Wczesne leczenie tikagrelorem (przed koronarografią) u chorych z ostrym zespołem wieńcowym: zawałem serca bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS) i niestabilną dusznicą bolesną (UA)

W fazie przedszpitalnej u chorych z rozpoznaniem NSTE-ACS/UA tikagrelor jest lekiem z wyboru skuteczniejszym od klopidogrelu. W przeciwieństwie do prasugrelu jego zastosowanie nie wymaga znajomości zmian w tętnicach wieńcowych i jest rekomendowane u pacjentów leczonych zarówno interwencyjnie, jak i zachowawczo. Nadto może być podawany chorym leczonym uprzednio klopidogrelem w dawkach podtrzymujących 75 mg/dobę, a także uderzeniowych 300/600 mg/dobę. W żadnej z tych sytuacji prasugrel nie jest zalecany. Co więcej, w przeciwieństwie do prasugrelu po zastosowaniu tikagreloru w fazie przedszpitalnej zarówno u chorych w NSTEMI, jak i STEMI w okresie 30 dni nie obserwuje się niekorzystnego fenomenu polegającego na istotnym wzroście powikłań krwotocznych (safety) przy brakuredukcji powikłań niedokrwiennych (efficacy). Efekt ten („trauma po ACCOAST”) — mimo że dotyczył prasugrelu — został przytoczony jako argument kwestionujący u chorych z ACS znaczenie farmakoterapii w fazie przedszpitalnej. W pracy omówiono patofizjologiczne i kliniczne przesłanki potwierdzające zasadność stosowania tikagreloru w fazie przedszpitalnej. U chorych z NSTE-ACS kolejną przeszkodą utrudniającą stosowanie tikagreloru przed koronarografią są obawy przed niewłaściwym rozpoznaniem. W warunkach przedszpitalnych wynika to przede wszystkim z braku możliwości oznaczenia troponin, jakkolwiek nie są one niezbędne do poprawnego rozpoznania. Można je bowiem ustalić, opierając się na dostępnym zapisie EKG, wywiadzie i badaniu fizykalnym. Zebrane dane pozwalają na oszacowanie ryzyka w skali TIMI Risk Score (Antman) i podjęcie decyzji terapeutycznej w przypadku chorych z NSTE-ACS. Skala powinna być wprowadzona we wszystkich karetkach pogotowia oraz na oddziałach SOR, szczególnie w tych szpitalach, w których nie ma pracowni hemodynamicznej. Inne przyczyny opóźniające wczesne podawanie tikagreloru to inercja terapeutyczna i/lub opieszałość decyzyjna. Istotnym czynnikiem ograniczającym stosowanie leku jest brak dostatecznej wiedzy o jego właściwościach. Dane z rejestrów wskazują, że w poszczególnych ośrodkach tikagrelor stosowano w 5–100%, nadto częściej w ośrodkach akademickich i w szpitalach z pracownią hemodynamiczną. Konieczna jest zatem nieustanna edukacja zarówno lekarzy, jak i pozostałego personelu medycznego

Wczesne leczenie tikagrelorem (przed koronarografią) u chorych z ostrym zespołem wieńcowym: zawałem serca bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS) i niestabilną dusznicą bolesną (UA)

W fazie przedszpitalnej u chorych z rozpoznaniem NSTE- ACS/ UA skuteczniejszy od klopidogrelu, tikagrelor jest lekiem z wyboru. W przeciwieństwie do prasugrelu jego zastosowanie nie wymaga znajomości zmian w tętnicach wieńcowych i jest rekomendowany u pacjentów leczonych interwencyjnie jak i zachowawczo. Nadto może być podawany chorym leczonym uprzednio klopidogrelem zarówno w dawkach podtrzymujących 75mg/dobę jak i uderzeniowych 300/600mg/dobę. W żadnej z powyższych sytuacji prasugrel nie jest zalecany. Co więcej w przeciwieństwie do praugrelu po zastosowaniu tikagreloru w fazie przedszpitalnej zarówno u chorych w NSTEMI jak i STEMI w okresie 30 dni nie obserwujemy niekorzystnego fenomenu polegającego na istotnym wzroście powikłań krwotocznych (safety), przy braku redukcji powikłań niedokrwiennych (efficacy). Efekt ten („trauma po ACCOAST”) jakkolwiek dotyczył prasugrelu został przytoczony jako argument kwestionujący u chorych z ACS - w ogóle - znaczenie farmakoterapii w fazie przedszpitalnej. W pracy omówiono patofizjologiczne i kliniczne przesłanki potwierdzające zasadność stosowania tikagreloru w fazie przedszpitalnej. U chorych z NSTE-ACS kolejną przeszkodą utrudniającą stosowaniu tikagreloru przed koronarografią są obawy przed niewłaściwym rozpoznaniem. W warunkach przedszpitalnych wynika to przede wszystkim z braku możliwości oznaczenia troponin, jakkolwiek nie są one niezbędna dla poprawnego rozpoznania. Można je bowiem ustalić w oparciu o dostępny zapis ekg , wywiad i badanie fizykalne. Zebrane dane umożliwiają oszacowanie ryzyka w skali TIMI RISK (Antman), umożliwiającej u chorych z NSTE-ACS podjęcie decyzji terapeutycznej. Skala winna być wprowadzona we wszystkich karetkach pogotowia jak i na oddziałach SOR, szczególnie szpitali bez pracowni hemodynamicznej. Inne przyczyny opóźniające wczesne podawanie tikagreloru to inercja terapeutyczna i/lub opieszałość decyzyjna . Istotnym czynnikiem ograniczającym stosowanie leku jest brak dostatecznej wiedzy o jego właściwościach. Dane z rejestrów wskazują że, w poszczególnych ośrodkach tikagrelor stosowano od 5% do 100%, nadto częściej w ośrodkach akademickich jak i w szpitalach z pracownią hemodynamiczną. Fakt ten nakazuje konieczność nieustannej edukacji zarówno lekarzy jaki pozostałego personelu medycznego.W fazie przedszpitalnej u chorych z rozpoznaniem NSTE-ACS//UA tikagrelor jest lekiem z wyboru skuteczniejszym od klopidogrelu. W przeciwieństwie do prasugrelu jego zastosowanie nie wymaga znajomości zmian w tętnicach wieńcowych i jest rekomendowane u pacjentów leczonych zarówno interwencyjnie, jak i zachowawczo. Nadto może być podawany chorym leczonym uprzednio klopidogrelem w dawkach podtrzymujących 75 mg/dobę, a także uderzeniowych 300/600 mg/dobę. W żadnej z tych sytuacji prasugrel nie jest zalecany. Co więcej, w przeciwieństwie do prasugrelu po zastosowaniu tikagreloru w fazie przedszpitalnej zarówno u chorych w NSTEMI, jak i STEMI w okresie 30 dni nie obserwuje się niekorzystnego fenomenu polegającego na istotnym wzroście powikłań krwotocznych (safety) przy braku redukcji powikłań niedokrwiennych (efficacy). Efekt ten („trauma po ACCOAST”) — mimo że dotyczył prasugrelu — został przytoczony jako argument kwestionujący u chorych z ACS znaczenie farmakoterapii w fazie przedszpitalnej. W pracy omówiono patofizjologiczne i kliniczne przesłanki potwierdzające zasadność stosowania tikagreloru w fazie przedszpitalnej. U chorych z NSTE-ACS kolejną przeszkodą utrudniającą stosowanie tikagreloru przed koronarografią są obawy przed niewłaściwym rozpoznaniem. W warunkach przedszpitalnych wynika to przede wszystkim z braku możliwości oznaczenia troponin, jakkolwiek nie są one niezbędne do poprawnego rozpoznania. Można je bowiem ustalić, opierając się na dostępnym zapisie ekg, wywiadzie i badaniu fizykalnym. Zebrane dane pozwalają na oszacowanie ryzyka w skali TIMI Risk Score (Antman) i podjęcie decyzji terapeutycznej w przypadku chorych z NSTE-ACS. Skala powinna być wprowadzona we wszystkich karetkach pogotowia oraz na oddziałach SOR, szczególnie w tych szpitalach, w których nie ma pracowni hemodynamicznej. Inne przyczyny opóźniające wczesne podawanie tikagreloru to inercja terapeutyczna i/lub opieszałość decyzyjna. Istotnym czynnikiem ograniczającym stosowanie leku jest brak dostatecznej wiedzy o jego właściwościach. Dane z rejestrów wskazują, że w poszczególnych ośrodkach tikagrelor stosowano w 5–100%, nadto częściej w ośrodkach akademickich i w szpitalach z pracownią hemodynamiczną. Konieczna jest zatem nieustanna edukacja zarówno lekarzy, jak i pozostałego personelu medycznego

Riwaroksaban — następny krok w leczeniu choroby niedokrwiennej serca

Publication of COMPASS trial in 2017 opened up new possibilities for treatment of patients with chronic coronary syndrome (CCS). Rivaroxaban 2,5 mg twice daily plus (ASA, acetylsalicylic acid) 100 mg compared with ASA 100 mg alone reduced the primary outcome (composite of cardiovascular death, stroke or myocardial infarction) from 5.4% to 4.1% (p < 0.001). These unquestionable benefits were accompanied with a slight increase in bleeding complication (major and minor bleeding) in the rivaroxaban-plus-ASA group — 1.9% versus 3.1% (p < 0.001), wherein no significant difference with the ASA-alone group was noted in the rate of severe bleeding complications, including fatal bleeding, intracranial bleeding or bleeding into other critical organ. The COMPASS trial overcomes several many years’ attemps to combine antithrombotic treatment (warfarin, acenocumarol) and ASA in patients with stable coronary artery disease. The studies, despite a significant reduction of cardiovascular events (MACE) are not recommended in the treatment of ischaemic disease due to unacceptable high rate of bleeding complications. According to COMPASS trial results in patients with CCS, the optimal treatment (OMT, optimal medical treatment) should include statin, angiotensin-converting enzyme inhibitors and ASA, along with rivaroxaban 2,5 mg twice daily. In patients after stent implantation dual-antithrombotic therapy (DAT) including vascular dose of rivaroxaban and a P2Y12 inhibitor (DAT) in the prevention of stent thrombosis, is as effective and safe as classic dual-antiplatelet therapy (DAPT). A new quality after introduction of rivaroxaban to the treatment of CCS may be particularly useful in patients with noncritical changes in coronary arteries (40–70%), co-existing diabetes and angina „resistant” to pharmacotherapy and revascularisation.Opublikowane w 2017 roku wyniki badania COMPASS otworzyły nowe możliwości leczenia chorych z przewlekłym zespołem wieńcowym (CCS). Riwaroksaban w dawce 2 × 2,5 mg + kwas acetylosalicylowy (ASA) w dawce 100 mg w porównaniu z ASA w dawce 100 mg zredukował złożony punkt końcowy (udar mózgu, zawał serca lub zgon sercowo-naczyniowy) z 5,4% do 4,1% (p &lt; 0,001). Tym niewątpliwym korzyściom towarzyszył niewielki wzrost powikłań krwotocznych (major and minor bleeding), wynoszący 1,9% w porównaniu z 3,1% (p &lt; 0,001), przy czym poważne powikłania krwotoczne, takie jak krwawienia zakończone zgonem, krwawienia wewnątrzczaszkowe lub do innych ważnych narządów wewnętrznych, nie różniły się istotnie od wartości obserwowanych u chorych leczonych jedynie ASA. Badanie COMPASS przełamuje podejmowane od wielu lat próby skojarzonej terapii lekami przeciwkrzepliwymi (warfaryna, acenokumarol) z ASA chorych ze stabilną chorobą wieńcową. Badania te, mimo istotnej redukcji liczby zdarzeń sercowo-naczyniowych (MACE), ze względu na nieakceptowalnie wysoki odsetek powikłań krwotocznych nie są rekomendowane w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. W świetle wyników badania COMPASS u chorych z CCS optymalne leczenie (OMT) powinno, obok statyny, inhibitorów konwertazy angiotensyny i ASA, zawierać riwaroksaban w dawce 2 × 2,5 mg. U chorych z implantowanym stentem podwójna terapia przeciwzakrzepowa (DAT) oparta na „naczyniowych” dawkach riwaroksabanu i leku z grupy P2Y12 (DAT) w prewencji zakrzepicy w stencie jest równie skuteczna i bezpieczna jak klasyczna podwójna terapia przeciwpłytkowa (DAPT). Nowa jakość po wprowadzeniu riwaroksabanu do leczenia chorych z CCS może się okazać szczególnie przydatna u pacjentów ze zmianami niekrytycznymi (40–70%) w tętnicach wieńcowych, ze współistniejącą cukrzycą oraz „oporną” na leczenie farmakologiczne i rewaskularyzacyjne dławicą piersiową

Leczenie farmakologiczne po zabiegach przezskórnego zamknięcia przecieków w przegrodzie międzyprzedsionkowej — dlaczego tak istotne?

Intensywny rozwój kardiologii interwencyjnej sprawił, że zamykanie przecieku w przegrodzie międzyprzedsionkowej w postaci przetrwałego otworu owalnego i wrodzonego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej należy obecnie do najczęstszych zabiegów endowaskularnych poza leczeniem choroby wieńcowej. Opieka nad pacjentem nie kończy się jednak w momencie wykonania zabiegu, ponieważ, podobnie jak w przypadku innych urządzeń wszczepianych, niezbędna jest profilaktyka i obserwacja pacjenta z powodu możliwych powikłań odległych związanych z wszczepionym urządzeniem, a zwłaszcza ryzyka wystąpienia zakrzepicy na systemie zamykającym. W niniejszym opracowaniu podjęto próbę oceny tego zjawiska, jego możliwych przyczyn oraz przedstawiono współczesne koncepcje dotyczące profilaktyki

Leczenie farmakologiczne po zabiegach przezskórnego zamknięcia przecieków w przegrodzie międzyprzedsionkowej — dlaczego tak istotne?

Percutaneous closure of patent foramen ovale and atrial septaldefect has become one of the most common endovascular congenitalprocedures. However, the treatment does not finish atthe end of the procedure. Similar to the other implanted devices,prophylaxis and observation of the patients are necessary due topotential long-term complications associated with their implantation,and in particular the risk of device related thrombosis.This study attempts to evaluate this phenomenon, possiblecauses and present contemporary concepts of prophylaxis.Intensywny rozwój kardiologii interwencyjnej sprawił, że zamykanie przecieku w przegrodzie między przedsionkowej w postaci przetrwałego otworu owalnego i wrodzonego ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej należy obecnie do najczęstszych zabiegów endowaskularnych poza leczeniem choroby wieńcowej. Niemniej jednak opieka nad pacjentem nie kończy się w momencie zakończenia zabiegu, ponieważ, podobnie jak w przypadku innych urządzeń wszczepianych, niezbędna jest profilaktyka i obserwacja pacjenta z powodu możliwych powikłań odległych związanych ze wszczepionym urządzeniem, a zwłaszcza ryzyka wystąpienia zakrzepicy na systemie zamykającym. W niniejszym opracowaniu podjęto próbę oceny tego zjawiska, jego możliwych przyczyn oraz przedstawiono współczesne koncepcje dotyczące profilaktyki

Transcatheter aortic valve implantation: The new option for high-risk patients with aortic stenosis

Calcific aortic valve stenosis is the most common valvular heart disease in developed countries. Without surgery, the prognosis is extremely dismal. Therefore there is general agreement that surgical aortic valve replacement should be offered to patients with symptomatic severe aortic valve stenosis. However, surgery is denied to approx. 30&#8211;40% of elderly patients with severe, symptomatic aortic stenosis due to high perioperative risk. Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is a novel and effective procedure which provides a promising treatment option for some of these patients. This review focuses on TAVI systems, the patients who would benefit from TAVI, and the advantages and disadvantages of the procedure. (Cardiol J 2011; 18, 4: 461&#8211;468

Przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej. Nowa szansa dla pacjentów wysokiego ryzyka ze stenozą aortalną

Stenoza aortalna jest najczęstszą wadą zastawkową występującą w krajach rozwiniętych. Bez leczenia chirurgicznego rokowanie jest bardzo niekorzystne. W związku z tym w świetle obowiązujących wytycznych u pacjentów z objawową ciężką stenozą aortalną zaleca się chirurgiczną wymianę zastawki aortalnej. Jednak około 30&#8211;40% starszych chorych z ciężką objawową wadą aortalną jest dyskwalifikowanych z leczenia operacyjnego ze względu na jego wysokie ryzyko. Przezcewnikowa implantacja zastawki aortalnej (TAVI) jest nową i skuteczną metodą leczenia, która może stanowić obiecującą alternatywę dla takich osób. W niniejszej pracy przeglądowej skupiono się na systemach stosowanych do TAVI, pacjentach, którzy w największym stopniu skorzystają z TAVI, oraz na wadach i zaletach tej metody leczenia. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 4: 227&#8211;235

Znaczna poprawa kliniczna pacjenta leczonego sildenafilem z powodu nadciśnienia płucnego związanego z nadciśnieniem wrotnym

We report a case of the 59-year-old men with portal hypertension and liver cirrhosis, who developed pulmonary arterial hypertension. The first line treatment with sildenafil 20 mg 3 times daily was introduced as part of a Polish National Treatment Program. At a 6-month follow-up we noticed a significant clinical improvement: the patient’s exercise capacity and echocardiographic parameters were substantially better. In addition, the B-type natriuretic propeptide significantly decreased.W pracy zaprezentowano przypadek 59-letniego pacjenta z nadciśnieniem wrotnym w przebiegu marskości wątroby, u którego doszło do rozwoju tętniczego nadciśnienia płucnego. Pacjenta zakwalifikowano do leczenia pierwszego rzutu lekiem sildenafil w dawce 20 mg 3 razy/dobę w ramach Programu Narodowego Funduszu Zdrowia Leczenia Tętniczego Nadciśnienia Płucnego. Po 6 miesiącach leczenia w badaniach kontrolnych stwierdzono znaczną poprawę kliniczną — zarówno wydolności fizycznej, jak i parametrów echokardiograficznych. Uzyskano także istotne obniżenie stężenia propeptydu natriuretycznego typu B

Predictive value of systemic inflammatory response index (SIRI) for complex coronary artery disease occurrence in patients presenting with angina equivalent symptoms

Background: Currently, atherosclerotic cardiovascular disease is the major cause of mortality world-wide. Inflammatory processes are postulated to be a major driving force for coronary plaque initiation and progression and can be evaluated by simple inflammatory markers from whole blood count analysis. Among hematological indexes, systemic inflammatory response index (SIRI) is defined as a quotient of neutrophils and monocytes, divided by lymphocyte count. The aim of the present retrospective analysis was to present the predictive role of SIRI for coronary artery disease (CAD) occurrence. Methods: There were 256 patients (174 [68%] men and 82 [32%] women) in the median (Q1–Q3) age of 67 (58–72) years enrolled into retrospective analysis due to angina pectoris equivalent symptoms. A model for predicting CAD was created based on demographic data and blood cell parameters reflecting an inflammatory response. Results: In patients with single/complex coronary disease the logistic regression multivariable analysis revealed predictive value of male gender (odds ratio [OR]: 3.98, 95% confidence interval [CI]: 1.38–11.42, p = 0.010), age (OR: 5.57, 95% CI: 0.83–0.98, p = 0.001), body mass index (OR: 0.89, 95% CI: 0.81–0.98, p = 0.012), and smoking (OR: 3.66, 95% CI: 1.71–18.22, p = 0.004). Among laboratory parameters, SIRI (OR: 5.52, 95% CI: 1.89–16.15, p = 0.029) and red blood cell distribution width (OR: 3.66, 95% CI: 1.67–8.04, p = 0.001) were found significant. Conclusions: Systemic inflammatory response index, a simple hematological index, may be helpful in patients with angina equivalent symptoms to diagnose CAD. Patients presenting with SIRI above 1.22 (area under the curve: 0.725, p &lt; 0.001) have a higher probability of single and complex coronary disease