Insulinoma in a patient with MEN 1 syndrome - 9-year follow-up: case report

Wstęp: Zespół MEN 1 jest rzadkim schorzeniem dziedziczonym w sposób autonomiczny dominujący charakteryzujący się współwystępowaniem guzów trzustki, przytarczyc i przysadki. Hyperkalcemia spowodowana guzami przytarczyc jest zwykle pierwszą manifestacją tego zespołu. Guzy trzustki występują rzadziej, a wśród nich najczęstszymi są gastrinoma i insulinoma. Guzy wydzielające prolaktynę są stosunkowo najczęstszą przysadkową prezentacją choroby. Gen odpowiedzialny za powstanie zespołu MEN 1 jest zlokalizowany na chromosomie 11 w pozycji 11q13 i koduje białko nazywane meniną, które wchodzi w reakcje z różnymi białkami biorącymi udział w regulacji transkrypcji, podziału komórek i naprawie DNA. Mimo opisania różnych mutacji w genie meniny, nie znaleziono do tej pory ścisłej korelacji pomiędzy genotypem i fenotypem. Opis przypadku: W pracy przedstawiono przypadek 31-letniego mężczyzny, prawnika, który miał zdiagnozowany zespół MEN 1 w wieku 21 lat, kiedy był operowany z powodu guza przysadki wydzielającego prolaktynę oraz z powodu nadczynności przytarczyc. W 2000 roku wysunięto podejrzenie insulinoma i stwierdzono wieloogniskowe zmiany w trzustce. Jednakże pacjent nie zgodził sie na leczenie operacyjne. Od tej pory chory był leczony diazoksydem. U pacjenta obserwuje się stopniową progresję choroby, ale chory pozostaje w relatywnie dobrej kondycji fizycznej. Wnioski: Badania przesiewowe w kierunku zespołu MEN 1 są szczególnie ważne u młodych chorych z guzami przysadki. Regularne wizyty kontrolne są bardzo istotne nawet po leczeniu chirurgicznym. U prezentowanego pacjenta stopniowo powiększają się zmiany w trzustce, również zaobserwowano nawrót nadczynności przytarczyc. (Endokrynol Pol 2010; 61 (2): 212-216)Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 1 (MEN 1) is a rare autosomal dominant inherited endocrine disease characterized by pancreatic, parathyroid, and anterior pituitary tumours. Hypercalcaemia due to parathyroid tumours is usually the first manifestation of MEN 1. Pancreatic islet tumours occur less frequently, among them gastrinomas and insulinomas are the most prevalent. Prolactinomas are a relatively common pituitary presentation of the syndrome. The gene causing MEN 1 is localized in chromosome 11q13 and encodes a protein named menin, which interacts with various proteins involved in transcriptional regulation, cell division, and DNA repair. Various mutations in the menin gene have been described, but so far no strong correlation between genotype and phenotype has been found. Case report: We report a case of a 31-year-old man, a lawyer, who was diagnosed with MEN 1 syndrome in 1999 at the age of 21 when he was operated because of prolactinoma and hyperparathyroidism. In 2000 insulinoma was suspected and eventually multifocal lesions in the pancreas were revealed. However, the patient did not agree to be operated on. Since then he has been followed up and has been treated with diazoxid. We observed gradual progression of the disease, but the patient remains in relatively good condition. Conclusions: Careful screening for MEN 1 is important in young patients with pituitary tumours. Regular follow up is crucial even after surgical treatment. The presented patient developed gradual enlargement of insulinomas and reoccurrence of hyperparathyroidism as well. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (2): 212-216

Controversies concerning the pathogenesis of polycystic ovary syndrome

Zespół policystycznych jajników (PCOS) jest jedną z najczęstszych endokrynopatii, występującą u około 10% kobiet w wieku reprodukcyjnym. Dotychczas nie ustalono jednoznacznej przyczyny rozwoju tej jednostki chorobowej. Głównymi objawami PCOS są zaburzenia miesiączkowania, będące przyczyną niepłodności, oraz hiperandrogenizm. Objawy kliniczne u pacjentek są wyrażone w różnym stopniu, co powoduje różnorodność obrazu klinicznego. U części kobiet współistnieją insulinooporność, cukrzyca typu 2, otyłość lub zaburzenia gospodarki lipidowej. Definicja PCOS ewoluowała przez okres niespełna jednego wieku. Jednak mimo posiadania coraz lepszych narzędzi diagnostycznych są wątpliwości, czy obowiązująca definicja jest do końca słuszna. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 3, 141-146Polycystic ovary syndrome (PCOS) is a very common endocrinopathy with a heterogeneous presentation whose etiology is still uncertain. It appears in about 10% women of reproductive age. The criteria of PCOS take account of the broad spectrum of presenting features of PCOS, including women with menstrual disturbance, signs of androgen excess. PCOS is common of its heterogeneity. The prevalence of obesity, disturbances of lipid profile, diabetes mellitus type 2, impaired fasting glucose, impaired glucose tolerance in women with PCOS is higher than in normal population. Definition of PCOS has been evaluated through the years, but still although having better diagnostic tools there is doubt if actual definition is complete. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 3, 141-14

Measuring salivary androgens as a useful tool in the diagnosis of polycystic ovary syndrome

Introduction: Polycystic ovary syndrome (PCOS) is one of the commonest endocrinopathies. Clinically it can present as oligo-/amenorrhoea, hyperandrogenism and/or fertility problems. Material and methods: The study involved 60 women admitted to the Department of Internal Medicine and Endocrinology at the Medical University of Warsaw. The initial evaluation, including case history and two-dimensional vaginal ultrasound, was performed by gynaecologists. All hormonal investigations (fT, free testosterone; bioT, bioavailable testosterone; T, total testosterone; T EQ, free testosterone by equilibrium dialysis; A, androstenedione; A EQ, free androstenedione by equilibrium dialysis; salA, salivary androstenedione; salT, salivary testosterone) were performed. Anthropometrical data, excess facial and body hair, acne, and menstrual cycle frequency were also assessed. Results: Increased levels of T, fT, T EQ and A were noted in 20.0%, 89.8%, 100% and 28.3% of women, respectively. A very high correlation was found between salivary androstenedione and free androstenedione estimated by EQ in plasma (p < 0.05, r = 0.67), and total androstenedione in plasma (p < 0.05, r = 0.71). Correlation between salT and T was r = 0.31, p < 0.05 and salT and T EQ was r = 0.26, p = 0.04. Correlation between salA/salT and T, A in plasma (respective values r = 0.39 and r = 0.28, p < 0.01) and between salA/salT and A EQ, T EQ (respectively r = 0.34 and r = 0.48, p < 0.01) was evident. Conclusions: SalA/salT ratio may be a good indicator of hyperandrogenism in women. We also confirm that measurement of androstenedione in plasma may be useful in making a diagnosis of PCOS.Wstęp: Zespół policystycznych jajników (PCOS) jest jedną z najczęstszych endokrynopatii. Charakteryzuje się zaburzeniami miesiączkowania o charakterze rzadkich miesiączek, niepłodnością, hiperandrogenizmem. Materiał i metody: Do badania włączono 60 kobiet hospitalizowanych w Klinice Chorób Wewnętrznych i Endokrynologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Przeprowadzono badanie podmiotowe i przedmiotowe, łącznie z badaniem ultrasonograficznym narządu rodnego. Analizie poddano panel badań hormonalnych (fT, wolny testosteron; bioT, testosteron biodostępny; T, całkowity testosteron; T EQ, wolny testosteron wyznaczony metodą dializy równowagowej; A, androstendion; A EQ, wolny androstendion wyznaczony metodą dializy równowagowej; salA, androstendion w ślinie; salT, testosteron w ślinie) wykonanych w godzinach porannych, między 3. a 6. dniem cyklu. Oceniano parametry antropometryczne, stopień hirsutyzmu oraz charakter cyklów miesiączkowych. Wyniki: Podwyższone stężenie androgenów: T, fT, T EQ i A odnotowano u 20,0, 89,8, 100,0 i 28,3% badanych kobiet. Odnotowano wysoką korelację między salA i A EQ (p < 0,05, r = 0,67) i A (p < 0,05, r = 0,71). Korelacja między salT i T wynosiła r = 0,31, p < 0,05 oraz salT i T EQ była równa r = 0,26, p = 0,04. Wykazano zależność pomiędzy salA/salT oraz T, A (odpowiednio r = 0,39 i r = 0,28,

Discussion on the methods of testosterone’ concentration measurement

Testosteron to podstawowy męski hormon płciowy, oznaczanie jego stężenia ma istotne znaczenie dla oceny stopnia androgenizacji w wielu jednostkach chorobowych, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Stężenie tego hormonu, oznaczane wieloma powszechnie dostępnymi metodami nie zawsze koreluje z fenotypem klinicznym. W pracy przedstawiono dostępne metody, służące do oceny stężenia testosteronu całkowitego oraz jego frakcji (testosteronu biodostępnego i wolnego), opisując ich podstawowe cechy: wady i zalety.Testosterone is the main male sex hormone which determination is useful for assessment of androgen status in many diseases in men and women as well. It seems that serum levels of testosterone, when assayed by commonly used methods, do not correlate with clinical parameters. The aim of this review is to present available methods of measurement of total testosterone’ level and its fraction (bioavailable and free) and its advantages and disadvantages

Adiponectin, insulin resistance and atherosclerosis

Adiponektyna (ADPN) jest cytokiną wytwarzaną w tkance tłuszczowej. Wpływa na szereg procesów metabolicznych, szczególnie na przemianę węglowodanów i kwasów tłuszczowych w wątrobie i mięśniach, pośrednio oddziałując na wrażliwość tkanek obwodowych na insulinę. Adiponektyna może w związku z tym wykazywać działanie przeciwmiażdżycowe, zwiększające insulinowrażliwość, a także przeciwzapalne. Jako potencjalny biomarker służący oznaczaniu insulinooporności może być przydatna w ocenie klinicznej. Zmiany stężenia ADPN wykazują związek nie tylko z insulinoopornością i ryzykiem rozwoju zaburzeń gospodarki węglowodanowej, ale także chorób sercowo-naczyniowych. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2011, tom 7, nr 3, 186&#8211;191Adiponectin (ADPN) is adipocytokine secreted by adipose tissue. Adiponectin modulates many of the metabolic processes, especially the metabolism of carbohydrates and fatty acids in the liver cells and muscles, indirectly influences on the insulin resistance. Thereby it shows the anti-inflammatory, probably anti-atherogenic activity and improves insulin sensitivity. Adiponectin as a biomarker of insulin resistance that may have potential diagnostic value. Changes of the adiponectin&#8217;s concentration are related not only to insulin resistance and the risk of the development of the diabetes of type 2, but also the risk of cardiovascular diseases. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2011, vol. 7, No 3, 186&#8211;19

Triiodothyronine receptors (TR) are present in breast cancer tissues

Wstęp: Od wielu lat sugeruje się powiązania między rakiem sutka a hormonami tarczycy. Celem niniejszej pracy była jakościowa ocena obecności receptorów dla trójjodotyroniny (TR) w tkankach raka sutka i w tkance sutka niezmienionej nowotworowo, pochodzącej z przeciwległego bieguna gruczołu sutkowego w stosunku do lokalizacji guza. Materiał i metody: Materiał stanowiło 15 tkanek raków piersi o stopniu złośliwości G1&#8211;G3 oraz taka sama liczba tkanek kontrolnych uzyskanych podczas zabiegu radykalnej mastektomii bądź lokalnego usunięcia guza. Uzyskane tkanki homogenizowano. Wyizolowano frakcję białkową. Ocenę obecności białka TR przeprowadzano metodą Western-Blot. Wyniki: Białko dla TR było obecne we wszystkich tkankach nowotworowych oraz w 6 tkankach zdrowych.Wnioski: Otrzymane wyniki mogą sugerować niepoznaną dotychczas rolę hormonów tarczycy oraz ich receptorów jądrowych w powstawaniu i rozwoju raka sutka.Introduction: Possible relationships between breast cancer and thyroid hormones have been suggested for many years. The aim of this study was qualitative examination of triiodothyronine receptors (TR) in breast cancer tissues and in non cancerous breast tissue taken from the opposite side to the localization of the tumor. Material and methods: The material consisted of 15 breast cancer tissues of grades G1 to G3 and the same number of control tissues obtained during radical mastectomy or local tumor resection. Tissues were homogenized. Protein fraction was isolated. Protein for TR was assessed in Western Blot reaction. Results: Protein fraction for TR was present in all cancer tissues and 6 healthy controls. Conclusions: Obtained data may suggest so far unknown role of thyroid hormones and their nuclear receptors in the generation and development of breast cancer

Association of polymorphism in genes encoding κB inhibitors (IκB) with susceptibility to and phenotype of Graves' disease: a case-control study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Genes related to the nuclear factor-κB (NF-κB), a key transcription factor involved in regulation of immune responses, are interesting candidates for association studies in autoimmune disorders. The aim of this study was to investigate an association of polymorphisms in two genes encoding NF-κB inhibitors: <it>IKBL </it>(encoding inhibitor of κB-like) and <it>NFKBIA </it>(encoding κB inhibitor α), withsusceptibility to and phenotype of Graves' disease (GD).</p> <p>Methods</p> <p>A population-based, case-control association study comprising 481 patients with GD and 455 healthy controls was performed. We analyzed 3 single nucleotide polymorphisms (SNPs) in <it>IKBL </it>[promoter region -62T/A substitution (rs2071592), intron 1 C/T substitution (rs2071591) and exon 4 T/C substitution (rs3130062)] and 3 SNPs in <it>NFKBIA </it>[G/A substitution in 3' untranslated region (rs696) and two promoter region polymorphisms -297C/T (rs2233409) and -826C/T (rs2233406)] by the PCR-restriction fragment length polymorphism (RFLP) method.</p> <p>Results</p> <p>The two SNPs in <it>IKBL </it>(rs2071592 and rs2071591) were in a strong linkage disequilibrium (D' = 0.835) and the AT haplotype was associated with susceptibility to GD (p < 10^-4, OR = 1.61 [95%CI:1.21-2.14]). Moreover subgroup analysis revealed a gen-gen interaction between the investigated <it>IKBL </it>haplotype and <it>HLA-DRB1</it>*03 allele (p < 10^-4). The investigated <it>NFKBIA </it>SNPs were not associated with susceptibility to GD. However, when correlated with phenotype, the -297T (rs2233409) and -826T (rs2233406) alleles were associated with the development of clinically evident ophthalmophaty (p = 0.004, p_c= 0.07, OR = 1.65 [95%CI: 1.18-2.38] and p = 0.002, p_c= 0.036, OR = 1.67 [95%CI: 1.20-2.36], respectively).</p> <p>Conclusion</p> <p>Our results suggest that SNPs in genes encoding NF-κB inhibitors may contribute to the development and clinical phenotype of GD.</p

Ślina jako materiał diagnostyczny

Od około 10 lat ślina stanowi ważny element w diagnostyce laboratoryjnej. Naukowcy wciąż poszukują coraz nowszych sposobów jej wykorzystania w diagnostyce medycznej i monitorowaniu efektów leczenia. Autorzy artykułu przedstawiają jedynie wybrane możliwości zastosowania śliny w różnych dziedzinach medycyny, takich jak choroby infekcyjne, endokrynologia, kardiologia, zatrucia, choroby autoimmunologiczne. Korzyści, jakie można odnieść, wykorzystując ślinę w diagnostyce medycznej są wielorakie. Stosowanie śliny jako materiału diagnostycznego jest nieinwazyjne oraz bezbolesne, a jednocześnie wygodne w użyciu zarówno u małych dzieci, jak i osób w podeszłym wieku oraz aktywnych zawodowo. Ślina może być pobierana w warunkach domowych, bez angażowania personelu pielęgniarskiego. Transport takiego materiału nie wymaga specjalnej procedury, a związki oznaczane w ślinie zwykle charakteryzują się dużą trwałością

Production and preliminary characteristics of polyclonal antibodies specific to SSTR2A and SSTR5 receptors in pituitary

Wzrastające zainteresowanie receptorami somatostatyny (SSTR) wynika przede wszystkim z ich udziału w regulacji sekrecji hormonów oraz roli, jaką odgrywają w leczeniu analogami somatostatyny pacjentów z guzami przysadki. Skuteczność takiego leczenia uzależniona jest miedzy innymi od ekspresji na poziomie białkowym danego receptora w tkance, do określenia której konieczne są swoiste przeciwciała. W niniejszej pracy przedstawiliśmy założenia konieczne do otrzymywania oraz wstępną charakterystykę szeregu poliklonalnych przeciwciał skierowanych przeciwko części wewnątrzkomórkowej C-końca oraz zewnątrzkomórkowej N-końca receptorów SSTR-2A i SSTR-5. Przeciwciała te wykazywały wysoką swoistość w stosunku do peptydów użytych do immunizacji zwierząt, niskie wiązanie krzyżowe z innymi peptydami sekwencji aminokwasowej receptorów oraz reagowały z receptorami SSTR2A i SSTR5 w immunoblotingu i immunohistochemii.Pozytywna weryfikacja specyficzności otrzymanych przeciwciał pozwoliłaby na zwiększenie możliwości badawczych dotyczących struktury i posttranslacyjnych modyfikacji SSTR oraz częściowe uniezależnienie od rynku komercyjnego.The increasing interest in somatostatin receptors (SSTR) is mainly due to their involvement in the regulation of hormone secretion and the role in somatostatin analogue treatment of patients with pituitary adenomas. The efficiency of this treatment is highly dependent on receptor expression in tissue which on the protein level requires specific anti-receptor antibodies for testing.In this paper we introduced the principles for the production of several polyclonal antibodies specific for C-terminal intracellular part or N-terminal extracellular part of SSTR2A and SSTR5 receptors. The antibodies were highly specific for peptides used for immunization of animals, had low cross-reaction activities for other SSTR2A and SSTR5 peptides and reacted with receptors on immunoblots and in immunohistochemistry. The final verification of the antibodies&#8217; specificity would allow us to perform the research concerning the structure and posttranslational modifications of SSTR and avoid dependency of commercial sources

Insulinopodobny czynnik 3 - nowy hormon związany z zespołem policystycznych jajników?

Introduction: The aim of this study was to find a correlation between insulin-like factor 3 (INSL3) and androgens: androstenedione (A), free testosterone (fT), and total testosterone (T), in two groups of polycystic ovary syndrome (PCOS) women: those with a body mass index (BMI) lower than 25 kg/m2 and those with a BMI higher than 25 kg/m2. The association between INSL3 and other serum parameters: luteinising hormone (LH), follicle-stimulating hormone (FSH), dehydroepiandrosterone sulphate (DHEA-S), sex hormone binding globulin (SHBG) and glucose and insulin were also investigated. Material and methods: The study group comprised 37 PCOS women aged 27 &#177; 4 years. The control group consisted of 34 healthy, premenopausal women (aged 24.2 &#177; 1.2) with regular menses and no signs of hyperandrogenism. There were 27 PCOS women of normal weight (BMI < 25 kg/m2), and ten overweight individuals (BMI &#8805; 25&#8211;30 kg/m2). Correlations between level of INSL3 and LH, FSH, T, fT, A, DHEA-S, SHBG, metabolic tests, height, weight, and WHR (waist-to-hip ratio) were also investigated. Results: PCOS women showed non-significantly higher levels of INSL3 compared to the healthy controls (64.6 &#177; 27.7 and 62.7 &#177; 20.0 ng/mL, respectively). However, we identified very strong correlations between INSL3 and androstenedione (r = 0.48, p = 0.0115), and free (r = 0.44, p = 0.0108) and total testosterone (r = 0.46, p = 0.0057) in the PCOS subgroup with a BMI of < 25 kg/m2. There was no statistically significant correlation between INSL3 and LH in any subject of the PCOS group, nor between INSL3 and FSH, DHEA-S, glucose, basal insulin concentration or HOMA-IR. Conclusions: We found a positive correlation between INSL3 and androgens in PCOS women, especially those with a BMI of < 25 kg/m2. This may play a key role in PCOS pathophysiology. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 356-361)Wstęp: Celem pracy była analiza zależności między stężeniem insulinopodobnego czynnika 3 a stężeniami androgenów: androstendionu (A), wolnego testosteronu (fT) oraz całkowitego testosteronu (T) u kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS), z uwzględnieniem wskaźnika masy ciała (BMI). Przedmiotem badania był także związek między INSL3 a hormonem luteotropowym (LH), folikulotropowym (FSH), siarczanem dehydroepiandrosteronu (DHEA-S), białkiem wiążącym hormony płciowe (SHBG) oraz stężeniami glukozy i insuliny. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 37 kobiet z PCOS, średnia wieku 27 &#177; 4 lat. Grupę kontrolną stanowiły 34 zdrowe kobiety (średnia wieku 24,2 &#177; 1,2 roku) z regularnymi miesiączkami, bez objawów hiperandrogenizacji. Kobiety z PCOS podzielono na grupy pod względem masy ciała; grupę z prawidłową masą ciała tworzyło 27 kobiet, natomiast z nadwagą i otyłością - 10 badanych. Analizie poddano także zależności między stężeniem INSL3 i stężeniami LH, FSH, T, fT, A, DHEA-S, SHBG, glukozy i insuliny oraz wskaźniki antropometryczne (wzrost, masa ciała, wskaźnik talia-biodra). Wyniki: U kobiet z PCOS wykazano wyższe stężenie INSL3 w porównaniu z grupą kontrolną (64,6 &#177; 27,7 i 62,7 &#177; 20,0 ng/mL, odpowiednio). Wykazano silną zależność między stężeniem INSL3 a stężeniem androstendionu (r = 0,48; p = 0,0115), wolnego (r = 0,44; p = 0,0108) i całkowitego testosteronu (r = 0,46; p = 0,0057) w grupie kobiet z PCOS o prawidłowej masie ciała. Nie wykazano zależności między stężeniem INSL3 a stężeniami LH, FSH, DHEA-S, stężeniem glukozy, insuliny oraz wskaźnikiem insulinooporności HOMA. Wnioski: Wykazano związek między stężeniem INSL3 a androgenemią u kobiet z PCOS, szczególnie silnie wyrażoną u kobiet z prawidłową masą ciała, co może być istotne w patofizjologii PCOS. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 356-361