Terapia elektrowstrząsowa — skuteczna i bezpieczna alternatywa dla nieskutecznej farmakoterapii

Induction of seizures in order to improve the mental state has a long history, but electroconvulsive therapy (ECT) still remain controversial. Despite the changes in techniques of the procedure, which caused the reduction of the risk and great improvement of the comfort of the patient, both during the procedure, and after it, by some patients and clinicians ECT is still considered as outdated and inefficient method which does not apply to modern psychiatry. This opinion is completely wrong. The article includes information about electroconvulsive therapy, its efficacy, safety and the rules of qualification and preparation of the patient for ECT treatment.Wywoływanie napadów drgawkowych w celu uzyskania poprawy stanu psychicznego ma długą historię, nadal jednak temat elektrowstrząsów budzi wiele kontrowersji. Pomimo zmiany techniki wykonywania zabiegów, która spowodowała zmniejszenie ryzyka związanego z zabiegami i ogromną poprawę samopoczucia oraz komfortu pacjenta, zarówno w trakcie zabiegu, jak i po nim, przez niektórych EW wciąż postrzegane jest jako przestarzała i mało skuteczna metoda, która nie ma zastosowania we współczesnej psychiatrii. Jest to pogląd całkowicie niesłuszny. W artykule zawarto informacje dotyczące terapii elektrowstrząsowej, jej skuteczności, bezpieczeństwa oraz zasad kwalifikacji i przygotowania pacjenta do zabiegów

Analgesics in the population of people over 65 years old

W ciągu ostatnich dziesięcioleci systematycznie obserwujemy zmianę struktury populacji. Postęp nauk medycznych przekłada się na coraz większą rozpoznawalność chorób, większe możliwości terapii farmakologicznej i leczenia stanów chorobowych, które wcześniej uważane były za nieuleczalne. Wydłużenie średniej długości życia w połączeniu ze zmniejszeniem przyrostu naturalnego prowadzą do stopniowego zwiększania się populacji osób starszych. Większa dostępność wiedzy medycznej, informacji o lekach, dostęp do różnych specjalistów oraz ilość nowych pojawiających się na rynku preparatów, w dużej mierze dostępnych bez recepty, zwiększają ryzyko polipragmazji i związanych z nią zagrożeń. Najczęściej nadużywanymi wśród osób w wieku starszym substancjami są leki nasenne i uspokajające (w tym BDZ), alkohol oraz leki przeciwbólowe. W artykule przedstawiono zasady, którymi należy kierować się, aby zapewnić pacjentom w podeszłym wieku skuteczne leczenie przeciwbólowe, minimalizując zarazem ryzyko niebezpiecznych interakcji i uzależnienia.Over the past decades we systematically observe change in the structure of the population. The progress of medical science leads to a growing recognition of diseases, better pharmacotherapy and possibilities to treat the disorders that previously were considered incurable. The extension of life duration in combination with a reduction in birth rates leads to a gradual increase in the elderly population. Greater availability of medical knowledge, information about drugs, access to various specialists and the number of new medicines, largely without a prescription, increase the risk of polypharmacy and its associated risks. In the population of the elderly most often abused are hypnotics and sedatives (including benzodiazepines), alcohol and painkillers. This article presents the guidelines to be followed to ensure the elderly patients an effective treatment for pain, at the same time minimizing the risk of dangerous interactions and addiction

To whom, when and in what dosage? The role of aripiprazole in the treatment of schizophrenia and bipolar disorder

Aripiprazole is an atypical neuroleptic of proven effectiveness for the treatment of schizophrenia and bipolar I disorder. Despite its many years’ availability on the market, it tends not to be as popular as it deserves among psychiatrists. Aripiprazole is often used as an adjunctive treatment, added in a small dose to another neuroleptic, not as the primary antipsychotic treatment or prevention of manic episodes. Hence, its full benefits and optimal clinical effect cannot be achieved. This is due to the lack of knowledge concerning the full medical potential associated with the pharmacological profile of this neuroleptic and lack of awareness regarding its efficiency. Aripiprazole is characterised by better tolerability than some other antipsychotics, e.g. in terms of inducing symptomatic hyperprolactinemia, QTc prolongation, impaired glucose tolerance or significant weight gain. It is also associated with a low risk of extrapyramidal symptoms. Its good safety profile facilitates its use in patients with somatic burden, older than 65 years old and obese patients. The article briefly presents the current state of knowledge concerning the effect of aripiprazole in bipolar affective disorder and schizophrenia, focusing on the practical aspects. The following questions have been addressed: • Who is most likely to benefit from aripiprazole treatment, and how to adjust the dosage to the patient’s symptom profile? • When to consider a change of therapy to aripiprazole? • When is it appropriate to use aripiprazole as monotherapy and when as an element of combination therapy? Several case reports have been included in the study to best illustrate the drug’s therapeutic potential.Arypiprazol to neuroleptyk atypowy o udowodnionej skuteczności w leczeniu schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej typu I. Mimo wieloletniej już obecności na rynku lek wciąż nie jest wybierany przez psychiatrów tak często, jak mógłby i powinien być. Arypiprazol traktuje się jako lek dodany, dołączany w niewielkiej dawce do innego neuroleptyku, a nie jako główny lek przeciwpsychotyczny czy zapobiegający nawrotom manii. Postępowanie to nie pozwala osiągnąć pełni korzyści i uzyskać optymalnego efektu klinicznego arypiprazolu. Do przyczyn opisanego stanu rzeczy należą nieznajomość wszystkich możliwości klinicznych, jakie daje profil farmakologiczny tego neuroleptyku, i niedocenianie jego skuteczności. Arypiprazol jest lekiem relatywnie dobrze tolerowanym, rzadziej niż niektóre inne atypowe leki przeciwpsychotyczne powoduje występowanie objawowej hiperprolaktynemii, wydłużenie odstępu QT, upośledzenie tolerancji glukozy czy istotny przyrost masy ciała. Jego przyjmowanie wiąże się z niskim ryzykiem objawów pozapiramidowych. Korzystny profil bezpieczeństwa umożliwia zastosowanie leku u chorych obciążonych somatycznie, po 65. roku życia i otyłych. W artykule krótko podsumowano stan wiedzy na temat działania arypiprazolu w chorobie afektywnej dwubiegunowej i schizofrenii, skupiając się na aspektach praktycznych. Odpowiedziano również na następujące pytania: • Jacy pacjenci najbardziej skorzystają wskutek leczenia arypiprazolem i jak dostosować dawkę do profilu objawów? • Kiedy pomyśleć o zmianie terapii na arypiprazol? • Kiedy zdecydować się na arypiprazol w monoterapii, a kiedy – w ramach leczenia skojarzonego? Aby jak najlepiej ukazać możliwości terapeutyczne arypiprazolu, w artykule przedstawiono pokrótce kilka przypadków klinicznych, w których terapia omawianym lekiem przyniosła dobre rezultaty

Komu, kiedy i w jakiej dawce? Miejsce arypiprazolu w leczeniu schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej

Arypiprazol to neuroleptyk atypowy o udowodnionej skuteczności w leczeniu schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej typu I. Mimo wieloletniej już obecności na rynku lek wciąż nie jest wybierany przez psychiatrów tak często, jak mógłby i powinien być. Arypiprazol traktuje się jako lek dodany, dołączany w niewielkiej dawce do innego neuroleptyku, a nie jako główny lek przeciwpsychotyczny czy zapobiegający nawrotom manii. Postępowanie to nie pozwala osiągnąć pełni korzyści i uzyskać optymalnego efektu klinicznego arypiprazolu. Do przyczyn opisanego stanu rzeczy należą nieznajomość wszystkich możliwości klinicznych, jakie daje profil farmakologiczny tego neuroleptyku, i niedocenianie jego skuteczności. Arypiprazol jest lekiem relatywnie dobrze tolerowanym, rzadziej niż niektóre inne atypowe leki przeciwpsychotyczne powoduje występowanie objawowej hiperprolaktynemii, wydłużenie odstępu QT, upośledzenie tolerancji glukozy czy istotny przyrost masy ciała. Jego przyjmowanie wiąże się z niskim ryzykiem objawów pozapiramidowych. Korzystny profil bezpieczeństwa umożliwia zastosowanie leku u chorych obciążonych somatycznie, po 65. roku życia i otyłych. W artykule krótko podsumowano stan wiedzy na temat działania arypiprazolu w chorobie afektywnej dwubiegunowej i schizofrenii, skupiając się na aspektach praktycznych. Odpowiedziano również na następujące pytania: • Jacy pacjenci najbardziej skorzystają wskutek leczenia arypiprazolem i jak dostosować dawkę do profilu objawów? • Kiedy pomyśleć o zmianie terapii na arypiprazol? • Kiedy zdecydować się na arypiprazol w monoterapii, a kiedy – w ramach leczenia skojarzonego? Aby jak najlepiej ukazać możliwości terapeutyczne arypiprazolu, w artykule przedstawiono pokrótce kilka przypadków klinicznych, w których terapia omawianym lekiem przyniosła dobre rezultaty

Pregabalina w dawkach 300 mg/dobę i wyższych – bilans korzyści i ryzyka

W artykule przedstawiono obszerny przegląd badań dotyczących stosowania pregabaliny, głównie w terapii zaburzeń lękowych, ze szczególnym uwzględnieniem zespołu lęku uogólnionego. Zostały również krótko wspomniane inne możliwe zastosowania tego leku. Pregabalina jest ligandem podjednostki alfa-2-delta napięciowozależnych kanałów wapniowych zlokalizowanych na zakończeniach neuronów w mózgu i rdzeniu kręgowym. Przeprowadzono szereg badań wskazujących na to, że pregabalina to lek istotnie skuteczniejszy od placebo w terapii zespołu lęku uogólnionego, także przebiegającego z wyraźnie nasilonymi objawami depresji. Oceniano różne dawki pregabaliny – od 150 do 600 mg/dobę. Niższe dawki (od 150 mg/dobę) są skuteczne w zwalczaniu psychicznych objawów lęku, jednak leczenie objawów somatycznych wymaga przeważnie stosowania dawek wyższych (300 i więcej mg/dobę). Pregabalina jest lekiem z reguły dobrze tolerowanym. Do najczęściej wymienianych objawów niepożądanych zalicza się zawroty głowy, senność i uczucie oszołomienia. Donoszono też o występowaniu objawów odstawiennych przy zbyt gwałtownym zmniejszaniu dawki leku. Niektórzy autorzy zwracają uwagę na potencjał uzależniający pregabaliny, jednak wydaje się, że ryzyko nadużywania leku istnieje przede wszystkim w szczególnej podgrupie osób, które w przeszłości nadużywały substancji psychoaktywnych

Pregabalin at doses of 300 mg/day and higher – benefit and risk balance

The paper gives a broad review of studies on the use of pregabalin, mainly its potential in the therapy of anxiety disorders, with particular emphasis on generalized anxiety, while also briefly discussing its other possible applications. Pregabalin is a ligand for voltage-gated alpha-2-delta calcium channel subunits localised at presynaptic terminal regions in brain and spinal cord neurons. Multiple studies have demonstrated its higher efficiency over placebo in treating generalized anxiety disorder, including anxiety with aggravated depression symptoms. Different pregabalin doses, ranging from 150 to 600 mg/day, have been assessed, showing lower doses (starting from 150 mg/day) to be effective in treating the psychological symptoms of anxiety. Effective treatment of somatic symptoms, on the other hand, requires more aggressive dosing (doses of 300 mg/day and more). Pregabalin tends to be well tolerated, with the most commonly cited adverse effects including dizziness, drowsiness and confusion. There have also been reports of withdrawal symptoms following abrupt or rapid dose reduction. According to some authors, pregabalin can cause physical dependency, yet the risk for potential abuse seems to be present mainly in the group of patients with a history of psychoactive substance abuse.W artykule przedstawiono obszerny przegląd badań dotyczących stosowania pregabaliny, głównie w terapii zaburzeń lękowych, ze szczególnym uwzględnieniem zespołu lęku uogólnionego. Zostały również krótko wspomniane inne możliwe zastosowania tego leku. Pregabalina jest ligandem podjednostki alfa-2-delta napięciowozależnych kanałów wapniowych zlokalizowanych na zakończeniach neuronów w mózgu i rdzeniu kręgowym. Przeprowadzono szereg badań wskazujących na to, że pregabalina to lek istotnie skuteczniejszy od placebo w terapii zespołu lęku uogólnionego, także przebiegającego z wyraźnie nasilonymi objawami depresji. Oceniano różne dawki pregabaliny – od 150 do 600 mg/dobę. Niższe dawki (od 150 mg/dobę) są skuteczne w zwalczaniu psychicznych objawów lęku, jednak leczenie objawów somatycznych wymaga przeważnie stosowania dawek wyższych (300 i więcej mg/dobę). Pregabalina jest lekiem z reguły dobrze tolerowanym. Do najczęściej wymienianych objawów niepożądanych zalicza się zawroty głowy, senność i uczucie oszołomienia. Donoszono też o występowaniu objawów odstawiennych przy zbyt gwałtownym zmniejszaniu dawki leku. Niektórzy autorzy zwracają uwagę na potencjał uzależniający pregabaliny, jednak wydaje się, że ryzyko nadużywania leku istnieje przede wszystkim w szczególnej podgrupie osób, które w przeszłości nadużywały substancji psychoaktywnych

The use of DBS stimulation in mental disorders -opportunities and risks

Summary Enlarging the knowledge on the biological background of mental disorder is the cause of the growth of interest in cooperation between psychiatrists and neurosurgeons. The experience gained over the last 20 years in research on the use of neuromodulation techniques in neurological disorders suggest that deep brain stimulation (DBS), in addition to improving the neurological condition can lead to positive changes in mood and drive. The use of functional brain research and neuroimaging allowed us to isolate key areas for the emergence of depressive symptoms and obsessive-compulsive disorder. The results of recent studies on the use of DBS in psychiatric disorders indicate, however, both the high efficiency of this method and possible complications and risks associated with it. The paper briefly presents the opportunities of using this method in drug-resistant patients, not responding to other, less invasive forms of treatment, as well as the potential risks and difficulties. However, further research in this area are still required to determine the actual effectiveness of the method, the optimal stereotactic targets, neurostimulation parameters, the risk of side effects and ways to avoid them

Probiotics as a Tool for Regulating Molecular Mechanisms in Depression: A Systematic Review and Meta-Analysis of Randomized Clinical Trials

Depression is one of the main mental disorders. Pharmacological treatment of depression is often associated with delayed effects or insufficient efficacy. Consequently, there is a need to discover new therapeutic methods to cope with depression faster and more effectively. Several lines of evidence indicate that the use of probiotic therapy reduces depressive symptoms. Nonetheless, the exact mechanisms linking the gut microbiota and the central nervous system, as well as the potential mechanisms of action for probiotics, are still not entirely clarified. The aim of this review was to systematically summarize the available knowledge according to PRISMA guidelines on the molecular mechanisms linking probiotics and healthy populations with subclinical depression or anxiety symptoms, as well as depressed patients with or without comorbid somatic illnesses. The standardized mean difference (SMD) with 95% confidence intervals (CI) was calculated. Twenty records were included. It has been found that probiotic administration is linked to a significant increase in BDNF levels during probiotic treatment compared to the placebo (SMD = 0.37, 95% CI [0.07, 0.68], p = 0.02) when considering the resolution of depressive symptoms in depressed patients with or without comorbid somatic illnesses. CRP levels were significantly lower (SMD = −0.47, 95% CI [0.75, −0.19], p = 0.001), and nitric oxide levels were significantly higher (SMD = 0.97, 95% CI [0.58, 1.36], p p > 0.05). Firm conclusions on the effectiveness of probiotics and their possible association with inflammatory markers in the healthy population (only with subclinical depressive or anxiety symptoms) cannot be drawn. The advent of clinical trials examining the long-term administration of probiotics could evaluate the long-term effectiveness of probiotics in treating depression and preventing its recurrence

Probiotics as a Tool for Regulating Molecular Mechanisms in Depression: A Systematic Review and Meta-Analysis of Randomized Clinical Trials

Depression is one of the main mental disorders. Pharmacological treatment of depression is often associated with delayed effects or insufficient efficacy. Consequently, there is a need to discover new therapeutic methods to cope with depression faster and more effectively. Several lines of evidence indicate that the use of probiotic therapy reduces depressive symptoms. Nonetheless, the exact mechanisms linking the gut microbiota and the central nervous system, as well as the potential mechanisms of action for probiotics, are still not entirely clarified. The aim of this review was to systematically summarize the available knowledge according to PRISMA guidelines on the molecular mechanisms linking probiotics and healthy populations with subclinical depression or anxiety symptoms, as well as depressed patients with or without comorbid somatic illnesses. The standardized mean difference (SMD) with 95% confidence intervals (CI) was calculated. Twenty records were included. It has been found that probiotic administration is linked to a significant increase in BDNF levels during probiotic treatment compared to the placebo (SMD = 0.37, 95% CI [0.07, 0.68], p = 0.02) when considering the resolution of depressive symptoms in depressed patients with or without comorbid somatic illnesses. CRP levels were significantly lower (SMD = −0.47, 95% CI [0.75, −0.19], p = 0.001), and nitric oxide levels were significantly higher (SMD = 0.97, 95% CI [0.58, 1.36], p < 0.0001) in probiotic-treated patients compared to the placebo, however, only among depressed patients with somatic co-morbidities. There were no significant differences in IL-1β, IL-6, IL-10, TNF-α, and cortisol levels after probiotic administration between the intervention and control groups (all p > 0.05). Firm conclusions on the effectiveness of probiotics and their possible association with inflammatory markers in the healthy population (only with subclinical depressive or anxiety symptoms) cannot be drawn. The advent of clinical trials examining the long-term administration of probiotics could evaluate the long-term effectiveness of probiotics in treating depression and preventing its recurrence

Electroconvulsive Therapy and Age: Effectiveness, Safety and Tolerability in the Treatment of Major Depression among Patients under and over 65 Years of Age

Electroconvulsive therapy (ECT) remains the most effective therapy in treatment-resistant depression. However, the safety of ECT has been consistently questioned, particularly among elderly patients. We assessed the efficacy and safety of ECT in patients before and after 65 years old. The study was conducted between 2015 and 2018 and included 91 patients (61 under and 29 over 65 years old) with major depression undergoing ECT. The Hamilton Depression Rating Scale was used to evaluate efficacy. Cognitive functions were assessed using: MMSE, RAVLT, Trail Making Test, Stroop Test and Autobiographical Memory Interview-Short Form. ECT was more effective in older patients as compared to younger (p < 0.001). No serious adverse events were observed in either group. Increased blood pressure and arrhythmias were more common in the older compared to the younger group (p = 0.044 and p = 0.047, respectively), while disturbances of consciousness did not differ between groups (p = 0.820). Most of the cognitive functions remained unchanged compared to baseline, whereas the outcomes of MMSE, RAVLT and Stroop tests showed greater improvements in the older compared to the younger group (all p < 0.05). The decline in the retrieval consistency of autobiographical memory was more pronounced in the younger group (p = 0.024). ECT is a highly effective, safe and well-tolerated method of treating depression regardless of age