Biopsja wycinająca zmiany barwnikowej macierzy paznokcia

Malignant melanoma is a malignancy originating from melanocytic cells of neuroectodermal origin. Despite it accounts for less than 2% of all cutaneous malignancies, it still has one of the worst prognosis among patients with these neoplasms. Acral lentiginous melanoma, including subungual melanoma, is one of the histologic subtypes of malignant melanoma of bad prognosis. Specific location causes diagnostic difficulties regarding the clinical follow-up, dermoscopic assessment and biopsy for histologic examination. In the current paper we have demonstrated an excisional biopsy of the pigmented lesion of nail matrix based on an example of a patient with subungual melanoma.Czerniak złośliwy to nowotwór wywodzący się z melanocytarnych komórek pochodzenia neuroektodermalnego. Choć stanowi on mniej niż 2% wszystkich nowotworów złośliwych skóry, nadal cechuje się jednym z najgorszych rokowań w tej grupie chorych. Czerniak odsiebnych części kończyn (ALM, acrallentiginous melanoma), w tym czerniak podpaznokciowy, jest jednym z podtypów histologiczno-morfologicznych czerniaka złośliwego o złym rokowaniu. Specyficzna lokalizacja tej choroby sprawia trudności diagnostyczne w zakresie obserwacji klinicznej, oceny dermatoskopowej oraz wykonania biopsji do oceny histopatologicznej. W pracy przedstawiono technikę wykonania biopsji wycinającej zmiany barwnikowej macierzy paznokcia na przykładzie chorej z czerniakiem podpaznokciowym

Choroba naczyń wieńcowych a zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych oceniane metodą biopsji ultradźwiękowej

Wstęp: Miażdżyca jest chorobą ogólnoustrojową obejmującą zarówno naczynia szyjne, jak i wieńcowe, czego dowiodły badania autopsyjne. Istnieje więc prawdopodobieństwo ścisłej korelacji między zaawansowaniem zmian miażdżycowych w tętnicach szyjnych i wieńcowych, a także między typowymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej (CHD). Celem pracy była ocena związku pomiędzy obecnością zmian miażdżycowych w tętnicach szyjnych a obecnością istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych oraz wpływu czynników ryzyka CHD na zaawansowanie procesu miażdżycowego. Materiał i metody: Badaniem objęto 150 pacjentów (122 mężczyzn i 28 kobiet) w wieku 39&#8211;85 lat (średnio 60,4 &plusmn; 8,9 roku) ze stabilną dławicą piersiową i stwierdzaną w badaniu koronarograficznym chorobą jedno-, dwu-, trójnaczyniową (50 badanych w każdej grupie), którzy zostali poddani badaniu ultrasonograficznemu tętnic szyjnych metodą B-mode - biopsji ultradźwiękowej (BU). Zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych sklasyfikowano według następujących kryteriów: I - prawidłowy kompleks intima-media, II - zmiany zwyrodnieniowe śródbłonka, III - wczesne (< 2 mm), IV - jednorodne (> 2 mm), V - niejednorodne (> 2 mm), VI - liczne, różnorodne blaszki miażdżycowe, VII - niedrożność tętnicy. Każdej klasie została przypisana odpowiadająca wartość biopsji ultradźwiękowej (w punktach). Zaawansowanie miażdżycy w naczyniach szyjnych u każdego pacjenta oceniono za pomocą sumy wskaźnika BU, powstałej po dodaniu poszczególnych wyników BU dla obydwu tętnic szyjnych: większa suma wskaźnika BU świadczyła o większym zaawansowaniu procesu miażdżycowego. Wnioski: U większości (ok. 95%) pacjentów z CHD występują zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych, u 15% stwierdza się istotne hemodynamicznie zwężenia. Stopień nasilenia zmian, częstość występowania krytycznych zwężeń w tętnicach szyjnych koreluje z liczbą krytycznie zwężonych tętnic wieńcowych. Na nasilenie procesu miażdżycowego w tętnicach szyjnych wpływa istotnie starszy wiek i płeć męska. Nie stwierdzono związku między typowymi czynnikami ryzyka CHD a zmianami w naczyniach szyjnych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 759&#8211;767

Choroba naczyń wieńcowych a zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych oceniane metodą biopsji ultradźwiękowej

Wstęp: Miażdżyca jest chorobą ogólnoustrojową obejmującą zarówno naczynia szyjne, jak i wieńcowe, czego dowiodły badania autopsyjne. Istnieje więc prawdopodobieństwo ścisłej korelacji między zaawansowaniem zmian miażdżycowych w tętnicach szyjnych i wieńcowych, a także między typowymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej (CHD). Celem pracy była ocena związku pomiędzy obecnością zmian miażdżycowych w tętnicach szyjnych a obecnością istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych oraz wpływu czynników ryzyka CHD na zaawansowanie procesu miażdżycowego. Materiał i metody: Badaniem objęto 150 pacjentów (122 mężczyzn i 28 kobiet) w wieku 39&#8211;85 lat (średnio 60,4 &plusmn; 8,9 roku) ze stabilną dławicą piersiową i stwierdzaną w badaniu koronarograficznym chorobą jedno-, dwu-, trójnaczyniową (50 badanych w każdej grupie), którzy zostali poddani badaniu ultrasonograficznemu tętnic szyjnych metodą B-mode - biopsji ultradźwiękowej (BU). Zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych sklasyfikowano według następujących kryteriów: I - prawidłowy kompleks intima-media, II - zmiany zwyrodnieniowe śródbłonka, III - wczesne (< 2 mm), IV - jednorodne (> 2 mm), V - niejednorodne (> 2 mm), VI - liczne, różnorodne blaszki miażdżycowe, VII - niedrożność tętnicy. Każdej klasie została przypisana odpowiadająca wartość biopsji ultradźwiękowej (w punktach). Zaawansowanie miażdżycy w naczyniach szyjnych u każdego pacjenta oceniono za pomocą sumy wskaźnika BU, powstałej po dodaniu poszczególnych wyników BU dla obydwu tętnic szyjnych: większa suma wskaźnika BU świadczyła o większym zaawansowaniu procesu miażdżycowego. Wnioski: U większości (ok. 95%) pacjentów z CHD występują zmiany miażdżycowe w tętnicach szyjnych, u 15% stwierdza się istotne hemodynamicznie zwężenia. Stopień nasilenia zmian, częstość występowania krytycznych zwężeń w tętnicach szyjnych koreluje z liczbą krytycznie zwężonych tętnic wieńcowych. Na nasilenie procesu miażdżycowego w tętnicach szyjnych wpływa istotnie starszy wiek i płeć męska. Nie stwierdzono związku między typowymi czynnikami ryzyka CHD a zmianami w naczyniach szyjnych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 759&#8211;767

PRZEZSKÓRNA REKANALIZACJA PRZEWLEKLE ZAMKNIĘTEJ TĘTNICY WIEŃCOWEJ U CHORYCH ZE STABILNĄ DUSZNICĄ BOLESNĄ. Anatomia zamknięcia i technika zabiegu a skuteczność

Background: In spite of continuing progress in percutaenous coronary interventions (PCI), recanalisation of chronic total coronary occlusion (CTO) still remains a challenge for invasive cardiologists.Aim: To analyse the results of PCI of CTO and to assess the relationship between lesion anatomy, procedural technique and efficacy of PCI in patients with stable angina.Methods: The study group consisted of 460 consecutive patients (81% males, age 25-80 years, 68% with a history of myocardial infarction [MI]), who underwent CTO recanalisation in our institution between 1996 and 2003. Duration of CTO ranged between 1 and 3 months in 5.9% of patients, 3-6 months - in 12.4%, more than 6 months - in 51.7% and was undefined in 30% of patients.Results: The overall average success rate was 65%; it increased from 60% in 1996 to 75% in 2003. The most frequent (92%) cause of failure was the inability to pass a guide wire through the occlusion. The use of soft or standard guide wire was associated with a 68.7% success rate. In those in whom standard methods failed, the use of special guide wire was associated with the efficacy of 61.2%, and the Magnum system - of 28.6%. Stents were implanted in 34.5% of patients (from none in 1996 to 55% in 2003). Serious peri-procedural complications included one death (0.2%), MI in one (0.2%) patient, repeated urgent PCI in 5 (1.1%) patients, urgent CABG in one (0.2%) patient, perforation of coronary artery requiring pericardiocentesis in one (0.2%) patient, and complications at the site of artery puncture in 14 (3%) patients. Univariate analysis showed that longer duration of occlusion, TIMI flow grade 0, lengthy occlusion, abrupt vessel stump, small vessel diameter, presence of bridge collaterales, branching off at the site of occlusion, and massive calcifications were the factors adversely affecting the outcome. Multivariate analysis revealed that tapered end of the stump, lack of calcifications and TIMI flow grade 1 were the factors independently associated with a favourable outcome.Conclusions: The overall average efficacy of PCI of CTO is 75% and the risk of peri-procedural complications is low (1.7%). Clinical factors and the anatomy of lesion should be taken into account when planning the procedure. Special guide wires designed for recanalisation of CTO are effective in more than half of patients in whom standard guide wires failed

Original article Percutaneous angioplasty of chronically occluded coronary arteries: long-term clinical follow-up

Celem badania jest ocena odległych klinicznych efektów leczenia przezskórną interwencją wieńcową (PCI) chorych ze stabilną dusznicą bolesną i przewlekle zamkniętymi tętnicami wieńcowymi (CTO). Badaniem objęto 459 kolejnych chorych, którzy poddani zostali zabiegowi rekanalizacji CTO w latach 1996&#8211;2003. Technika zabiegów była standardowa. Obserwacja odległa została przeprowadzona w oparciu o ankietę listowną &#8211; czas obserwacji wyniósł 30&#177;18 mies. Średnia skuteczność zabiegu wyniosła 64,9%, a u 63,8% chorych zabiegi były skuteczne i zakończone bez powikłań. Istotne powikłania wewnątrzszpitalne wystąpiły u 8 chorych (1,6%), w tym: 1 zgon (0,2%), 2 zawały serca (0,4%), 4 ponowne rewaskularyzacje (1,0%). Przeżycie odległe zarówno w grupie po skutecznej, jak i nieskutecznej rekanalizacji było jednakowe: 97,5% vs 97,3% (NS), podobne jak częstość występowania ostrych zespołów wieńcowych: 12,5% vs 12,1% (NS). Chorzy po skutecznej rekanalizacji rzadziej poddawani byli rewaskularyzacji chirurgicznej (3,6% vs 8,1%, pBackground: Percutaneous coronary intervention (PCI) of a chronic total occlusion (CTO) is one of the most demanding procedures in interventional cardiology. In spite of growing experience and technological progress, efficacy of PCI of CTO remains lower than that of standard PCI. Aim: To evaluate long-term clinical results of PCI in patients with stable angina and CTO. Methods: The study involved 459 consecutive patients who underwent the procedure of CTO recanalisation between 1996 and 2003. All procedures were performed using the standard technique. Follow-up examination was carried out based on a written questionnaire, and the mean follow-up period was 30&#177;18 months. Results: The average success rate of intervention was 64.9% and 63.8% of patients underwent successful and uneventful procedures. Clinically significant in-hospital complications were noted in 8 (1.6%) patients including 1 (0.2%) death, 2 (0.4%) cases of myocardial infarction and 4 (1.0%) repeated revascularisations. Long-term survival following either successful or failed recanalisation was similar (97.5% vs 97.3%, NS) as was incidence of acute coronary syndromes (12.5% vs 12.1%, respectively; NS). Patients after successful recanalisation less frequently underwent surgical revascularisation (3.6% vs 8.1%, respectively;