Kombinacja wewnątrzczaszkowej przezierności i ultrasonografii 3D w diagnostyce wad cewy nerwowej w pierwszym trymestrze ciąży: opis przypadku i przegląd literatury

Neural tube defects are congenital defects of the central nervous system caused by lack of neural tube closure. First trimester screening for aneuploidy has become widespread in the recent years. Fetal intracranial translucency (IT) can be easily observed in normal fetuses in the mid-sagittal plane. The absence of IT should be an important factor taken into consideration in the early diagnosis of open spinal defects. 3D ultrasonography is especially useful in cases of spinal anomalies where the visualization of the fetal structure is insufficient due to fetal position. We present a combination of intracranial translucency and 3D sonography used in the first trimester diagnosis of a neural tube defect case.Wady cewy nerwowej są wrodzonymi defektami centralnego układu nerwowego spowodowanymi brakiem zamknięcia cewy nerwowej. Badania skriningowe w pierwszym trymestrze w kierunku aneuploidii stały się w ostatnich latach bardzo rozpowszechnione. Płodowa przezierność wewnątrzczaszkowa może być oceniona w prawidłowych płodach w płaszczyźnie pośrodkowej. Brak przezierności wewnątrzczaszkowej (IT) powinien być istotnym czynnikiem ryzyka branym pod uwagę we wczesnej diagnostyce otwartych wad cewy nerwowej. Ultrasonografia 3D jest szczególnie przydatna w przypadkach gdy uwidocznienie struktur płodu jest niewystarczające z uwagi na pozycję płodu. Przedstawiamy kombinację przezierności wewnątrzczaszkowej i ultrasonografii 3D w diagnostyce wad cewy nerwowej w pierwszym trymetrze ciąży

Vulvar distrofi olgularının değerlendirilmesi

OBJECTİVE: The aim of the study is to evaluate patients with vulvar dystrophies. MATERIAL AND METHODS: The medical records of 90 consecutive patients presenting with vulvar pruritus were studied between the dates of 1993 and 2000. Multiple vulvar biopsies were obtained from suspicous areas after application of acetic acid. The patients were treated either with medical therapy (topical corticosteroid or testosterone) or simple vulvectomy. RESULTS: The mean age of the patients in premenopausal period was 41.7;plusmn;5.7 (n=44) and in postmenopausal period was 57.3;plusmn;7.7 (n=46) years. Histopathological examination revealed squamous hyperplasia in 37.8% (34/90), lichen sclerosus in 16.7% (15/90), squamous hyperplasia and lichen sclerosus in 30% (27/90) and vulvar intraepithelial neoplasia in 15.6% (14/90) patients. Medical therapy (topical corticosteroid or testosterone) was performed in 96.7% (87/90) and surgical therapy (simple vulvectomy) in 3.3% (3/90) patients. CONCLUSION: The patients with pruritus vulva should be evaluated with multiple vulvar biopsies. The lesions should be evaluated with regard to malignity potential and therapy should be planned according to biopsy results.AMAÇ: Bu çalışmanın amacı vulvar distrofi saptanan hastaların değerlendirilmesidir. GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniğimize vulvar pruritus yakınması ile 1993-2000 tarihleri arasında yatırılan ve vulvar biopsi yapılan olguların retrospektif olarak tıbbi kayıtları incelendi. Asetik asid ile vulva boyandıktan sonra kolposkopik bakı ile şüpheli alanlardan multipl biopsiler alındı. Hastalara medikal tedavi (topikal kortikosteroid ya da testosteron) ya da basit vulvektomi uygulandı. BULGULAR: Premenopozal dönemde olan hastaların yaş ortalaması 41.7±5.7 (n=44), postmenopozal dönemde olan hastaların yaş ortalaması 57.3±7.7 (n=46) olarak saptandı. Çalışmamızda %37.8 (34/90) olguda skuamöz hiperplazi, %16.7 (15/90) olguda liken skleroz, %30 (27/90) olguda skuamöz hiperplazi ve liken skleroz kombinasyonu ve %15.6 (14/90) olguda vulvar intraepitelyal neoplazi saptanmıştır. Hastalara %96.7 (87/90) medikal tedavi (topikal kortikosteroid ya da testosteron) ve %3.3 (3/90) cerrahi tedavi (basit vulvektomi) uygulandı. SONUÇ: Pruritus vulva olguları kolposkopik bakı altında çok sayıda vulvar biopsi ile değerlendirilmelidir. Lezyonlar malignite açısından araştırılmalıdır ve bulunan biopsi sonuçlarına göre tedavi planlanmalıdır

Tiroid hastalığı olan gebelerin maternal ve perinatal sonuçlar açısından değerlendirilmesi

OBJECTIVE: The aim of the study is to evaluate the patients with thyroid disease with regard to maternal and perinatal outcomes. MATERIAL AND METHODS: Sixty pregnant women with thyroid disease between the dates of 1995 and 2000 who were followed-up in Ege University Faculty of Medicine Obstetrics clinic were included in the study. 69.3% (41/60) of the patients were found to be in euthyroid state 6.7% (4/60) in hypothyroid state and 25% (15/60) hyperthyroid state. The patients were evaluated with regard to perinatal and maternal outcomes. RESULTS: The mean age of the patients was 29.8;plusmn;5.2, the mean gestational age at delivery 37.9;plusmn;1.8, newborn weight 3222;plusmn;517, Apgar score at 1 minute 8.3;plusmn;0.9, Apgar score at 5 minute 9.4;plusmn;1.6. The delivery was performed with vaginal delivery in 50% (30/60) and caserean section 50% (30/60). Ten newborns were admitted to newborn intensive care unit (16.7%). The premature delivery rate was 20% (12/60). As a medical therapy 41% (25/60) patients used propylthiouracil and 38.3% (23/60) used thyroxine at therapeutic doses. No fetal malformation was observed. The admission of newborns to intensive care unit was found more frequently in hypertyroid patients (26.7% versus 9.8%, P=0.05). Preterm delivery rate was insignificanlty higher in hyperthyroid patients than in euthyroid patients (40% versus 12.2%, p=0.06). Intrauterine growth restriction was detected in two out of four patients in hypothyroid state. CONCLUSION: The pregnant women with thyroid disease should be carefully followed up for maternal and perinatal complications. The early diagnosis and treatment in pregnancy prevents the development of fetal and maternal complications. Perinatal outcome seems to be worse in hyperthyroid and hypothyroid pregnant women compared to euthyroid patients.AMAÇ: Bu çalışmanın amacı tiroid hastalığı saptanan gebelerin maternal ve perinatal sonuçlar açısından değerlendirilmesidir. GEREÇ VE YÖNTEM: 1995 ile 2000 yılları arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Obstetri kliniğinde tiroid hastalığı ve gebelik tanısı ile takip edilen 60 hasta çalışmaya dahil edildi. Olguların %69.3 (41/60) ötiroidi, %6.7 (4/60) hipotiroidi ve %25 (15/60) hipertiroidi olarak bulundu. Olgular perinatal ve maternal sonuçlar açısından karşılaştırıldı. BULGULAR: Hastaların genel olarak yaş ortalaması 29.8±5.2, doğumdaki gestasyonel hafta 37.9±1.8, yenidoğan kilosu 3222±517 g, 1. dakika Apgar skoru 8.3±0.9 ve 5. dakika Apgar skoru 9.4±1.6 olarak bulundu. Hastalara doğum şekli olarak %50 (30/60) vajinal doğum %50 (30/60) sezaryen ile doğum yaptırıldı. Yenidoğan yoğun-bakım gereksinimi 10 (%16.7) bebekte oldu. Genel olarak erken doğum oranı %20 (12/60) olarak bulundu. Medikal tedavi olarak %41 (25/60) gebede propiltiourasil ve %38.3 (23/60) gebede tiroksin tedavi dozlarında uygulandı. Yenidoğanlarda fetal anomaliye rastlanmadı. Yenidoğan yoğun-bakım gereksinimi hipertiroidi olan olgularda daha fazla saptandı (%26.7'ye karşılık %9.8, p=0.05). Preterm doğum sıklığı hipertiroidi saptanan olgularda ötiroidi olan olgulara göre daha fazla bulundu (%40'a karşılık %12.2). Dört hipotiroidili olgunun ikisinde intrauterin gelişme geriliği saptandı. SONUÇ: Tiroid hastalığı gebeler maternal ve fetal komplikasyonlar açısında yakından takip edilmelidir. Gebelikte erken tanı ve tedavi fetal ve maternal komplikasyon gelişimini önlemektedir. Hipertiroidi ve hiportiroidi saptanan gebelerde perinatal sonuçlar ötiroidi gebelere göre daha kötü görülmektedir

Kordon kanında ölçülen prolaktin ve kortizol düzeyinin gestasyonel hafta, yenidoğan ağırlığı ve yenidoğanda respiratuar distres sendromu ile ilişkisi

OBJECTIVE: The aim of the present study is to determine the relationship of prolactin and cortisol in cord blood, gestational age, newborn weight and respiratory distress syndrome in newborns. MATERIAL AND METHODS: Thirty-two patients delivered in Ege University Faculty of Medicine Department of Obstetrics and Gynecology were included in the study. Blood samples were taken from the umbilical cord just after the delivery. All the newborns were evaluated in the Ege University Faculty of Medicine Department of Pediatrics, Division of Newborn and the ones with respiratory distress syndrome were recorded. RESULTS: The mean age of the patients was found to be 29.5;plusmn;4.9, mean gestational age 37.4;plusmn;3.2 weeks and mean newborn weight 3170;plusmn;766 g. Delivery was performed by the vaginal route in 25% (8/32) and by the abdonimal route (cesarean section) in 75% (24/32). The mean cortisol level in the cord blood of patients delivered by the vaginal route was significantly higher than the patients delivered by the abdominal route (12.1;plusmn;6.3 mcg/dL versus 5.1;plusmn;3.1 mcg/dL, p=0.002). Positive correlation was found between the newborn weight and prolactin level in cord blood (r=0.36, p=0.04). There was no significant difference between newborns with respiratory distress syndrome (n=3) and healthy newborns (n=29) regarding the prolactin (172.5;plusmn;77.5 ng/mL versus 104.6;plusmn;78.5 ng/mL, p=0.09) and cortisol (7.12;plusmn;5.2 mcg/dL versus 4.4;plusmn;3.4 mcg/dL, p=0.4) levels in cord blood. CONCLUSION: There found to be no significant difference between newborns with respiratory distress syndrome and healthy newborns regarding the prolactin and cortisol levels in cord blood. Respiratory distress syndrome was mostly associated with prematurity. Positive correlation was found between the newborn weight and prolactin level in cord blood.AMAÇ: Bu çalışmanın amacı kordon kanında ölçülen prolaktin ve kortizol düzeyinin gestasyonel hafta, yenidoğan ağırlığı ve yenidoğanda respiratuar distres sendromu ile ilişkisinin araştırılmasıdır. GEREÇ VE YÖNTEM: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anablim Dalında doğum yapan 32 hastadan doğumdan hemen sonra kordon kanı örneği alındı. Kordon kanında prolaktin ve kortizol düzeyleri ölçüldü. Bebeklerin tümü Ege Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Yenidoğan bölümünde değerlendirildi ve respiratuar distres sendromu saptanan bebekler kaydedildi. BULGULAR: Olguların yaş ortalaması 29.5±4.9, ortalama gebelik haftası 37.4±3.2 hafta ve ortalama doğum ağırlığı 3170±766 g olarak bulundu. Doğum %25 (8/32) olguda vajinal, %75 (24/32) olguda sezaryen ile abdominal yoldan gerçekleştirildi. Vajinal yoldan doğum yapan bebeklerde sezaryen ile doğum yapanlara göre kordon kanındaki kortizol düzeyi anlamlı olarak yüksek bulundu (12.1±6.3 mcg/dL'ye karşılık 5.1±3.1 mcg/dL, p=0.002). Kordon kanındaki prolaktin düzeyi ile doğum ağırlığı arasında olumlu bağıntı saptandı (r=0.36, p=0.04). Respiratuar distres sendromu gelişen bebeklerde (n=3) gelişmeyen bebeklere göre (n=29) kordon kanındaki prolaktin (172.5±77.5 ng/mL'ye karşılık 104.6±78.5 ng/mL, p=0.09) ve kortizol (7.12±5.2 mcg/dL'ye karşılık 4.4±3.4 mcg/dL, p=0.4) düzeyleri arasında anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). SONUÇ: Kordon kanında ölçülen prolaktin ve kortizol düzeyleri respiratuar distres sendromu gelişen bebeklerde anlamlı farklılık göstermemektedir. Respiratuar distres sendromu gelişimi daha çok prematürite ile ilişkili bulunmuştur. Kordon kanında ölçülen prolaktin düzeyi ile doğum ağırlığı arasında ilişki bulunmaktadır

A Novel Atraumatic Tourniquet Technique for Excessive Bleeding during Cesarean Sections

Objective. Controlling excessive bleeding in cesarean sections which may cause a life-threatening event even under well-prepared conditions. We used a novel atraumatic tourniquet technique to temporary arrest blood flow through the uterine and ovarian vessels and compare with other techniques. Toothless vascular clamps were used as clamp. Methods. Tourniquet technique performed postpartum hemorrhage (PPH) cases (19 out of 37) were compared with 18 other cases with PPH. Results. The difference between preoperative and postoperative hemoglobin values was significantly lower in the study group as well as the number of blood products needed during and after surgery. Conclusions. This technique not only prevented massive bleeding from the uterus but also allowed physicians time to consider the necessity of further interventions