12 research outputs found
Methods for evaluating the skin microcirculation in patients with diabetes
Rozwój cukrzycowej mikroangiopatii poprzedzają zmiany czynnościowe mikrokrążenia. Uchwycenie ich na wczesnym etapie może poprawić rokowanie chorych. Stosunkowo łatwo ocenić mikrokrążenie skóry. Istnieje wiele nieinwazyjnych metod, które można wykorzystać w tym celu. Praca zawiera krótką charakterystykę aktualnie dostępnych metod oceny mikrokrążenia skóry. Uzupełnione o testy prowokacyjne, odzwierciedlające reaktywność naczyń, pozwalają one na ocenę stanu naczyń krwionośnych u osób z cukrzycą.The development of diabetic microangiopathy is preceded by functional changes in microcirculation. Capturing them at an early stage can improve patients prognosis. The microcirculation of the skin is relatively easy to assess. There is a number of non-invasive methods which can be used for these purposes. This study contains a brief description of the currently available methods of the skin microcirculation evaluation. These methods, supplemented by provocative tests reflecting vascular reactivity, allow the assessment of blood vessels in people with diabetes
Sport and type 1 diabetes mellitus
Sportowcy chorzy na cukrzycę wymagają indywidualnej
edukacji i dostosowania modelu leczenia do
wymagań sportowych. Dobre wyrównanie metaboliczne
cukrzycy stanowi kluczowy element efektywności
treningu fizycznego i sukcesu sportowego. Błędy
w zakresie insulinoterapii nie tylko negatywnie
wpływają na osiągnięcia sportowe, ale, co ważniejsze,
zwiększają ryzyko wystąpienia ostrych powikłań
cukrzycy, hipoglikemii i kwasicy cukrzycowej ketonowej.
(Diabet. Prakt. 2011; 12, 2: 52–55)Athletes with diabetes call for individual diabetic
education and their insulin treatment should be adapted
to sporty demand. Good metabolic control of
diabetes is a key element of physical training efficiency.
Misstatements in insulin treatment have negative
effect on athletic accomplishments and increase
the risk of acute diabetic complications such as
hypoglycemia and diabetic ketoacidosis. (Diabet.
Prakt. 2011; 12, 2: 52–55
Ischemic heart disease in patient with diabetes
Cukrzyca (DM) istotnie zwiększa r yzyko powikłań sercowo-naczyniowych. Najczęstsząprzyczyną zgonów wśród pacjentów z DM jest choroba niedokrwienna serca (CHNS). W celupoprawy rokowania osobom z DM należy systematycznie oceniać i skutecznie leczyć czynnikiryzyka miażdżycy (otyłość, zaburzenia lipidowe, nadciśnienie tętnicze, hiperglikemię,nikotynizm) za pomocą metod farmakologicznych i niefarmakologicznych. Diagnostykękardiologiczną w grupie chorych z DM powinno prowadzić się zgodnie z wytycznymi towarzystwnaukowych za pomocą metod nieinwazyjnych i inwazyjnych. U osób z rozpoznanąCHNS terapia DM nie powinna zwiększać ryzyka hipoglikemii. Doustnym lekiem pierwszegowyboru jest metformina. Cele terapeutyczne w zakresie wyrównani a DM u osób z CHNSnależy indywidualizować.Diabetes mellitus (DM) significantly increases the risk of cardiovascular complications. Ischemic heart disease (IHD) is the most common cause of death among patients with DM.To improve the prognosis, patients with DM should have been systematically evaluatedand effectively treated the risk factors of arteriosclerosis (obesity, hyperlipidemia, hypertension, hyperglycaemia and smoking) with pharmacological and n on-pharmacologicalmethods. Diagnosis of IHD in patients with DM should be carried out according to scientific associations guidelines, by using non-invasive and invasive procedures. In patients with IHD the therapy of DM should not increase the risk of hypoglycaemia. Oral drug of the firstchoice is metformin. The therapeutic aims of metabolic controls of DM in patients with IHD should be individualised
Myocardial infarction in a 23-year old patient with 16 years history of type 1 diabetes
Prezentowany przypadek dotyczy 23-letniej pacjentki
od 16 lat chorującej na cukrzycę typu 1 powikłaną
nefropatią w stadium niewydolności nerek oraz retinopatią
proliferacyjną. Chorą przyjęto do szpitala
z powodu narastającej duszności spoczynkowej.
Dotychczas u pacjentki nie występowały objawy
chorób układu krążenia. W badaniu klinicznym i radiologicznym
stwierdzono cechy lewokomorowej
niewydolności serca. Na podstawie wywiadu, badania
przedmiotowego oraz badań dodatkowych rozpoznano
przebyty zawał serca. Badanie koronarograficzne
ujawniło wielonaczyniowe i wieloodcinkowe
zmiany w naczyniach wieńcowych. Chorej nie
zakwalifikowano do leczenia kardiochirurgicznego
z powodu niewydolności nerek. Z tej przyczyny zrezygnowano
również z przeszczepienia serca. W czasie
dalszej obserwacji nie notowano dolegliwości
bólowych o charakterze wieńcowym. Pogarszanie
stanu kontroli metabolicznej cukrzycy nasilało objawy
niewydolności serca.The case presented is a 23-year old female patient
with type 1 diabetes for 16-years. The clinical course
was complicated by proliferative retinopathy,
neuropathy and nephropathy at the stage of renal
insufficiency. The patient was admitted to the hospital
due to increasing dyspnoe at rest. Before admission
there were no symptoms of heart disease.
Clinical examination and X-ray showed signs of left
ventricular failure. Based on the history, clinical examination
and additional procedures (laboratory findings,
X-ray, echocardiography) she was diagnosed
to have recently suffered from a myocardial infarction.
Coronarography revealed multiple and diffused
changes in the coronary arteries. The patient was
disqualified from any cardiac surgical intervention
due to chronic renal insufficiency. Because of this,
she was also disqualified from heart transplantation.
At follow-up we did not observe any clinical symptoms
of coronary disease. Worsening of metabolic
control of diabetes tended to increase the symptoms
of heart failure
Hyperosmolar hyperglycemic syndrome in patient with bipolar disorder
Zespół hiperglikemiczno-hipermolalny należy do
ostrych powikłań cukrzycy. Najczęściej jest rozpoznawany
u chorych na cukrzycę typu 2, u których zachowane
resztkowe wydzielanie insuliny hamuje procesy
lipolizy i ketogenezy. Jest ono jednak niewystarczające
do utrzymania normoglikemii. Do rozwoju tego
zespołu prowadzą schorzenia, w których występuje
zwiększone wydzielanie hormonów działających
przeciwstawnie do insuliny. Wystąpienie zespołu hiperglikemiczno-hipermolalnego może być również
bezpośrednio lub pośrednio zależne od obecnie stosowanej
farmakoterapii. Preparaty litu stosowane
w leczeniu stanów depresyjnych mogą nasilać hiperglikemię
poprzez wpływ na nerkowe mechanizmy
regulacji gospodarki wodnej. (Diabet. Prakt. 2010;
11, 6: 230–234)Hyperosmolar hyperglycemic syndrome is one of
acute complications of diabetes. It usually appears
in type 2 diabetics, when insulin secretion by
pancreatic beta cells is sufficient to prevent lipolysis
and ketogenesis. It is however inadequate to
maintain normoglycemia. Conditions of excessive
release of counterregulatory hormones may lead to
this complication. The onset of hyperosmolar
hyperglycemic syndrome may be also directly or
indirectly dependent on current therapy. Lithium
used in treatment of depressive states may worsen
hyperglycemia by impairing kidney-regulated water
homeostasis. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 6: 230–234
CONTROL-DIAB: an assessment of glycaemic control in patients with type 2 diabetes mellitus managed in the outpatient setting
WSTĘP. W celu poprawy opieki nad chorymi na cukrzycę
opracowano standardy i odpowiednie rekomendacje.
Z dotychczasowych badań wynika, że dla
przebiegu cukrzycy typu 2 najistotniejsze jest właściwe
i skuteczne leczenie w pierwszych latach od
rozpoznania schorzenia. Celem pracy była ocena realizacji
zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego
(PTD) w grupie pacjentów z krótkim czasem
trwania cukrzycy typu 2.
MATERIAŁ I METODY. W ogólnopolskim nieinterwencyjnym
badaniu obserwacyjnym uczestniczyło 3566
chorych z BMI > 25 kg/m2, z cukrzycą trwającą od
roku do 5 lat, w wieku 40–70 lat, leczonych dotychczas
ambulatoryjnie metodami behawioralnymi i/lub
dodatkowo metforminą i/lub akarbozą. W czasie
2 wizyt (W1 i W2) 463 lekarzy podstawowej opieki
zdrowotnej lub poradni diabetologicznych na podstawie
wywiadu, badania przedmiotowego oraz badań
dodatkowych modyfikowało bądź utrzymywało
dotychczasową terapię.
WYNIKI. W czasie W1 kryteria wyrównania metabolicznego
na podstawie HbA1c spełniało 27,2% chorych
(śr. HbA1c 7,4 ± 1,0%). Większość pacjentów
była leczona na początku badania metforminą
w dawce 1684 ± 675 mg/dobę. Wyjściowe stężenie
glukozy na czczo wynosiło 134,5 ± 26,8 mg/dl i było
znamiennie niższe w czasie W2 (113,6 ± 17,5 mg/dl).
Modyfikacji leczenia dokonano u większości pacjentów.
Intensyfikacja leczenia polegała na dodaniu
do metforminy pochodnej sulfonylomocznika (gliklazydu
w postaci tabletek o zmodyfikowanym
uwalnianiu) lub często na zastąpieniu biguanidów
tym preparatem.
WNIOSKI. 1. Większość pacjentów z krótkim wywiadem
cukrzycy typu 2 uczestniczących w badaniu nie
spełniała kryteriów wyrównania metabolicznego zalecanych
przez PTD. 2. U pacjentów z cukrzycą typu 2
i nadwagą lub otyłością, mimo braku wyrównania
metabolicznego cukrzycy, nie wykorzystuje się maksymalnych
dawek metforminy. 3. Intensyfikacja leczenia
w cukrzycy typu 2 zbyt często polega na zamianie
grupy farmakologicznej, zamiast na dodaniu do dotychczasowej
terapii preparatu o innym mechanizmie
działania. (Diabet. Prakt. 2011; 12, 5: 188–194)BACKGROUND. Standards and appropriate recommendations
have been developed with the view of
improving medical care provided to patients with
diabetes mellitus. Previously studies conducted suggest
that the most important factor affecting the
course of type 2 diabetes mellitus (T2DM) is its appropriate
and effective treatment in the first years
after the diagnosis. The aim of the study was to assess
the compliance with the recommendations of
the Polish Diabetes Association in a group of patients
with a short duration of T2DM.
MATERIAL AND METHODS. This was a nationwide,
non-interventional, observational study investigating
3566 patients with 1–5 year long T2DM duration,
aged 40–70 years, with a BMI exceeding 25 kg/m2,
managed in the outpatient setting with lifestyle
interventions and/or metformin and/or acarbose.
During two study visits (V1 and V2) 463 doctors
employed at general practices or diabetes clinics
modified the patients’ management plans or left
them unchanged. Their decision was based on the
history, physical examination and laboratory tests.
RESULTS. During V1, the criteria of good glycaemic
control based on HbA1c levels were met by 27.2% of
the patients (HbA1c 7.4% ± 1.0%). Most patients
were initially managed with metformin at the dose
of 1684 ± 675 mg/day. Baseline fasting glucose was
134.5 ± 26.8 mg/dl and was significantly lower during
V2 (113.6 ± 17.5 mg/dl). The management plan
was modified in most of the patients. Intensification
of treatment involved adding a sulfonylurea
(gliclazide modified-release tablets) to metformin or
often replacing biguanides with this product.
CONCLUSIONS. 1. Most patients with a short duration
of T2DM who participated in our study did not
meet the criteria for good glycaemic control recommended
by the PTD. 2. In overweight or obese patients
with T2DM, despite poor glycaemic control,
maximum doses of metformin were not given.
3. Intensification of the treatment in T2DM too frequently
involves switching to another drug class rather
than adding to present therapies a product characterised
by a different mechanism of action. (Diabet.
Prakt. 2011; 12, 5: 188–194
Palenie tytoniu zwiększa insulinooporność u chorych na cukrzycę typu 1. Wyniki badania Poznan Prospective Study (PoProStu)
Aim. The aim of the study was to evaluate the relationship between smoking and insulin resistance in patients with type 1 diabetes (DM1). Material and methods. The study group consisted of 81 patients with DM1 (51 men, 30 women) from the Poznan Prospective Study (PoProStu), aged 34 ± 6.4 years, and with diabetes duration 10 ± 1.5 years. Patients were divided into two groups depending on the smoking status: smokers and non-smokers. Insulin resistance was assessed on the basis of indirect parameters such as: estimated glucose disposal rate (eGDR), anthropometric data and liver function. Results. Smokers (n = 36) in comparison with non-smokers (n = 45) had: higher weight (80.4 ± 14.4 vs. 72.9 ± 15 kg, p = 0.02), larger waist circumference (89.6 ± 10.5 vs. 83.1 ± 10.9 cm, p = 0.003), higher waist-to-hip ratio (0.9 ± 0.08 vs. 0.86 ± 0.09, p = 0.006), higher level of gamma-glutamyl transferase [23 (15–36) vs. 15 (11–21) U/l, p = 0.003] and lower eGDR (7.11 ± 2.47 vs. 8.82 ± 1.79 mg/kg/min, p = 0.001). A significant relationship, adjusted for age, duration of diabetes, triglycerids (TG) and high density lipoproteins (HDL) cholesterol level between smoking and eGDR < 7.5 mg/kg/min was revealed [odds ratio OR 4.39 (95% confidence interval CI 1.52–12.66); p = 0.005]. Conclusions. The results of this study confirm the healthy dimension of not smoking among people with type 1 diabetes. Smoking in patients with type 1 diabetes, treated from the initial diagnosis with intensive insulin therapy, is associated with insulin resistance.
Cel. Celem niniejszej pracy była ocena związku między paleniem tytoniu a insulinoopornością u chorych na cukrzycę typu 1 (DM1).
Materiał i metody. Grupa badana składała się z 81 pacjentów z DM1 (51 mężczyzn, 30 kobiet, średnia wieku 34 ± 6 lat) będących uczestnikami badania Poznan Prospective Study (PoProStu). Średni czas trwania cukrzycy w badanej grupie wynosił 10,5 roku. Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy w zależności od statusu palenia tytoniu: palacze i osoby niepalące. Insulinooporność oceniano na podstawie parametrów pośrednich, takich jak szacowany wskaźnik dystrybucji glukozy (eGDR), dane antropometryczne i czynność wątroby.
Wyniki. Palacze (n = 36) w porównaniu z osobami niepalącymi (n = 45) cechowali się: większą masą ciała (80,4 ± 14,4 vs. 72,9 ± 15 kg; p = 0,02), większym obwodem talii (89,6 ± 10,5 vs. 83,1 ± 10,9 cm; p = 0,003), wyższym stosunkiem obwodu talii do obwodu bioder (0,9 ± 0,08 vs. 0,86 ± 0,09; p = 0,006), wyższym stężeniem gamma-glutamylotransferazy [23 (15–36) vs. 15 (11–21) j./l; p = 0,003] i niższym eGDR (7,11 ± ± 2,47 vs. 8,82 ± 1,79 mg/kg/min; p = 0,001). Wykazano istotny, skorygowany pod względem wieku, czasu trwania cukrzycy, stężenia triglicerydów (TG) i stężenia cholesterolu frakcji HDL, związek między paleniem tytoniu a eGDR < 7,5 mg/kg/min [OR 4,39 (95% CI 1,52–12,66); p = 0,005].
Wnioski. Wyniki badania potwierdzają szkodliwy wpływ palenia tytoniu w wymiarze zdrowotnym u chorych na cukrzycę typu 1. U osób z cukrzycą typu 1 stosujących intensywną insulinoterapię od czasu rozpoznania choroby palenie tytoniu wiąże się z insulinoopornością
Assessment of glycemia in children and adolescents with type 1 diabetes during football tournament
Streszczenie Cukrzyca typu 1 nie jest aktualnie przeciwwskazaniem do aktywnego uprawiania sportu. Pacjenci posiadający dużą wiedzę na temat własnej choroby oraz mający dobrze wyrównaną cukrzycę mogą uprawiać sport również wyczynowo. Obawa przed hipoglikemią wśród trenerów, zawodników i lekarzy często ogranicza osobom z cukrzycą typu 1, niezależnie od wieku, dostęp do klubów sportowych, lekcji wychowania fizycznego oraz sportu masowego. Cel pracy Ocena bezpieczeństwa i wartości glikemii u dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1 podczas turnieju piłkarskiego. Materiał i metody Badaniem objęto 31 zawodników (28 chłopców, 3 dziewczynki) w wieku 13.1 ± 3.0 lat, ze średnim czasem trwania cukrzycy typu 1 6.5 ± 4.0 lat i HbA1c 7.3 ± 1.4 %. Wszyscy zawodnicy leczeni byli metodą intensywnej czynnościowej insulinoterapii (30 - za pomocą pompy insulinowej, 1 - za pomocą wstrzykiwaczy). Oceniano glikemię przed, w trakcie i bezpośrednio po meczach. Hipoglikemię definiowano jako wartość glikemii <60 mg/dl. W przypadku glikemii >300 mg/dl dokonywano oznaczenia związków ketonowych we krwi włośniczkowej. Wyniki Średnia wartość glikemii przed meczami wynosiła 154.1 ± 72.7 mg/dl, po meczach 160.1 ± 79.6 mg/dl. Podczas turnieju piłkarskiego trwającego 6 godzin zarejestrowano 9 epizodów hipoglikemii u 7 zawodników i 6 incydentów hiperglikemii >300 mg/dl u 4 zawodników. Wyniki oznaczenia związków ketonowych we krwi były u nich ujemne. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują, że zawody sportowe dla dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1 nie są związane z dużym ryzykiem ciężkiej hipoglikemii i dekompensacji cukrzycy. Bezpieczne zorganizowanie turnieju piłkarskiego dla dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1 wymaga zapewnienia opieki diabetologicznej.Background. Physical activity is currently notcontraindicated in patients with type 1 diabetes.Patients having extensive knowledge of their diseaseand good metabolic control may also practise sportprofessionally. Nonetheless fear of hypoglycemiaamong coaches, competitors or diabetologists oftenlimits the access to sport clubs, physical training inschools or recreational exercise in type 1 diabetic subjects, regardless of their age. Aim of the study —assessment of safety and glycemia during footballtournament in children and adolescents with type 1diabetes.Material and methods. 31 competitors (28 boys,3 girls) aged 13.1 ± 3.0 years, type 1 diabetesduration time 6.5 ± 4.0 years, HbA1c 7.3 ± 1.4%,treated with functional intensive insulin therapy(30 using personal insulin pump, 1 using pens) wereincluded. Glucose levels were assessed before, duringand immediately after matches. Hypoglycemia wasdefined as glucose level < 60 mg/dl. A check forketone bodies in capillary blood was performed asmeasured glucose level exceeded 300 mg/dl.Results. Mean glucose level before matches was154.1 ± 72.7 mg/dl, after matches 160.1 ± 79.6 mg/dl.9 hypoglycemic events in 7 players and 6 episodesof hyperglycemia > 300 mg/dl in 4 players wereobserved during 6-hour football tournament. Theketone bodies were negative in those competitors.Conclusions. The results of this study indicate thatsport tournaments for children and adolescents withtype 1 diabetes are not associated with a particularlyhigh risk of severe hypoglycemia or metabolicdecompensation. Appropriate diabetes care isneeded to ensure safety during sport tournamentsfor children and adolescents with type 1 diabetes
Ocena stanu ukrwienia mięśnia sercowego metodą tomografii emisyjnej pojedynczego fotonu (SPECT) u młodych chorych na cukrzycę typu 1
OBJECTIVE. Long history of diabetes and persistant
positive microalbuminuria significantly increase the risk
of cardio-vascular complications. Detection of patients
with vascular changes before their clinical manifestation
with the use of sensitive and specific diagnostic
procedures might lead to decrease in early mortality
from coronary heart disease in this group of patients.
AIM OF STUDY. Was to evaluate the coronary blood
flow with the use of single photon emission computer
tomography (SPECT) in young patients, with diabetic
history longer than 5 years, negative towards
circulatory diseases, negative ECG exercise test, negative
or persistant positive microalbuminuria.
RESEARCH DESING. The study was entered by 8 patients
with positive microalbuminuria (5 female,
3 male; aged 26,8 ± 4,7 years, diabetic history 15,8 ±
± 4,9 years and HbA1C 8,3 ± 2,3%) and 12 patients
with negative microalbuminuria (9 female, 3 male;
aged 26,4 ± 6,7 years, diabetic history 13,0 ± 3,9 years
and HbA1C 8,8 ± 1,8%).
MATERIAL AND METHODS. Myocardial perfusion was
examined by single photon emission computer tomography
(SPECT) with gamma-camera (Siemens)
with the system ICON 6.0.3. The study was performed
at rest and during ischaemia induced pharmacologically
with dipiridamol (0.56 mg/kg body weight).
We used MIBI (methoxy-isobutyl-isonitrile)
marked with 99mTc in dose 2 x 20 mCi. Selected parameters
of heart rate variability (SNN50, SDNN,
RMSSD, trianale index) were also compared. RESULTS. In the SPECT analysis we observed significant
changes in radioactivity after dipiridamol in
6 patients with positive microalbuminuria (75,0%)
and in 2 patients without microalbuminuria (17,0%).
The assessed parameters of heart rate variability did
not show any significant differences (p > 0,05). Myocardial
perfusion changes coexisted with diabetic retinopathy
in 88% patients with positive microalbuminuria
and in 100% with negative microalbuminuria.
CONCLUSIONS.
1. Most patients with type 1 diabetes and positive
microalbuminuria show significant, yet asymptomatic
changes in myocardial blood flow.
2. Microalbuminuria appears as good early indicator
of coronary heart disease in diabetic patients.
3. Diabetic retinopathy suggests presence changes
of myocardial perfusion.
4. Patients with type 1 diabetic history longer than
5 years and microangipathy need an earlier and precise
cardiological assessmentDługoletni wywiad w kierunku cukrzycy typu 1 oraz utrwalona dodatnia mikroalbuminuria istotnie zwiększają ryzyko rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych. Wyodrębnienie za pomocą metod diagnostycznych charakteryzujących się dużą czułością
i specyficznością grupy chorych ze zmianami naczyniowymi, zanim wystąpią objawy kliniczne, stanowi podstawę do zmniejszenia wczesnej śmiertelności
z powodu choroby niedokrwiennej serca w tej populacji chorych.
CEL PRACY. Ocena stanu ukrwienia mięśnia sercowego na podstawie tomografii emisyjnej pojedynczego fotonu (SPECT) u pacjentów poniżej 40 roku życia chorujących na cukrzycę typu 1 dłużej niż 5 lat, bez wywiadu w kierunku chorób układu krążenia, z ujemnym elektrokardiograficznym testem wysiłkowym (EKGWTest) i z ujemną lub dodatnią, utrwaloną mikroalbuminurią
Original articlesAssociation between retinopathy, microalbuminuria and coronary perfusion in young patients with type 1 diabetes mellitus
Background: In patients with type 1 diabetes mellitus (DM) impairment of the coronary circulation has been observed. This phenomenon could be ascribed to the existence of a specific cardiomyopathy. Disturbances in other microcirculation beds – renal and ocular – are mirrored by microalbuminuria and retinopathy, respectively. The association between coronary microvascular dysfunction and the presence of microalbuminuria and retinopathy is not clear. Recognition of the interrelationships between microalbuminuria, retinopathy and the impairment of coronary circulation could allow for a simple estimation of coronary perfusion in these patients. Aim: To assess coronary blood flow velocity in young patients with type 1 DM using transoesophageal Doppler echocardiography with dipyridamole and to analyse the possible relationship between the impairment of coronary flow and retinopathy as well as microalbuminuria. Methods: The study group consisted of 36 patients, aged from 18 to 35 (mean: 25±5) years with type 1 DM lasting from 8 to 27 years. Diabetes was the only disease and none of the patients had any history of cardiovascular diseases or any abnormalities in physical examination. The control group consisted of 23 age-matched healthy volunteers. All subjects underwent transoesophageal echocardiography with dipyridamole to assess coronary flow velocity reserve (CFVR). Results: In the study group CFVR and maximal flow velocity after dipyridamole were significantly decreased (2.4±0.6 vs. 3.4±0.7; pWstęp: W przebiegu cukrzycy typu 1 może dochodzić do zaburzeń mikrokrążenia wieńcowego, które są jednym z przejawów kardiomiopatii cukrzycowej. Mikroalbuminuria oraz retinopatia występujące u chorych na cukrzycę odzwierciedlają natomiast zaburzenia w obrębie mikrokrążenia nerek i oka. Związek między upośledzeniem mikrokrążenia wieńcowego a występowaniem mikroalbuminurii i retinopatii prostej jest niejasny. Wykrycie zależności pomiędzy retinopatią i mikroalbuminurią a zaburzeniami przepływu wieńcowego pozwoliłoby na dość prostą ocenę stanu mikrokrążenia wieńcowego u tych chorych. Cel: Ocena parametrów przepływu wieńcowego w grupie młodych chorych z długoletnim wywiadem cukrzycy typu 1 przy użyciu doplerowskiej echokardiografii przezprzełykowej (TEE) z zastosowaniem dipirydamolu oraz analiza ewentualnego związku między zaburzeniami przepływu wieńcowego a obecnością mikroalbuminurii i retinopatii prostej. Metodyka: Grupę badaną stanowiło 36 chorych na cukrzycę typu 1 (18 mężczyzn i 18 kobiet), w wieku 18–35 (średnio 25±5) lat, chorujących 8–27 lat. Do badania włączano chorych z rozpoznaniem cukrzycy typu 1 bez wywiadu w kierunku chorób serca i naczyń oraz bez odchyleń w badaniu przedmiotowym w zakresie układu sercowo-naczyniowego. Grupę kontrolną stanowiło 23 zdrowych ochotników w tym samym wieku. U wszystkich osób wykonano TEE z dipirydamolem w celu oceny rezerwy prędkości przepływu wieńcowego. Wyniki: W badanej grupie w porównaniu z grupą kontrolną obserwowano istotnie niższe wartości prędkości przepływu wieńcowego (2,4±0,6 vs 3,4±0,7;