Zakażenie wewnątrzowodniowe — nadal więcej pytań niż odpowiedzi

Wystąpienie zakażenia podczas ciąży wiąże się z wieloma niekorzystnymi konsekwencjami dotyczącymi stanu płodu, noworodka oraz kobiety ciężarnej. W artykule przedstawiono aktualne wyniki badań i najnowsze sposoby terapii dotyczące zakażenia wewnątrzowodniowego

Udział polimorfizmu Hind III C>G genu PAI-1 w etiologii poronień nawracających

Objectives: The goal of the study was to assess the relationship of HindIII C>G PAI-1 gene polymorphism with increased risk of recurrent miscarriages. Material and methods: A whole of 152 women with a history of at least two miscarriages were classified into analysis. The study group was divided twice (114 subjects with 2 miscarriages and 38 subjects with >3 miscarriages, 123 subjects with miscarriages at 3 miscarriages (50.0% vs. 42.2% in controls, OR=1.37, p=0.13). A tendency of higher frequency of HindIII GG genotype and HindIII G allele was also noted in the subgroup of patients with miscarriages in the first and second trimester (HindIII GG: 31.0% vs. 20.0% in controls, OR=1.80, p=0.14, HindIII G: 51.7% vs. 42.2% in controls, OR=1.47, p=0.11). Conclusions: Mutated HindIII G allele and HindIII GG genotype of HindIII C>G polymorphism probably augment the risk of recurrent miscarriages.Cel pracy: Ocena związku polimorfizmu HindIII C>G genu PAI-1 z występowaniem poronień nawracających. Metody: W badaniu uwzględniono dwie grupy kobiet: 152 pacjentki z obciążonym wywiadem w kierunku występowania poronień (dwóch lub więcej) oraz 180 pacjentek, u których potwierdzono w wywiadzie co najmniej jedną ciążę o niepowikłanym przebiegu, zakończoną urodzeniem zdrowego, donoszonego noworodka oraz wykluczono wystąpienie poronień. W grupie kobiet z poronieniami nawracającymi dokonano podziału na podgrupy (114 kobiet z dwoma poronieniami w wywiadzie oraz 38 kobiet z >3 poronieniami w wywiadzie, 123 pacjentki, u których poronienia występowały poniżej 13 tc. oraz 29 kobiet, u których poronienia miały miejsce poniżej 21 tc.). Analizę genetyczną przeprowadzono przy zastosowaniu metody PCR/RFLP. Wyniki: Zmutowany genotyp HindIII GG w grupie badanej występował z częstością 25,7%, natomiast wśród kobiet z grupy kontrolnej z częstością 20,0% (OR=1,38, p=0,14). Podobna obserwacja dotyczyła częstości występowania zmutowanego allela HindIII G (45,7% vs. 42,2% w grupie kontrolnej, OR=1,15, p=0,20). W podgrupie pacjentek z >3 poronieniami frekwencja genotypu HindIII GG była wyraźnie wyższa niż w grupie kontrolnej (31,6% vs. 20,0% w grupie kontrolnej, OR=1,85, p=0,09). Również frekwencja allela HindIII G była wyższa w tej podgrupie (50,0% vs. 42,2% w grupie kontrolnej, OR=1,37, p=0,13). Tendencja do częstszego występowania genotypu HindIII GG i allela HindIII G była także obserwowana u pacjentek z poronieniami G genu PAI-1 prawdopodobnie zwiększają ryzyko występowania poronień nawracających

Programowanie płodowe a etiologia osteoporozy

Osteoporosis is a multifactorial skeletal disorder characterized by low bone mass and microarchitectural deterioration of bone tissue, resulting in increased risk of fracture. Peak bone mass is an important predictor of later risk of osteoporosis. Epidemiological studies revealed that the risk of osteoporosis might be modified by exposure to environmental factors during intrauterine life and early postnatal period. This review summarizes the influence of fetal programming on the development of osteoporosis based on the epidemiological studies and potential mechanisms of epigenetic regulation of gene expression.Osteoporoza jest uogólnioną chorobą metaboliczną kości, charakteryzującą się małą masą kostną, upośledzoną mikroarchitektoniką tkanki kostnej, a w konsekwencji zwiększoną podatnością na złamania. Osiągnięta szczytowa masa kostna jest głównym czynnikiem determinującym rozwój osteoporozy. Badanie epidemiologiczne wykazały, że ryzyko rozwoju osteoporozy może być modyfikowane poprzez czynniki oddziałujące już w okresie życia płodowego i wczesnego okresu postnatalnego. W pracy przedstawiono zagadnienie wpływu programowania płodowego na rozwój osteoporozy w oparciu o wyniki badań epidemiologicznych oraz mechanizmy związane regulacją epigenetyczną ekspresji genów

Prognosis of patients with multitumor breast cancer treated by radical mastectomy

Wprowadzenie. Wpływ wieloguzkowości raka piersi na rokowanie jest przedmiotem dyskusji. Nie jest również ustalone,czy w ocenie stopnia zaawansowania pT wieloguzkowego raka piersi należy sumować wymiary poszczególnychguzów, czy uwzględniać jedynie wymiar największego guza.Celem pracy jest próba rozstrzygnięcia tych kontrowersji.Materiał i metoda. Retrospektywną analizą objęto 954 kobiety chore na raka piersi w stopniu zaawansowania odIA do IIIC, kolejno operowane radykalnie w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1995–1998. Wieloguzkowegoraka piersi (WRP) stwierdzono u 104 (10,9%) chorych. Grupa 850 chorych z jednoguzkowym rakiem piersi (JRP) nieróżniła się istotnie statystycznie z grupą 104 chorych z WRP pod względem wieku, zaawansowania i metod leczeniasystemowego oraz radioterapii pooperacyjnej. Zbadano dziesięcioletnie przeżycie bezobjawowe (PB), całkowite (PC)i skumulowany odsetek wznowy lokoregionalnej (SOWLR) dla chorych z JRP i WRP. Porównano częstość występowaniaprzerzutów do węzłów chłonnych pachowych u chorych z JRP i WRP. W analizie wieloczynnikowej Coxa zbadano wpływna PB i PC następujących czynników prognostycznych: wiek, stan hormonalny chorych, strona piersi, zaawansowanie,typ histopatologiczny, wieloguzkowość i stopień złośliwości raka. Mediana obserwacji wynosiła 11 lat.Wyniki. Dziesięcioletnie PB, PC i SOWLR dla chorych z JRP i WRP nie różniły się istotnie statystycznie i wynosiły odpowiednio:51% vs 58% p = 0,1, 62% vs 72% p = 0,05 i 13% vs 9% p = 0,3. Nie stwierdzono różnic istotnych statystyczniew częstości występowania przerzutów raka piersi do węzłów chłonnych pachowych, uwzględniając pT jako wymiarnajwiększego guza, pomiędzy grupą chorych z JRP vs WRP. W modelu proporcjonalnego ryzyka Coxa istotnymiczynnikami dla PB i PC okazały się klasyczne czynniki prognostyczne: pN, pT, G, lokalizacja podbrodawkowa i inwazjanaczyń. Czynnik wieloguzkowości w modelu Coxa nie wykazał wpływu na PB i PC.Wniosek. Z obecnej retrospektywnej analizy wynika, że wieloguzkowość raka piersi nie wpływa na rokowanie.W ustalaniu pT powinno się brać pod uwagę wymiar największego guza i nie ma potrzeby sumowania ich wymiarów.Background. Among many oncologists the opinion exists, that multitumor breast cancer (MBC) shows greatermetastatic dynamics and has worse prognosis comparing to unitumor breast cancer (UBC) in the same TNM stage.Some researchers think that proper evaluation of pT in MBC should be based on combined diameters and not on thelargest tumor diameter. The aim of the work is estimation of the treatment results for multiple tumors in breast cancer.Material and methods. The retrospective analysis included 954 consecutive women with breast cancer in stageIA-IIIC after radical mastectomy who were treated between 1995 and 1998 at the Cancer Center-Institute in Warsaw.MBC was diagnosed after mastectomy in 104 (10.9%) of patients.There were no significant differences in characteristics between unicentric and multicentric breast cancer groupsaccording to age, stage, pT, pN, type and grade of histology and methods of adjuvant treatment. Cox’s regression model was used to analyse the prognostic factors having influence on disease-free survival (DFS) and overall survival (OS). Median of follow-up was 11 years.Results. There were no significant differences in characteristics between UBC and MBC groups according to age, stage, pT, pN, type and grade of histology and methods of adjuvant treatment. The 10-year actuarial DFS and OS and cumulative rate of locoregional recurrence for patients with UBC and MBC were 51% vs 58% p = 0.1 and 62% vs 72% p = 0.05 and 13% vs 9% p = 0.3There were no statistical significant differences in frequencies of lymph node metastases among groups with UBC and MBC according to pT, measured as the greatest diameter of tumor. In multivariate logistic regression analyses the following classical prognostic factors had an independent influence on DFS and OS: pN, pT, G, and vascular invasion. MBC did not appeared to be a significant prognostic factor either for DFS or OS.Conclusions. From the present retrospective analysis the results show that MBC does not reduce prognosis compared to UBC and the largest tumor rather than combined diameters of lesions should be used to establish pT

Value of intraoperative ultrasonography in tonsil cancer

BackgroundThe exact assessment of a tonsil carcinoma's size is often difficult because of the tumour's submucosal extension and deep infiltration.AimThe aim of the study is to assess the usefulness of intraoperative ultrasonography in tonsil cancer.MaterialTwenty patients with carcinoma of the tonsil were included in the study (squamous cell carcinoma keratosis – 12, squamous cell carcinoma akeratosis – 6, diffuse large B cell lymphoma – 1, neoplasma malignum microcellulare – 1).MethodTranscutaneous, endoscopic, and intraoperative ultrasonography were performed using a linear 7.5[[ce:hsp sp="0.25"/]]MHz probe.ResultsThe difference in the results was statistically significant between palpation examination and intraoperative ultrasonographic examination, between transcutaneous ultrasonographic examination and intraoperative ultrasonographic examination, and between endoscopic ultrasonographic examination and intraoperative ultrasonographic examination in tonsil tumours. Generally, tumour size assessed by intraoperative ultrasonography was more advanced than those assessed by other methods.ConclusionsIntraoperative ultrasonography is a safe, non-invasive method, which can be repeated at every stage of surgery. There were no contraindications or side effects. In all cases histological margins corresponded to sonographic margins. Intraoperative ultrasonography provides a quick and reliable orientation during resection of tonsil carcinoma

Polimorfizm białka morfogenetycznego kości (BMP2) a etiologia osteoporozy

Objectives: Osteoporosis is a chronic, generalized bone disease conditioned by many factors among which the genetic background plays the significant role. Bone morphogenetic protein (BMP2), a growth factor belong to superfamily of TNF- proteins, is actively involved in bone tissue metabolism. BMP2 protein shows the osteoinduction potential and regulates growth of cartilage plate, and the same directly influences the process of osteogenesis. The aim: The aim of study was to examine the frequency of genotypes and alleles of 570A>T and 5375G>A of BMP2 gene polymorphisms in population of Polish postmenopausal women, as well as to analyze the relationship between investigated polymorphic variants and bone turnover parameters. Material and methods: Into the study 117 postmenopausal women, Caucasian race (average age 55,1 years) living in Wielkopolska region were classified. The analysis of 570A>T and 5375G>A BMP2 polymorphisms was performed by polymerase chain reaction/restriction fragment length polymorphism (PCR/RFLP) while bone mineral density (BMD) was measured by DEXA method. In the research the chosen clinical and bone turnover parameters were analysed. Results: In both 570A>T and 5375G>A BMP2 polymorphisms the similar frequency of genotypes and alleles in investigated groups of postmenopausal women with osteoporosis, osteopenia and in the group with correct T-score were noted. The analysis do not show the relationship of clinical and bone turnover parameters with particular genotypes of BMP2 polymorphisms in women with osteoporosis, osteopenia and in the group with correct T-score. Conclusions: The research did not confirm directly relationship of 570A>T and 5375G>A BMP2 polymorphisms with osteoporosis development in population of Polish postmenopausal women. The investigation also shows lack of correlation of 570A>T and 5375G>A BMP2 polymorphisms polymorphisms with analysed clinical and bone turnover parameters.Wstęp: Osteoporoza jest przewlekłą, uogólnioną chorobą kości uwarunkowaną przez wiele czynników, wśród których istotną rolę odgrywa podłoże genetyczne. Białko morfogenetyczne kości (BMP2 – bone morphogenetic protein), będące czynnikiem wzrostu należącym do nadrodziny białek TNF-, jest czynnie włączone w metabolizm tkanki kostnej. Białko BMP2 wykazuje potencjał osteoindukcyjny oraz reguluje wzrost płytki chrzęstnej, a tym samym bezpośrednio wpływa na proces osteogenezy. Cel pracy: Celem pracy była analiza częstości występowania genotypów i alleli polimorfizmu 570A>T oraz 5375G>A genu BMP2 w populacji kobiet polskich po menopauzie, jak również określenie związku między badanymi wariantami polimorficznymi a parametrami obrotu kostnego. Materiał i metody: Badaniem objęto 117 niespokrewnionych kobiet rasy kaukaskiej po menopauzie (średni wiek 55,1 lat), zamieszkujących region Wielkopolski. Analizę polimorfizmów 570A>T oraz 5375G>A genu BMP2 przeprowadzono z wykorzystaniem metody reakcji łańcuchowej polimerazy/polimorfizmu długości fragmentów restrykcyjnych (PCR/RFLP – polymerase chain reaction/restriction fragment lenght polymorphism), natomiastpomiar gęstości mineralnej kości (BMD – bone mineral density) wykonano z zastosowaniem metody DEXA. W badaniu analizowano również wybrane parametry kliniczne oraz parametry obrotu kostnego. Wyniki: Dla obydwu polimorfizmów 570A>T oraz 5375G>A genu BMP2 odnotowano porównywalną częstość występowania genotypów i alleli w badanych grupach kobiet po menopauzie z osteopenią, osteoporozą oraz prawidłową wartością T-score. Analiza nie pokazała również związku parametrów klinicznych oraz obrotu kostnego z poszczególnymi genotypami polimorfizmów BMP2 u kobiet z osteoporozą, osteopenią oraz w grupie z prawidłową wartością T-score. Wnioski: W pracy nie potwierdzono bezpośredniego związku polimorfizmów 570A>T oraz 5375G>A genu BMP2 z rozwojem osteoporozy w populacji kobiet polskich po menopauzie. Badania wskazały również na brak korelacji polimorfizmów 570A>T oraz 5375G>A genu BMP2 z analizowanymi parametrami klinicznymi oraz parametrami obrotu kostnego

Rola antracyklin i intensyfikacji chemioterapii w postępowaniu uzupełniającym u chorych na wczesnego HER2-dodatniego raka piersi w praktyce klinicznej

Antracykliny należą do antybiotyków o działaniu przeciwnowotworowym. Znalazły one szerokie zastosowanie u chorych na raka piersi. Metaanaliza dotychczasowych badań z randomizacją sugeruje szczególną rolę antracyklin w uzupełniającym leczeniu chorych na HER2-dodatniego raka piersi. W tej grupie schematy chemioterapii z udziałem antracyklin w znacznym stopniu zastąpiły schemat CMF (cyklofosfamid, metotreksat, fluorouracyl).W ostatnich latach u chorych z wyższym ryzykiem nawrotu i cechą HER2 w leczeniu uzupełniającym szerokie zastosowanie znalazły schematy chemioterapii zawierające antracykliny i taksoidy w skojarzeniu z przeciwciałem monoklonalnym anty-HER2 — trastuzumabem. Głównym przeciwwskazaniem do stosowania antracyklin jest zwiększone ryzyko powikłań kardiologicznych. W niniejszej pracy przedstawiono obecną rolę antracyklin w uzupełniającym leczeniu chorych na HER2-dodatniego raka piersi

Przeżycie i czynniki prognostyczne u chorych na wczesnego raka piersi po leczeniu oszczędzającym w dwóch okresach leczenia: przed i po wprowadzeniu łagodnej hipofrakcyjnej radioterapii i zintensyfikowanej chemioterapii pooperacyjnej

Wstęp. W celu poprawy dostępności chorych leczonych na wczesnego raka piersi po zabiegu oszczędzającym doradioterapii w Centrum Onkologii w Warszawie w 1999 r. zdecydowano o skróceniu schematu napromieniania pooperacyjnegoz 5 do 3,5–4 tygodni. Zgodnie zaś z ustalonymi w tym względzie międzynarodowymi zaleceniami, zaczętoczęściej stosować systemowe leczenie uzupełniające, m.in. z użyciem antracyklin i taksanów.Celem tego badania jest porównanie wyników leczenia i ocena czynników prognostycznych u chorych w dwóchokresach: w latach 1995–1998 (grupa A — napromieniana konwencjonalnie) i 1999–2002 (grupa B — napromienianametodą łagodnej hipofrakcjonacji).Materiał i metoda. Retrospektywną analizą objęto pacjentki leczone metodą oszczędzającą, łącznie 552 chore nawczesnego inwazyjnego raka piersi. Chore te leczone w grupie A (n = 155), w porównaniu z leczonymi w grupie B(n = 397), nie różniły się istotnie pod względem cech klinicznych i histopatologicznych. Leczenie systemowe uzupełniającew I okresie otrzymało 50%, a w II okresie — 82% chorych. W modelu proporcjonalnego ryzyka Coxa zbadanowpływ na przeżycie bezobjawowe (PB) i całkowite (PC) następujących czynników: wiek, stan hormonalny, stronapiersi, lokalizacja raka, stopień zaawansowania, pT, indeks węzłowy, typ histopatologiczny, G, EIC, marginesy, receptorysteroidowe, okres leczenia i metoda frakcjonowania radioterapii. Mediany obserwacji dla chorych w grupie A i Bwynosiły odpowiednio: 104 i 58 miesięcy.Wyniki. 10-letnie PB, PC i PBNLR (przeżycie bez nawrotu lokoregionalnego) dla wszystkich chorych wyniosły odpowiednio:85%, 89% i 93%. Skumulowane 7-letnie ryzyko wznowy lokoregionalnej wynosiło w grupie A — 7%, a w grupieB — 5% (p = 0,6). W modelu Coxa okazało się, że typ histopatologiczny, stopień złośliwości raka i stan receptorówsteroidowych są czynnikami istotnymi statystycznie i niezależnie związanymi z PB i PC. Nie wykazano istotnego wpływureżimu radioterapii (p = 0,5) i okresu leczenia (p = 0,4) na PB. Stwierdzono jednakże, że chore leczone w grupie B miałyprawie trzykrotnie wyższe ryzyko zgonu, niż chore leczone w grupie A (p = 0,027) (ryzyko względne = 2.9; CI = 1,1; 7,4).Wnioski. Obserwowane większe ryzyko zgonu chorych leczonych w latach 1999–2002 mogło być związane z większymzaawansowaniem choroby nowotworowej niż u chorych leczonych w latach 1995–1998, czego nie potwierdzono,porównując obie grupy na podstawie systemu TNM. Uważamy, że wybór pooperacyjnego leczenia we wczesnymraku piersi powinien być oparty nie tylko na TNM, ale przede wszystkim na cechach biologicznych raka, takich jak: typhistopatologiczny, stopień złośliwości, stan receptorów steroidowych i inne potwierdzone czynniki prognostycznei predykcyjne, nieanalizowane w naszym badaniu. Skrócone napromienianie po operacji oszczędzającej metodąłagodnej hipofrakcjonacji (dawka całkowita 42,5 Gy w 17 frakcjach w czasie 3,5 tygodnia lub 45 Gy w 20 frakcjach tygowczasie 4 tygodni) wydaje się być rozsądną alternatywą dla napromieniania konwencjonalnego (dawka całkowita50 Gy w 25 frakcjach w czasie 5 tygodni). Dobre wyniki leczenia chorych na wczesnego raka piersi metodą oszczędzającąw Centrum Onkologii w Warszawie są więc porównywalne do publikowanych w światowym piśmiennictwie,co przemawia za kontynuowaniem tej metody postępowania