1 research outputs found
Acute and short-term administration of a sulfonylurea (gliclazide) increases pulsatile insulin secretion in type 2 diabetes
Get PDFW cukrzycy typu 2 wyst臋puj膮 zaburzenia rytmu wydzielania insuliny, kt贸ry w warunkach prawid艂owych ma charakter pulsacji o wysokiej cz臋stotliwo艣ci. W leczeniu cukrzycy powszechnie stosuje si臋 pochodne sulfonylomocznika, jednak dotychczas nie ustalono ostatecznie ich wp艂ywu na spos贸b uwalniania hormonu. Celem przedstawionego badania by艂o okre艣lenie efektu jednorazowej dawki i 5-tygodniowego podawania pochodnej
sulfonylomocznika (gliklazydu) na dynamik臋 wydzielania insuliny u chorych na cukrzyc臋 typu 2. Badanie by艂o podw贸jnie 艣lep膮, kontrolowan膮 placebo, skrzy偶owan膮 pr贸b膮 prospektywn膮, do kt贸rej w艂膮czono 10 chorych na cukrzyc臋 typu 2 (wiek 53 ± 2 lata, BMI 27,5 ± 1,1 kg/m2, glikemia na czczo 9,8 ± 0,8 mmol/l, HbA1c
7,5 ± 0,3%). Otrzymywali oni 40–80 mg gliklazydu lub placebo 2 razy dziennie przez 5 tygodni, po 6-tygodniowym okresie przerwy w podawaniu lek贸w. Pomiary insulinemii wykonywano w odst臋pach minutowych przez 75 minut: 1) w warunkach wyj艣ciowych; 2) 3 godziny po podaniu pierwszej dawki leku (80 mg gliklazydu), przy utrzymaniu glikemii na poziomie wyj艣ciowym; 3) po 5 tygodniach podawania leku i 4) po 5 tygodniach podawania leku, przy utrzymaniu glikemii jak w warunkach wyj艣ciowych (wzrost 5-tygodniowy). W celu oceny ilo艣ciowej charakteru pulsacji i regularno艣ci wydzielania insuliny st臋偶enia insuliny w przedzia艂ach czasowych poddano analizie metod膮 spektraln膮, autokorelacji, dekonwolucji oraz entropii przybli偶onej (ApEn, approximate entropy). Podane warto艣ci p dotycz膮 por贸wnania dzia艂ania gliklazydu i placebo; wyniki przedstawiono jako 艣rednie ± SE. Glikemia na czczo obni偶y艂a si臋 po leczeniu gliklazydem (poziom wyj艣ciowy vs. 5 tygodni: gliklazyd 10,0 ± 0,9 vs. 7,8 ± 0,6 mmol/l; placebo 10,0 ± 0,8 vs. 11,0 ± 0,9 mmol/l, p = 0,001). St臋偶enia wydzielanej insuliny zwi臋kszy艂y si臋 (wyj艣ciowe vs. jednorazowe podanie: gliklazyd 43,0 ± 12,0 vs. 61,0 ±17,0 pmol/l/puls; placebo 36,1 ± 8,4 vs. 30,3 ± 7,4 pmol/l/puls, p = 0,047; wzrost 5-tygodniowy: gliklazyd vs. placebo 49,7 ± 13,3 vs. 37,1 ± 9,5 pmol/l/puls, p < 0,05) z podobnym wzrostem amplitudy wydzielania. Podstawowe (niepulsacyjne) wydzielanie insuliny r贸wnie偶 by艂o podwy偶szone (wyj艣ciowo vs. jednorazowe podanie: gliklazyd 8,5 ± 2,2 vs. 16,7 ± 4,3 pmol/l/puls; placebo 5,9 ± 0,9 vs. 7,2 ± 0,9 pmol/l/puls, p = 0,03; wzrost 5-tygodniowy: gliklazyd vs. placebo 12,2 ± 2,5 vs. 9,4 ± 2,1 pmol/l/puls, p
= 0,016). Cz臋stotliwo艣膰 i regularno艣膰 puls贸w wydzielania insuliny nie zmieni艂y si臋 istotnie po zastosowaniu terapii. Zaobserwowano jednak popraw臋 regularno艣ci puls贸w po jednorazowym podaniu leku przy badaniu poszczeg贸lnych chorych, co oznaczano
metod膮 ApEn, oraz zmniejszenie glikemii na czczo w czasie kr贸tkoterminowego, 5-tygodniowego leczenia gliklazydem (r = 0,74, p = 0,014; r = 0,77, p = 0,009, odpowiednio dla szczeg贸艂owej i og贸lnej ApEn). Podsumowuj膮c, nale偶y stwierdzi膰, 偶e pochodna sulfonylomocznika — gliklazyd — zwi臋ksza wydzielanie insuliny, nasilaj膮c zar贸wno pulsacyjn膮, jak i podstawow膮 sekrecj臋 insuliny bez wp艂ywu na cz臋stotliwo艣膰 i regularno艣膰 puls贸w. Dane uzyskane w badaniu sugeruj膮, 偶e mo偶e istnie膰 zwi膮zek mi臋dzy kr贸tkoterminow膮 popraw膮 glikemii i popraw膮 regularno艣ci procesu wydzielania insuliny in vivo.The high-frequency oscillatory pattern of insulin release is disturbed in type
2 diabetes. Although sulfonylurea drugs are widely used for the treatment of this disease, their effect on insulin release patterns is not well established. The aim of the present study was to assess the impact of acute treatment and 5 weeks of sulfonylurea (gliclazide) treatment on insulin secretory dynamics in type 2 diabetic patients. To this end, 10 patients with type 2 diabetes (age 53 ± 2 years,
BMI 27.5 ± 1.1 kg/m2, fasting plasma glucose 9.8 ± 0.8 mmol/l, HbA1c 7.5 ± 0.3%)
were studied in a double-blind placebo-controlled prospective crossover design. Patients received 40–80 mg gliclazide/placebo twice daily for 5 weeks with a 6-week washout period intervening. Insulin pulsatility was assessed by 1-min interval blood sampling for 75 min 1) under baseline conditions (baseline), 2) 3 h after
the first dose (80 mg) of gliclazide (acute) with the plasma glucose concentration clamped at the baseline value, 3) after 5 weeks of treatment (5 weeks), and 4) after 5 weeks of treatment with the plasma glucose concentration clamped during the sampling at the value of the baseline assessment (5 weeks-elevated). Serum
insulin concentration time series were analyzed by deconvolution, approximate
entropy (ApEn), and spectral and autocorrelation methods to quantitate pulsatility and regularity. The P values given are gliclazide versus placebo; results are means ± SE. Fasting plasma glucose was reduced after gliclazide treatment (baseline
vs. 5 weeks: gliclazide, 10.0 ± 0.9 vs. 7.8 ± 0.6 mmol/l; placebo, 10.0 ± 0.8 vs. 11.0 ± 0.9 mmol/l, P = 0.001). Insulin secretory burst mass was increased (baseline vs. acute: gliclazide, 43.0 ± 12.0 vs. 61.0 ± 17.0 pmol 脳 l-1 脳 pulse-1; placebo, 36.1 ± 8.4 vs. 30.3 ± 7.4 pmol 脳 l-1 脳 pulse-1, P = 0.047; 5 weekselevated:
gliclazide vs. placebo, 49.7 ± 13.3 vs. 37.1 ± 9.5 pmol 脳 l-1 脳 pulse-1, P < 0.05) with a similar rise in burst amplitude. Basal (i.e., nonoscillatory) insulin secretion also increased (baseline vs. acute: gliclazide, 8.5 ± 2.2 vs. 16.7 ± 4.3 pmol 脳 l-1 x pulse–1; placebo, 5.9 ± 0.9 vs. 7.2 ± ± 0.9 pmol 脳 l-1 脳 pulse-1, P = 0.03; 5 weeks-elevated: gliclazide vs. placebo, 12.2 ± 2.5 vs. 9.4 ± 2.1 pmol 脳 l-1 脳 pulse-1, P = 0.016). The frequency and regularity of insulin pulses were not modified significantly by the antidiabetic therapy. There was, however, a correlation between individual values for the acute improvement of regularity, as measured by ApEn, and the decrease in fasting plasma glucose during short-term (5-week) gliclazide treatment (r = 0.74, P = 0.014, and r = 0.77, P = 0.009, for fine and coarse ApEn, respectively). In conclusion, the sulfonylurea agent gliclazide augments insulin secretion by concurrently increasing pulse mass and basal insulin
secretion without changing secretory burst frequency or regularity. The data suggest a possible relationship between the improvement in short-term glycemic control and the acute improvement of regularity of the in vivo insulin release process
