Prognostic role of PET/CT in endometrial cancer

Objectives: The present study evaluates the prognostic value of metabolic parameters related to the primary tumor identified in preoperative fluorodeoxyglucose (FDG) positron emission tomography (PET)/computed tomography (CT) scans in patients with endometrial cancer (EC).  Material and methods: This study included 120 patients with EC who underwent PET/CT in the preoperative period. The patients’ age, maximum standardized uptake value (SUVmax), SUVmean, metabolic tumor volume (MTV) and the total lesion glycolysis (TLG) value of the primary tumor on PET/CT; as well as the stage, histological subtype, grade and size of the primary EC; the degree of myometrial invasion (MI) cervical invasion (CI), lymphovascular invasion (LVI), lymph node metastasis (LNM) and distant metastasis (DM) were all recorded. The relationship of these factors with progression-free survival (PFS) and overall survival (OS) was evaluated.  Results: The study included 120 patients with EC with a mean age of 62.3 ± 0.02 years. Of the total, 32 patients died around the time of the analysis and 38 patients showed disease progression. The mean OS was 32.7 ± 1.6 months and the mean PFS was 30.5 ± 2.8 months. No significant relationship was identified between the SUVmax, SUVmean, MTV, TLG values, patient age, tumor size, histology, grade and MI degree, and OS or PFS. Disease stage, LVI, CI, LNM and DM were identified as prognostic factors for OS and PFS.  Conclusions: The present study found no significant relationship between preoperative PET parameters in EC and OS and PFS, although prospective studies involving a larger number of patients are required.

The value of PET/CT in determining lymph node metastasis of endometrial cancer

Objectives: In our study, the role of fluorine-18 fluorodeoxyglucose positron emission tomography/computed tomography (F-18 FDG PET/CT) in determining lymph node metastasis of endometrial cancer was evaluated. Material and methods: The present retrospectively registered study included 80 patients with endometrial cancer who underwent PET/CT in preoperative period. The patients underwent total hysterectomy with bilateral salpingo-oophorectomy and lymph node dissection. Lymph node status was evaluated in histopathologic examination and PET/CT imaging and, the results were compared. Results: There were 80 patients (mean age 62 years) in the present study. Lymph node metastasis was detected in five patients, whereas 75 patients had no lymph node metastasis. A total of 1,471 lymph nodes were examined histopathologically, revealing benign findings in 1,433 (pelvic = 1018, paraaortic = 415) and malignant findings in 38 (pelvic = 28, paraaortic = 10) lymph nodes. The accuracy, sensitivity and specificity of PET/CT in determining lymph node metastasis was 95%, 80% and 96% in patient-based evaluation, and 97.4%, 78.9% and 98.6% in lymph node-based evaluation, respectively. The detection sensitivity of PET/CT was 0%, 81.4% and 100% in metastatic lymph nodes with a short diameter of ≤ 4 mm, 5–9 mm and ≥ 10 mm, respectively. PET/CT could detect 73.3% of metastatic lymph nodes that had < 10 mm short diameter. Conclusions: PET/CT is useful method in detecting lymph node metastasis especially that are disregarded by CT or MR in endometrial cancer. Although PET/CT doesn’t fully replace the surgical staging, its utilization in preoperative period may guide surgical procedure

The prognostic significance of serum CA125 levels with ER, PR, P53 and Ki-67 expression in endometrial carcinomas

Objectives: The present study evaluates the relationship between the expression levels of hormone receptors (HRs), Ki-67, p53 and serum cancer antigen 125 (CA125) levels in endometrial cancer and clinicopathological risk factors, and determines their prognostic values. Material and methods: This retrospective study included 49 patients with endometrial cancer whose estrogen receptor (ER) and progesterone receptor (PR) Ki-67 and p53 expression levels were determined through immunohistochemical methods, and whose preoperative serum CA125 levels were measured. These factors relationship with various clinicopathological factors, progression-free survival (PFS) and overall survival (OS) was investigated. Results: The study included 49 patients with EC with a mean age of 61 ± 10 years. The rate of HR positivity was significantly higher in the endometrioid histology group than in the non-endometroid histology group (p = 0.026). A high level of Ki- 67 expression was found to be associated with a non-endometroid histology (p = 0.016), and a high tumor grade (p < 0.001) and a high p53 expression were found to be associated with advanced disease stage (p = 0.026). A positive correlation was found between p53 and Ki-67, a negative correlation was found between p53 and Ki-67 and the presence of HR. Significant relationship was not found between HR status, p53, Ki-67, CA125 and either other clinicopathological risk factors or survival. Conclusions: While HR positivity indicates favorable clinicopathological prognostic factors, high Ki-67 and high p53 expression indicate unfavorable ones. However, no direct effect of these factors on prognosis was found in this study

Miyokart perfüzyon sintigrafisinde farmakolojik stres ajanı olarak İ.V. adenosinin anabilim dalımızdaki ilk uygulama sonuçları

Miyokart perfüzyon sintigrafisinde (MPS) kardiyak stres oluşturmak için egzersiz stres uygulanamayan hastalarda farmakolojik ajanlar kullanılarak benzer etkiler sağlanabilir. Çalışmamızda farmakolojik stres ajanlarından adenosinin koroner arter hastalığı (KAH) tanısındaki etkinliğinin ve yan etkilerinin tespit edilmesini, oral dipiridamollü stres ile kıyaslamasını, elde olunan bulguların koroner anjiografi (KA) sonuçları ile uyumluluğunu ve Anabilim Dalımızda rutin olarak kullanılanabilirliğini göstermeyi amaçladık. Bu amaçla Haziran 2010 ile Mart 2011 tarihleri arasında, KAH araştırılması amacıyla MPS için Anabilim Dalımıza yönlendirilen 65 hasta çalışmaya dahil edildi. 50 hastaya i.v. adenosin ile, 15 hastaya ise oral dipiridamol ile farmakolojik stres uygulandı. Farmakolojik stres uygulanması sırasında hastalar monitörize edilerek kan basıncı ve elektrokardiyografi takipleri yapıldı, gelişen yan etkiler not edildi. Farmakolojik stres uygulanması sırasında i.v. adenosin uygulanan grubun % 68'inde, oral dipiridomollu stres uygulanan grubun ise % 46'sında en az bir yan etki ortaya çıktı. Her iki grup arasında farmakolojik stres sırasında oluşan yan etkiler açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Adenosin uygulanan grupta yan etkiler infüzyonun sonlandırılması ile geriledi. Adenosin ile stres uygulanan grupta kalp atım sayısı maksimum stres sırasında +15,80±11,60 atım/dk, oral dipiridamol verilen grupta ise +5,53±4,54 atım/dk artmış olup, iki grup arasındaki fark istatiksel olarak anlamlı bulundu. Ancak maksimum stres sırasında her iki grubta hesaplanan sistolik kan basınçları ve diyastolik kan basınçlarındaki azalmalar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Adenosin uygulanan grupta koroner anjiografisi (KA) olan 12 hasta incelendiğinde KA ve elde olunan MPS bulguları uyumlu saptandı. Sonuç olarak i.v. adenosin stresli MPS koroner arter hastalığı tanısında güvenli ve etkin bir yöntemdir. Ayrıca adenosinin kısa yarı ömrü ve kısa infüzyon protokolü nedeniyle takip ve hospitalizasyon gerektirmemesi, hastaların çalışma süresini azalttığından rutin uygulamada dipiridamole kıyasla tercih edilebilir güvenli bir yöntem olduğunu göstermektedir

Vertebral kemik metastazı ile tanısı konan papiller tiroit karsinom olgusu

Papillary carcinoma of the thyroid gland is the most common thyroid malignancy with a good prognosis. These tumors remain asymptomatic for a long time and mostly tend to make metastasis to regional lymph nodes. The involvement of distant organs like lungs and bones is rare and the occurrence of distant metastasis at initial presentation is also unusual. In this report, the clinical course of a patient initially diagnosed with vertebral metastasis of papillary thyroid carcinoma who underwent total thyroidectomy combined with additional therapies is presented. Additionally, the literature data obtained on the clinical course of patients presented with metastatic disease at the time of diagnosis are reviewed.Papiller tiroit kanseri, en sık görülen tiroit malignitesi olup, iyi prognoza sahiptir. Uzun süre sessiz kalan bu tümörler daha çok bölgesel lenf nodlarına metastaz yapma eğilimindedir. Akciğer ve kemik gibi uzak organ metastazı nadir görülmekte ve uzak metastaz ile tanı alan olgulara literatürde oldukça az sayıda rastlanmaktadır. Bu olgu sunumunda nörolojik yakınmaları nedeni ile yapılan tetkiklerinde, torakal vertebralarda tiroit karsinom metastazı saptanan 56 yaşında erkek hastada uygulanan kombine tedavi yaklaşımı ve klinik seyir sunulmaktadır. Ayrıca bu olgu dolayısıyla literatür verileri gözden geçirilerek, tanı anında kemik metastazı bulunan iyi differansiye tiroit kanserlerinin, klinik izlem sonuçları gözden geçirilmektedir

Comparison of Adenosine Stress Myocardial Perfusion Scintigraphy and Oral Dipyridamole Stress Myocardial Perfusion Scintigraphy for Hemodynamic Changes and Adverse Effects

Amaç: Miyokard perfüzyon sintigrafisinde (MPS) kardiyak stres oluşturmak için egzersiz uygulanamayan hastalarda farmakolojik ajanlar kullanılarak benzer etkiler sağlanabilir. Çalışmamızda MPS farmakolojik stres ajanı olarak adenozinin oluşturduğu hemodinamik değişiklikler ile yan etkileri göstermeyi ve elde edilen sonuçları oral dipiridamollü stres MPS ile karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Koroner arter hastalığı şüphesi olan 65 hasta çalışmaya dahil edildi. İntravenöz adenozin ile MPS uygulanan 50 hasta (grup A), oral dipiridamollü MPS yapılan 15 hasta (grup B) geriye dönük olarak incelendi. İşlem sırasında tüm hastaların kan basıncı ve elektrokardiyografi takipleri yapıldı, gelişen yan etkiler not edildi.Bulgular: Adeozin uygulanan grubun %68'inde, oral dipiridamol uygulanan grubun ise %46'sında en az bir yan etki ortaya çıktı. Her iki grup arasında farmakolojik stres sırasında oluşan yan etkiler açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Maksimum stres sırasında kalp atım sayısı adenozin verilen grupta 15,80±11,60 atım/dk, oral dipiridamol uygulanan grupta ise 5,53±4,54 atım/dk artmış olup, iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Ancak maksimum stres sırasında sistolik kan basınçları ve diyastolik kan basınçlarındaki azalmalar karşılaştırıldığında iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı.Sonuç: Adenozin ile stres sırasında oluşan yan etki sıklığı fazla görünse de adenozin infüzyonu kesildiğinde şikayetlerde hızla gerileme görülmesi ve kısa yarı ömrü nedeniyle takip gerektirmemesi adenozinin klinik pratikte kullanımını.Objective: Similar effects can be achieved during stress myocardial perfusion scintigraphy (MPS) using pharmacological agents to create cardiac stress for patients who are unable to exercise. In our study, we aimed to show the hemodynamic changes and adverse effects caused by adenosine and to compare the results with dipyridamole stress MPS. Materials and Methods: Sixty-five patients with suspected coronary artery disease were included in our study. Fifty patients in whom stress MPS with intravenous adenosine was performed (group A) and 15 patients who underwent oral dipyridamole stress MPS (group B) were retrospectively evaluated. During the test, blood pressure measurements and electrocardiographic follow-up were performed in all patients and side effects were noted. Results: At least one side effect occurred in 68% of the group A and in 46% of the group B patients. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of side effects that occurred during the pharmacological stress. During the maximum stress, there was an increase of 15.80±11.60 beats/min in heart beats in group A and 5.53±4.54 beats/min in group B. There was a statistically significant difference between the groups in terms of heart rate increase per minute. When we compared reduction in systolic blood pressure and diastolic blood pressure, there was no statistically significant difference between the two groups. Conclusion: Although side effects are more often seen with adenosine, rapid decline in complaints was observed when adenosine infusion was terminated and there was no need for patient follow-up due to short half life of adenosine. We believe that these favourable advantages will increase the use of adenosine in clinical practice

Diferansiye Tiroit Karsinomunda Rekürrens Sıklığı ve Klinik İzlemde Tanısal İyot-131 Sintigrafisinin Önemi

Objective: Differentiated thyroid cancers (DTC) are tumors with good prognosis. However, local recurrence or distant metastasis can be observed. In our study, we aimed to investigate the incidence of recurrence and the importance of diagnostic iodine-131 whole body scan (WBS) in clinical follow-up in patients with DTC. Methods: The clinical data of 217 patients with DTC who were followed-up more than 3 years were reviewed retrospectively. The incidence of recurrence was investigated in a group of patients who had radioactive iodine (RAI) treatment and showed no sign of residual thyroid tissue or metastasis with diagnostic WBS that was performed at 6-12 months after therapy and had a thyroglobulin (Tg) level lower than 2 ng/dl. Results: At the time of diagnosis, ten cases had thyroid capsule invasion, 25 cases had extra-thyroid soft tissue invasion, 11 patients showed lymph node metastasis and four patients had distant organ metastasis. One hundred forty-five patients had RAI treatment at ablation dose (75-100 mCi), whereas 35 patients had RAI treatment at metastasis dose (150-200 mCi). Thirty-seven patients with papillary microcarcinoma did not receive RAI treatment. In 12 (%7.5) of the 160 patients who were considered as ;quot;successful ablation;quot;, a recurrence was identified. Recurrence was detected by diagnostic WBS in all cases and stimulated Tg level was ;lt;2 ng/dL with the exception of the two cases who had distant metastasis. Conclusion: Identification of pathological findings with WBS in patients who developed local recurrence in the absence of elevated Tg highlights the importance of diagnostic WBS in clinical follow-up.Amaç: Diferansiye tiroit karsinomları (DTK) iyi prognoza sahip tümörlerdir. Ancak lokal rekürrens ve uzak metastaz izlenebilmektedir. Çalışmamızda DTK'lı olgularda rekürrens sıklığının ve tanısal iyot-131 (I-131) tüm vücut tarama sintigrafisinin klinik izlemdeki öneminin araştırılması amaçlandı.Yöntem: İzlem süresi 3 yılın üzerinde olan iki yüz on yedi DTK'lı olgunun klinik verileri retrospektif olarak incelendi. Radyoiyot (RAI) tedavisi alan hastalardan tedavi sonrası 6. ay-1. yıl tanısal I-131 tarama sintigrafisinde rezidüel tiroit dokusu ve metastaza ait bulgu saptanmayan, tiroglobulin (Tg) düzeyi 2 ng/dl'nin altında olan grupta rekürrens sıklığı araştırıldı. Bulgular: Tanı anında on olguda tiroit kapsülü, 25 olguda ekstratiroidal yumuşak doku invazyonu, 11 hastada lenf nodu metastazı ve dört hastada uzak metastaz mevcuttu. Yüz kırk beş olgu ablasyon dozunda (75-100 mCi), 35 olgu metastaz dozunda (150-200 mCi) RAI tedavisi almıştı. Papiller mikrokarsinom tanılı 37 hasta ise RAI tedavisi almamıştı. Tedavi başarısına karar verilen 160 hastanın 12'sinde rekürren hastalık saptandı (%7,5). Olguların tümünde rekürrens I-131 tarama sintigrafisi ile saptanmış olup uzak metastazı olan iki hasta dışında stimüle Tg değerleri 2 ng/dL idi. Sonuç: Lokal rekürrens gelişen tüm olgularda stimüle Tg yüksekliği olmaksızın I-131 tarama sintigrafisi ile patolojik bulguların saptanması klinik izlemde tanısal I-131 taramanın önemini vurgulamaktadır