned patients: clinical oncologists, haematologists, radiotherapists, pulmonologists, oncological gynaecologists, internal medicine physicians, and GPs. Venous thromboembolism (VTE) comprises a serious problem in oncology because it is the most common complication as well as the second most common cause of cancer-related deaths. The term “venous thromboembolism” includes the cases of DVT and PE; however, the former is a primary event and the latter is a secondary result. Active malignant disease classifies patients to a group with at least moderate risk of VTE. D-dimer levels could be increased in cancer patients without concomitant VTE. D-dimer levels below cut-off value (negative D-dimer) do not exclude VTE in cancer patients. In patients with active malignant disease with clinical symptoms suggesting VTE ultrasound (US) examination of deep veins or computed tomography angiography (angio-CT) should be performed, depending on the symptoms. Low-molecular-weight heparins (LMWH) are the drugs of choice in prevention and treatment of VTE in cancer patients. Antithrombotic treatment in cancer patients with DVT does not differ from treatment of cancer patients with PE, except clear indications to thrombolytic therapy. Cancer patients with clinical symptoms suggesting PE (dyspnoea, chest pain or tachycardia) are per definition classified into the group of moderate or high clinical probability of PE. The majority of PE cases account for embolism, which do not warrant thrombolytic treatment and should be treated with LMWH, UFH, or fondaparinux; LMWHs are the treatment of choice in cancer patients with VTE. Cancer patients have increased risk of recurrence of VTE. Available evidence does not justify the use of antithrombotic drugs to prolong survival in cancer patients