Microgravity and osteoporosis

İnsanlar 21. yüzyılda uzak gezegenlere seyahat etmek ve koloni kurmak amacıyla uzaya gittiklerinde dünyaya döndükleri zaman onları kırık riskine maruz bırakacak bir kemik hastalığı olan osteoporoz ile karşılaşacaklardır. Bu derleme uzay yolculuğu ve scuba dalışında olduğu gibi kemiklere yük binmemesi durumunda iskeletten kalsiyum depolarının hızlı mobilizasyona neden olan olası mekanizmaları ve aynı zamanda astronotlarda kemik kitlesini stabilize edebilecek girişimleri gözden geçirmektedir. Yük binmemesi durumunda idrarla kalsiyum atılımı artar, barsaklardan kalsiyum emilimi azalır, ve serum kalsiyum seviyeleri artar. Paratiroid hormon ve kalsitriol seviyeleri azalır. Kemik rezorbsiyonu artarken, formasyon azalır. İskeletin bazı bölgelerinde kemik mineral dansitesi (KMD) kaybı %1-2 / ay şeklindedir. Karşıt programlar özellikle egzersizlere dayanmaktadır. Ancak egzersizle elde edilecek osteojenik stimulus kemik kitlesini korumak için yetersizdir. Farmasötik ajanların astronotlarda osteoporozu engellediğine dair veriler de mevcut değildir. Uzayda farmasötik ajanlarla yapılacak çalışmalar planlanmaktadır. (Osteoporoz Dünyasından 2006;12:64-9)As human beings venture into space to travel to distant planets and to colonize, they will be confronted with osteoporosis that could put them at risk for fracture when they return to Earth. This paper reviews the possible mechanisms by which unloading of the skeleton -such as during space flight and scuba diving- results in rapid mobilization of calcium stores from the skeleton and also the interventions to stabilize bone loss in astronauts. Weightlessness increases urinary calcium excretion, decreases intestinal calcium absorption, and increases serum calcium level, with decreased levels of serum parathyroid hormone and calcitriol. Bone resorption is increased, whereas bone formation is decreased. The loss of bone mineral density (BMD) in some regions of the skeleton is 1.0-2.0 % per month.. Countermeasure programs have depended solely upon exercise. However, osteogenic stimulus from exercise has been shown to be inadequate to maintain bone mass. There are also no data to show the efficacy of pharmaceutical agents for prevention of osteoporosis in astronauts. Trails using pharmaceutical agents in space are being planned. (Osteoporoz Dünyasından 2006;12:64-9

Microgravity and Osteoporosis - Review

As human beings venture into space to travel to distant planets and to colonize, they will be confronted with osteoporosis that could put them at risk for fracture when they return to Earth. This paper reviews the possible mechanisms by which unloading of the skeleton -such as during space flight and scuba diving- results in rapid mobilization of calcium stores from the skeleton and also the interventions to stabilize bone loss in astronauts. Weightlessness increases urinary calcium excretion, decreases intestinal calcium absorption, and increases serum calcium level, with decreased levels of serum parathyroid hormone and calcitriol. Bone resorption is increased, whereas bone formation is decreased. The loss of bone mineral density (BMD) in some regions of the skeleton is 1.0-2.0 % per month.. Countermeasure programs have depended solely upon exercise. However, osteogenic stimulus from exercise has been shown to be inadequate to maintain bone mass. There are also no data to show the efficacy of pharmaceutical agents for prevention of osteoporosis in astronauts. Trails using pharmaceutical agents in space are being planned. (Osteoporoz Dünyasından 2006;12:64-9

Osteoporozda farmakolojik tedavi

The drugs that are used in the treatment of osteoporosis are usually well tolerated and highly effective. Antiresorptive drugs, such as the bisphosphonates and the RANKL inhibitor denosumab, are currently the most widely used osteoporosis medications. These drugs increase bone mineral density (BMD) and reduce the risk of vertebral (by 40-70%), nonvertebral (by 25-40%) and hip fractures (by 40-53%) in postmenopausal women with osteoporosis. For patients with severe osteoporosis and high fracture risk, bisphosphonates alone are unlikely to be able to provide long-term protection against fracture and restore BMD. For those patients, sequential treatment, starting with a bonebuilding drug (e.g. teriparatide), followed by an antiresorptive, will likely provide better long-term fracture prevention and should be the golden standard of future osteoporosis treatment. The choice of medical treatment depends totally on the clinician who treats the patient and the decision is made according to the patient’s preferences, adherence to treatment, the health system of the country and the guidelines.Osteoporoz tedavisinde kullanılan ajanlar genellikle iyi tolere edilir ve oldukça etkindirler. Bisfosfonatlar ve RANKL inhibitörü denosumab gibi antirezorptifler en sık kullanılan osteoporoz ilaçlarıdır. Bu ajanlar postmenopozal osteoporozlu kadınlarda kemik mineral yoğunluğunu arttırırlar ve vertebral kırık (%40-70), vertebra dışı kırık (%25-40) ve kalça kırık (%40-53) riskini azaltırlar. Şiddetli osteoporozu ve yüksek kırık riski olan hastalarda, tek başına bisfosfonatlar kırıklara karşı uzun vadeli koruma sağlayamayabilirler. Bu hastalar için, ardışık tedavi, kemik yapıcı bir ajanla (teriparatid) tedaviye başlanması ve bunu antirezorptiflerin izlemesi daha iyi bir uzun vadeli kırık engellenmesi sağlayabilir ve osteoporoz tedavisinin geleceği için altın standart olmalıdır. Bir hasta için ilaç seçimi tamamen hastayı tedavi edecek klinisyene bağlıdır ve hastanın genel sağlık durumu, tedaviye uyumu, tedavi ajanı tercihi, tedavi ajanlarının risk/ yararları düşünülerek ve ülkelerin sağlık sistemi ve özel koşulları göz önünde bulundurularak, osteoporoz tanı ve tedavi kılavuzlarının önerileri doğrultusunda karar verilir

Erken dönem postmenopozal kadınlarda obesiteyle kemik mineral yoğunluğu arasındaki ilişki

Tljirty obese an 32 nonobesc ımmen in the early postmenopausalperiod irere included in this clinical trial in order to study the influence of obesity on bone mineral density (BMD) of the lumber spine (L2-L4) and hip (femoral neck, trocbanter and ward's tri-anle). Patients with body mass index (BMl=iveigbt (kg)/height (cm2) ) greater than 30 were included in the obese group. Bone min-eral density n'as measured by dual energy X-ray (DEXA) absorptiometry (DEXA). Women uith a BM above 30 had a significantly higher lumber vertebral and femoral BMD compared with the nonobesc group (p;lt;0.05). In the obese group there iras no correlation between BMD and age, time since menopause, semm calcium, phosphorus, alkaline phosphatase, estradiol, urinary calcium/creatinine ratio (p;gt;0.05). There iras a positive correlation between femoral neck, trochanteric BMD and weight, BMI (p;lt;0.05). BMD iras found to be negatively coirelated with age and time since menopause (p;lt;0.01) and positively BMD and ireigbt, BMI, serum calcium, phosphorus, alkaline Phospatase, urinary calcium/creatinine ratio (p;gt;0.05). ne results of this study suggest that obesity has a favorable effect on postmenopausel women's femoral and lumbar MMD.Obesitenin lomber omurga (12-14) ve kalça (femur boynu, trokanter, ward's üçgeni), kemik mineral yoğunluğuna (KMY) etkisini incelemek amacıyla, erken postmenopozal dönemdeki 30 abes ve 32 nonobes kadın bu çalışmaya alınmıştır. Beden kitle ine/eksi(BKİ=ağniık (kgj/boy(cm2)) 30'ıın üzerinde olan hastalar obes gruba dahil edilmişlerdir. KMY, dual euerji X-ray absoıpsiyometri (DEXA) ile ölçülmüştür. BKtjO'nn üzerinde olan kadınlarda, lomber vertebral ve femoral KMY nonobes gruba göre belirgin olarak daha yüksek saptanmıştır ( 0.05). Obes grupta, KMY ile yaş, menopoz sonrası geçen süre, serum kalsiyum, fosfor, alkalenfosfataz,östradiol, ı'iriııer kalsiyum/kreatinin oram arasında korelasyon bulunamamıştır (p>0.05). Femur boynu ve trokanterik KMY ile,ağırlık re BKl arasında pozitif korelasyon bulunmuştur (p0.05). Nonobes grupta, KMY'nıtıı, yaş ıe menopoz sanrası geçen süreyle negatif (p0.05), serum östradial düzeyleriyle pozitif korelasyon gösterdiği saptanmıştır (p0.05). KMY ile ağırlık, BKl, serum kalsiyum, fosfor, alkalenfosfataz, üıiner kalsiyum/kreatinin oranıarasında bir korelasyon görülememiştir (p>0.05). Bu çalışmanın sonuçları, obestienin postmenopozal kadınların femoral ve lomber KMY üzerinde olumlu bir etkisi olabileceğini göstermiştir