Recognizing and reporting domestic violence: attitudes, experiences and behavior of Dutch dentists

BACKGROUND: On July 1(st) 2013 the Mandatory Reporting Code Act came into force in the Netherlands, making it compulsory for health professionals to adhere to a reporting code when they suspect patients to be victims of domestic violence (DV) or child abuse (CA). The Royal Dutch Dental Association (KNMT) developed a reporting code for dental professionals (RCD). Moreover, an e-learning module about DV has been developed. A web-survey was conducted to investigate how general dental practitioners (GDPs) deal with the RCD and what their experiences are with (signs of) DV and CA. METHODS: In April 2014 1038 GDPs were invited by e-mail to participate in a web-survey consisting of 24 items, through the KNMT Data Stations Project. The data was analyzed using SPSS (RELIABILITY, CHISQ and ANOVA). RESULTS: Of all GDPs invited to participate 264 (25 %) responded. 82 % of these GDPs are aware of their obligation to use the reporting code. 54 % of the GDPs are in favor of this obligation. 76 % of the GDPs have taken notice of the KNMT’s RCD and 51 % of the GDPs have implemented the reporting code in one form or another in their practice. 24 % of the GDPs stated having suspected DV during the last twelve months in the case of 2.4 patients on average. 81 % took note of this in the patient’s record and 58 % also took action in different ways. 54 % wants to complete the e-learning module. CONCLUSIONS: Most GDPs are aware of the new legislation and have taken cognizance of the RCD. Even though the majority of GDPs are not opposed to using a reporting code, over half of them have not yet implemented the code in practice. An important factor in this regard seems to be that a substantial minority of the GDPs says they are not sufficiently informed about aspects of reporting a case and about the steps they have to take

Een vrouw aan de stoel is heel gewoon: De beroepsuitoefening van vrouwelijke tandartsen in Nederland

Vrouwen vormen 40% van de actieve beroepsgroep van tandartsen in Nederland. Op grond van de opleidingsinstroom kan worden verwacht dat hun aandeel verder zal toenemen tot ruim de helft. Uit de literatuur blijken verschillen tussen man en vrouw wat betreft voorkeuren voor werksetting en omvang van de werkweek. Ook in de feitelijke zorgverlening verschillen zij van elkaar. De gepresenteerde gegevens tonen de opmars van vrouwen en onderzoeksgegevens bevestigen de veronderstelde verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke tandartsen. Vrouwen zijn minder vaak praktijkhouder, vrouwelijke praktijkhouders werken vaker samen met collega’s en hebben een kortere werkweek. In de patiënt­behandeling lijken vrouwen iets meer individueel gericht te zijn en oog te hebben voor de algemene gezondheid. Waardetheorieën in de literatuur bieden verklaringen voor deze sekseverschillen. De voorkeur van vrouwen voor samenwerking past in elk geval in de algemene ontwikkeling naar werken in teamverband