Przydatność badania występowania zespołu ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (SIRS) w praktyce klinicznej

Systemic inflammatory response syndrome (SIRS) was first described in 1991 as a group of syndromes which are easy to define clinically. SIRS should not be perceived as a diagnosis, but rather the clinical picture of changes in the levels of acute phase mediators, or a state of imbalance of the whole body in response to trauma, e.g. surgical trauma. For nearly twenty-five years subsequent generations of physicians have been trying to answer the question whether diagnosing SIRS in a patient makes sense, and if so, why. A number of published studies contain the evidence that the diagnosis of SIRS is associated with the following factors: development of single or multiple organ failure; increase in the incidence of deaths; longer hospitalization; longer stay in the Intensive Care Unit; development of infection, sepsis or severe sepsis. The overall conclusion is that the primary advantage of using SIRS as a prognostic scale is the ease and speed of testing for its criteria, and virtually no related costs. It has been repeatedly proven that it is in good correlation with the much more expensive and difficult prognostic scales, such as APACHE II, APACHE III, SAPS, ISS or MODS. Assessment of the criteria for systemic inflammatory response syndrome, feasible at the patient’s bedside, allows the physician to perform a swift selection of patients and recognize those with a higher risk of serious complications, thus introducing appropriate therapy, increasing vigilance and possibly performing subsequent extended laboratory tests.Zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (SIRS) po raz pierwszy opisano w 1991 roku, jako zespół objawów łatwy do zdefiniowania klinicznego. Nie powinien być on traktowany jako rozpoznanie, a raczej jako obraz kliniczny zmian w poziomach mediatorów ostrej fazy, stan nierównowagi całego organizmu będący jego reakcją na uraz, na przykład uraz operacyjny. Już od prawie 25 lat kolejne pokolenia lekarzy zadają sobie pytanie, czy stwierdzenie SIRS u badanego chorego ma sens, a jeśli tak, to jaki? Opublikowano wiele badań zawierających dowody na to, że rozpoznanie SIRS ma związek z: rozwojem niewydolności jedno- lub wielonarządowej, wzrostem częstości zgonów; wydłużeniem czasu hospitalizacji, wydłużeniem czasu pobytu na oddziale intensywnej terapii, rozwojem infekcji, sepsy, ciężkiej sepsy. Podsumowując, należy stwierdzić, że podstawową zaletą używania SIRS jako skali prognostycznej jest łatwość i szybkość badania jego kryteriów, a także praktycznie brak związanych z tym kosztów. Wielokrotnie udowodniono jej dobrą korelację ze znacznie droższymi i trudnymi skalami prognostycznymi, jak APACHE II, APACHE III, SAPS, ISS, MODS. Ocena kryteriów zespołu ogólnoustrojowej reakcji zapalnej, możliwa do wykonania przy łóżku chorego, pozwala lekarzowi na przeprowadzenie szybkiej selekcji chorych i dzięki wyróżnieniu tych, u których jest większe ryzyko poważnych powikłań, włączenie właściwej terapii, zwiększenie czujności oraz ewentualne wykonanie kolejnych rozszerzonych testów laboratoryjnych

Electro-chemical monitoring of static recrystallization

The electro-chemical potentio-kinetic method has proved to be a sensitive technique for monitoring of static recrystallization in austenitic steel AISI 304 after its cold forming and annealing. Results obtained in this manner are in very good conformity with the results of metallographic and X-ray analysis, as well as with the measured values of hardness. Corrosion current density appeared to be a suitable criterion for evaluation of development of relaxation processes

Structural and mechanical properties of laboratory rolled steels high-alloyed with manganese and aluminium

The paper deals with rolling conditions, microstructure, as well as basic mechanical properties of four different high manganese steels after laboratory melting, casting, and hot and cold rolling. The stacking fault energy of heats was in the interval of 85–114 mJ m−2 thanks to the high aluminium contents. The heats with the lowest sum of (C+Mn) supported the highest ferrite volume fraction (up to 45%), while the highest sum of (C+Mn) led to 10% ferrite formation. With lower Al/(C+Mn) ratio and lower ferrite fraction higher rolling forces were necessary to be used. Due to heterogeneities of matrixes and observed aluminium oxide complexes differences in mechanical properties were detected. The best results showed the heat with 0.65% C−29.5% Mn−9.0% Al and a stacking fault energy 114 mJ m−2.Web of Science12331731

Complex flow stress model for a magnesium alloy AZ31 at hot forming

Compression tests of magnesium alloy Mg-3Al-1Zn (AZ31) at different temperatures and strain rate were made on plastometer Gleeble 3800. Deformation behaviour and particularly shape of stress-strain curves of the alloy AZ31 differ significantly at low and high values of Zener–Hollomon parameter Z. The border between these areas was determined mathematically as Z = 2.9E+13 s–1. While the calculated activation energy Q was for both these areas practically identical (157 or 155 kJ mol–1), mathematical description of coordinates of the peak stress differs considerably. Regression and statistical analysis of experimental data have confirmed unequivocally, that it was impossible to describe by a uniform equation the whole set of data (i.e. traditional stress-strain curves, as well as those with atypical initial stage, given by the massive twinning). That's why two mathematical models were developed enabling prediction of the flow stress of investigated magnesium alloy in dependence on temperature, strain and strain rate, with inclusion of the influence of dynamic recrystallisation.Web of Science301-2696

Rekonstrukcje mikronaczyniowe nosa po rozległych resekcjach z powodu nowotworów złośliwych

Wstęp: Nos jest centralnym i prawdopodobnie najważniejszym narządem twarzy. Zabiegi rekonstrukcyjne tej okolicy wymagają od operatora dużej znajomości anatomii, z uwagi na trójwymiarowy kształt i różnorodność tkanek, które ją tworzą. Brak jest jednolitych standardów postępowania czy algorytmów po rozległych resekcjach. Materiały i metody: W latach 2010–2019 w Klinice Chirurgii Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej leczonych z powodu rozległych nowotworów nosa było 48 pacjentów, którzy wymagali po zabiegach resekcyjnych zastosowania wolnych płatów mikronaczyniowych, celem funkcjonalnego i estetycznego zaopatrzenia struktur anatomicznych nosa. Wyniki: U 48 pacjentów do rekonstrukcji nosa zastosowano łącznie 92 wolne płaty mikronaczyniowe, w tym: płat promieniowy u 24 chorych, płat promieniowy z fragmentem kości promieniowej u 14 chorych, płat z małżowiny usznej u 16 chorych, połączenie płata promieniowego z płatem z małżowiny usznej u 7 chorych, podwójny płat z małżowiny usznej u 6 chorych, połączenie płata promieniowego z dwoma płatami z małżowiny usznej u 4 chorych. Całkowitą martwicę wolego płata zanotowano w 4 przypadkach, częściową u 6 chorych. Wnioski: Przedstawione powyżej techniki operacyjne z użyciem wolnych płatów mikronaczyniowych stanowią uznaną metodę postepowania leczniczego i powinny być stosowane w codziennej praktyce chirurga. Opisane w pracy metody z zakresu chirurgii rekonstrukcyjnej pozwalają na uzyskanie optymalnego efektu funkcjonalnego i estetycznego

Microvascular nose reconstruction after extended tumor resection

Introduction: The nose is the central and probably the most important organ of the face. In view of the three-dimensional shape and variety of tissues, reconstructive surgery after tumor resection in this anatomical region requires the surgeon’s knowledge of anatomy. Materials and Method: In the years 2010–2019, 48 patients were treated in the Oncological and Reconstructive Surgery Clinic for extended nasal tumors, which required the use of free microvascular flaps after resection for functional and aesthetic supply of anatomical structures of the nose. Results: In 48 patients, a total of 92 free microvascular flaps were used for nasal reconstruction including: radial forearm free flap in 24 patients, radial forearm free flap with radial bone in 14 patients, auricular free flap in 16 patients, radial forearm free flap in combination with auricle free flap in 7 patients, double auricular free flap in 6 patients, radial forearm free flap in combination with double auricular free flap in 4 patients. Total necrosis of the free flap was noted in 4 cases, partial in 6 patients. Conclusions: The presented surgical techniques using microvascular free flaps constitute a recognized method of treatment and should be used in everyday surgeon practice. The results demonstrated in this article allow to obtain optimal functional and aesthetic effects