Study of the inhibitory effect of two different source of Thymus Vulgaris essential oil on ileum contraction in comparison with available clinically used drug preparation of Thymus

گیاه آویشن از گیاهان دارویی ایران است که بصورت سنتی برای ناهنجاری های اسپاسمی دستگاه گوارش استفاده می شود ولی اثرات فارماکولوژی آن به صورت مستدل علمی تاکنون گزارش نشده است. در این تحقیقات اثرات ضد اسپاسمی اسانس آویشن بر روی انقباضات ایلئوم مطالعه گردید. برای این منظور رات های ویستار با ضربه سر کشته شدند. سپس قسمتی از ایلئوم جدا شد و در محلول تیرود که با اکسیژن گازدهی می شد قرار گرفت. انقباضات ایزوتونیک توسط اسپاسموژن (KCI) در بافت ایجاد گردید و بر روی کاغذ فیزیوگراف ثبت گردید. اثرات غلظت های مختلف اسانس گیاه بر روی انقباضات ناشی از کلرید پتاسیم 80 میلی مولار برای بدست آوردن غلظت های موثر سنجیده شد. اثر هر اسانس با کنترل خودش که معادل حجمی حامل (Vehicle) را دریافت کرده بود مقایسه گردید. اسانس برگ آویشن در غلظت های افزایشی، انقباضات ناشی از کلرید پتاسیم را به صورت وابسته به غلظت مهار کرد (P=0.4±0.12: قدرت دارو). اثر دو اسانس مختلف آویشن بر روی انقباضات ناشی از کلرید پتاسیم در ایلئوم رات بیانگر این است که اثر مهاری اسانس برگ بیشتر از اسانس کل اندام هوائی گیاه آویشن است. قطره میکسچر آویشن که برای درمان سندرم روده تحریک پذیر استفاده می شود مخلوطی از آویشن (40)، نعناع (30)، زیره (20) و رازیانه (10) است. مقایسه اثرات مهاری قطره میکسچر آویشن موجود برای مصارف بالینی با نسبت مشابهی از مخلوط اسانس های آنها در غلظت های معادل اثرات مهاری مشابهی بر روی انقباضات ایلئوم داشتند ولی از نقطه نظر قدرت مهاری (پوتنسی) اثر مهاری کمتر از اسانس گیاه آویشن به تنهایی است. این مطالعه نشان می دهد که اسانس گیاه آویشن یک مهار کننده انقباضات ایلئوم ایزوله شده است. از آنجا که اساس درمان کرامپ های شکمی و اسهال بر مهار انقباضات روده استوار است، نتایج این تحقیق بیانگر مفید بودن اسانس گیاه آویشن برای درمان اختلالات فوق است

Effects of hyperglycemia and hypoglycemia on analgesic activity of Morphine in rat

تجویز گلوکز یا انسولین اثرات فارماکولوژیک بعضی از داروها را تغییر می دهد. به عنوان مثال گزارش شده که تغییر قند خون اثربخشی باربی توریک ها و آمفتامین را تحت تاثیر قرار می دهد. در تحقیق حاضر اثر کاهش یا افزایش قند خون بر فعالیت ضد درد مرفین مورد مطالعه قرار گرفت. در این تحقیق از رات های نر از نژاد ویستار و با وزن 25±200 گرم استفاده شد. اثر ضد درد مرفین با روش Tail-immersion سنجش شد و برای ایجاد هیپرگلیسمی از تزریق گلوکز (g/kg 5-1.25 داخل صفاقی) یا دیابتی نمودن حیوانات با استرپتوزوسین (75mg/kg، IP) استفاده شد. هیپوگلیسمی با بکار بردن دزهای مختلف انسولین (IU/kg، IP 1-0.2) یا گرسنه نگه داشتن حیوانات به مدت 24 ساعت یا با کمک داروهای ضد دیابت خوراکی شامل گلی بنکلامید (1mg/kg) یا کلرپروپامید (125mg/kg) ایجاد شد. غلظت های بالاتر از 200mg/dl گلوکز بعنوان هیپرگلیسمی و غلظت های کمتر از 60mg/dl به عنوان هیپوگلیسمی درنظر گرفته شد. نتایج حاصله نشان داد که گلوکز به صورت وابسته به دز اثر مرفین را تضعیف می کند. همچنین دیابت باعث کاهش اثربخشی مرفین شد درحالی که تمامی روش های بکار رفته که هیپوگلیسمی ایجاد نمود اثر ضد درد مرفین را تقویت کرد. از آنجایی که به دنبال تجویز گلوکز به علت ترشح انسولین یک حالت هیپرانسولینمی و به دنبال ایجاد دیابت توسط استرپتوزوسین به علت تخریب سلول های بتای پانکراس یک حالت هیپوانسولینمی وجود دارد و با استناد به اینکه تجویز گلوکز و القاء دیابت هردو اثر مرفین را تضعیف نموده اند به نظر می رسد که این اثرات مستقل از غلظت خونی انسولین باشد. در مورد کلرپروپامید و گلی بنکلامید مشاهده شد که کلرپروپامید اثر ضد درد مرفین را به میزان بیشتری تقویت می کند که شاید ا ین پدیده به این علت باشد که کلرپروپامید باعث تحریک آزاد شدن ADH و به دنبال آن افزایش آزاد شدن بتا اندورفین از هیپوفیز می شود

Inhibitory effects of Ketotifen in comparison with Terbutaline, Diazoxide and Diclofenac on spontaneous contractions of uterus in conscious rat

کتوتیفن یک بنزوسیکلوهپاتوفن با فعالیت های متعدد فارماکولوژیکی از جمله اثرات رفع انقباضی بر روی انقباضات ناشی از KCI، استیل کولین و اکسی توسین در بافت ایزوله شده رحم رات است. از آنجا که اساس درمان زایمان های زودرس بر مهار انقباضات زودرس رحم استوار است، در صورتی که کتوتیفن اثرات مشابهی بر روی رحم در In vivo هم داشته باشد، این دارو ممکن است برای درمان این عارضه مفید باشد. به همین دلیل اثرات این دارو بر روی انقباضات رحم در موش هوشیار بررسی شد و با آگونیست X2-آدرنوسپتور، تربوتالین و مهار کننده سنتز پروستاگلاندین ها، دیکلوفناک و فعال کننده کانال های پتاسیمی وابسته به ATP، دیازاکسید مقایسه گردید. علاوه براین، اثرات داروهای فوق بر روی فشار خون و ضربان قلب در شرایط مشابهی نیز بررسی شد. برای این منظور رات های ماده غیر حامله با کتامین بیهوش و اورکتومی گردیدند. سپس میکروبالون در رحم رات ها قرار داده شد و ورید ژاگولار نیز کانوله شد. یک روز بعد از عمل جراحی که رات ها آزادانه مشغول به تغذیه شدند، کانوله ژاگولار به سرنگ پمپ انفوزیون حاوی دارو و کانوله میکروبالون به Pressure transducer جهت ثبت انقباضات رحم با دستگاه فیزیوگراف متصل گردید. تجویز تربوتالین (400µg/kg) اثر مهاری سریعی بر روی انقباضات رحم داشت و پس از اتمام تجویز دارو (15 دقیقه) میزان انقباضات به 3±6 کنترل رسید. این اثرات مهاری تا 2 ساعت بعد هنوز ادامه داشت. دیازاکسید (45mg/kg) نیز اثر مهاری بر روی انقباضات رحم در موش هوشیار داشت و در زمان فوق انقباضات بترتیب به 5±13 میزان کنترل تقلیل یافت. ولی کتوتیفن در دز بالا هم نتوانست انقباضات خودبخودی رحم در Rat هوشیار را مهار کند و تفاوت معنی داری بین نرمال سالین و کتوتیفن (15mg/kg) مشاهده نشد. از طرف دیگر دیکلوفناک (75mg/kg) اثر مهاری خوبی بر روی انقباضات رحم Rat هوشیار داشت و در پایان آزمایش مقدار انقباضات هنوز 7±23 میزان کنترل قبل از دارو بود. دیازاکسید نیز اثر مهاری واضحی بر روی انقباضات رحم داشت. کتوتیفن و دیکلوفناک تغییر معنی داری در فشار خون بوجود نیاوردند ولی دیازاکسید و تربوتالین موجب کاهش فشار خون شدند. تربوتالین همچنین موجب افزایش ضربان قلب و دیازاکسید در دزهایی که اثرات مهاری بر روی انقباضات رحم داشت موجب کاهش ضربان قلب گردیدند. اثر مهاری دیکلوفناک بر روی انقباضات رحم In vivo مبین این است که سنتز و آزادسازی پروستاگلاندین ها در تولید انقباضات خودبخودی رحم Rat در روش بکار برده شده نقش مهمی دارد و ممکن است که کتوتیفن نتواند انقباضات ناشی از پروستاگلاندین ها را مهار کند. از این مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که این روش راه مناسبی برای بررسی اثرات داروها بر روی انقباضات رحم ناشی از آزادسازی پروستاگلاندین ها در In vivo است و از آنجا که پروستاگلاندین ها نقش عمده ای در شروع زایمان های زودرس دارند کتوتیفن احتمالا داروی مناسبی برای کنترل انقباضات زودرس رحم در In vivo نیست

The role of Calmodulin inhibition in intrathecal Trifluoperazine-induced analgesia

گزارشاتی مبنی بر اثر ضد درد داروهای ضد جنون وجود دارد ولی مکانیسم آن کاملا شناخته شده نیست. از سوی دیگر مقالاتی نیز در مورد اثر ضد درد مهار کننده های کالمودولین در سال های اخیر انتشار یافته است. در بین داروهای ضد جنون تری فلوپرازین یکی از قویترین مهار کننده های کالمودولین می باشد. در این تحقیق بررسی اثر ضد درد تری فلوپرازین مدنظر قرار گرفته و از آنجایی که این دارو اثرات آنتی دوپامینرژیک، آنتی کلینرژیک، آنتی ادرنرژیک و آنتی هیستامینیک نیز دارد سعی شده رابطه اثر ضد درد با تاثیر این دارو بر گیرنده های فوق نیز مورد مطالعه قرار گیرد. بدین منظور بعد از کاتتریزاسیون فضای ساب آراکنوئید موش صحرایی داروهای مختلف بصورت داخل نخاعی تزریق و بعد از 15 دقیقه، حیوانات با تست فرمالین مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضمنا باتوجه به اینکه اندازه گیری شدت درد در تست فرمالین وابسته به فعالیتهای حرکتی است، جهت تشخیص عوارض حرکتی داروهای مورد استفاده از تست روتارود استفاده گردید. نتایج حاصل را می توان به شرح زیر خلاصه نمود: دزهای پایین تری فلوپرازین (10µg/rat و 1) اثر ضد درد نشان داد و دز (100µg/rat) بالا منجر به هیپرالژزی (Hyperalgesia) شد. هیچگونه اثر ضد دردی بعد از تزریق داخل نخاعی سولپیراید، آتروپین، فنتول آمین و برموفنیرامین مشاهده نشد. کالمیدازولیوم به عنوان آنتاگونیست کالمودولین به صورت وابسته به دز (250µg/rat و 50 و 10) دارای آثار ضد درد بود. در تزریق همزمان تری فلوپرازین با فیزوستیگمین، هیستامین، بروموکریپتین و نوراپی نفرین تغییری در اثر ضد درد مشاهده نگردید. کلسیم اثر ضد درد کالمیدازولیوم را مهار و اثر ضد درد تری فلوپرازین را کاهش داد. نالوکسان بصورت نسبی باعث کاهش اثر ضد درد تری فلوپرازین گردید درصورتی که بر اثر ضد درد کالمیدازولیوم تاثیر قابل توجه نداشت. باتوجه به آزمایشات فوق می توان نتیجه گرفت که احتمالا اثر ضد درد دزهای پایین تری فلوپرازین نخاعی ناشی از مهار کالمودولین بوده است. با افزایش دوز، آثار دیگر تری فلوپرازین تفوق یافته که منجر به هیپرالژزی شده است. همچنین می توان نتیجه گرفت سیستم اپیوئیدی اگرچه در اثر ضد درد تری فلوپرازین نقش دارد ولی اثر ضد درد مهار کالمودولین جدای از این سیستم می باش

Hypolipidemic activity of Anethum graveolens in rats

The aerial parts of Anethum graveolens (dillweed) are used in Iran as a hypolipidemic agent. The scientific basis for its use has yet to be established. In this study the hypolipidemic activity of dill powder and its essential oil (its most important fraction) were evaluated in male Wistar rats (180 +/- 20 g) fed a high cholesterol diet. Anethum graveolens essential oil (AGEO) was prepared by hydrodistillation and analysed using GUMS. AGEO had a yield of 2 and GUMS analysis showed that alpha-phellandrene (32), limonene (28) and carvone (28) were its major components. Daily oral administration of AGEO to rats at doses of 45, 90 and 180 mg/kg for 2 weeks significantly and in a dose-dependent manner reduced total cholesterol, triglyceride and low density lipoprotein cholesterol (LDL-C). AGEO also increased significantly high density lipoprotein cholesterol (HDL-C). Anethum graveolens powder when added to the diet of animals showed similar effects on serum lipids. It is concluded that Anethum graveolens has significant lipid lowering effects and is a promising cardioprotective agent. Copyright (C) 2007 John Wiley & Sons, Ltd