Powiązania między zespołem metabolicznym, subkliniczną niedoczynnością i autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy u kobiet po menopauzie oraz rola interleukiny-6

  Introduction: The prevalence of metabolic syndrome increases after menopause; however, the role of concomitant subclinical hypothyroidism has not been completely elucidated. The aim of the study was to identify associations between thyrotropin, immune status, inflammation, and metabolic syndrome in postmenopausal women. The specific goals were: to assess thyrotropin (TSH) and interleukin-6 (IL-6) concentrations in the serum of subclinical hypothyroid postmenopausal women with and without metabolic syndrome and compare them with euthyroid controls; to test whether immune status is related to metabolic syndrome in postmenopausal women and determine the role of IL-6; to examine the relationships between TSH and different features of metabolic syndrome: insulin resistance, waist circumferences, waist-to-hip ratio (WHR), BMI, metabolic parameters (triglycerides, total cholesterol and high-density lipoprotein cholesterol), and inflammatory cytokines (IL-6). Material and methods: Three hundred and seventy-two postmenopausal women were included in the study: 114 women had subclinical hypothyroidism (10.0 uIU/mL > TSH ≥ 4.5 uIU/mL, normal fT4), and 258 women were in euthyreosis (TSH 0.35–4.5 uIU/mL, normal fT4); both groups were matched by age. Anthropometric measurements were conducted (BMI, waist circumference, WHR) and blood pressure was measured. In all subjects the following were assessed in serum: lipid profile, glucose, insulin, TSH, fT4, thyroid antibodies (T-Abs) — TPO-Abs, TG-Abs, and IL-6 concentrations. Results: The prevalence of metabolic syndrome was 49.12% in subclinical hypothyroid women and 46.89% in euthyroid women. However, the proportion of subjects with one or two abnormalities was significantly higher in the subclinical hypothyroid group (45.61%) than in the euthyroid group (32.17%). When we compared subclinical hypothyroid women with and without metabolic syndrome, subjects with metabolic syndrome had higher BMI, abdominal circumferences, WHR, and HOMA-I. They presented higher systolic and diastolic blood pressure. Serum concentrations of cholesterol, triglycerides, fasting glucose, IL-6, TSH, T-Abs were also higher and serum cHDL was lower. There were no significant differences in fT4 concentrations. A similar comparison was made for euthyroid women with and without metabolic syndrome. Higher BMI, waist circumference, WHR, HOMA-I, and systolic blood pressure were observed in subjects with metabolic syndrome. Serum concentrations of TSH, triglycerides, glucose, and IL-6 were also higher, but the concentration of cHDL was significantly lower. There were no significant differences in fT4, T-Abs, cholesterol levels, and diastolic pressure. When we compared euthyroid women T-Abs (+) and T-Abs (–), the prevalence of metabolic syndrome was similar (48.68% vs. 46.15%). There were no differences in BMI, waist circumference, WHR, lipid profile, glucose, and HOMA-I, fT4. However, thyroid autoimmunity was associated with elevated TSH and IL-6 levels. When we analysed subclinical hypothyroid women with and without thyroid autoimmunity, there were no significant differences in glucose and lipid profile. However, Hashimoto`s subjects were more obese, had higher waist circumference, WHR, HOMA-I, and higher prevalence of metabolic syndrome. Serum concentrations of TSH and IL-6 were also higher and fT4 was lower. Among all of the women, serum TSH concentration was significantly correlated with BMI, waist circumference, WHR, systolic blood pressure, cholesterol, triglycerides, and TPO-Abs. When the variables of subjects with upper quartile of TSH were compared with lower quartile of TSH, we found significantly higher BMI, waist circumference, WHR, increased concentration of IL-6, cholesterol, triglycerides, and T-Abs, and concentrations of cHDL and fT4 were lower. OR for metabolic syndrome in subjects with upper quartile TSH vs. lower quartile was 1.35 (95% confidence interval [CI] 1.10–1.60). Conclusions: Our study confirms that metabolic syndrome in both euthyroid and subclinical hypothyroid women is connected with obesity, visceral fat accumulation, and higher TSH and IL-6 concentrations. Immune thyroiditis is associated with higher TSH and IL-6 levels. Obese subclinical hypothyroid women with Hashimoto`s thyroditis have a higher prevalence of metabolic syndrome when compared with subclinical hypothyroid women without thyroid autoimmunity. It is possible that in the crosstalking between subclinical hypothyroidism and metabolic syndrome, enhanced proinflammatory cytokine release in the course of immunological thyroiditis plays a role. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 394–403)    Wstęp: Nie jest do końca poznana rola subklinicznej niedoczynności tarczycy w patogenezie zespołu metabolicznego u kobiet po menopauzie. Celem pracy jest ocena powiązań pomiędzy zespołem metabolicznym, stanem tyreometabolicznym, autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy i stanem zapalnym u kobiet po menopauzie. Szczegółowe cele pracy to: ocena stężenia TSH, interleukiny-6 (IL-6) u kobiet po menopauzie z subkliniczną niedoczynnością tarczycy, z zespołem i bez zespołu metabolicznego oraz porównanie z grupą kontrolną w eutyreozie; określenie czy immunologiczne zapalenie tarczycy ma wpływ na rozwój zespołu metabolicznego oraz określenie roli IL-6; sprawdzenie zależności między TSH i składowymi zespołu metabolicznego: opornością insulinową, parametrami antropometrycznymi, metabolicznymi i cytokinami zapalnymi (IL-6). Materiał i metody: Do badania włączono 372 kobiety po menopauzie: 114 kobiet z rozpoznaną subkliniczną niedoczynnością tarczycy (10,0 uIU/ml > TSH ≥ 4,5 uIU/ml, przy prawidłowym fT4) i 258 kobiet z eutyreozą (TSH 0,35–4,5 uIU/ml, prawidłowe fT4). Grupy nie różniły się wiekowo. Przeprowadzono pomiary antropometryczne (BMI, obwód w talii, WHR) oraz ciśnienia tętniczego. U wszystkich badanych oceniano we krwi: profil lipidowy, stężenie glukozy, insuliny, TSH, fT4, przeciwciał tarczycowych — TPO-Ab, TG-Ab oraz IL-6. Wyniki: Częstość występowania zespołu metabolicznego wynosiła 49,12% u kobiet z subkliniczną niedoczynnością tarczycy i 46,89% u kobiet w eutyreozie. Jednakże w grupie z subkliniczną niedoczynnością, w porównaniu do kobiet w eutyreozie, u większego odsetka rozpoznano jedną lub też dwie składowe zespołu metabolicznego (45,61% vs. 32,17%). Gdy kobiety z subkliniczną niedoczynnością i zespołem metabolicznym porównano z kobietami bez zespołu, stwierdzono wyższe BMI, obwód w talii, WHR, HOMA-I, wyższe ciśnienie tętnicze skurczowe i rozkurczowe, wyższe stężenie cholesterolu, triglicerydów, glukozy, IL-6, TSH, przeciwciał przeciwtarczycowych i niższe stężenie cholesterolu frakcji HDL. Nie obserwowano natomiast różnic w stężeniu fT4. Gdy tą samą analizę przeprowadzono u kobiet w eutyreozie, również stwierdzono u osób z zespołem metabolicznym wyższe: BMI, obwód w talii, WHR, HOMA-I i skurczowe ciśnienie tętnicze. Stężenia TSH, triglicerydów, glukozy, IL-6 były znamiennnie wyższe, a cholesterolu frakcji HDL niższe. Nie było różnic w stężeniu fT4, przeciwciał przeciwtarczycowych, cholesterolu i ciśnieniu rozkurczowym. Gdy porównano kobiety w eutyreozie z immunologicznym zapaleniem i bez zapalenia, częstość występowania zespołu metabolicznego była podobna (48,68% vs. 46,15%). Nie było różnic w BMI, obwodzie talii, WHR, profilu lipidowym, glukozie, HOMA-I, fT4. Jednakże w przewlekłym zapaleniu tarczycy obserwowano podwyższone stężenia TSH i IL-6. Gdy analizowano kobiety z subkliniczną niedoczynnością oraz bez autoimmunologicznego zapalenia, nie stwierdzono różnic w stężeniu glukozy i profilu lipidowym. Jednakże kobiety z chorobą Hashimoto miały wyższe BMI, trzewne gromadzenie tkanki tłuszczowej, wyższy HOMA-I oraz częściej występował u nich zespół metaboliczny. Stężenie TSH, IL-6 były wyższe, a fT4 niższe. Wśród wszystkich badanych kobiet stężenie TSH dodatnio korelowało z BMI, obwodem talii, WHR, ciśnieniem skurczowym, cholesterolem, triglicerydami, TPO-Ab. Gdy porównano analizowane parametry u kobiet z górnego i dolnego kwartyla TSH, stwierdzono wyższe BMI, obwód w talii, WHR, podwyższone stężenie IL-6, cholesterolu, triglicerydów i przeciwciał przeciwtarczycowych, natomiast stężenie cholesterolu frakcji HDL i fT4 było niższe. Iloraz szans (OR) wystąpienia zespołu metabolicznego u kobiet z TSH> 4,68 uIU/ml w porównaniu z osobami z TSH < 1,82 uIU/ml wynosiło 1,35. Wnioski: Zespół metaboliczny zarówno u kobiet w eutyreozie, jak i z subkliniczną niedoczynością, jest powiązany z otyłością, trzewnym gromadzeniem tkanki tłuszczowej oraz wyższym stężeniem TSH i IL-6.  W autoimmunologicznym zapaleniu tarczycy stężenia TSH i IL-6 są podwyższone. Otyłe kobiety z subkliniczną niedoczynnością tarczycy w przebiegu choroby Hashimoto są bardziej narażone na ryzyko rozwoju zespołu metabolicznego. Ogniwem łączącym subkliniczną niedoczynność tarczycy i zespół metaboliczny mogą być cytokiny zapalne. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 394–403)

Stężenie leptyny, adiponektyny i interleukiny-6 w surowicy krwi u kobiet po menopauzie z chorobą Hashimoto

Introduction: Leptin and adiponectin are involved in the pathogenesis of several autoimmune diseases. Very little is known about adipocytokine production in autoimmune thyroid diseases. Interleukin-6 (IL-6) plays an important role in the inflammatory and autoimmune processes. Material and methods: The aim of this study was to assess the serum levels of leptin, adiponectin, and IL-6 in postmenopausal euthyroid women with Hashimoto’s thyroiditis and compared them with concentrations in control women. Ninety-eight euthyroid women with Hashimoto’s thyroiditis were enrolled in the study. The diagnosis was confirmed with elevated thyroid peroxidise autoantibody (TPOAb) levels in serum and typical hypoechogenic pattern on thyroid ultrasound. The control group, matched for body mass index (BMI), consisted of 105 healthy postmenopausal euthyroid women. Serum levels of leptin, adiponectin, IL-6, thyroid-stimulating hormone (TSH), free thyroxine (fT4), and TPOAbs were determined. Results: When compared with controls, the women with Hashimoto’s thyroiditis were characterized by significantly elevated serum concentrations of IL-6, whereas concentrations of leptin and adiponectin were not different. Hashimoto’s thyroiditis patients had significantly higher serum levels of TSH than the controls. The simple linear regression analyses of the Hashimoto’s thyroiditis group and all of the studied women indicated that serum leptin levels correlated positively with BMI, waist to hip ratio (WHR), TSH, and IL-6 and negatively with adiponectin. No correlation was observed between serum adiponectin and TSH, fT4, or TPOAbs. There were no associations between serum IL-6 levels, TPOAbs, and TSH levels; however, positive correlations between IL-6 and BMI, WHR, and leptin were observed. TSH correlated positively with leptin, age, and TPOAbs. Conclusions: Hashimoto’s thyroiditis is characterized by an increased production of IL-6 but does not have a direct influence on leptin or adiponectin serum levels. The correlations between TSH and leptin demonstrated in this study highlight the need for future investigations. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 112-116)Wstęp: Leptyna i adiponektyna odgrywają rolę w patogenezie wielu chorób o podłożu autoimmunologicznym. Niewiele wiadomo na temat produkcji adipocytokin w autoimmunologicznych schorzeniach tarczycy. Udowodniony jest udział interleukiny-6 (IL-6, interleukin 6) w procesach zapalnych i autoimmunologicznych. Celem pracy była ocena stężenia leptyny, adiponektyny i IL-6 u kobiet po menopauzie z chorobą Hashimoto i porównanie ze stężeniami u kobiet z grupy kontrolnej. Materiał i metody: Dziewięćdziesiąt osiem kobiet z chorobą Hashimoto, będących w stadium eutyreozy, tworzyło grupę badaną. Rozpoznanie stawiano na podstawie podwyższonego miana przeciwciał antyperoksydazowych (TPOAb, thyroid peroxidise autoantibodies) i typowego obrazu ultrasonograficznego gruczołu tarczycowego. Grupę kontrolną, dobraną pod względem wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index), stanowiło 105 zdrowych kobiet po menopauzie. Oceniano stężenia leptyny, adiponektyny, IL-6, hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid-stimulating hormone), wolnej tyroksyny (fT4, free thyroxine) oraz TPOAb. Wyniki: Średnie stężenie IL-6 u kobiet z chorobą Hashimoto było wyższe niż u kobiet z grupy kontrolnej, natomiast nie stwierdzono różnic w stężeniach leptyny i adiponektyny. W grupie badanej średnie stężenie TSH było wyższe niż w grupie kontrolnej. Stężenie leptyny, zarówno w grupie badanej, jak i wśród wszystkich kobiet razem, dodatnio korelowało z BMI, wskaźnikiem talia-biodro (WHR, waist to hip ratio), TSH, IL-6 oraz ujemnie z adiponektyną. Nie stwierdzono zależności pomiędzy adiponektyną, TSH, fT4 oraz TPOAb. Dodatnią korelację wykryto między stężeniami IL-6 oraz BMI, WHR i leptyną, natomiast nie wykazano powiązań ze stężeniami TPOAb. Stężenie TSH dodatnio korelowało z wiekiem oraz stężeniem TPOAb i leptyny. Wnioski: Choroba Hashimoto sprzyja zwiększonemu wydzielaniu IL-6, natomiast nie wiąże się ze zmienioną produkcją leptyny i adiponektyny. Wykazana zależność pomiędzy wydzielaniem TSH i leptyny wymaga potwierdzenia w dalszych badaniach. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 112-116

Ten-year study of late electrotherapy complications. Single-centre analysis of indications and safety of transvenous leads extraction

Background: An increase in the number of cardiac implantable electronic device (CIED) implantations is associated with a higher frequency of electrotherapy complications.Aim: The aim of the study was to determine the risk factors for late electrotherapy complications and to evaluate the effectiveness of transvenous lead extraction (TLE) and survival after TLE.Methods: We analysed the clinical data of 225 patients with electrotherapy complications referred for TLE in a single centre in the years 2006 to 2015. Indications for TLE, risk factors for infectious complications, effectiveness of TLE, and survival after the procedure were assessed.Results: In the study group, non-infectious indications for TLE predominated (78.2%). Analysis of risk for infectious complications demonstrated the important role of chronic renal failure (hazard ratio [HR] 1.842, p = 0.034) and a greater number of CIED-related procedures (HR 4.768, p < 0.001). High effectiveness of TLE and significantly higher long-term mortality of patients with infectious complications compared with the remainder (50% vs. 20%, p < 0.05) were documented.Conclusions: The study demonstrated a high rate of patients with non-infectious complications referred for TLE and very high effectiveness of the procedure. The worse long-term survival of patients with infectious complications, as well as increased risk for such complications due to the greater number of prior procedures, should prompt the consideration of early referral for TLE in the case of lead dysfunctions

The relation of serum adiponectin and leptin levels to metabolic syndrome in women before and after the menopause

Wstęp: U kobiet po menopauzie częściej występuje zespół metaboliczny (ZM) i choroby układu krążenia. Adiponektyna i leptyna produkowane przez tkankę tłuszczową odgrywają rolę w patogenezie ZM. Cel pracy: Ocena wpływu menopauzy na powiązania między adiponektyną oraz leptyną i różnymi czynnikami ryzyka. Materiał i metody: Do badania włączono 56 kobiet po menopauzie i 75 młodych kobiet. Oceniano: ciśnienie tętnicze, wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), obwód w talii, WHR, stężenie triglicerydów (TG), cholesterolu frakcji HDL (cHDL), stężenie glukozy na czczo i w teście obciążenia glukozą 75 g. Badane kobiety podzielono na podgrupy w zależności od liczby stwierdzonych czynników ryzyka. Przy obecności co najmniej 3 czynników rozpoznawano zespół metaboliczny. Stężenie adiponektyny i leptyny oceniano metodą RIA. Wyniki: Stężenie adiponektyny malało wraz ze wzrostem liczby czynników ryzyka w grupie przed- i pomenopauzalnej. W porównaniu do młodych kobiet z ZM, u kobiet po menopauzie i z ZM stwierdzono istotnie niższe stężenia adiponektyny. W przeciwieństwie do przedmenopauzalnych kobiet, w grupie pomenopauzalnej wraz z rosnącą liczbą czynników ryzyka obserwowano wzrost stężenia leptyny. Porównując młode kobiety z ZM i kobiety pomenopauzalne z ZM, obserwowano wyższe stężenia leptyny w tej ostatniej podgrupie. Stwierdzono zależności między leptyną i różnymi składowymi ZM, zwłaszcza u kobiet po menopauzie. W analizie wieloczynnikowej, adiponektyna i leptyna stanowiły niezależne czynniki powiązane z ZM. Wnioski: Potwierdzono istotną rolę patofizjologiczną adiponektyny w rozwoju ZM. Leptyna jest powiązana z różnymi czynnikami ryzyka, ale wydaje się, że odgrywa ona rolę w patogenezie ZM jedynie u pomenopauzalnych kobiet.Introduction: It is well known that there is a higher prevalence of cardiovascular risk factors and metabolic syndrome (MS) in postmenopausal women. Recently it has become evident that adiponectin and leptin secreted by adipose tissue may be involved in the pathophysiology of MS. The aim of the study: was to assess the effects of the menopause on the relationships between adiponectin and leptin and different cardiovascular and metabolic risk factors. Materials and methods: A total of 56 postmenopausal women and 75 premenopausal subjects were enrolled in this study. We measured blood pressure, BMI, waist circumference and WHR, triglycerides (TG), high density lipoprotein cholesterol (cHDL) levels and fasting glucose and applied the oral glucose tolerance test (OGTT). Women were categorised as having 0, 1, 2, 3 or more risk factors. The presence of at least 3 abnormalities was defined as MS. Serum was assayed for adiponectin and leptin by the radioimmunoassay (RIA) method. Results: A decline in adiponectin was related to an increased number of MS variables in postmenopausal and premenopausal women. Postmenopausal women with MS had significantly lower adiponectin concentrations than premenopausal women with MS. Serum adiponectin concentrations were inversely correlated to leptin in postmenopausal women. In premenopausal women no clear relationships were found between serum leptin and the number of metabolic disturbances. In contrast to young women, postmenopausal women showed an increase in leptin secretion with a growing number of MS elements. Compared to premenopausal women with MS, postmenopausal women with MS had higher levels of leptin. We found associations between leptin and different risk factors, mainly in the postmenopausal group. When the presence of MS was used as a dependent variable (yes/no) and adiponectin, leptin and menopause status as independent factors, adiponectin and leptin remained significant variables related to MS. Conclusion: The significant role of adiponectin in the pathophysiology of MS in premenopausal and postmenopausal women is confirmed in this study. Leptin is correlated with several MS components but this adipocytokine appears to play a role only in postmenopausal women

Predictors of functional mitral regurgitation improvement during a short-term follow-up after cardiac resynchronisation therapy

Wstęp i cel: Celem pracy była ocena wartości prognostycznej rezerwy kurczliwości mięśnia sercowego w przewidywaniu poprawy czynnościowej niedomykalności zastawki mitralnej (FMR) po wszczepieniu układu resynchronizującego (CRT), a także zdefinio­wanie innych predyktorów poprawy FMR (FMRI) oraz wpływu FMRI na wystąpienie odwrotnego remodelingu lewej komory. Metody i wyniki: Badanie jest subanalizą wieloośrodkowego programu klinicznego The Myocardial Viability in Cardiac Resynchronization Therapy (ViaCRT). Spośród 90 pacjentów, u których badanie echokardiograficzne wykonano w dniu poprzedzającym wszczepienie układu CRT, a następnie po 6 tygodniach, do analizy włączono 66 osób z FMR co najmniej 2 stopnia (FMR[2+]) w 4-stopniowej skali czynnościowej niedomykalności zastawki mitralnej (śr. wiek 64 ± 10, śr. LVEF 25,7 ± 6%, etiologia niedokrwienna 48%). FMRI zdefiniowano jako redukcję stopnia ciężkości FMR o co najmniej 1 stopień. Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy: grupa A — z FMRI (n = 30) oraz grupa B — bez FMRI (n = 36). Rezerwę kurczliwości oce­niano za pomocą echokardiograficznej próby dobutaminowej niskiej dawki wykonanej w dobie przed wszczepieniem CRT i została ona zdefiniowana jako względna poprawa LVEF powyżej 20% oraz poprawa kurczliwości segmentalnej. Odwrotny remodeling zdefiniowano jako względną redukcję końcowoskurczowej objętości lewej komory (LVESV) o co najmniej 15%. Wieloczynnikowa analiza regresji Coxa ujawniła następujące predyktory FMRI: zachowana rezerwa kurczliwości w więcej niż trzech segmentach komory z ilorazem szans (OR) = 5,7 (95% CI 1,81–17,97; p = 0,005; czułość 65,5%; specyficzność 72.2%; AUC = 0,727) oraz końcoworozkurczowy wymiar lewej komory ≤ 74 mm z OR =2,09 (95% CI 0,75–5,78; p < 0,05; czułość 80,0%; specyficzność 47,2%; AUC = 0,632). FMRI wiązała się z większym stopniem redukcji LVESV (p = 0,002), większą poprawą LVEF (p < 0,001) oraz częstszym występowaniem odwrotnego remodelingu (p < 0,001). Wnioski: Zachowana rezerwa kurczliwości i mniejszy stopień powiększenia lewej komory były czynnikami prognostycznymi wczesnej poprawy FMR po wszczepieniu CRT. Poprawa FMR wiązała się z częstszym występowaniem odwrotnego remode­lingu lewej komory wcześnie, już w 6. tygodniu po wszczepieniu CRT.  Background and aim: The study was undertaken to assess the predictive role of myocardial contractile reserve for functional mitral regurgitation (FMR) improvement after cardiac resynchronisation therapy (CRT), and to define other predictors of FMR improvement (FMRI) and the impact of FMRI on left ventricular (LV) reverse remodelling. Methods and results: Among 90 patients in whom echocardiography was performed one day before and six weeks after CRT implantation, 66 with at least FMR(2+) in a four-point scale (mean age 64 ± 10 years, mean LV ejection fraction [LVEF] 25.7 ± 6%, ischaemic aetiology 48%) were included. FMRI was defined as the reduction of the FMR severity by at least one grade. The patients were divided into groups: A with FMRI (n = 30) and B without FMRI (n = 36). Contractile reserve was evaluated using low-dose dobutamine stress-echo before CRT implantation and was defined as a relative improvement in LVEF of more than 20% and segmental contractility improvement. Reverse remodelling was defined as the reduction of the LV end-systolic volume (LVESV) by at least 15%. Cox regression multivariate analysis revealed the following predictors for FMRI: contractile reserve preserved in more than three segments with an OR = 5.7 (95% CI 1.81–17.97, p = 0.005, sensitivity 65.5%, specificity 72.2%, AUC = 0.727) and LV end-diastolic diameter ≤ 74 mm with an OR = 2.09 (95% CI 0.75–5.78, p < 0.05, sensitivity 80.0%, specificity 47.2%, AUC = 0.632). FMRI was associated with greater reduction of LVESV (p = 0.002), greater increase in LVEF (p < 0.001) and higher incidence of the LV reverse remodelling (p < 0.001). Conclusions: Preserved contractile reserve and lesser degree of LV dilation were predictive factors of short-term FMR improvement after CRT implantation. FMR improvement was associated with higher incidence of the LV reverse remodelling early, already in the six weeks after CRT implantation

Serum Galectin-3 and ST2 as predictors of unfavorable outcome in stable dilated cardiomyopathy patients

Dilated cardiomyopathy (DCM) is the third cause of heart failure and the most frequent cause of heart transplantation (HT). The value of biomarkers in prognostic stratification may be important to identification the patients for more advanced treatment. Assessment of serum Galectin-3 (Gal-3) and ST2 as biomarkers of unfavorable outcome (death and combined endpoint: HT or death or left ventricular assist device implantation) in stable DCM patients. 107 DCM patients age 39–56 years were included into the study and followed-up for mean 4.8 years. Gal-3 and ST2 concentrations were measured ELISA tests. Clinical data, treatment, laboratory parameters, NT-proBNP, Gal-3 and ST2 measured at time of inclusion were assessed as risk factors for reaching the study endpoints using log rank test and Cox proportional-hazards model. During follow-up 27 patients died, 40 achieved combined endpoint. ROC curves indicated cut-off value of ST2-17.53 ng/ml, AUC-0.65 (0.53–0.76) and of NT-proBNP-669 pg/ml, AUC 0.61 (0.50–0.73) for prediction of death. In multivariate analysis ST2 was predictor of death (HR per unit increase in log ST2 2.705, 95 % CI 1.324–5.528, P=0.006) and combined endpoint (HR per unit increase in log ST2 2.753, 95 % CI 1.542–4.914, P<0.001). NT-proBNP was predictive variable only for death in multivariate analysis. Gal-3 concentration was not associated with adverse outcome. ST2 but not Gal-3 may be useful for predicting adverse outcome in stable dilated cardiomyopathy patients

Nitric Oxide Stroke Volume Index as a New Hemodynamic Prognostic Parameter for Patients with Pulmonary Arterial Hypertension

The aim of the study was to determine the prognostic value of hemodynamic parameters measured during initial diagnostic right heart catheterization (RHC) in standard conditions and using a nitric oxide reversibility test. A retrospective observational study of 62 patients with pulmonary arterial hypertension (PAH) was performed. Clinical, biochemical, echocardiographic, and hemodynamic data obtained at the time of the PAH diagnosis were precisely analyzed. Patients were followed for five years. Death or lung transplantation was considered as a primary endpoint. The mean follow-up period was 1090 &plusmn; 703 days and the median age was 46.84 years. In the studied group, 25 patients survived, 36 patients died, and one underwent a lung transplantation. From all the examined parameters, only stroke volume index during reversibility test with iNO (SVI(NO test)) (HR = 0.910; 95% confidence interval 0.878&ndash;0.944; p &lt; 0.001) and initial arterial oxygen saturation (SaO2) (HR = 0.910; 95% confidence interval 0.843&ndash;0.982; p = 0.015) have been established as independent predictors of death or lung transplantation in the five-year follow&ndash;up. An SVI(NO test) value above 39.86 mL/m2 was associated with 100% five-year survival rate (AUC = 0.956; 95% confidence interval 0.899&ndash;1.000; p &lt; 0.001; specificity/sensitivity: 100/84%). The results of the analysis suggest that the SVI(NO test) measured during the initial diagnostic RHC could be a very valuable prognostic factor in the PAH patients

Wpływ BMI, stężenia leptyny i adiponektyny na rokowanie u pacjentów z niedokrwienną kardiomiopatią rozstrzeniową

  Introduction: The recent studies demonstrated that obese heart failure patients have better prognosis — “obesity paradox”. The aim of the study was to evaluate the relationship between body mass index (BMI), leptin and adiponectin concentrations and prognosis in patients with heart failure due to non ischeamic dilated cardiomyopathy (NIDCM). Material and methods: 128 patients with NIDCM were included and followed-up for three years. Leptin and adiponectin were measured at baseline using commercially available ELISA tests. Clinical data, routine laboratory parameters, NT–proBNP were assessed as risk factors for reaching the study endpoints: urgent heart transplantation (B), death (C), or combined endpoint death or urgent heart transplantation (D). Results: Patient with adverse outcome had lower BMI and higher NT-proBNP concentration. Leptin was significantly elevated in group C and adiponectin was higher in groups B and D than in survived patients. Patients with leptin concentration below median or with adiponectin concentration above median were more often transplanted in three years follow-up (p = 0.029, p = 0.022, respectively). The cumulative probability of death was greater in patients with concentration of leptin above median (p = 0.024). In the multivariable Cox proportional hazards analyses, increasing leptin and lower BMI were predictors of death. Adiponectin was associated with higher risk of heart transplantation. Both an inverse association of BMI and positive association of leptin and adiponectin with combined endpoint were discovered. Further adjustment to established risk factors abolished association between combined endpoint and BMI, and modestly attenuate with adiponectin and leptin concentration. Conclusion: Evaluation of adiponectin and leptin concentrations was more useful than BMI in prediction of unfavourable outcome in patients with NIDCM. (Endokrynol Pol 2017; 68 (1): 26–34)    Wstęp: Badania ostatnich lat wykazały, że otyli pacjenci z niewydolnością serca mają lepsze rokowanie — „paradoks otyłości”. Celem badania było określenie relacji między wskaźnikiem masy ciała (BMI) a stężeniami leptyny i adiponektyny w aspekcie rokowania u pacjentów z niewydolnością serca z powodu kardiomiopatii o etiologii innej niż niedokrwienna. Materiał i metody: Do badania włączono 128 pacjentów z kardiomiopatią nie- niedokrwienną, których obserwowano przez trzy lata. Stężenie leptyny i adiponektyny oznaczono przy włączeniu do badania przy użyciu dostępnych komercyjnych testów ELISA. Dane kliniczne, rutynowe parametry laboratoryjne, NT-proBNP oceniano jako czynniki ryzyka dla osiągnięcia punktów końcowych: pilnej transplantacji serca (B), śmierci (C) lub złożonego punktu końcowego śmierci, lub pilnej transplantacji serca (D). Wyniki: Pacjenci, którzy osiągnęli punkt końcowy z mieli niższe BMI i wyższe stężenie NT-proBNP. Stężenie leptyny było znacząco podwyższone w grupie C, a stężenie adiponektyny było wyższe w grupie B i D, w porównaniu z pacjentami którzy nie osiągnęli punktu końcowego. Pacjenci ze stężeniem leptyny poniżej mediany lub adiponektyny powyżej mediany częściej wymagali przeszczepu w trybie pilnym w ciągu trzech lat obserwacji (p = 0.029, p = 0.022, odpowiednio). Skumulowane prawdopodobieństwo zgonu było większe u pacjentów ze stężeniem leptyny powyżej mediany (p = 0.024). W wieloczynnikowej analizie proporcjonalnego ryzyka Coxa, wyższ e stężenie leptyny i niższe BMI były predyktorami zgonu. Adiponektyna była predyktorem transplantacji serca. Wykazano odwrotną korelację z BMI i pozytywną z leptyną i adiponektyną dla złożonego punktu końcowego. Uwzględnienie w analizie wieloczynnikowej ustalonych czynników ryzyka wyeliminowało BMI jako predyktor złożonego punktu końcowego a tylko nieznacznie wpłynęło na znaczenie prognostyczne adiponektyny i leptyny. Wniosek: Oznaczenia stężeń adiponektyny i leptyny były bardziej użyteczne niż BMI w przewidywaniu niekorzystnych zdarzeń u pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową. (Endokrynol Pol 2017; 68 (1): 26–34)