Cechy sonograficzne raków rdzeniastych tarczycy — przegląd systematyczny i metaanaliza

Introduction: Thyroid nodular goitre is one of the most common endocrine disorders. Differentiating between benign and malignant lesions is an emerging challenge in endocrinological practice. Ultrasonography (US) remains the most commonly applied method in the preliminary assessment of lesions and is the basis for the decision as to fine needle aspiration biopsy (FNAB) and further diagnostics. Many studies have evaluated the diagnostic value of US malignancy features. However, they focused mainly on papillary thyroid cancer (PTC). It remains unclear whether other types of thyroid carcinoma (TC) are also characterised by the same US features. The aim of this study was to assess the usefulness of US features considered as markers in the diagnosis of medullary thyroid cancer (MTC).Material and methods: The PubMed/MEDLINE and Cochrane Library databases were searched to identify studies on US features of MTCs. The random-effects model was used to calculate pooled sensitivity and specificity and odds ratios (OR) — if a comparison with PTCs was available.Results: Hypoechogenicity was present in 83.4% of MTCs, and 32.7% were markedly hypoechogenic. None of the 157 MTCs was hyperechogenic. Sensitivity of halo absence was 88.9%, but irregular margins were present in 38.0%. 35.5% of MTCs had microcalcifications, and 27.0% had macrocalcifications. 14.4% presented ‘taller than wide feature’ (higher anteroposterior than transverse diameter). Apart from macrocalcifications, all these features occurred insignificantly less often in MTCs than in PTCs.Conclusions: US features commonly considered as markers of malignancy can be useful also in the diagnostics of MTCs. However, MTCs tend to possess suspicious US features slightly less often than PTCs. Some features, such as hyperechogenicity, can be considered to be strong markers of benign status. Although the US appearance of the thyroid lesion is an important diagnostic factor, it is worth remembering that it does not allow for a definitive differentiation between benign and malignant nodules. In the case of MTCs, as well as other TCs, US examination remains a valuable diagnostic tool, but should always be interpreted carefully in the context of other examinations. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 314–318)Wstęp: Guzki tarczycy należą do najczęstszych zaburzeń spotykanych w endokrynologii. Różnicowanie zmian łagodnych i złośliwych stanowi wyzwanie w praktyce endokrynologicznej. Badanie ultrasonograficzne (USG) pozostaje najczęściej stosowaną metodą wstępnej oceny zmian, a także podstawą dla decyzji o biopsji cienkoigłowej i dalszej diagnostyce. W licznych pracach oceniano wartość diagnostyczną cech sonograficznych uważanych za markery złośliwości. Były one jednak skupione głównie na rakach brodawkowatych tarczycy (RBT). Przedmiotem kontrowersji pozostaje, czy inne typy raków tarczycy charakteryzują się tymi samymi cechami sonograficznymi. Celem pracy było określenie użyteczności cech sonograficznych uznawanych za markery złośliwości w diagnostyce raków rdzeniastych tarczycy (RRT).Materialy i metody: Przeszukano bazy danych Pubmed/MEDLINE oraz Cochrane Library w celu odnalezienia prac zawierających dane o cechach sonograficznych raków rdzeniastych. Model efektów zmiennych został użyty do obliczenia czułości, swoistości oraz ilorazów szans — gdy dostępne były również dane dotyczące raków brodawkowatych.Wyniki: Hipoechogenność była obecna w 83,4% przypadków raków rdzeniastych, 32,7% RRT wykazywało głęboką hipoechogenność. Żaden ze 157 RRT nie był hiperechogenny. Czułość braku “halo” wynosiła 88,9%, jednak nierówne granice były obecne jedynie w 32,7% przypadków. 35,5% RRT posiadało mikrozwapnienia, 27,0% — makrozwapnienia. 14,4% RRT posiadało cechę “taller than wide” (przewaga wymiaru przednio — tylnego nad poprzecznym). Za wyjątkiem makrozwapnień, wszystkie wymienione cechy występowały nieistotnie statystycznie rzadziej w RRT niż RBT.Wnioski: Cechy sonograficzne uważane za markery złośliwości są przydatne również w diagnostyce raków rdzeniastych tarczycy. Jednakże w przypadku RRT występują one nieco rzadziej niż w przypadku RBT. Niektóre cechy, jak hiperechogenność, można uznać za przemawiające silnie za nieobecnością RRT. Jakkolwiek obraz sonograficzny zmian ogniskowych w tarczycy stanowi wartościowy element diagnostyczny należy pamiętać, że nie pozwala on na definitywne rozstrzygnięcie charakteru zmiany. W przypadku raków rdzeniastych, podobnie jak innych typów raka tarczycy, USG pozostaje wartościowym narzędziem, jego wynik powinien być jednak interpretowany ostrożnie, z uwzględnieniem wyników innych badań. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 314–318

Jak typować guzy do biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej w wolu wieloguzkowym? Rola konwencjonalnej ultrasonografii oraz elastografii fali poprzecznej — badanie pilotażowe

Introduction: The wide prevalence and relatively low malignancy ratio of thyroid nodular disease (TND) make the selection of suspicious lesions for fine-needle aspiration biopsy (FNAB) a vital problem in endocrinology. Apart from the decision as to whether FNAB is necessary, there is often a second problem — which nodule or nodules to choose in a case of multinodular goitre (MNG), when the number of lesions may be high. The aim of this study was to compare the usefulness of conventional ultrasonography (US) to that of a novel method of tissue stiffness assessment — shear wave elastography (SWE) — in differentiating between malignant and benign nodules and in selecting the most suspicious lesions in MNG.Material and methods: Patients with MNG, referred for thyroidectomy irrespectively of indications for surgery, underwent thyroid US and SWE examination before surgery, between August and December 2010. Results of these examinations were correlated with the histopathological outcomes.Results: 80 patients with 339 thyroid nodules were included. Ten thyroid cancers (TCs) in ten patients were diagnosed in histopathology. All ten cancers were the least elastic lesions in MNG (using quantitative data on maximal tissue stiffness). Four cancers appeared as the biggest lesions in MNG, while one was equally the biggest in a particular goitre (there were other lesions of the same size) taking into account maximal diameter. Three of ten cancers possessed the highest number of suspicious features in MNG, a further four had the highest number equally, with at least one other lesion in the same goitre.Conclusions: On the basis of our results, the relatively high stiffness of a lesion compared to other nodules from the same MNG should be considered as a strong argument for choosing that particular one for FNAB. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 114–118)Wstęp: Wysoka częstość choroby guzkowej tarczycy oraz stosunkowo niskie ryzyko złośliwości czyni wybór zmian, które powinny być poddane biopsji cienkoigłowej żywotnym problemem w endokrynologii. Oprócz decyzji czy biopsja cienkoigłowa jest wskazana, często powstaje kolejny problem — który guzek lub guzki wybrać w przypadku wola wieloguzkowego, w którym liczba zmian bywa wysoka. Celem tego badania było porównanie użyteczności konwencjonalnej ultrasonografii oraz nowej metody oceny sztywności tkanek — elastografii fali poprzecznej — w różnicowaniu guzków łagodnych i złośliwych oraz selekcji najbardziej podejrzanych zmian w wolu wieloguzkowym.Materiał i metody: Pacjenci z wolem wieloguzkowym kierowani do tyroidektomii pomiędzy sierpniem a grudniem 2010 roku, niezależnie od wskazań do zabiegu, przechodzili przedoperacyjne badanie sonograficzne i elastograficzne. Wyniki tych badań porównano z rozpoznaniem histopatologicznym.Wyniki: Do badania włączono 80 pacjentów z 339 guzkami tarczycy. W badaniu histopatologicznym zdiagnozowano dziesięć raków tarczycy. Wszystkie raki stanowiły najmniej elastyczną zmianę w obrębie wola wieloguzkowego (uwzględniając ilościowe dane dotyczące maksymalnej sztywności zmiany). Cztery raki okazały się największymi zmianami w obrębie wola wieloguzkowego, jeden był największym na równi z innymi guzkami z danego wola (tzn. istniały guzki w obrębie danego wola o takiej samej wielkości), uwzględniając maksymalny wymiar guzka. Trzy z dziesięciu raków posiadało największą liczbę podejrzanych cech sonograficznych, kolejne cztery największą liczbę na równi z co najmniej jedną inną zmianą w obrębie danego wola.Wnioski: Na bazie wyników badań stosunkowo wysoka sztywność zmiany — w porównaniu z innymi guzkami u danego pacjenta, powinna być rozpatrywana jako silny argument za wyborem tej zmiany do biopsji cienkoigłowej. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 114–118

Results of preventive radioiodine therapy in euthyroid patients with history of hyperthyroidism prior to administration of amiodarone with permanent atrial fibrillation — a preliminary study

Wstęp: Terapia radiojodem (RAI) jest standardowym postępowaniem w leczeniu nadczynności tarczycy. Jednakże stosowanie RAI w stanie eutyreozy u pacjentów wymagających przewlekłego podawania amiodaronu (AM), w przypadku braku skuteczności innych leków przeciwarytmicznych, jest kontrowersyjne. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności profilaktycznego zastosowania RAI, przed podaniem AM, u pacjentów w eutyreozie z utrwalonym migotaniem przedsionków (PAF), w przeszłości leczonych z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: przeprowadzono analizę retrospektywną. Chorych oceniano na początku badania oraz 2, 6, 8 i 12 miesięcy po zastosowaniu RAI. 17 pacjentów z eutyreozą z towarzyszącym PAF zostało zakwalifikowanych do RAI (kobiety/ mężczyźni 3/14; wiek: 65–87, mediana 71 lat). Pacjenci wymagali przewlekłego stosowania AM jako profilaktyki nagłego zgonu sercowego.Wyniki: Każdy pacjent otrzymał dawkę ablacyjną 131I {800 MBq (22 mCi)}. Po podaniu RAI, jak również w okresie obserwacji nie zaobserwowano powikłań. Subkliniczna nadczynność tarczycy wystąpiła w 2 przypadkach (11,8%) po 2 miesiącach od podania RAI i 5 tygodniach od włączenia AM. W tej sytuacji leczenie RAI przeprowadzono ponownie. Trzech pacjentów (17,6%) po 6 miesiącach oraz 2 (11,8%) po 8 miesiącach wymagało podania dodatkowej dawki 131I z powodu nadczynności tarczycy indukowanej AM. Dwunastu pacjentów (70,6%), powróciło do spontanicznego rytmu zatokowego w ciągu dwóch miesięcy. Po 6 i 12 miesiącach leczenia 14 pacjentów (82,4%) wykazało rytm zatokowy w badaniu kontrolnym.Wnioski: Prewencyjne zastosowanie RAI przed włączeniem AM u pacjentów w eutyreozie (w wywiadzie: nadczynność tarczycy) z PAF, gdy terapia innymi lekami antyarytmicznymi okazuje się nieskuteczna, może być rozważana jako metoda z wyboru. Jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów wymagających stałego podawania AM jako leku ratującego życie. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 270–274)Introduction: Radioiodine (RAI) therapy is a standard procedure in the treatment of hyperthyroidism. However, the use of RAI in euthyroid patients requiring chronic administration of amiodarone (AM) where other antiarrhythmic drugs may lack efficacy is still controversial.Objective: The aim of this study was to assess the safety and efficacy of an AM therapy prior to treatment with radioiodine therapy in euthyroid patients with permanent atrial fibrillation (PAF), who had been treated for hyperthyroidism in the past.Material and methods: This was a retrospective observational study. Patients were assessed at baseline and two, six, eight, and 12 months after RAI therapy. 17 euthyroid patients with PAF were qualified to the RAI (female/male 3/14; age range 65 to 87, median 71). The patients required chronic administration of AM as a prophylaxis against sudden death.Results: Each patient received an ablative dose of 800 MBq (22 mCi) of 131I. At baseline and during follow-up, no side effects of the therapy and no signs of drug intolerance were observed. Subclinical hyperthyroidism occurred in two (11.8%) cases after two months of RAI and five weeks of AM administration. In this situation, RAI therapy was repeated. Three patients (17.6%) after six months, and another two (11.8%) after eight months, required an additional dose of 131I due to amiodarone-induced thyrotoxicosis (AIT). Twelve patients (70.6%) returned to spontaneous sinus rhythm within two months. Fourteen patients (82.4%) had sinus rhythm during follow-up after six and 12 months of treatment.Conclusions: Preventive RAI in euthyroid (but previously hyperthyroid) patients with PAF before administration of AM may be the method of choice. This is particularly important for patients who will require permanent AM administration as a life-saving drug. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 269–274

Determination of neuron-specific enolase in patients with midgut-type tumour treated with somatostatin analogues

Introduction: The biochemical diagnosis of neuroendocrine tumours (NETs) uses assays of specific and nonspecific markers. Nonspecific markers include, among others, neuron-specific enolase (NSE). The aim of this study was to evaluate NSE in patients with midgut type tumours treated with somatostatin analogues. Material and methods: The study group of patients with NETs of the small intestine included 41 patients. Grade G1 was found in 19 cases, while G2 was seen in the remaining 22 cases. Liver metastases were found in all patients studied. The examined group of patients was treated with somatostatin analogues receiving octreotide LAR at a dose of 30 mg. The control of biochemical parameters was performed every 3 months and imaging examinations every 6 months. The Immuno-Biological Laboratories kit was used for determination of NSE concentration, where reference values were 12.5–25 ng/mL. Results: In the G1 group of patients, the median value of NSE concentration was 134.67 ng/mL, while in the G2 group, the value was 234.55 ng/mL and was significantly higher than in the G1 group (p = 0.003). In the determination of NSE concentration values according to the degree of liver involvement, in the group of patients with 10% liver involvement, the median value of NSE concentration was 143.21 ng/mL, while in the group with 25% liver involvement, the value was 251.82 ng/mL (p < 0.001). In the analysis of NSE concentration assessment in patients with disease progression, the median value was 234.65 ng/mL compared to the group with disease stabilization, where the median NSE value was significantly lower and amounted to 136.27 ng/mL (p < 0.001). Conclusions: In our study, we observed that NSE concentration values were significantly higher among patients with NET midgut type tumour with histological grade G2 and in patients with 25% liver involvement and progression of the disease process

Wartość diagnostyczna wybranych markerów biochemicznych w diagnostyce wznowy raka rdzeniastego tarczycy — porównanie kalcytoniny, prokalcytoniny, chromograniny A i antygenu karcynoembrionalnego

Introduction: Medullary thyroid cancer (MTC) is a malignancy of the thyroid gland, which derives from parafollicular C cells. Periodic measurement of biochemical markers of MTC remains a crucial part of patient follow-up and disease monitoring. The aim of the study was to compare the diagnostic value of four selected markers — calcitonin (Ct), procalcitonin (PCT), chromogranin A (CgA), and carcinoembryonic antigen (CEA). Material and methods: Patients with histopathologically confirmed MTC hospitalised in a single department between January 2015 and December 2015 were included in the study. Patients were subdivided into two groups: a remission group and an active disease group, based upon serum markers of MTC and imaging. Levels of Ct, PCT, CgA, and CEA were compared between the groups. Results: Forty-four patients were included; 20 patients presented active disease and 24 were in remission. All patients with active disease had Ct exceeding the upper limit of normal range (10 pg/mL) — for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 73.9%; for the best-fit threshold of 121.0 pg/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. There was significant correlation between Ct and PCT — p < 0.000001, r = 0.93. All patients with active disease exceeded the upper limit of the normal range (0.5 ng/mL) — for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 83.3%; for the best-fit threshold of 0.95 ng/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. In case of CEA for the best-fit threshold of 12.66 ng/mL the specificity was 100.0% with sensitivity 57.9%; for CgA the best-fit threshold was 75.66 ng/mL with specificity 83.3% and sensitivity 75.0%. Conclusions: Our study confirms that PCT can be considered as an equivalent alternative for measurement of calcitonin. On the other hand, it is also worth noting that MTC can be a rare cause of very high levels of PTC not resulting from infectious diseases. The diagnostic value of CEA and chromogranin A is much lower and can be within the normal range even in patients with advanced, metastatic MTC. They should be used only as accessory markers.Wstęp: Rak rdzeniasty tarczycy (RRT) to nowotwór złośliwy tarczycy wywodzący się z przypęcherzykowych komórek C. Okresowa kontrola markerów biochemicznych RRT stanowi kluczowy element prowadzenia pacjenta i monitorowania choroby. Celem obecnej pracy było porównanie wartości diagnostycznej czterech wybranych markerów — kalcytoniny (Ct), prokalcytoniny (PCT), chromograniny A (CgA) i antygenu karcynoembrionalnego (CEA). Metody: Do badania włączono pacjentów z histopatologicznie potwierdzonym RRT hospitalizowanych w jednym oddziale szpitalnym w 2015 roku. Pacjentów podzielono na dwie podgrupy — grupę pacjentów w remisji oraz z aktywną chorobą zależnie od wartości markerów osoczowych oraz wykonanej diagnostyki obrazowej. Wyniki: Włączono czterdziestu czterech pacjentów; 20 pacjentów prezentowało cechy aktywnej choroby, 24 było w remisji. Wszyscy pacjenci z aktywną chorobą wykazywali stężenia Ct przekraczające górną granicę normy (10 pg/ml); dla optymalnego punktu odcięcia 121,0 pg/ml swoistość wyniosła 95,8% przy czułości 100,0%. Wykazano istotną korelację pomiędzy Ct i PCT- p < 0.000001, r = 0.93. Dla optymalnego punktu odcięcia wynoszącego 0.95 ng/ml swoistość wyniosła 95.8% przy czułości 100.0%. W przypadku CEA dla najlepiej dopasowanego progu 12,66 ng/ml swoistość wyniosła 100,0% przy czułości 57,9%; dla CgA optymalny punkt odcięcia wyniósł 75,66 ng/ml przy swoistości 83,3% i czułości 75,0%. Wnioski: Nasze badanie potwierdza, że PCT może być uważana za równoważną alternatywę dla oznaczenia kalcytoniny. Wartość diagnostyczna CEA i chromograniny A jest znacznie mniejsza i parametry te mogą pozostawać w granicach normy nawet u pacjentów z zaawansowanym RRT z przerzutami odległymi. Powinny być one traktowane jedynie jako pomocnicze markery

Wpływ kanabinoidów na układ wydzielania wewnętrznego

Kanabinnoidy stanowią pochodne konopii, najbardziej aktywnym biologicznie wśród nich jest tetrahydrokannabinol (THC). Najczęściej stosowanymi narkotykami są marihuana, haszysz i olej haszyszowy. Te mieszaniny związków wywierają swój efekt poprzez interakcję z receptorami kannabinoidowymi CB1 i CB2. Receptory typu pierwszego (CB1) zlokalizowane są głównie w ośrodkowym układzie nerwowym oraz w tkance tłuszczowej oraz narządach, w tym większości gruczołów wydzielania wewnętrznego. Receptory typu drugiego (CB2) znajdują się głównie w obwodowym układzie nerwowym (obwodowe zakońćzenia nerwowe) oraz na powierzchni komórek ukłądu immunologicznego. Obecnie coraz większą wagę przywiązuje się do roli endogennych ligandów oddziałujących ze wspomnianymi receptorami, jak i roli samych receptorów. Dotychczas udowodniono udział endogennych kannabinoidów w regulacji ilości przyjmowanego pokarmu, homeostazy, mają także istotny wpływ na układ wydzielania wewnętrznego, w tym aktywność przysadki, kory nadnerczy, tarczycy, trzustki i gonad. Wzajemne powiązania pomiędzy układem endokannabinoidowym i aktywnością układu wydzielania wewnętrznego może stanowić punkt uchwytu dla licznych leków, któych skuteczność wykazano w przypadku leczenia niepłodności, otyłości, cukrzycy cz nawet zapobieganiu chorobom układu sercowo-naczyniowego.

Rozpiętość rozkładu objętości erytrocytów — nowy marker zaostrzenia niewydolności krążenia u pacjentów z niedoczynnością tarczycy po leczeniu jodem promieniotwórczym

Introduction: Cardiovascular diseases constitute a major cause of health problems and death in developed countries across the world. The increased value of the index of distribution of red blood cells volume (RDW) may be a prognostic marker in patients diagnosed with chronic heart failure (CHF). Hypothyroid patients present higher RDW values if compared to healthy controls. Taking into consideration that RDW might be both affected by thyroid status and CHF, we decided to determine the effect of concomitant hypothyroidism following radioiodine therapy (RIT) and CHF on hematological parameters. Materials and methods: Patients with toxic nodular goiter and heart failure with concomitant anemia were included. Patients underwent treatment with radioiodine before the planned heart transplant or pacemaker implantation (combined ICD/CRT-D). After RIT patients were divided into the three subgroups: with overt hypothyroidism (TSH ≥ 10µIU/mL, Group I), subclinically hypothyroid patients (TSH 4.3-9.0 µIU/mL, Group II) and with high-normal level of TSH (2.6-4.2 µIU/mL, Group III). Results: Significant correlation between TSH and RDW was observed (r=0.46; P < 0.0001) after RIT, whereas no correlation between serum TSH levels and TIBC and Fe was observed. In Group I significant correlation between TSH and RDW (r= 0.48; P = 0.002) after RIT was observed, whereas in two other subgroups there were no significant correlation. Conclusions: Subclinical hypothyroidism or high-normal levels of TSH did not affect RDW in a significant manner in the studied population. Our results demonstrates that overt hypothyroidism may contribute to deterioration of CHF reflected in changes of RDW value. Wstęp: Choroby sercowo-naczyniowe stanowią główną przyczynę problemów zdrowotnych i zgonów w krajach wysoko uprzemysłowionych na całym świecie. Podwyższona wartość rozpiętości rozkładu objętości erytrocytów (RDW) może stanowić marker prognostyczny u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (PNS). Pacjenci z niedoczynnością tarczycy mają wyższe wartości RDW w porównaniu z osobami zdrowymi. Biorąc pod uwagę, że RDW może być zmienione zarówno przez stan czynnościowy tarczycy, jak i PNS, autorzy niniejszej pracy postanowili ustalić wpływ współistniejącej niedoczynności tarczycy spowodowanej terapią jodem promieniotwórczym (RIT) i PNS na parametry hematologiczne. Materiały i metody: Włączono pacjentów z wolem guzkowym toksycznym, PNS oraz towarzyszącą niedokrwistością. U pacjentów prze­prowadzono RIT przed planowanym przeszczepieniem serca lub implantacją urządzenia resynchronizującego lub defibrylatora (ICD/CRT-D). Po RIT pacjentów podzielono na 3 podgrupy: z jawną niedoczynnością tarczycy (TSH ≥ 10 μIU/mL — grupa I), z subkliniczną niedoczynnością (TSH 4,3–9,0 μIU/mL — grupa II) oraz z TSH w górnej granicy normy (2,6–4,2 μIU/mL — grupa III). Wyniki: Zaobserwowano istotną korelację między TSH i RDW (r = 0,46; P &lt; 0,0001) po RIT, podczas gdy nie zaobserwowano kore­lacji między stężeniem TSH i stężeniem żelaza oraz TIBC. W grupie I zaobserwowano istotną korelację między TSH i RDW (r = 0,48; P = 0,002) po RIT, jakkolwiek w dwóch pozostałych podgrupach nie zaobserwowano istotnej korelacji. Wnioski: Subkliniczna niedoczynność tarczycy, jak i wartości TSH w górnej granicy normy nie wpływały na RDW w sposób istotny w grupie badanej. Wyniki wskazują, że jawna niedoczynność tarczycy może przyczynić się do zaostrzenia PNS odzwierciedlonej zmianą wartości RDW

Sonographic features differentiating follicular thyroid cancer from follicular adenoma–a meta-analysis

Certain ultrasound features are associated with an increased risk of thyroid malignancy. However, they were studied mainly in papillary thyroid cancers (PTCs); these results cannot be simply extrapolated for the differentiation of follicular thyroid adenomas and cancers (FTAs and FTCs). The aim of our study was to perform a meta-analysis to identify sonographic features sug-gesting malignancy in the case of follicular lesions, potentially differentiating FTA and FTC. We searched thirteen databases from January 2006 to December 2020 to find all relevant, full-text jour-nal articles written in English. Analyses assessed the accuracy of malignancy detection in case of follicular lesions, potentially differentiating FTA and FTC included the odds ratio (OR), sensitivity, specificity, positive and negative predictive values. A random-effects model was used to summarize collected data. Twenty studies describing sonographic features of 10,215 nodules met the inclusion criteria. The highest overall OR

Dependence of Thyroid Sonographic Markers of Malignancy and Its Influence on the Diagnostic Value of Sonographic Findings

Introduction. Thyroid nodules constitute frequent medical condition. Ultrasonographic (US) examination remains the basis in the diagnostics of nodular goiter and selection of the suspected ones requiring fine-needle aspiration biopsy (FNAB). The aim of this study was to evaluate if the features so far considered to be US malignancy markers are dependent or independent variables and to check if these data are clinically relevant. Materials and Methods. Patients with diagnosed thyroid nodular goiter admitted for thyroidectomy, irrespectively of the indications for surgery, were involved. The following parameters were assessed: echogenicity, the presence of calcifications, presence of halo, shape, margins, structure (solid, partially or pure cystic), and elasticity of the nodules (assessed quantitatively). Results. 122 consecutive patients with 393 thyroid nodules were included. There were significant associations between halo absence and irregular borders, micro- and macrocalcifications, taller-than-wide feature and macrocalcifications, irregular margins and macrocalcifications, and also decreased elasticity of nodules and several attributes (partially cystic character, micro- and macrocalcifications). Conclusions. Not only diagnostic value of particular sonographic features but also data about cooccurrence and associations between them are clinically relevant. Although most of these features turned out to be independent, omitting significant association can lead to incorrect assessment of the risk of malignancy

Zmiany ogniskowe w tarczycy u pacjentów z akromegalią — badanie kliniczno-kontrolne oraz aktualizacja metaanalizy

  Introduction: Acromegaly results from oversecretion of growth hormone and subsequently insulin growth factor-1. According to some authors, the disease can cause increased prevalence of nodular goitre and thyroid cancer (TC). However, the number of studies comparing acromegalic patients with control groups is low. We aimed to assess the prevalence of thyroid lesions in patients with acromegaly in comparison to an age- and sex-matched control group and to update the meta-analysis previously performed in our department by the same authors. Material and methods: We searched medical documentation of patients with acromegaly treated in our department between 2003 and 2013. The prevalence of thyroid abnormalities was compared with the group of patients with hormonally inactive adrenal incidentalomas. To perform the meta-analytic part of the paper we also searched ten databases to find relevant papers. Results: Two hundred and five patients with acromegaly and 184 patients with incidentalomas were included. Any thyroid lesions were present in 77.6% of patients with acromegaly vs. 63.0% with incidentalomas (p = 0.002), multinodular goitre — 66.8% vs. 47.8% (p = 0.0002), and TC- 5.4% vs. 2.7% (p = 0.21) respectively. For thyroid lesions the pooled odds ratio (OR) was 3.1 (95% confidence interval [CI] 1.8–5.5), and for TCs the OR was 4.5 (95% CI 1.9–10.3). Conclusions: According to our results thyroid lesions were significantly more common in patients with acromegaly; in case of TC the difference was not significant. The updated meta-analysis showed significantly increased prevalence of both disorders. In conclusion, systematic thyroid examination should be an important part of follow-up in case of acromegalic patients. (Endokrynol Pol 2017; 68 (1): 2–6)    Wstęp: Akromegalia jest skutkiem nadmiernego wydzielania hormonu wzrostu i w konsekwencji insulinopodobnego czynnika wzrostu 1. Według części autorów choroba ta może skutkować zwiększoną częstością występowania wola guzkowego i raka tarczycy (TC). Jednakże liczba prac porównujących pacjentów z akromegalią z grupą kontrolną jest niewielka. Celem pracy była ocena częstości występowania zmian ogniskowych u pacjentów z akromegalią w porównaniu z grupą kontrolną dopasowaną pod względem płci i wieku, a także aktualizacja metaanalizy wykonanej wcześniej w naszej Klinice przez tych samych autorów. Materiał i metody: Przeszukano dokumentację medyczną pacjentów chorujących na akromegalię, leczonych w naszej Klinice pomiędzy 2003 i 2013 rokiem. Częstość występowania nieprawidłowości w tarczycy porównano z grupą pacjentów z hormonalnie nieczynnymi przypadkowiakami nadnercza. W celu wykonania metaanalizy przeszukano osiem różnych baz danych w celu odnalezienia adekwatnych publikacji. Wyniki: Włączono 205 pacjentów z akromegalią i 184 z przypadkowiakami nadnercza. Jakiekolwiek zmiany ogniskowe były obecne u 77,6% pacjentów z akromegalią i 63,0% pacjentów z przypadkowiakami (p = 0,002), wole wieloguzkowe — 66,8% vs. 47,8% (p = 0,0002), RT — odpowiednio u 5,4% vs. 2,4% (p = 0,21). Dla zmian ogniskowych w tarczycy łączony iloraz szans (OR) wyniósł 3,1 (95% przedział ufności [CI] 1,8–5,5), dla RT OR wyniósł 4,5 (95% CI 1,9–10,3). Wnioski: Na podstawie opisanych wyników zmiany ogniskowe tarczycy występowały istotnie częściej u pacjentów z akromegalią; w przypadku TC różnica nie była istotna. Uaktualniona metaanaliza wykazała znamiennie podwyższoną częstość występowania obu nieprawidłowości. Podsumowując, regularne badania tarczycy powinny być istotnym elementem monitorowania pacjentów z akromegalią. (Endokrynol Pol 2017; 68 (1): 2–6)