Alcohol septal ablation in hypertrophic cardiomyopathy utilizing a longitudinal 17-year study (mean 10.8). Observation follow-ups taken at a single medical centre

  Background: Alcohol septal ablation (ASA) is a method of treatment in obstructive hypertrophic car­diomyopathy (HOCM), but there is little data on the long-term results of ASA and the natural course after treatment. The aim of the study was to evaluate the results of ASA in HOCM in multiannual observation, and its impact on patient survival, exercise capacity, electrical complications, and changes in the anatomy and function of the heart. Methods: The study evaluated 47 patients with HOCM with a high left ventricular outflow tract (LVOT gradient) treated between 1997 and 2014 with ASA. Annual examinations evaluated the clinical condi­tion, at rest and with exercise electrocardiogram, Holter monitoring, echocardiography, the evolution of HOCM towards the dilated form, and the frequency of pacemaker implantation. Results: The analysis included data from 34 patients under observation for 3 to 17 (mean 10.8) years. Their age at procedure was 21–65, a mean of 47 years. All patients had permanently reduced LVOT gradient with a mean of 77.36 ± 35.46 to 11.40 ± 10.85 and showed improvement in the performance I to II New York Heart Association. Two out of five deaths had possible cardiac etiology. Fifteen patients received a pacemaker or cardioverter implants. In 4 subjects the long-term observation revealed new wall contractility abnormalities, interpreted as a shift of HOCM to the dilated form. Conclusions: Alcohol septal ablation permanently eliminated the gradient in LVOT and improved the performance of patients, however it did not prevent a shift of HOCM to the dilated form. Pacemaker implantations are relatively frequent. (Cardiol J 2017; 24, 2: 125–130

Ocena dojrzałości autonomicznego unerwienia serca. Zależność zmienności rytmu serca od wieku płodowego

Wstęp: Krótkotrwałe zmiany w częstości rytmu serca, nazywane zmiennością rytmu serca, spostrzegane są u osób w każdym wieku i stanowią ważny objaw prawidłowej homeostazy układu sercowo-naczyniowego. Częstość rytmu zatokowego ustala się w wyniku zsumowania kilku równocześnie działających czynników: napięcia układu współczulnego, układu przywspółczulnego i rytmu własnego komórek węzła zatokowo-przedsionkowego. W normalnych warunkach zmienność rytmu serca może mieć swoje źródło w układzie bodźcoprzewodzącym, w odruchach naczynioruchowych, związanych z regulacją ciśnienia tętniczego krwi i termoregulacją, w czynności oddechowej i regulacji hormonalnej. Analizując cykliczne zmiany czasu trwania kolejnych odstępów RR w zapisie elektrokardiograficznym, możemy ilościowo określić aktywność obu składowych układu wegetatywnego. Zmienność rytmu serca można ocenić na podstawie tradycyjnego zapisu EKG lub całodobowego zapisu metodą Holtera. Cel pracy: Ocena zmienności rytmu serca u zdrowych noworodków urodzonych o czasie, na podstawie badania EKG metodą Holtera oraz porównanie wskaźników zmienności rytmu serca noworodków urodzonych przedwcześnie i noworodków donoszonych.Materiał i metody: Badaniem objęto 100 zdrowych noworodków. U wszystkich wykonano ciągły 4-godzinny zapis elektrokardiograficzny metodą Holtera w drugiej dobie życia. Otrzymane dane poddano analizie czasowej i widmowej. Wnioski: Na podstawie uzyskanych danych wykazano, że wiek płodowy noworodka wywiera istotny wpływ na parametry zmienności rytmu serca. (Folia Cardiol. 1999; 6: 35-42

Ocena dojrzałości autonomicznego unerwienia serca. Zależność zmienności rytmu serca od wieku płodowego

Wstęp: Krótkotrwałe zmiany w częstości rytmu serca, nazywane zmiennością rytmu serca, spostrzegane są u osób w każdym wieku i stanowią ważny objaw prawidłowej homeostazy układu sercowo-naczyniowego. Częstość rytmu zatokowego ustala się w wyniku zsumowania kilku równocześnie działających czynników: napięcia układu współczulnego, układu przywspółczulnego i rytmu własnego komórek węzła zatokowo-przedsionkowego. W normalnych warunkach zmienność rytmu serca może mieć swoje źródło w układzie bodźcoprzewodzącym, w odruchach naczynioruchowych, związanych z regulacją ciśnienia tętniczego krwi i termoregulacją, w czynności oddechowej i regulacji hormonalnej. Analizując cykliczne zmiany czasu trwania kolejnych odstępów RR w zapisie elektrokardiograficznym, możemy ilościowo określić aktywność obu składowych układu wegetatywnego. Zmienność rytmu serca można ocenić na podstawie tradycyjnego zapisu EKG lub całodobowego zapisu metodą Holtera. Cel pracy: Ocena zmienności rytmu serca u zdrowych noworodków urodzonych o czasie, na podstawie badania EKG metodą Holtera oraz porównanie wskaźników zmienności rytmu serca noworodków urodzonych przedwcześnie i noworodków donoszonych.Materiał i metody: Badaniem objęto 100 zdrowych noworodków. U wszystkich wykonano ciągły 4-godzinny zapis elektrokardiograficzny metodą Holtera w drugiej dobie życia. Otrzymane dane poddano analizie czasowej i widmowej. Wnioski: Na podstawie uzyskanych danych wykazano, że wiek płodowy noworodka wywiera istotny wpływ na parametry zmienności rytmu serca. (Folia Cardiol. 1999; 6: 35-42

Komórki macierzyste w klinicznych badaniach kardiologicznych

Stem cell-based therapy is a novel therapeutic strategy introduced into cardiology, although there are not any established standards within the stem/progenitor cell type employed, their preparation, rout of administration as well as methods controlling the pathophysiological and clinical parameters after the cell application. The aim of the present work was a complex metaanalysis of the clinical trials carried out in this field. Over 1000 patients with myocardial infarction as well as circulatory failure have been treated with stem cell-based therapy so far, but the obtained results are not concordant. Progress within cell biology and biotechnology give hopes for development of more effective therapeutic approaches. Identification and isolation of cardiac- -specific stem/progenitor cells may deliver new perspectives for such therapy in the nearest future. Kardiol Pol 2011; 69, 6: 601–60

A comparison of the outcome in diabetic and non-diabetic patients with prolonged ST-segment elevation myocardial infarction subjected to primary coronary angioplasty on the basis of the Western Pomerania Database for the year 2003

Background: Of all patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation (STEMI) 13-25% suffer from diabetes mellitus. Despite the introduction of fibrinolytic therapy, patients with STEMI and diabetes have worse prognosis than those without diabetes. The introduction of primary angioplasty as the preferred method of treatment in this group of patients has improved the prognosis somewhat. However, the problem has not been totally solved and diabetic patients still show worse prognosis when compared to non-diabetics, especially in long-term follow-up. The aim of our study was to compare short-term and long-term outcomes in diabetic and non-diabetic patients treated with primary angioplasty for STEMI in the Western Pomeranian Region of Poland between January and December 2003. Methods: The medical files of patients treated for acute coronary syndromes in centres in the Western Pomeranian Region of Poland were analysed. The inclusion criteria were hospitalisation between January 1st and December 31st of 2003 as a result of a first or subsequent STEMI recognised according to European Cardiological Society guidelines. The study enrolled 329 patients including 60 diabetics (18.2%). The data obtained were categorised according to the unified scheme including risk factors, coexisting diseases and a previous history of myocardial infarction. The following parameters were analysed: complications of the acute phase of myocardial infarction, 30-day mortality and one-year mortality. Results: Significantly higher 30-day mortality was noted in diabetic patients who underwent percutaneous revascularisation. Similar results were seen in one-year mortality, with values almost four times as high as those for the non-diabetic group (p = 0.00023). Conclusions: An analysis of the medical files of STEMI patients revealed a higher 30-day mortality and a higher one-year mortality in those patients with coexisting diabetes. These results cannot be attributed to delayed reperfusion therapy, TIMI flow in the related artery or adjuvant pharmacological therapy. The data obtained confirm the observation that diabetes is an important factor in a poor prognosis in patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation

Analiza standardowej farmakoterapii (tzw. schemat MONA) przez zespoły ratownictwa medycznego w zawale serca z uniesieniem odcinka ST

Introduction. Myocardial infarction is a directly life-threatening condition, which is the most frequent consequence of diseases and deaths in highly developed countries. In Poland there are almost hundred thousand of myocardial infarction cases each year and the morbidity increases. The issue of a huge number of myocardial infarctions is meaningful in many countries all over the world. About 30% of all the myocardial infarctions are the ones with ST-segment elevation (ACS STEMI). The purpose of this paper is to analyse how the pre-hospital care has used a standard pharmacological treatment (the so-called MONA scheme) in the area of Szczecin. This medical care was performed by Emergency Medical Service in case of patients who have ACS STEMI, were hospitalised in Pomeranian Medical University’s (PMU’s) Department of Cardiology, survived this period and were discharged from hospital. Material and methods. Data apply to 603 (68 died, 535 survived) patients, who had acute coronary syndrome (ACS) with ST-segment elevation (STEMI) and were referred to the Department of Cardiology in PMU Clinical Hospital No 2 in Szczecin. It concerns all the patients who were treated during cardiological accident and emergency in years 2009–2011. Patients who died were excluded from the study. Results. In the analysed group of patients, morphine was administered to 402 patients (75.5%), oxygen was administered to 515 patients (96.8%), nitroglycerine was administered to 393 patients (74.0%) and acetylsalicylic acid was administered to 493 patients (92.5%), after taking into account the primary transport (taking patients directly to the Department of Cardiology) and the secondary transport. Morphine administration has increased over the years (p = 0.0028). In particular years it varied as follows: in 2009 — 67%; in 2010 — 79%; in 2011 — 81%. Oxygen supply has increased as follows: in 2009 — 92%; in 2010 — 98.7%; VII–XII 2011 — 100% (p = 0.00008). The supply of nitroglycerine has decreased: in 2009 — 38%; in 2010 — 17.2%; in 2011 — 24.4% (p = 0.00001). Conclusions. 1. Realisation of MONA scheme in case of ACS STEMI is frequent, regardless of the kind of intervening paramedics team. 2. The supply of medication from MONA scheme, with the exception of nitroglycerine, is not satisfactory for patients with ACS STEMI. 3. In case of inferior wall myocardial infarction diagnosis or in case of uncertainty about the myocardial infarction’s placement, paramedics team should resign from nitroglycerine administration during pre-hospital phase. 4. ECG teletransmission performance in ACS STEMI should be a standard procedure in case of patients with sudden pain in the chest, suggesting recent myocardial infarction, and regardless of a presence of a doctor in a paramedics team.Wstęp. Zawał serca to stan bezpośredniego zagrożenia życia i najczęstsza przyczyna chorobowości i zgonów w krajachwysokorozwiniętych. W Polsce odnotowuje się około 100 tys. zawałów serca rocznie i obserwuje się wzrost chorobowości.Ogromna liczba zawałów serca jest poważnym problemem w wielu krajach na całym świecie. Około 30% zawałów sercastanowią zawały z uniesieniem odcinka ST (ACS STEMI).Badanie przeprowadzono w celu przeanalizowania, czy podczas świadczenia opieki przedszpitalnej na terenie Szczecinastosowano standardowe leczenie farmakologiczne (tzw. schemat MONA). Oceniano postępowanie zespołów ratownictwamedycznego w przypadku chorych z ACS STEMI hospitalizowanych w Klinice Kardiologii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego (PUM) w Szczecinie, którzy przeżyli okres hospitalizacji i zostali wypisani ze szpitala.Materiał i metody. Dane dotyczyły 603 chorych (68 zmarło, 535 przeżyło), u których wystąpił ostry zespół wieńcowy(ACS) w postaci zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) i których przyjęto do Kliniki Kardiologii Szpitala Klinicznego nr 2 PUM. Obejmowały one wszystkich pacjentów, którym udzielono pomocy medycznej w związku ze zdarzeniami i nagłymi stanami kardiologicznymi w latach 2009–2011. Chorych, którzy zmarli, wykluczono z badania. Wyniki. W analizowanej grupie chorych, przewożonych zarówno bezpośrednio z miejsca zdarzenia do Kliniki Kardiologii, jak i między placówkami medycznymi, morfinę podawano 402 osobom (75,5%), tlen — 515 osobom (96,8%), nitroglicerynę — 393 osobom (74,0%), kwas acetylosalicylowy — 493 osobom (92,5%).Stwierdzono zwiększenie częstości podawania morfiny (p = 0,0028). W poszczególnych latach odsetek chorych, u których stosowano morfinę, wynosił: w 2009 roku — 67%, w 2010 roku — 79%, w 2011 roku — 81%. Zwiększyło się również stosowanie tlenoterapii; w 2009 roku tlen podawano 92% chorych, w 2010 roku — 98,7% chorych, a w okresie VII–XII 2011 roku — 100% chorych (p = 0,00008). Zmniejszył się natomiast odsetek chorych, którym podano nitroglicerynę; w 2009 roku nitroglicerynę stosowano u 38% chorych, w 2010 roku — u 17,2%, w 2011 roku — u 24,4% (p = 0,00001).Wnioski. 1. W przypadku chorych z ACS STEMI często stosowano schemat MONA, niezależnie od rodzaju zespołuratownictwa medycznego prowadzącego interwencję. 2. Stosowanie leków według schematu MONA u chorych z ACSSTEMI jest niewystarczające, pomijając nitroglicerynę. 3. W przypadku rozpoznania zawału ściany dolnej serca lub braku pewności co do lokalizacji ogniska zawałowego ratownicy powinni zrezygnować z podawania nitrogliceryny na etapie opieki przedszpitalnej. 4. Teletransmisja zapisu EKG powinna być standardową procedurą w przypadku podejrzenia ACS STEMI u chorych z nagłym bólem w klatce piersiowej sugerującym ostry zawał serca, niezależnie od obecności w lekarza w zespole ratownictwa medycznego