Effect of pulsed magnetic treatment on the corrosion of titanium

This is an Accepted Manuscript of an article published by Taylor & Francis in Materials Science and Technology on 17 March 2017, available online: http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/02670836.2017.1302141.Results of corrosion tests of titanium in the initial state and after treatment using pulsed magnetic field are presented. It is shown that samples after treatment have better corrosion resistance due to the formation of denser and finer corrosion products with better adhesion to the substrate. Samples after treatment have more homogeneous microstructure due to a substantial increase of dislocations which are uniformly distributed. Mechanisms of dislocation multiplication and a model explaining the effect of the treatment on the corrosion are discussed.Peer reviewe

El arte de inquietar: el seudoensayo de Borges

Tematem artykułu jest pseudo esej Jorge Luisa Borgesa - opowiadanie wykorzystujące ramy eseju ("Trzy wersje Judasza", "Sekta Feniksa" i inne). Borges tworzy nową formę, która kwestionuje zasadność podziału na fikcję i nie-fikcję. Właśnie w pseudo esejach autor "Alefa" wypowiada najcelniej swoje koncepcje estetyczne i światopoglądowe. "Pierre Menard, autor Don Kichota" przedstawia ideę 'lektury jako pisania', projekt w pełni uświadomionego pisarstwa intelektualnego. Opowiadanie o francuskim smoliście ma wszakże wszelkie cechy autoparodii: Menard jest maską Borgesa, autora 'reescrituras' (fragmentów 'przepisanych na nowo') z "Powszechnej historii nikczemności". Projektując pewną wizję literatury, Borges wskazuje zarazem jej ograniczenia. "Trzy wersje Judasza" pozwalają na interpretację borgesowskiej koncepcji 'estetycznego zdumienia'. 'Błędne odczytanie' "Pisma" przez Nilsa Runenberga doprowadza do stworzenia 'straszliwej' teologii, w której Judasz staje się wcielonym Bogiem. To, co monstrualne, zaskakujące, zawrotne, ma dla Borgesa wartość estetyczną, przerywa automatyczną percepcję świata. W artykule próbuję także uświadomić, iż erudycja borgesowska przekracza tradycyjne funkcje cytatu. Staje się antyerudycją, terenem 'prywatnych żartów', traci funkcję informacyjną czy estetyczną. Końcowy fragment tekstu dotyczy borgesowskiej koncepcji historii idei. Borges zestawia ze sobą idee w taki sposób, jak gdyby były one 'różnymi intonacjami' jednej metafory. Kryterium borgesowskich kompilacji nie jest prawda i fałsz, ale wartość estetyczna idei. Poprzez parodię, antyerudycję i specyficznie rozumianą historię idei Borges podważa prawomocność dyskursu 'serio' o rzeczywistości. Kwestionuje możliwość stworzenia 'adekwatnego' opisu świata