Extraction of abandoned, potentially dangerous lead with uncovered proximal ending: A case report and method description

In this study, we present the case of the extraction of a non-functioning, abandoned, chronically implanted nine year-old lead with proximal extended frayed ending, displaced spontaneously into the subclavian vein. The seemingly inaccessible lead was extracted from the body using the femoral approach. The lead was looped with a pig-tail catheter, standard guide-wire, and basket Dotter catheter, and the proximal ingrown ending was liberated. Finally, it was grasped with a basket catheter and its tip was liberated using oblique cut rotated internal sheath of a Femoral Working Station: using it as a Byrd dilator designed for subclavian approach. An additional difficulty was the risk of dislodging the correct endocardial lead in the pacemaker-dependent patient. The procedure indicates the necessity for the production of longer Byrd dilators designed for the femoral approach. (Cardiol J 2012; 19, 2: 192–196

Bifocal pacing in the right ventricle: An alternative to resynchronization when left ventricular access is not possible in end-stage heart failure patients

Background: It has been reported that bifocal pacing (BiF) in the right ventricle might be an alternative to unsuccessful left ventricular lead implantation. This case report presents an assessment of the clinical and hemodynamic parameters during a three month follow-up in patients implanted with right ventricular BiF. Methods: Eight patients who underwent unsuccessful left ventricular lead implantation were implanted with a bifocal system in the right ventricular. Leads were implanted in the right atrium appendage, the apex and the right ventricular outflow tract and connected to the cardiac resynchronization therapy pacemaker. All patients performed a sixminute walking test and underwent echocardiography after the implantation and after the three month follow-up. Results: We found a significant performance increase in the six minute walking test and reduction in New York Heart Association class and mitral regurgitation in echocardiography study, as well as a significant increase in left ventricular ejection fraction, and cardiac output directly after the implantation, as well as at threemonth follow-up in patients after BiF implantation. Conclusions: Right ventricular bifocal pacing in patients with cardiac resynchronization therapy indication and unsuccessful left ventricular lead placement seems to be a beneficial treatment for heart failure. Satisfactory hemodynamic and clinical results were observed directly after BiF implantation and during the three month follow-up. (Cardiol J 2010; 17, 1: 35-41

Psychological problems of patients after implantation of a cardioverter-defibrillator

Od czasu zatwierdzenia przez Agencję ds. Żywności i Leków wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów (ICD) serca w 1985 roku stały się one metodą z wyboru w zapobieganiu nagłym zgonom sercowym (SCD). W badaniach wykazano, że zastosowanie ICD istotnie zwiększa skuteczność zapobiegania SCD oraz zmniejsza liczbę działań niepożądanych w porównaniu z farmakoterapią. W związku z rozszerzeniem przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne w 2001 roku wskazań do wszczepiania ICD w ramach profilaktyki pierwotnej znacznie wzrosła liczba osób z tym urządzeniem. Życie pacjentów z wszczepionym ICD ulega zmianie i wiele z nich (do 87%) odczuwa niepokój związany z działaniem urządzenia. W badaniach dowiedziono, że czynnikami predysponującymi do zaburzeń psychicznych pojawiających się po wszczepieniu ICD są: wiek poniżej 50. roku życia, płeć żeńska, brak wsparcia społecznego i rodzinnego, liczne wyła­dowania urządzenia. Pacjenci powinni być świadomi działania urządzenia ICD oraz uczestniczyć w terapiach i grupach wsparcia, które pomogą im opanować negatywne emocje tj. lęk, niepokój i stres związane z wszczepionym urządzeniem. Należy pamiętać, że od dobrostanu psychicznego pacjenta zależy pełen sukces terapeutyczny po wszczepieniu ICD.The implantable cardioverter-defibrillators (ICD) have become the method of choice for the prevention of sudden cardiac death (SCD) since its approval by the Food and Drug Administration in 1985. Studies have shown that the use of ICD significantly increases the effectiveness of preventing SCD and reduces side effects compared with pharmacotherapy. In connection with the extension of the indications for implantation ICD in primary prevention by the European Society of Cardiology in 2001, significantly increased the number of people with this device. The lives of patients with ICD are changing and many people (up to 87%) feel the anxiety associated with the working of the device. Studies have shown that predisposing factors for mental disorders occurring after implantation of the ICD are: patients younger than 50 years, female sex, lack of social and family support and numerous discharge devices. Patients should be aware of the working of ICD and participate in the therapies and support groups to help them control negative emotions, i.e. fear, anxiety and stress associated with the implanted device. Keep in mind that full therapeutic success after ICD implantation also depends on the patient’s psychological well-being.

Stymulacja dwupunktowa prawej komory jako alternatywna metoda leczenia pacjentów z asynchronią lewokomorową po nieudanej implantacji elektrody lewokomorowej układu resynchronizującego

Wstęp: Stymulacja resynchronizująca serca (CRT) jest uznaną metodą leczenia wyselekcjonowanych pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca, lecz u 5-15% chorych warunki anatomiczne uniemożliwiają implantację elektrody lewokomorowej. Epikardialna implantacja wiąże się z ryzykiem powikłań okołooperacyjnych, zwiększa koszty zabiegu i jest dostępna tylko w ośrodkach, w których istnieje możliwość przeprowadzenia procedur kardiochirurgicznych. Istnieją dane świadczące, że stymulacja 2-punktowa w prawej komorze poprawia parametry hemodynamiczne w porównaniu z klasyczną stymulacją wierzchołkową, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca. Celem pracy była kliniczna oraz echokardiograficzna ocena osób, u których z powodów technicznych (anatomicznych bądź elektrofizjologicznych) nie zdołano implantować w pożądanym miejscu elektrody lewokomorowej przez zatokę wieńcową i u których implantowano układ stymulujący z 2-punktową stymulacją prawej komory. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 8 chorych w wieku śr. 65 ± 9 lat, u których ze względu na trudności techniczne implantowano układ z 2-punktową stymulacją prawej komory. Wszyscy pacjenci mieli wskazania do implantacji CRT. U 3 chorych rozpoznano kardiomiopatię pozawałową, u pozostałych 5 - idiopatyczną kardiomiopatię zastoinową. U wszystkich pacjentów występowała znacząca (IV klasa czynnościowa wg NYHA), skurczowa (śr. LVEF = 22%) niewydolność serca i znaczące zaburzenia przewodzenia międzykomorowego (śr. czas trwania zespołów QRS = 180 ms). Pacjenci otrzymali przedsionkowo-komorowy układ stymulujący z dodatkową elektrodą w drodze odpływu prawej komory oraz stymulator Stratos LV. Wyniki: U każdego z pacjentów po włączeniu 2-punktowej stymulacji prawej komory pokonanywany dystans podczas 6-minutowego marszu wydłużył się w porównaniu z testem wykonanym przy natywnej aktywacji komór, a średnia różnica pokonanego dystansu była istotna statystycznie. Stymulacja 2-punktowa w prawej komorze nie spowodowała znamiennej różnicy w średniej szerokości zespołów QRS w elektrokardiogramie rejestrowanym przed zabiegiem (aktywacja natywna) i po zabiegu (rytm stymulatorowy). W badaniu echokardigraficznym wykazano, że po zastosowaniu 2-punktowej stymulacji prawej komory wskaźnik asynchronii międzykomorowej uległ istotnemu zmniejszeniu w porównaniu z badaniem podstawowym. Znamiennie zmniejszył się wymiar skurczowy lewej komory, któremu towarzyszył istotny wzrost frakcji wyrzutowej, pojemności minutowej i wskaźnika sercowego. Wniosek: Stymulacja 2-punktowa prawej komory może być interesującą opcją terapeutyczną dla pacjentów ze wskazaniami do resynchronizacji serca i nieudaną próbą implantacji elektrody lewokomorowej

Czynniki predykcyjne rocznej śmiertelności i wewnątrzszpitalnych zdarzeń niepożądanych u pacjentów po wszczepieniu stymulatora serca w trybie pilnym

Background: Permanent cardiac pacing is the treatment of choice for severe and symptomatic bradycardia. Patients undergoing emergency pacemaker implantation are stabilised earlier by the insertion of a temporary emergency pacing lead, and they experience more comorbidities than with planned admissions. Aim: To identify the parameters associated with one-year mortality and in-hospital adverse events after emergency permanent pacemaker implantation. Methods: This retrospective study analyses data from 131 consecutive emergency pacemaker implantations performed within a single centre. Results: Cox regression analysis revealed the independent predictors of death to be: use of a temporary transvenous pacing lead (TTPL) (HR = 2.82, 95% CI 1.21–6.58, p = 0.02), age ≥ 78 years (OR = 3.01, 95% CI 1.22–7.42, p = 0.02), longer baseline QRS duration (HR = 1.02, 95% CI 1.00–1.03, p = 0.03), and history of myocardial infarction (MI) (HR = 2.43, 95% CI 1.04–5.68, p = 0.04). Twenty-six patients experienced in-hospital adverse events, such as: death (n = 6), cardiac arrest (n = 3), surgical complications (lead dislocation: n = 4, haematoma: n = 4, microperforation: n = 2), pneumonia or respiratory tract disease (n = 7), wound infection treated with antibiotics (n = 1), and subsequent MI following pacemaker implantation (n = 2). Multivariate logistic regression analysis showed that independent parameters associated with in-hospital adverse events were history of MI (OR = 5.01, 95% CI 1.88–13.3, p = 0.001) and stroke (OR = 3.51, 95% CI 1.16–10.55, p = 0.03). Conclusions: Our results suggest that the most serious risk factors of one-year mortality related to the use of TTPL are: age ≥ 78 years, longer baseline QRS duration, and history of MI. The independent parameters associated with in-hospital adverse events were the presence of a history of MI and stroke.Wstęp: Stała stymulacja serca stanowi terapię z wyboru w ciężkiej i objawowej bradykardii. Pacjenci przyjęci do szpitala w celu implantacji stymulatora serca w trybie pilnym są częściej zaopatrzeni elektrodą do czasowej stymulacji serca i współistnieje u nich więcej chorób niż u pacjentów przyjętych do szpitala planowo. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena czynników predykcyjnych związanych z roczną śmiertelnością i wewnątrzszpitalnymi zdarzeniami niepożądanymi po implantacji stymulatora serca w trybie pilnym. Metody: W retrospektywnym, jednoośrodkowym badaniu przeanalizowano dane z 131 kolejnych implantacji stymulatora serca w trybie pilnym. Wyniki: Analiza wieloczynnikowa regresji Coxa wykazała, że niezależnymi czynnikami predykcyjnymi rocznej śmiertelności były: użycie elektrody do czasowej przezżylnej stymulacji (TTPL) (HR = 2,82; 95% CI 1,21–6,58; p = 0,02), wiek ≥ 78 lat (OR = 3,01; 95% CI 1,22–7,42; p = 0,02), dłuższy czas trwania własnego zespołu QRS (HR = 1,02; 95% CI 1,00–1,03; p = 0,03) i przebyty zawał serca (HR = 2,43; 95% CI 1,04–5,68; p = 0,04). U 26 pacjentów stwierdzono zdarzenia niepożądane, takie jak zgon (n = 6), zatrzymanie akcji serca (n = 3), powikłanie zabiegowe (dyslokacja: n = 4, krwiak: n = 4, mikroperforacja: n = 2), zapalenie płuc lub choroba układu oddechowego (n = 7), infekcja loży stymulatora leczona antybiotykiem (n = 1), zawał serca po implantacji stymulatora serca (n = 2). W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej czynnikami istotnymi statystycznie w ocenie ryzyka wystąpienia zdarzeń niepożądanych okazały się: przebyty zawał serca (OR = 5,01; 95% CI 1,88–13,3; p = 0,001) i udaru mózgu (OR = 3,51; 95% CI 1,16–10,55; p = 0,03). Wnioski: Niezależnymi czynnikami predykcyjnymi rocznej śmiertelności u osób po pilnej implantacji stymulatora serca były: TTPL, wiek ≥ 78 lat, dłuższy czas trwania zespołu QRS oraz przebyty zawał serca. Z kolei niezależnymi czynnikami predykcyjnymi wewnątrzszpitalnych zdarzeń niepożądanych były przebyty zawał serca i udar mózgu