Związek stosowania metforminy ze zmniejszoną zapadalnością na choroby nowotworowe u pacjentów z cukrzycą typu 2

Introduction: The objective of the study was to assess the influence of metformin on the prevalence of cancer and risk factors for the development of cancer, in patients with type 2 diabetes. Materials and methods: A total of 1063 patients, treated between October 2012 and March 2013 in the Diabetes and Endocrinology Centre in Bydgoszcz, were enrolled in the study. Only patients who were first diagnosed with diabetes and consecutively with cancer were included in the analysis. The final dataset compromised data from 1028 patients with type 2 diabetes, in whom retrospective analysis of the association between the occurrence of cancer and treatment with or without metformin was performed. Demographic data, medical history, physical assessment, diabetes history, diabetes complications, concomitant medication, and additional examination results were compared between two groups: those with cancer and those without cancer. Data were analysed using Student’s t-test, Chi-square test with Yates' continuity correction, and multiple logistic regression. Results: The most commonly observed cancer was breast cancer (24 patients; 22.5%), followed by uterine cancer (15 patients; 13.6%). Of the 75 diabetic patients with a cancer diagnosis, 18.7% were treated with metformin; of the 953 patients without cancer, 38% received metformin. Analysis of probability of cancer occurrence using Kaplan-Meier curves showed that the probability of cancer development was higher in groups of patients who were not treated with metformin (p = 0.006). Conclusions: Metformin treatment reduces the risk of cancer in type 2 diabetes patients.Wstęp: Metformina jest zalecana w profilaktyce raka u pacjentów z cukrzycą typu 2 (t2). Celem badania była ocena wpływu metforminy na częstość występowania raka i czynników ryzyka wystąpienia raka u pacjentów z cukrzycą typu 2. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 1063 pacjentów leczonych od października 2012 do marca 2013 w Bydgoskim Centrum Diabetologii i Endokrynologii. Do analizy włączono pacjentów, u których najpierw rozpoznano cukrzycę, a następnie raka. Ostatec­znie uzyskano dane od 1028 pacjentów z cukrzycą t2, na podstawie których przeprowadzono retrospektywną analizę związku między wystąpieniem nowotworu a stosowaniem metforminy. Grupy pacjentów z rakiem i bez raka porównano pod względem danych de­mograficznych, historii medycznej, wyników badania przedmiotowego, historii i powikłań cukrzycy, leków przyjmowanych z powodu chorób towarzyszących oraz wyników badań dodatkowych. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu t Studenta, testu chi kwadrat z poprawką Yatesa na nieciągłość i wielokrotnej regresji logistycznej. Wyniki: Najczęściej obserwowanym rodzajem raka był rak sutka (N = 24; 22,5%), a następnie rak macicy (N = 15; 13,6%). Spośród 75 pacjentów chorujących na cukrzycę i nowotwór, 18,7% było leczonych metforminą, natomiast spośród 953 pacjentów bez nowotworu, metforminę przyjmowało 38%. Analiza prawdopodobieństwa wystąpienia raka za pomocą krzywych Kaplana-Meiera wykazała, że prawdopodobieństwo raka jest większe u pacjentów, którzy nie przyjmowali metforminy (p = 0,006). Wnioski: Metformina zmniejsza ryzyko raka u pacjentów z cukrzycą t2.

Erectile dysfunction with hospitalized patients with hypertension, diabetes and dialyzed (initial evaluation)

Zaburzeniami erekcji (ED) określa się stan, kiedy mężczyzna nie jest zdolny do osiągnięcia i/lub utrzymania erekcji w stopniu wystarczającym do odbycia satysfakcjonującego stosunku. Celem pracy jest określenie częstości występowania i nasilenia ED u chorych hospitalizowanych z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą oraz dializowanych, jak również częstości leczenia tych zaburzeń i chęci leczenia ich przez pacjentów. Zaplanowano przeprowadzenie badania w grupie ponad 1000 pacjentów. Dotychczas oceniono 106 chorych w wieku 22-74 lat hospitalizowanych w 3 klinikach - Urologii, Endokrynologii i Nefrologii z oddziałem dializ Szpitala Uniwersyteckiego w Bydgoszczy. W ocenie ED zastosowano kwestionariusz IIEF-5 wraz z dodatkowymi pytaniami dotyczącymi czynników ryzyka (palenie tytoniu, przebyty uraz kręgosłupa, miednicy, stan po zabiegach w obrębie miednicy mniejszej, przebyty udar mózgu, objawy przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych pod postacią chromania przestankowego), stosowanych przez chorych leków w ED i chęci leczenia. Zaburzenia erekcji stwierdzono u ponad połowy chorych, którzy uczestniczyli w badaniu (72,6%). Średnia wieku mężczyzn z ED wyniosła 56,9 roku. W cukrzycy (typ 1 i 2) odsetek chorych z ED wynosił 70,6%. Średnia wieku chorych na cukrzycę z ED wynosiła 58,2 roku. Zaburzenia erekcji częściej występowały w cukrzycy typu 2 (84,4% chorych, średnia wieku 58,3 roku) niż w cukrzycy typu 1 (55%, średnia wieku 58,1 roku). U chorych na cukrzycę, u których dodatkowo występuje nadciśnienie tętnicze, częściej wykrywano ED - u 86,5% badanych. W grupie chorych dializowanych wykryto również wysoki odsetek występowania ED - u 83,3% chorych. Średnia wieku pacjentów dializowanych z ED wynosiła 56,2 roku. Większość chorych, u których wykryto ED na podstawie ankiety IIEF-5, chce leczyć te zaburzenia (53,2%), natomiast tylko 10,4% pacjentów z tej grupy dotychczas przynajmniej raz zastosowało leczenie farmakologiczne. Największy odsetek mężczyzn z ED występuje wśród chorych na cukrzycę i dializowanych. Chęć leczenia ED wyraża ponad połowa chorych, natomiast tylko niewielki odsetek pacjentów dotychczas przynajmniej raz zastosował leczenie farmakologiczne.Erectile dysfunction (ED) is the inability to achieve or maintain an erection sufficient for satisfactory sexual intercourse or activity. The aim of this work is to determine incidence and prevalence and intensity of ED in hospitalized patients with hypertension, diabetes and dialyzed and treatment evaluation. Actually was tested 106 patients hospitalized in departments of urology, endocrinology and nephrology University Hospital in Bydgoszcz. To evaluate ED was used the International Index of Erectile Function-5 (IIEF-5) with additional questions of risk factors (smoking, spinal cord injury, pelvic trauma or surgery, neurologic impairment, vascular disease) and apply ED treatment and intentions of treatment. The prevalence of ED among patients was 72.6%. A mean age man with ED was 56.9 years. ED prevalence in diabetes (type 1 and 2) was 70.6%. Mean age was 58.2 years. In diabetes, type 2 ED was more prevalent (84.4%, mean age 58.1 years) than in diabetes type 1 (55%, mean age 58.1 years. Patients with diabetes and hypertension manifested ED in 86.5%. The prevalence of ED in-group patients with chronic renal failure patients undergoing dialysis was high — in 83.3% men. Mean age dialyzed patients was 56.2 years. Most patients with ED wanted to attempt treatment (53.2%), but only 10.4% men with ED have tried pharmacological treatment at once. Using the International Index of Erectile Function-5 (IIEF-5) in men is a method of determine prevalence and intense of ED. This study results have shown that patients with diabetes and dialyzed have a high prevalence of ED. Most patients with ED wanted to attempt treatment, but only few percent men with ED tried pharmacological treatment at once

The evaluation of renin-angiotensin-aldosterone system blocking drugs use in hemodialysed patients

Wstęp Niewydolność serca jest częstą chorobą współistniejącą u chorych hemodializowanych. Leki blokujące układ RAA są standardowym leczeniem CHF, jednak brak badań oceniających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania tych leków u chorych HD. Wielu autorów wskazuje na nieadekwatne leczenie chorób układu krążenia u chorych HD. Celem pracy była ocena częstości stosowania leków blokujących układ RAA oraz czynników ograniczających stosowanie tych leków u chorych HD. Materiał i metody Badanie jest przekrojową analizą 102 chorych HD w wieku 28&#8211;86 lat (średnia wieku 59 &#177; 13). W badaniu analizowano częstość stosowania leków blokujących RAA w zależności od występowania objawów CHF, ciśnienia tętniczego, stężenia potasu oraz adekwatności dializy. Wyniki Objawy niewydolności serca stwierdzono u 46 (45%) chorych HD. Lekami blokującymi układ RAA (ACEI lub ARB) leczonych było 46 (45%) chorych HD, w tym u 57% chorych z niewydolnością serca oraz 36% chorych bez objawów niewydolności serca (p < 0,05). Stężenie potasu było niższe u chorych z CHF leczonych lekami blokującymi układ RAA w porównaniu z pacjentami bez CHF leczonymi lekami blokującymi układ RAA (5,4 &#177; 0,6 vs. 6,0 &#177; 0,6 mmol/l; p < 0,01). Hiperkaliemia i hipotonia stanowiły główne przeciwwskazania do włączenia leków blokujących układ RAA. Wnioski W badaniu potwierdzono wysoką częstość występowania objawów niewydolności serca u chorych hemodializowanych. Stosowanie ACEI/ARB u chorych HD z objawami niewydolności serca wiąże się z mniejszym ryzykiem hiperkaliemii niż u chorych HD bez objawów niewydolności serca. Brak badań pozostawia bez odpowiedzi wiele pytań dotyczących optymalnego leczenia niewydolności serca u chorych hemodializowanych.słowa kluczowe: hemodializa, niewydolność serca, inhibitory konwertazy angiotensyny, potas, układ renina&#8211;angiotensyna&#8211;aldosteron Nadciśnienie Tętnicze 2007, tom 11, nr 4, strony 310&#8211;317.Background Congestive heart failure (CHF) is common concomitant disease in hemodialysed patients (HD). Renin-angiotensin-aldosterone system (RAA) blockers are standard therapy in CHF, but there is lack of studies evaluating the effectiveness and safety of such treatment in HD patients. Many authors point at inadequate cardiovascular therapy in hemodialysed patients. The aim of the study was to analyze the prevalence of RAA blocking drugs use in HD patients and factors limiting this therapy. Material and methods The study was cross-sectional analysis of 102 hemodialysed patients, aged 28-86 years (mean 59 &#177; 13). We investigated the prevalence of RAA blocking drugs use in respect to symptoms of CHF, blood pressure, potassium concentration and dialysis adequacy. Results Symptoms of CHF were found in 46 (45%) HD patients. RAA blocking drugs (angiotensin converting enzyme inhibitors (ACEI) and angiotensin receptor blocker (ARB) were taken by 46 (45%) HD patients; in 57% patients with CHF and in 36% HD patients without symptoms of CHF, respectively (p < 0.05). Potassium concentration was lower in CHF patients treated with ACEI//ARB compared with patients without CHF treated with ACEI/ARB (5.4 &#177; 0.6 vs. 6.0 &#177; 0.6 mmol/l; p < 0.01). Hyperkalaemia and low arterial pressure were main contraindications for ACEI/ARB use in HD patients. Conclusions The study confirmed high prevalence of congestive heart failure symptoms in hemodialysed patients. ACEI/ARB use in HD patients with CHF is associated with lower risk of hyperkalaemia than in HD patients without CHF. Lack of clinical studies results in many questions regarding optimal therapy of CHF in HD patients unresolved. Arterial Hypertension 2007, vol. 11, no 4, pages 310-317

The evaluation of the level of knowledge of nurses participating in the Regional Program of Workshops for Diabetic Education — initial report

Wstęp. W systemie opieki diabetologicznej w Polsceodpowiedzialność za edukację pacjenta spoczywagłównie na pielęgniarkach. Problemem jest brakszkoleń dostępnych dla większego grona pielęgniarek,które w swojej codziennej praktyce mają stycznośćz pacjentami diabetologicznymi. Celem pracy była analiza poziomu wiedzy pielęgniarek z zakresu diabetologiiuczestniczących w Regionalnym ProgramieWarsztatów Edukacji Diabetologicznej.Materiał i metody. Badaniem objęto 272 pielęgniarkiz województwa kujawsko-pomorskiego, które wzięłyudział w Warsztatach Edukacji Diabetologicznej. Wiedzępielęgniarek przed szkoleniem i po nim ocenianona podstawie identycznego testu diagnostycznegozłożonego z 12 pytań, dotyczącego tematyki poruszanejw czasie warsztatów.Wyniki. Po określeniu granicy zdawalności testu na 60%poprawnych odpowiedzi wykazano, że początkowy testzdało 10% pielęgniarek z oddziałów szpitalnych (grupa A)oraz 18% pielęgniarek pracujących w placówkach podstawowejopieki zdrowotnej (grupa B). Końcowy testzaś zdało 96% pielęgniarek z grupy A oraz 93% pielęgniarekz grupy B. Średnia punktacja uzyskana w teściepoczątkowym przez pielęgniarki grupy A i grupy B się nieróżniła (4,88 ± 2,04 vs 4,67 ± 2,3 punktów; p = 0,46),natomiast w teście końcowym była istotnie wyższaw grupie A w porównaniu z grupą B (10,3 ± 1,26 vs9,41 ± 1,54 punktów, p &lt; 0,0001).Wnioski. Przed warsztatami znajomość zagadnieńz zakresu diabetologii była w obu grupach pielęgniarekniedostateczna. Warsztaty Edukacji Diabetologicznejpodniosły poziom wiedzy obu grup pielęgniarek.Dlatego też istnieje potrzeba prowadzenia szkoleńz zakresu diabetologii dla pielęgniarek.Introduction. In the Polish health care system, responsibilityfor the education of diabetic patients lies solelyon unspecialised nurses. A signifi cant problem is thelack of courses available to those nurses, who havecontact with diabetic patients in their daily practice.The aim of this study was to evaluate the nurses’ knowledgeconcerning diabetes.Material and methods. The study involved 272 nurses,who participated in the The Regional Program of Workshopsfor Diabetic Education. The level of knowledgewas evaluated before and after the workshops via thetest consisting of 12 questions.Results. After determining the passing percentage ofthe test as 60%, only 10% in group A — nurses workingin the clinics — and 18% in group B — nurses workingin the outpatients departments — passed the initialtest. The fi nal test was passed by 96% and 93% ofnurses, respectively. The average scores obtained inthe initial test by group A and group B didn’t differ(4.88 ± 2.04 vs 4.67 ± 2.3 points, p = 0.46), while inthe fi nal test it was signifi cantly higher in group A comparedwith group B (10.3 ± 1.26 vs 9.41 ± 1.54 points,p &lt; 0.0001).Conclusions. Nurses working in outpatients departments,as well as nurses working in hospitals, didnot present a satisfactory level of knowledge aboutdiabetology. The Workshops for Diabetic Educationincreased the level of knowledge of both groups. Thereis a need for better education for nurses in the fi eld ofdiabetology

Original articleCardiac troponin I in patients with chronic kidney disease treated conservatively or undergoing long-term haemodialys

Background: Cardiac troponin I (cTnI) has been shown to be a specific marker of myocardial damage in the general population. In patients suffering from chronic kidney disease (CKD) cTnI may be increased in serum without other signs of acute myocardial damage confusing the diagnosis. Aim: To compare cTnI concentration in CKD patients, treated conservatively or with haemodialysis, with healthy controls, and to evaluate the cardiovascular risk factor profile in these groups. Methods: The study population consisted of three groups: group I (n=10, 5 women, 5 men, mean age 32&#177;4 years) &#8211; healthy, young volunteers without kidney diseases with creatinine clearance (CrCl) 97.13&#177;23.24 ml/min; group II (n=21, 8 women, 13 men, mean age 51&#177;15 years) &#8211; patients with CKD in stages 3-5 with CrCl=34.04&#177;18.34 ml/min; and group III (n=30, 14 women, 16 men, mean age 50&#177;14 years) &#8211; patients on long-term haemodialysis. The cTnI level was measured using an AxSYM analyzer (Abbott). In group III blood was taken before the haemodialysis session. The high sensitivity C-reactive protein (hsCRP), haemoglobin, parathyroid hormone (PTH) and phosphorus levels were determined. Blood pressure was also recorded. Echocardiography was performed and left ventriclular mass index (LVMI) was calculated on the basis of the Devereux and Reichek formula. Results: Compared with controls, the cTnI values were significantly higher in patients from group III and tended to be higher in patients from group II (0.01&#177;0.03 vs. 0.063&#177;0.08 and 0.066&#177;0.162 ng/ml, respectively, pWstęp: Frakcja sercowa troponiny I (cTnI) jest czułym i swoistym markerem uszkodzenia mięśnia sercowego w populacji ogólnej. W grupie pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD) stężenie cTnI może być podwyższone mimo niewystępowania innych objawów ostrego uszkodzenia mięśnia sercowego. Przyczyna niespecyficznego wzrostu cTnI w CKD wciąż nie jest jasna. Hipotetycznie tłumaczy się go mikrouszkodzeniem miokardium, stanem zapalnym, kardiotoksycznością spowodowaną zaburzeniami jonowymi i zmianą osmolarności, zwiększonym obciążeniem następczym serca, zwiększonym napięciem ściany serca z powodu przeładowania płynami, a także uszkodzeniem serca niezależnym od niedokrwienia, a spowodowanym zaburzeniami gospodarki wapniowo-fosforanowej. Cel: Porównanie stężenia cTnI w grupie pacjentów z CKD, bez objawów choroby wieńcowej, cukrzycy i przewlekłej niewydolności serca w III/IV klasie wg NYHA, z grupą osób zdrowych oraz ocena czynników ryzyka sercowo-naczyniowego w tych grupach. Metodyka: Wyróżniono trzy grupy badane: grupa I (5 kobiet, 5 mężczyzn, w średnim wieku 32&#177;4 lata) &#8211; zdrowi, młodzi ochotnicy bez CKD z klirensem kreatyniny (CrCl) 97,13&#177;23,24 ml/min; grupa II (8 kobiet, 13 mężczyzn, średni wiek 51&#177;15 lat) &#8211; pacjenci z CKD w stadium 3&#8211;5 ze średnim CrCl 34,04&#177;18,34 ml/min; grupa III (14 kobiet, 16 mężczyzn, średni wiek 50&#177;14 lat) &#8211; pacjenci leczeni hemodializami. Krew do badania pobierano na czczo. W grupie III krew pobierano bezpośrednio przed zabiegiem hemodializy. Stężenie cTnI było oznaczane na analizatorze immunologicznym AxSYM firmy ABBOTT. Oznaczono również stężenie białka C-reaktywnego (hsCRP), stężenie hemoglobiny, parathormonu i fosforanów. Ciśnienie tętnicze mierzono sfigmomanometrem rtęciowym. W grupie pacjentów z grupy II dokonano dwóch pomiarów ciśnienia tętniczego w czasie jednej wizyty. W grupie III wartości ciśnienia mierzono na początku, w połowie i na koniec zabiegu hemodializy. Ze wszystkich pomiarów wyliczono wartość średnią. Wykonano dwuwymiarowe badanie echokardiograficzne, wyliczono indeks masy lewej komory (LVMI). Wyniki: Stężenie cTnI było istotnie statystycznie podwyższone w grupie III i nieistotnie w grupie II w porównaniu z kontrolną (odpowiednio 0,063&#177;0,08 i 0,066&#177;0,162 do 0,01&#177;0,03 ng/ml). U 46% pacjentów hemodializowanych stężenie cTnI znajdowało się powyżej wartości 99. percentyla w zupełnie zdrowej populacji. W żadnym przypadku nie przekroczyło jednak wartości odcięcia dla ostrego zawału serca. Stężenie hsCRP narastało wraz z pogarszaniem się funkcji nerek i różniło istotnie statystycznie między badanymi grupami &#8211; wartości wynosiły odpowiednio 4,92&#177;5,12 mg/dl w grupie III; 2,26&#177;2,0 mg/dl w grupie II i 0,85&#177;0,48 mg/dl w grupie I. Wskaźnik LVMI różnił się istotnie statystycznie między badanymi grupami i wykazywał coraz wyższe wartości wraz z progresją CKD. Wartości LVMI w grupie III, II i I wynosiły odpowiednio 159&#177;46 g/m2, 113&#177;35 g/m2 i 81&#177;14 g/m2. W grupie II wykazano obecność korelacji pomiędzy hsCRP a LVMI (r=0,49,