Leukopenia in kidney transplant patients

Przedstawiono przypadek bezobjawowej leukopenii i agranulocytozy u pacjenta w piątym miesiącu potransplantacji nerki. Leukopenia najprawdopodobniej spowodowana była skojarzonym leczeniem walgancyklowirem i mykofenolanem mofetylu.Asymptomatic leukopenia and agranulocytosis in renal transplant recipient, five months after kidney transplantation was reported. The most probable cause was combined therapy with valgancyclovir and myciphenolate mofetil

Resting heart rate at hospital admission and its relation to hospital outcome in patients with heart failure

Background: Resting heart rate (HR) has been proven to influence long-term prognosis in patients with chronic heart failure (HF). The aim of this study was to assess the relationship between resting HR at hospital admission and hospital outcome in patients with HF. Methods: The study included Polish patients admitted to hospital due to HF who agreed to participate in Heart Failure Pilot Survey of the European Society of Cardiology. Results: The final analysis included 598 patients. Median HR at hospital admission was 80 bpm. In univariate analyses, higher HR at admission was associated with more frequent use of inotropic support (p = 0.0462) and diuretics (p = 0.0426), worse clinical (New York Heart Association — NYHA) status at discharge (p = 0.0483), longer hospital stay (p = 0.0303) and higher in-hospital mortality (p = 0.003). Compared to patients who survived, patients who died during hospitalization (n = 21; 3.5%) were older, more often had a history of stroke or tran­sient ischemic attack and were characterized by higher NYHA class, higher HR at admission, lower systolic and diastolic blood pressure at admission, lower ejection fraction, lower glomeru­lar filtration rate, and lower natrium and hemoglobin concentrations at hospital admission. In multivariate analysis, higher HR at admission (OR 1.594 [per 10 bpm]; 95% CI 1.061–2.395; p = 0.0248) and lower natrium concentration at admission (OR 0.767 [per 1 mmol/L]; 95% CI 0.618–0.952; p = 0.0162) were the only independent predictors of in-hospital mortality. Conclusions: In patients with HF, higher resting HR at hospital admission is associated with increased in-hospital mortality.

Ocena przebiegu klinicznego u chorych z ostrą zatorowością płucną i skrzeplinami w jamach prawego serca. Doświadczenia jednego ośrodka

Introduction. Assessment of the clinical course of patients with acute pulmonary embolism (PE) and a right heart thrombus (RiHT). Material and methods. The analysis included 13 consecutive patients with echocardiographically detected RiHT and acute PE who were treated in our department. The endpoints were 30-day all-cause mortality and 30-day acute PE-related mortality. When a clear alternative cause of death was reported, a non-acute PE-related death was diagnosed and this contributed to 30-day all-cause mortality. All other fatalities were classified as related to acute PE. Results. High risk acute PE was diagnosed in 4 of 13 patients, and intermediate risk acute PE was diagnosed in the remaining 9 patients. Thrombolysis was the first-choice treatment in 4 (31%) patients, 6 (46%) patients were only anticoagulated, and the remaining 3 (23%) patients underwent surgical treatment. The main indication for embolectomy was RiHT entrapped in a patent foramen ovale (PFO). Two patients died during the first 30 days; they were hemodynamically unstable and deaths occurred within 48 hours since the diagnosis. No hemodynamically stable patients died within 30 days since the diagnosis. Conclusions. Thirty-day mortality in patients with RiHT depended mostly on the patient’s clinical condition and was not related to the presence or morphology of the thrombus. Patients with shock or hypotension may possibly benefit more from primary invasive treatment compared to drug therapy.Wstęp. Ocena przebiegu klinicznego chorych z ostrą zatorowością płucną (PE) i skrzeplinami w jamach prawej części serca (RiHT) diagnozowanych i leczonych w jednym ośrodku. Materiał i metody. Analizą objęto kolejnych 13 chorych ze stwierdzoną echokardiograficznie RiHT i ostrą PE leczonych w klinice autorów. Punktem końcowym była 30-dniowa śmiertelność całkowita oraz zależna od ostrej PE. Zgony niezwiązane z ostrą PE rozpoznawano, jeżeli występowały inne jednoznaczne przyczyny. W innych sytuacjach zgony zakwalifikowano jako związane z ostrą PE. Wyniki. U 4 spośród 13 chorych z ostrą PE i RiHT rozpoznano ostrą PE wysokiego ryzyka, u pozostałych 9 osób rozpoznano ostrą PE pośredniego ryzyka. Jako leczenie pierwszego wyboru trombolizę zastosowano u 4 (31%) chorych, wyłączne leczenie przeciwzakrzepowe wybrano u 6 (46%) osób, natomiast zabieg kardiochirurgiczny przeprowadzono u 3 (23%) chorych z RiHT i ostrą PE — wskazaniem do jego wykonania była skrzeplina wklinowana w drożny otwór owalny (PFO). W ciągu 30 dni zmarło 2 chorych (15%) — były to osoby niestabilne hemodynamicznie. W ciągu 30 dni od rozpoznania nie zmarł nikt spośród chorych w stanie stabilnym, a większość zgonów nastąpiła w trakcie pierwszych 48 h hospitalizacji. Wnioski. Śmiertelność 30-dniowa u chorych z RiHT zależy głównie od stanu klinicznego. Osoby z niedociśnieniem lub wstrząsem mogą odnieść większą korzyść z pierwotnego leczenia inwazyjnego niż z leczenia farmakologicznego

Artykuł oryginalnyDostępność automatycznych zewnętrznych defibrylatorów na terenie miasta Warszawy – stan na maj 2009 roku

Background: The most frequent cause of sudden cardiac arrest (SCA) is ventricular fibrillation and ventricular tachycardia. Despite many efforts the prognosis in this patient group is poor. According to the European Resuscitation Council (ERC) recommendations, early defibrillation, preferably in the first 3-5 min, is a key link in the Chain of Survival after SCA. With an increasing number of available automated external defibrillators (AED) time from SCA to defibrillation may be reduced, thus resulting in the improvement of patients’ prognosis. Therefore, the ERC recommends providing AED in public locations with a high incidence of cardiac arrests. Aim: Estimation of the availability of AED in the city of Warsaw. Methods: Automated external defibrillators were identified according to the information from the City Hall, public services, foundations, companies and own research and knowledge. The AED presence was confirmed by phone at the potential locations and random locations were visited. Results: By 15 May 2009, 117 AED had been reported in 83 points in the city of Warsaw. The number of AED was the highest in the Śródmieście (29) and Włochy (28) districts. On average, there was one AED per 14 706 citizens (0.68 per 10 000 citizens) and per 4.24 km2 (2.26 per 10 km2). The highest ratio of the number of AED per 10 000 citizens was observed in the Włochy (7.06) and Śródmieście (2.25) districts, the lowest – in the Targówek (0.16), Wawer (0.15) and Bemowo (0.09) districts. The highest ratio of the number of AED per 10 km2 were in the Śródmieście (18.63), Włochy (9.78) and Żoliborz (5.9) districts, the lowest – in the Wilanów (0.27) and Wawer (0.13) districts. Conclusions: The number of AED in the city of Warsaw should be increased, additional demonstrations of AED proper usage and AED promotion should be organised. It is necessary to provide easy access to the devices. Significant differences in the number of AED can be observed between the districts. Neither authorities nor public services are aware of the number of AED in the city of Warsaw.Wstęp: Najczęstszą przyczyną nagłego zatrzymania krążenia (ang. sudden cardiac arrest, SCA) jest migotanie komór lub częstoskurcz komorowy. Mimo wielu starań rokowanie w grupie chorych z pozaszpitalnym SCA pozostaje bardzo złe. Zgodnie z rekomendacjami Europejskiej Rady Resuscytacji (European Resuscitation Council, ERC), elementem skutecznego postępowania jest szybka defibrylacja, najlepiej w ciągu pierwszych 3–5 min. Dzięki rozpowszechnieniu automatycznych zewnętrznych defibrylatorów (ang. automated external defibrillator, AED) czas od SCA do defibrylacji może ulec skróceniu, co może skutkować poprawą rokowania w tej grupie chorych. Na tej podstawie ERC zaleca rozmieszczanie AED w szeroko dostępnych miejscach publicznych. Cel: Ocena dostępności AED na terenie Warszawy. Metody: Poszukiwaniami AED objęto szeroko dostępne miejsca publiczne, m.in. budynki użyteczności publicznej. Urządzenia lokalizowano na podstawie informacji uzyskanych z Urzędu Miasta, od służb publicznych, fundacji i firm prywatnych, na podstawie własnych poszukiwań i wiedzy. Informacje potwierdzano telefonicznie w ustalonym miejscu lokalizacji AED, a w losowo wybranych lokalizacjach weryfikowano dostępność urządzenia naocznie. Wyniki: Na terenie miasta do dnia 15 maja 2009 r. zlokalizowano 117 urządzeń typu AED w 83 punktach. Najwięcej urządzeń znajdowało się na terenie dzielnic Śródmieście (29 urządzeń) i Włochy (28). Średnio jedno urządzenie przypadało na 14 706 mieszkańców Warszawy (0,68/10 000 mieszkańców) i 4,24 km2 (2,26/10 km2). Najwięcej AED na 10 tys. mieszkańców przypadało w dzielnicach: Włochy (7,06) i Śródmieście (2,25), najmniej – Targówek (0,16), Wawer (0,15) i Bemowo (0,09). Najwięcej AED na 10 km2 znajdowało się w dzielnicach Śródmieście (18,63), Włochy (9,78) i Żoliborz (5,9), najmniej – Wilanów (0,27) i Wawer (0,13). Wnioski: Należy dążyć do dalszego zwiększania liczby AED, organizować pokazy i szkolenia z zakresu ich prawidłowego użycia oraz intensyfikować działania mające na celu promocję tego typu urządzeń. Konieczne jest podjęcie kroków w celu umożliwienia jak najszerszego dostępu do AED. Dostrzega się wyraźne różnice w liczbie urządzeń w poszczególnych dzielnicach. Fakt posiadania przez jednostki administracyjne jedynie częściowych informacji o rozmieszczeniu AED potwierdza zasadność przeprowadzonej próby zlokalizowania i skatalogowania wszystkich AED na terenie Warszawy