Stężenie fibrogenu i D-dimerów u chorych z nadczynnością tarczycy przed i po leczeniu 131I

Background: Various abnormalities of haemostasis have been described in patients with hyperthyroidism. The results of different studies point to the underlying thyroid disease, especially severity of hyperthyroidism and autoimmune processes, as important factors contributing to coagulation-fibrinolytic balance. The objective of this study was to investigate the association between hyperthyroidism (concerning severity of thyroid dysfunction and anti-thyroid perioxidase antibodies level) and plasma fibrinogen and D-dimers levels before and after radioiodine therapy. Material and methods: The study included 35 non-smoking, postmenopausal women, aged 51–69, with subclinical or overt hyperthyroidism treated with radioiodine. Analysis comprised serum TSH (thyroid stimulating hormone), fT4 (free thyroxine), fT3 (free triiodothyronine), TPO antibodies (anti-thyroid perioxidase) levels, and plasma D-dimers and fibrinogen levels before and 12-16 weeks and 24–28 weeks after radioiodine therapy. Results: Elevated fibrinogen (3.82 g/L ± 0.75, reference range 2–4.5 g/L) and D-dimers (674.26 ng/mL ± 652.71, reference range 70–490 ng/mL) levels were observed in subjects with hyperthyroidism. They decreased after radioiodine therapy. A negative correlation between plasma fibrinogen and D-dimers levels and anti-thyroid perioxidase antibodies level was found. TSH, fT4 and fT3 correlated with D-dimers level in overt hyperthyroidism. Conclusions: Hyperthyroidism is associated with a tendency toward hypercoagulation and hyperfibrinolysis. The changes observed in plasma fibrinogen and D-dimers levels are reversible. Fibrinogen level decreases within reference range and D-dimers level decreases almost to the upper reference range. They depend on severity and autoimmunity of the underlying thyroid disease and may be modified by restoring euthyroidism. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (5): 409–415)Wstęp: U pacjentów z nadczynnością tarczycy opisano różne zaburzenia hemostazy. Wyniki publikowanych dotychczas prac sugerują, że najważniejszymi czynnikami, od których zależy równowaga procesów koagulacji i fibrynolizy, są stopień nasilenia choroby tarczycy oraz procesy autoimmunologiczne. Celem prezentowanej pracy jest ocena stężeń fibrynogenu i D-dimerów w nadczynności tarczycy przed leczeniem i po podaniu 131I w zależności od nasilenia choroby i braku lub obecności przeciwciał przeciw tyreoperoksydazie. Materiał i metody: Do badania włączono 35 niepalących kobiet po menopauzie, w wieku 51–69 lat, z subkliniczną lub jawną klinicznie nadczynnością tarczycy, leczonych 131I. Badano stężenia tyreotropiny (TSH), wolnej tyroksyny (fT4), wolnej trójjodotyroniny (fT3), przeciwciał przeciw tyreoperoksydazie (anty-TPO) oraz fibrynogenu i D-dimerów przed leczeniem oraz 12–16 tygodni i 24–28 tygodni po podaniu 131I. Wyniki: U kobiet z nadczynnością tarczycy obserwowano podwyższone stężenie fibrynogenu (3,82 g/L ± 0,75, norma 2–4,5 g/L) i D-dimerów (674,26 ng/mL ± 652,71, norma 70–490 ng/mL), które obniżały się po leczeniu 131I. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy stężeniem fibrynogenu i D-dimerów a stężeniem przeciwciał anty-TPO. U pacjentek z jawną klinicznie nadczynnością tarczycy uzyskano dodatnią korelację pomiędzy stężeniem TSH, fT4, fT3 a stężeniem D-dimerów. Wnioski: Nadczynność tarczycy wiąże się z większą skłonnością do koagulacji i fibrynolizy. Stężenie fibrynogenu zmniejsza się w zakresie wartości referencyjnych, natomiast D-dimerów zmniejszając się, osiąga górny zakres wartości referencyjnych. Zmiany obserwowane w stężeniu fibrynogenu i D-dimerów są odwracalne. Zależą od stopnia nasilenia nadczynności tarczycy oraz procesów autoimmunologicznych, a także podlegają modyfikacji po przywróceniu prawidłowej funkcji tarczycy. (Endokrynol Pol 2011; 62 (5): 409–415

Congenital adrenal hyperplasia caused by 11β-hydroxylase deficiency. A case report

W niniejszej pracy opisano przypadek dorosłej kobiety z wrodzonym przerostem nadnerczy (CAH) wywołanym defektem 11β-hydroksylazy nadnerczowej. U pacjentki obserwowano większość typowych objawów choroby (tj. wirylizacja i nadciśnienie tętnicze z hipokaliemią) oraz rzadziej spotykane patologie (tj. odszczepy nadnerczy, zespół utraty soli w dzieciństwie, pobudzenie czynnościowe rdzenia nadnerczy). Mimo znacznego nasilenia choroby, opóźnienia we właściwym rozpoznaniu i leczeniu, uzyskano znaczną poprawę wyglądu chorej, normalizację ciśnienia tętniczego i ciążę ukończoną urodzeniem zdrowego dziecka. W artykule przedyskutowano również aktualne poglądy dotyczące patogenezy i leczenia w tej chorobie z podkreśleniem trudności, które napotyka lekarz w diagnostyce i leczeniu.The authors describe a case of an adult woman with congenital adrenal hyperplasia caused by 11β-hydroxylase deficiency. The patient presented not only typical features of this disease such as virilization and hypokaliemic hypertension but also rare pathologies, such as ectopic adrenal tissues, salt loss during infancy, and functional adrenomedullary hyperactivity. In spite of the severe disease and delays in its diagnosis and adequate treatment, significant improvement in appearance and normalization of blood pressure as well as the birth of a healthy child were achieved. The paper also discusses current opinions concerning the pathogenesis and treatment in CAH with 11β-hydroxylase deficiency as well as difficulties in diagnostic and therapeutic management

Niska gęstość mineralna kości u dorosłych chorych na celiakię

Introduction: Calcium and vitamin D malabsorption in coeliac disease (CD) predispose to skeletal demineralisation. The aim of this study was to evaluate the prevalence of bone mineral density (BMD) and calcium deficiencies in adult patients with CD and assess whether a gluten-free diet is sufficiently effective for BMD restoration. Material and methods: BMD and biochemical parameters of bone and mineral metabolism were measured in 35 adult CD patients receiving (19) or not receiving (16) a gluten-free diet (GFD) and in 36 controls. Then the CD patients were treated with a GFD and calcium (1.0 g/day) plus alfacalcidol (0.25&#8211;1 &mu;g/day) for one year. Results: Reduced BMD was diagnosed in 57&#8211;77% of the patients. Mean calcaemia, calciuria, and 25(OH) vitamin D were lower, but serum PTH and bone-turnover markers (ALP, osteocalcin, ICTP) were significantly higher in the CD patients than in the controls. In the patients on the diet (GFD(+)), BMD was higher than in the GFD(&#8211;) patients, but lower than in the controls. The biochemical parameters were normal in the GFD(+) patients except for diminished calciuria. Mean BMD after one year of treatment significantly increased (p < 0.05), mostly in the lumbar spine (mean: 7.3%), but decreased in five patients who did not strictly adhere to the GFD. Conclusions: Deficiencies in calcium, vitamin D, and BMD are very common in adult CD patients. Gluten avoidance increased BMD, although the values remained markedly lower in several patients. Because of chronic calcium deficiency despite GFD, calcium and vitamin D supplementation in most adult CD patients is proposed.Wstęp: Upośledzone wchłanianie wapnia i witaminy D w przebiegu celiakii (CD) sprzyja demineralizacji szkieletu. Celem niniejszej pracy było zbadanie gęstości mineralnej kości (BMD) i niedoborów wapnia u dorosłych chorych na CD oraz ocena skuteczności stosowania diety bezglutenowej w odbudowie BMD. Materiał i metody: Gęstość mineralną kości oraz biochemiczne wykładniki metabolizmu kostnego zmierzono u 35 dorosłych chorych na CD, wśród których 19 stosowało, a 16 nie stosowało diety bezglutenowej, oraz u 36 osób z grupy kontrolnej. Następnie wszystkim chorym na CD zalecono stosowanie diety bezglutenowej, wapnia (1 g/d.) i alfakalcydolu (0,25&#8211;1 &#956;g/d.) przez rok. Wyniki: Obniżoną BMD stwierdzono u 57&#8211;77% chorych na CD. Średnie kalcemia, kalciuria i stężenie witaminy 25(OH)D były u nich niższe, natomiast stężenia PTH i markerów obrotu kostnego (fosfatazy alkalicznej, osteokalcyny, ICTP) były wyższe niż w grupie kontrolnej. U chorych na CD stosujących dietę bezglutenową (GFD(+)) BMD była wyższa niż u chorych niestosujących tej diety (GFD(&#8211;)), ale niższa niż u zdrowych osób. Wyniki badań biochemicznych w grupie GFD(+) były prawidłowe, pominąwszy kalciurię, która utrzymywała się na zmniejszonym poziomie. Po roku leczenia dietą z suplementacją wapnia i witaminy D obserwowano istotny wzrost BMD (p < 0,05), zwłaszcza w obrębie kręgosłupa lędźwiowego (średnio o 7,3%). U 5 chorych, którzy nie przestrzegali ściśle diety, BMD obniżyła się. Wnioski: W przebiegu CD niedobory wapnia, witaminy D i BMD są bardzo częste. Stosowanie diety bezglutenowej poprawia BMD, jednak u wielu chorych pozostaje ona obniżona. Według autorów, ze względu na przewlekły niedobór wapnia, u dorosłych chorych na CD, oprócz diety bezglutenowej, należy stosować suplementację wapnia i witaminy D

The difficulties in differential diagnosis of primary aldosteronism subtypes in women with strokes at a young age

In patients with primary aldosteronism (PA), it is fundamental to distinguish between subtypes that benefit from different treatment. The authors describe difficulties in differential diagnosis in a case of 46 year old women with PA and two strokes in the past. Based on high plasma and urine aldosterone concentration, low plasma renin activity (PRA), very high aldosterone/PRA ratio and unilateral macroadenoma detected in computed tomography, aldosterone producing adenoma was diagnosed and the patient was performed unilateral adrenalectomy. Despite the surgical treatment the patient still presented with clinical and biochemical PA symptoms. Moreover, histological examination suggested adrenal hyperplasia, and laboratory tests were typical for glucocorticoid-remediable aldosteronism. Unfortunately, we didn&#8217;t find a chimeric CYP 11&#946;1/CYP 11&#946;2 gene. Finally, bilateral adrenal hyperplasia was diagnosed and medical treatment with aldosterone antagonist was initiated.U chorych z pierwotnym aldosteronizmem (PA, primary aldosteronism) rozpoznanie podtypu aldosteronizmu ma zasadnicze znaczenie dla wyboru odpowiedniego leczenia. Poniżej autorzy prezentują przypadek zespołu pierwotnego aldosteronizmu u 46-letniej kobiety po dwóch udarach mózgowych, który nastręczył wiele trudności w określeniu przyczyny PA. Ze względu na znacznie podwyższone stężenia aldosteronu w surowicy krwi i moczu, obniżenie aktywności reninowej osocza (PRA, plasma renin activity), wysoki wskaźnik aldosteron/PRA i obraz makrogruczolaka nadnercza w tomografi komputerowej, rozpoznano aldosteronoma i chorą poddano jednostronnej adrenalektomii. Leczenie to nie było skuteczne, wynik badania histopatologicznego wskazywał na przerost nadnerczy, a badania biochemiczne - na aldosteronizm hamowany glikokortykosteroidami. W badaniu genetycznym nie wykazano jednak genu chimerycznego CYP 11&#946;1/CYP 11&#946;2. Ostatecznie rozpoznano obustronny przerost nadnerczy i zastosowano leczenie zachowawcze z uwzględnieniem antagonisty aldosteronu

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby u kobiet z zespołem wielotorbielowatych jajników — aspekty kliniczne i metaboliczne oraz polimorfizm genu lipazy lipoproteinowej

Introduction: The aim was to assess associations among PCOS and NAFLD, the lipoprotein lipase polymorphism gene, and metabolic disorders in PCOS.Material and methods: In 184 women with PCOS and 125 healthy, premenopausal volunteers, sex steroids, lipids, glucose, insulin, aminotransferases, free androgen index (FAI), HOMA-IR and E2/T were calculated. Hepatic steatosis was determined by ultrasound. Whole genomic DNA was isolated from blood leucocytes. Lipoprotein lipase polymorphisms rs268 and rs328 were analysed by polymerase chain reaction (PCR) and minisequencing.Results: 57.6% of PCOS women had NAFLD, while women without PCOS had NAFLD in 49.6%. PCOS-NAFLD women had higher BMI, WHR and waist circumference compared to women with PCOS without NAFLD and women without PCOS. PCOS-NAFLD women had lower SHBG, E2/T ratio, and higher FAI compared to other groups. ALT levels were higher in PCOS women with NAFLD compared to other groups. PCOS women with and without NAFLD had higher fasting glucose and insulin and HOMA compared to women without PCOS. Women with PCOS had higher triglycerides and lower HDL-C compared to women without PCOS. There was no evidence that evaluated polymorphisms influenced hepatic steatosis in women with and without PCOS.Conclusions: PCOS is not an independent factor influencing NAFLD in women. The influences on NAFLD incidence in women are BMI &gt; 25 kg/m², glucose level &gt; 80 mg/dL, E2/T &lt; 80 and ALT &gt; 19 IU/L as independent factors. Hyperandrogenism in PCOS may increase the risk of NAFLD indirectly by obesity, insulin resistance, and directly by the hepatotoxic effect. Polymorphisms rs328 and rs268 of the lipoprotein lipase gene do not affect the occurrence of NAFLD in women with PCOS or without PCOS. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 416–421) Wstęp: Celem pracy było zbadanie zależności między zespołem wielotorbielowatych jajników (PCOS) a niealkokoholowym stłuszczniem wątroby (NAFLD), polimorfizmem genu lipazy lipoproteinowej oraz zaburzeniami metabolicznymi obserwowanymi w PCOS.Materiał i metody: W grupie 184 kobiet z PCOS i wśród 125 zdrowych kobiet premenopauzalnych badano w surowicy stężenia hormonów płciowych, frakcji lipidowych, glukozy insuliny i transaminaz oraz obliczano wskaźniki wolnych androgenów (FAI), insulinooporności HOMA i E2/T. Stłuszczenie wątroby oceniano ultrasonograficznie. Genomowe DNA izolowano z leukocytów krwi obwodowej metodami standardowymi. Do oznaczanie polimorfizmów rs268 i rs 328 lipazy lipoproteinowej użyto metody PCR i minisekwencjonowania.Wyniki: częstość występowania NAFLD u kobiet z PCOS nie różniła się istotnie w porównaniu do kobiet bez PCOS. Kobiety z PCOS i NAFLD miały istotnie wyższy BMI , WHR i obwód talii w porównaniu z kobietami z PCOS bez NAFLD oraz kobiet bez PCOS. Ponadto stwierdzono u nich istotnie niższe SHBG, E2/T i wyższy FAI w porównaniu z kobietami z pozostałych grup. Stężenia transaminazy alaninowej (ALT) w grupie PCOS z NAFLD były istotnie wyższe niż w pozostałych grupach. U kobiet z PCOS z i bez NAFLD obserwowano istotnie wyższe stężenia glukozy, insuliny i wskaźnika HOMA w porównaniu z kobietami bez PCOS. Nie stwierdzono istotnych różnic w występowaniu określonych polimorfizmów genu lipazy lipoproteinowej w badanych grupach.Wnioski: Zespół wielotorbielowatych jajników nie jest niezależnym czynnikiem wpływającym na NAFLD u kobiet. Niezależnymi czynnikami mającymi wpływ na wystąpienie NAFLD są: BMI &gt; 25 kg/m², stężenie glukozy &gt; 80 mg/dl, E2/T &lt; 80 oraz ALT &gt; 19 IU/l. Hiperandrogenizm w PCOS może pośrednio zwiększać ryzyko NAFLD przez insulinooporność i otyłość oraz bezpośrednio przez efekt hepatotoksyczny. Polimorfizmy rs320 i rs268 genu lipazy lipoproteinowej nie mają wpływu na częstość występowania NAFLD u kobiet z PCOS. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 416–421

Pheochromocytoma in 8-year observation at a single endocrinological center in Wroclaw

Wstęp: Guz chromochłonny występuje rzadko, powoduje zwykle nadciśnienie tętnicze i różnorodne, zmienne objawy kliniczne, co często utrudnia wczesne rozpoznanie i leczenie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie danych klinicznych, efektywności diagnostyki i leczenia chorych z pheochromocytoma w ośrodku wrocławskim w okresie 8 lat. Materiał i metody: Wśród 37 chorych z pheochromocytoma leczonych w latach 2000-2007 w Klinice Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu były 23 kobiety (23-75 lat) oraz 14 mężczyzn (17-74 lat). Zbadano częstość występowania poszczególnych objawów klinicznych, przydatność zastosowanych metod diagnostycznych i efekty leczenia. Wyniki: Czas trwania choroby do momentu rozpoznania wynosił od 2 miesięcy do 16 lat. Najczęstsze objawy to: nadciśnienie tętnicze napadowe lub stałe, tachykardia, bóle głowy, wzmożona potliwość, niepokój. Najczulszą laboratoryjną metodą diagnostyczną był pomiar stężenia metoksypochodnych katecholamin w moczu dobowym. Tomografia komputerowa u wszystkich chorych wykazała obecność guza nadnercza, częściej prawego; w 1 przypadku guz był umiejscowiony w ścianie pęcherza moczowego. Po operacji nadciśnienie tętnicze ustąpiło u 59% pacjentów, obniżyło się u 26,8%, a u 13,9% nie obserwowano poprawy. U 2 chorych guz był złośliwy, 1 kobieta zmarła po zabiegu. U 8 stwierdzono zespół MEN 2A. Wnioski: Rozpoznania pheochromocytoma zwykle dokonuje się po długim czasie trwania choroby. Najbardziej typowym objawem jest nadciśnienie tętnicze napadowe, które występuje jedynie u około 40%, inne objawy są niespecyficzne. Najbardziej przydatne diagnostycznie jest stwierdzenie podwyższonego wydalania metoksykatecholamin w moczu dobowym. Z badań obrazowych najbardziej efektywna jest tomografia komputerowa. Chorzy z pheochromocytoma powinni być rutynowo diagnozowani w kierunku współistnienia innych endokrynopatii, a szczególnie raka rdzeniastego i pierwotnej nadczynności przytarczyc - składowych zespołu MEN 2A.Introduction: Pheochromocytoma is rare tumor with a highly variable clinical presentation. This report provides clinical picture, efficiency of diagnostics and treatment of pheochromocytoma in 8-years in the endocrinological center in Wroclaw. Material and methods: The records of 37 patients with pheochromocytoma were identified, who were treated in 2000-2007 in the Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Treatment in Wroclaw. There were 23 women (age 23-75 year) and 14 men (age 17-74). We studied frequency of clinical signs, usefulness of diagnostic methods and efficacy of treatment. Results: The duration of the clinical history ranged from 2 months to 16 years. The most frequent symptoms were: hypertension paroxysmal and constant, palpitations, headache, sweating and anxiety. The most sensitive diagnostic method was increased concentration of urinary metanephrine in 24-hour urine. Computed tomography was the most widely used method for tumor localization. Adrenal pheochromocytoma was detecting by CT in all patients, predominated in right adrenal, in 1 case in urinary bladder. Surgery caused remission of hypertension in 59%, improvement in 26.8%, and no changes in 13.9% of patients. Malignancy was reported in 2 cases, 1 woman died after surgery. MEN 2A occur in 21.6%. Conclusions: The diagnosis of pheochromocytma is usually made after long duration of the disease. The study confirms that clinical presentation of pheochromocytoma is variable and nonspecific, this finding makes the diagnosis very difficult. The most typical symptom is paroxysmal hypertension, which is present only in 40%, other symptoms are nonspecific. The measurement of 24-hour urinary metanephrines was the best indicator. CT was almost always successful in localizing the tumor. Patients with pheochromocytoma should be consider for other endocrine diseases especially medullary carcinoma, primary hyperparathyroidism and other component of MEN 2A

Differences in Chronic Low-Grade Inflammation and Metabolic Disturbances between <i>VDR</i> Genotypes in an Ethnically Homogenous Postmenopausal Female Population from Poland

(1) Vitamin D deficiency and changes in the endocrine system may stimulate systemic inflammation. VDR expression and the vitamin D concentration decrease with age, which is important in postmenopausal women for whom estrogen deficiency causes rapid bone loss. This group is, moreover, particularly at risk of developing atherosclerosis and its adverse consequences, such as chronic inflammation. The aim of this study was to assess the differentiation by the VDR genotype of the risk factors for so-called chronic low-grade inflammation and metabolic disorders. (2) We studied the differences between the anthropometric, metabolic, and inflammation parameters of VDR genotypes for Apa-I, Bsm-I, Fok-I, and Taq-I in a sample of 321 women aged 50–60 from an ethnically homogeneous urban population in Poland. (3) The TT Taq-I genotype presented a significantly higher rate of insulin resistance (HOMA) and lower serum levels of adiponectin than the other two genotypes. The AA genotype of the Bsm-I polymorphism was associated with a more atherogenic serum profile and significantly higher LDL and LDL/HDL values and Castelli Index. (4) Chronic low-grade inflammation was associated with the TT Taq-I genotype and presented a higher rate of insulin resistance. The AA genotype of the Bsm-I polymorphism presented a more atherogenic serum lipid profile and, therefore, a higher risk of developing cardiovascular disease

Subclinical Cushing&#8217;s syndrome in adrenal incidentalomas &#8212; possible metabolic consequences

Wstęp: Celem pracy było zbadanie występowania subklinicznego zespołu Cushinga(SCS) oraz ocena ewentualnych zmian metabolicznych z nim związanych u pacjentów z guzami nadnerczy typu incydentaloma. Materiał i metody: Przebadano 165 pacjentów. W surowicy oceniano stężenia: kortyzolu, DHEA-S, ACTH, 17-OH-P, aldosteronu, aktywności reninowej osocza oraz badano dobowe wydalanie z moczem metoksypochodnych amin katecholowych. Ponadto oceniano stężenia glukozy, insuliny, całkowitego cholesterolu, triglicerydów, cholesterolu frakcji HDL i frakcji LDL, a także wskaźniki insulinooporności i wrażliwości FIRI i QUICKI. U wszystkich pacjentów badano ciśnienie tętnicze oraz wskaźniki WHR i BMI. Czterdziestu zdrowych ochotników stanowiło grupę kontrolną. Wyniki: Prawidłową czynność nadnerczy miało 133 pacjentów z incydentaloma, zaburzenia hormonalne bez objawów klinicznych stwierdzono u 32 chorych (u 26 subkliniczna hiperkortyzolemia). W grupie z SCS stwierdzono istotnie wyższy WHR oraz wartości ciśnienia tętniczego w porównaniu do grupy z gruczolakami niewydzielającymi (NA). Stężenia całkowitego cholesterolu i cholesterolu frakcji LDL były istotnie wyższe zaś cholesterolu frakcji HDL istotnie niższy u pacjentów z SCS niż u osób z NA. Stężenie insuliny na czczo było istotnie wyższe w grupie z SCS w porównaniu z grupą z NA , natomiast wartości glikemii w obu grupach nie różniły się istotnie. Wskaźnik QUICKI był istotnie niższy w grupie z SCS i NA w porównaniu z grupą kontrolną, FIRI był istotnie wyższy u pacjentów z SCS. Wnioski: Badanie czynności nadnerczy u pacjentów z guzami typu incydentaloma jest istotne ponieważ u tych chorych często pojawiają się zaburzenia metaboliczne, takie jak insulinooporność, nadciśnienie oraz zaburzenia lipidowe w postaci podwyższonego stężenia cholesterolu, triglicerydów i cholesterolu frakcji LDL. Przyczyną tego stanu może być subkliniczna, autonomiczna nadczynność nadnerczy. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 186&#8211;191)Introduction: The presence of subclinical Cushing&#8217;s syndrome (SCS) and some features of the metabolic syndrome were evaluated in adrenal incidentaloma patients. Material and methods: 165 patients were studied. Plasma cortisol, ACTH, DHEA-S, 17-OH-P, aldosterone, renin activity and 24-h urinary methoxycatecholamines were measured. Fasting concentrations of glucose, insulin, triglycerides, T-chol., HDL-chol. and LDL-chol. were determined and the FIRI and QUICKI indices were calculated. Blood pressure, WHR and BMI were determined in all patients. Forty healthy volunteers were the controls. Results: 133 patients had unchanged endocrine function, 32 demonstrated hormonal disturbances without clinical symptoms (in 26 nonclinical hypercortisolism). The WHR and blood pressure in the SCS group were significantly higher than in the patients with nonfunctioning adenoma (NA). T-chol and LDL-chol were significantly higher, but HDL-chol was significantly lower, in the SCS than in the NA patients. Fasting insulin level was significantly higher in the SCS than in the NA patients and controls, while fasting glucose level was comparable. QUICKI was significantly lower in the SCS and NA patients than in the controls, while FIRI was significantly higher in the SCS group. Conclusions: In incidentaloma patients, hormonal function of the adrenal gland should be estimated because some of them present subclinical hyperfunction. These patients frequently display features of metabolic syndrome such as insulin resistance, hypertension, high triglycerides, T-chol and LDL-chol levels. Subtle autonomous cortisol secretion may be the cause of these features. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 186&#8211;191