269. Czerniak podpaznokciowy. Problem diagnostyczny i kliniczny

W pracy przedstawiono analizę kliniczno-morfologiczną pacjentów chorych na czerniaka podpaznokciowego, trudności diagnostyczne i terapeutyczne oraz uzyskane wyniki leczenia. Ocenie poddano 19 pacjentów, u których rozpoznano czerniaka podpaznokciowego spośród 1714 chorych leczonych w Oddziale Chirurgii Onkologicznej (1953–1988) i w II Oddziale Chirurgii Onkologicznej (1988–2001) z powodu czerniaka. Średni wiek chorych wynosił 58 lat (37–70 lat). U 10 chorych (52,6%) stwierdzono lokalizację czerniaka w obrębie palucha, w 7 przypadkach (36,8%) zajęty był kciuk, u jednego pacjenta (5,3%) palec obrączkowy i u jednego pacjenta (5,3%) palec mały ręki. U 16 pacjentów (84,2%) postawiono wstępne, błędne rozpoznanie jako zmiany pourazowe, zakażne lub inne łagodne. W każdym przypadku rozpoznanie kliniczne zostało potwierdzone badaniem mikroskopowym. U 17 pacjentów (89,5%) powiększone były regionalne węzły chłonne. Wszyscy pacjenci poddani byli leczeniu chirurgicznemu polegającemu na wyłuszczeniu palca u jego nasady w odpowiednim stawie. U 15 chorych (78,9%) wykonano wycięcie regionalnego układu chłonnego (u 13 potwierdzono przerzuty w badaniu histopatologicznym). Z analizowanej grupy w obserwacji pozostaje dwóch pacjentów: u jednego nie stwierdza się objawów choroby, natomiast u drugiego ujawniono przerzuty odległe. Obraz kliniczny rzadko występującego czerniaka podpaznokciowego jest charakterystyczny. Póżne rozpoznanie decyduje o złym rokowaniu