The results of breast conservative therapy in early breast cancer in Greatpoland Cancer Centre

We are presenting results of our treatment during 3 years (1993–1995) in Greatpoland Cancer Centre.We treated 67 women with early breast cancer performing breast conservative surgery and radiation therapy. For treatment we chose women with breast tumor up to 3 cm in diameter and unpalpable axillary lymph nodes. The therapy consisted of quadrantectomy and axillary dissection and then radiation therapy.Chemotherapy was used for patients with histologically positive lymph nodes metastases. Due to the local recurrence the mastectomy was performed in four patients. Five women were treated with cytostatics because of metastases to the liver and bones.Three women died. The other women remain in the periodical observation in our hospital. These results have a preliminary character, because of the short follow up

87/Radiochemioterapia chorych na zaawansowanego raka szyjki macicy – wpływ toksyczności leczenia na przebieg zaplanowanej procedury terapeutycznej

Leczenie skojarzone z udziałem radykalnej radioterapii i chemioterapii chorych na raka szyjki macicy wiąże się z nasileniem toksyczności w porównaniu z samą radioterapią. Obecność objawów niepożądanych w zależności od stopnia ich nasilenia może wpływać na realizację zaplanowanej zgodnie z obowiązującym protokołem procedury postępowania.Celem pracyjest ocena toksyczności radiochemioterapii chorych na zaawansowanego raka szyjki macicy i jej wpływ na realizację zaplanowanej procedury terapeutycznej – radio i chemioterapii.Materiał i metodykaBadaniem objęto 130 chorych na raka szyjki macicy w stopniu IIIB otrzymujących radiochemioterapię. Leczenie obejmowało radykalną radioterapię (teleradioterapia fotonami 9 lub 15 MV, technika „box”, planowanie 3D, brachyterapia LOR – 2 frakcje) z cotygodniowym podawaniem Cisplatyny 40 mg/m2 (6 kursów). Planowane dawki fizyczne z obu części radioterapii wynosiły w punktach referencyjnych wg ICRU: A 80 Gy, B 60 Gy, P (pęcherz moczowy) oraz R (odbytnica) <70 Gy, całkowity czas leczenia nie powinien przekraczać 8 tygodni. Obliczono średnie dawki otrzymane przez chore w analizowanych punktach wraz z odchyleniami standardowymi. Oceniono tolerancję leczenia: toksyczność hematologiczną w skali WHO, odczyny popromienne w odbytnicy i pęcherzu moczowym w skali EORTC/RTOG.WynikiW trakcie prowadzonego leczenia niedokrwistość stwierdzono u 47 chorych (36.2%), leukopenię u 89 (68.5%), granulocytopenię u 36 (27.7%), trombocytopenię u 2 (1.6%) chorych. Odczyny popromienne ze strony odbytnicy wystąpiły u 36 chorych (27.7%) w stopniu I i II, natomiast w pęcherzu moczowym u 34 (26.1%) chorych również w stopniu I i II. Nie obserwowano odczynów stopnia III i IV. Średni czas trwania terapii wynosił 53.7 dni (+/− 18.3), 56% chorych zakończyło leczenie w czasie krótszym niż 50 dni. Łączne średnie dawki fizyczne w analizowanych punktach wynosiły: w punkcie A – 80.7 Gy (+/− 0.8), dawkę większą od 80 Gy otrzymało 54% chorych, w punkcie B (przymacicza) – 62.6 Gy (+/− 0.6), 77% chorych otrzymało dawkę powyżej 60 Gy. Dawki w punktach referencyjnych narządów zdrowych u wszystkich chorych były mniejsze od 70 Gy. Średnia liczba kursów chemioterapii wynosiła 5.3 (+/− 1.1)Wnioski1) Poziom toksyczności leczenia skojarzonego z udziałem radio i chemioterapii jest akceptowalny. 2) Prowadzenie skojarzonej równoczesnej radiochemioterapii nie wpłynęło na realizację zaplanowanej terapii. Obniżenie dawek w pewnej grupie chorych było wynikiem analizy indywidualnego rozkładu dawek w miednicy

31. Analiza mutacji w genie NBS1 u chorych na czerniaka

Gen NBS1 zlokalizowany na chromosomie 8 (8p21) koduje białko – nibrynę, która wchodzi w skład systemu naprawczego dwuniciowych pęknięć DNA, kompleksu zaangażowanego w rekombinacje chromosomów mejotycznych oraz kompleksu utrzymującego homeostazę telomerów. Homozygotyczna mutacja 657del5 tego genu jest przyczyną zespołu Nijmegen, recesywnie dziedziczonej choroby dysmorficznej. U heterozygotycznych nosicieli mutacji w genie NBS1 657del5, R215W) obserwowana jest zwiększona zachorowalność na nowotwory, w tym również na czerniaka. Celem pracy było ustalenie częstości występowania mutacji w genie NBS1 u chorych na czerniaka. Przebadano 391 chorych na czerniaka, w tym bez obciążonego wywiadu rodzinnego 341. W przypadku 50 chorych u 8 występowały 1 lub 2 czerniaki w rodzinie, u 10 nowotwory płuc, u 8 nowotwory piersi, u 8 nowotwory żołądka, u 6 rak szyjki macicy, u 5 rak prostaty, pozostali wykazywali w wywiadzie występowanie nowotworów nerek, krtani, mózgu, trzustki, białaczki. DNA do badań genetycznych izolowano z limfocytów krwi obwodowej osób chorych stosując zestaw Wizard firmy Promega. Do wyszukiwania mutacji zastosowano technikę PCR-SSCP, posługując się zestawem 19 par starterów analizowano cały gen. Pasma wykazujące zmienioną migrację w żelu wycinano i poddawano sekwencjonowaniu. Dodatkowo do poszukiwania najczęściej występującej w tej genie mutacji – 657del5 wykorzystano multipleksowy PCR. W trakcie prowadzonych analiz zidentyfikowano tylko 4 mutacje weksonie 6 – R215W. Mutacja ta została wykryta u osób niemających historii rodzinnej zachorowań na nowotwory. Jej częstość i patogenność nie została dotąd ostatecznie ustalona, w przeciwieństwie do najczęściej opisywanej mutacji w tym genie 657del5, której nosicielstwo szacuje się na 1/100 – 1-300 w zależności od regionu