Brak pnia lewej tętnicy wieńcowej a operacja korekcji wady zastawki aortalnej

Heart valve surgery demands cardiac arrest with concomitant cardiac protection against ischaemia and reperfusion. Anomalousorigin of left coronary artery (LCA) system require different approach to the infusion of cardioplegia into coronary ostia. Wepresent a case of a patient suffering from severe aortic stenosis with concomitant aortic insufficiency and double ostium LCAwith left artery descending and circumflex arteries originating separately from the left sinus of Valslava. During the procedurea retrograde, intermittent, cold — crystalloid cardioplegia was applied with moderate hypothermic arrest of 32°C. Antegradecardioplegia in patients presenting with anomalous origin of left coronary system when direct coronary intubation is requiredremains controversial. In such cases retrograde cardioplegia serves a valid option for the operating surgeon

Chirurgiczne leczenie pękniętego tętniaka zatoki Valsalvy

Pęknięty tętniak zatoki Valsalvy jest rzadkim schorzeniem. Przedstawiamy przypadek 23-letniego mężczyzny, u którego w czasie treningu fizycznego nagle wystąpiła duszność. W czasie badania lekarskiego stwierdzono tachykardię (110/min) i szmer skurczowo-rozkurczowy. Po echokardiografii rozpoznano tętniak zatoki Valsalvy, pęknięty do prawego przedsionka. Diagnozę potwierdzono angiograficznie i zakwalifikowano pacjenta do leczenia operacyjnego. W czasie zabiegu zlokalizowano tętniak w obrębie tylnej (bezwieńcowej) zatoki Valsalvy. Wszczepiono łatę dakronową od strony aorty, a tkankę tętniaka usunięto od strony prawego przedsionka. Równocześnie rozpoznano istnienie przetrwałej żyły głównej górnej lewej. Ponieważ nie wystąpiły powikłania, pacjenta wypisano do domu w 10. dobie pooperacyjnej

Leczenie farmakologiczne napadów migotania przedsionków

Migotanie przedsionków jest najczęściej występującą arytmią nadkomorową na świecie. Wśród najpopularniejszych schematów farmakoterapii nieutrwalonych epizodów migotania przedsionków wyróżnia się kontrolę częstości rytmu serca, jak i kontrolę częstości rytmu komór. Leki antyarytmiczne można klasyfikować zarówno na podstawie ich profilu działania, jak też szczególnych wskazań do zastosowania. W dobieraniu odpowiedniego sposobu leczenia zwraca się uwagę na liczne czynniki zależne od pacjenta, w tym schorzenia współistniejące i obecność strukturalnej choroby serca. Dostępność leków antyarytmicznych w Polsce jest dość ograniczona. Niestety, nie istnieją uniwersalne schematy lekowe, które gwarantują najlepszą skuteczność i bezpieczeństwo terapii. Niniejszy artykuł przedstawia opis działania, profil farmakokinetyczny i ocenę skuteczności, potwierdzoną w badaniach naukowych, najczęściej używanych leków dostępnych w Polsce w leczeniu epizodów nieutrwalonego migotania przedsionków

Ocena wpływu transfuzji krwi autologicznej na układ krzepnięcia i krwawienie pooperacyjne u pacjentów poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Wstęp: Pooperacyjne krwawienie po zabiegach kardiochirurgicznych wymaga transfuzji krwi. Przetoczenie krwi homologicznej wiąże się z ryzykiem wystąpienia różnych powikłań. Przedoperacyjny upust krwi umożliwia podanie krwi autologicznej w okresie pooperacyjnym. Cel pracy: Porównanie wskaźników układu krzepnięcia i fibrynolizy oraz drenażu śródpiersia po operacji przęsłowania tętnic wieńcowych (CABG) z użyciem krążenia pozaustrojowego u chorych, którym po zabiegu przetaczano krew własną lub homologiczną. Materiał i metody: Przebadano 112 pacjentów, poddanych planowemu, pierwszorazowemu zabiegowi CABG. Grupę badaną (A) stanowiło 62 chorych (śr. wieku 53,9 &plusmn; 8,5 lat, 47 mężczyzn), u których wykonano po dwa krwioupusty przedoperacyjne uzupełnione dodatkowym, śródoperacyjnym pobraniem krwi. Krew przetaczano zwrotnie po zakończeniu krążenia pozaustrojowego w ciągu 6 h. Grupę kontrolną (B) stanowiło 50 chorych (śr. wieku 56,3 &plusmn; 8,8 lat, 36 mężczyzn, NS), którym przetaczano krew homologiczną. Porównywano: objętość drenażu pooperacyjnego, ilość przetoczonych jednostek krwi i preparatów pochodnych, stężenia protrombiny, fibrynogenu, D-dimerów, płytek krwi oraz czasy TT i APTT. Krew do badań pobierano po znieczuleniu oraz 1/z, 2, 6, 12 i 24 h po podaniu protaminy oraz 3 i 7 dni po zabiegu. W grupie A badania wykonywano również przed każdym upustem.Wyniki: Stwierdzono, że w grupie A istotnie mniejszy był drenaż śródpiersia (24-godzinny: 698 &plusmn; 167 vs 898 &plusmn; 135; p < 0, 001), co znalazło odbicie w znikomym zużyciu homologicznej masy krwinkowej u tych chorych (0,11 j. na pacjenta). W grupie B podano łącznie 107 j. obcego koncentratu krwinek czerwonych (śr. 2,14 j. na pacjenta) oraz 74 j. homologicznego osocza świeżo mrożonego (śr. 1,48 j.). Parametry układu krzepnięcia u chorych z grupy A wykazywały większą dynamikę regeneracji, szczególnie ilość płytek krwi i stężenie fibrynogenu. Wnioski: Stwierdzono, że stosowanie autotransfuzji w chirurgii naczyń wieńcowych istotnie ogranicza zużycie krwi homologicznej i jej produktów, i znamiennie redukuje objętość drenażu pooperacyjnego. Przedoperacyjny krwioupust wpływa na podwyższenie liczby płytek krwi w okresie pooperacyjnym

Chirurgiczne leczenie pękniętego tętniaka zatoki Valsalvy

Pęknięty tętniak zatoki Valsalvy jest rzadkim schorzeniem. Przedstawiamy przypadek 23-letniego mężczyzny, u którego w czasie treningu fizycznego nagle wystąpiła duszność. W czasie badania lekarskiego stwierdzono tachykardię (110/min) i szmer skurczowo-rozkurczowy. Po echokardiografii rozpoznano tętniak zatoki Valsalvy, pęknięty do prawego przedsionka. Diagnozę potwierdzono angiograficznie i zakwalifikowano pacjenta do leczenia operacyjnego. W czasie zabiegu zlokalizowano tętniak w obrębie tylnej (bezwieńcowej) zatoki Valsalvy. Wszczepiono łatę dakronową od strony aorty, a tkankę tętniaka usunięto od strony prawego przedsionka. Równocześnie rozpoznano istnienie przetrwałej żyły głównej górnej lewej. Ponieważ nie wystąpiły powikłania, pacjenta wypisano do domu w 10. dobie pooperacyjnej

Ocena wpływu transfuzji krwi autologicznej na układ krzepnięcia i krwawienie pooperacyjne u pacjentów poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych

Wstęp: Pooperacyjne krwawienie po zabiegach kardiochirurgicznych wymaga transfuzji krwi. Przetoczenie krwi homologicznej wiąże się z ryzykiem wystąpienia różnych powikłań. Przedoperacyjny upust krwi umożliwia podanie krwi autologicznej w okresie pooperacyjnym. Cel pracy: Porównanie wskaźników układu krzepnięcia i fibrynolizy oraz drenażu śródpiersia po operacji przęsłowania tętnic wieńcowych (CABG) z użyciem krążenia pozaustrojowego u chorych, którym po zabiegu przetaczano krew własną lub homologiczną. Materiał i metody: Przebadano 112 pacjentów, poddanych planowemu, pierwszorazowemu zabiegowi CABG. Grupę badaną (A) stanowiło 62 chorych (śr. wieku 53,9 &plusmn; 8,5 lat, 47 mężczyzn), u których wykonano po dwa krwioupusty przedoperacyjne uzupełnione dodatkowym, śródoperacyjnym pobraniem krwi. Krew przetaczano zwrotnie po zakończeniu krążenia pozaustrojowego w ciągu 6 h. Grupę kontrolną (B) stanowiło 50 chorych (śr. wieku 56,3 &plusmn; 8,8 lat, 36 mężczyzn, NS), którym przetaczano krew homologiczną. Porównywano: objętość drenażu pooperacyjnego, ilość przetoczonych jednostek krwi i preparatów pochodnych, stężenia protrombiny, fibrynogenu, D-dimerów, płytek krwi oraz czasy TT i APTT. Krew do badań pobierano po znieczuleniu oraz 1/z, 2, 6, 12 i 24 h po podaniu protaminy oraz 3 i 7 dni po zabiegu. W grupie A badania wykonywano również przed każdym upustem.Wyniki: Stwierdzono, że w grupie A istotnie mniejszy był drenaż śródpiersia (24-godzinny: 698 &plusmn; 167 vs 898 &plusmn; 135; p < 0, 001), co znalazło odbicie w znikomym zużyciu homologicznej masy krwinkowej u tych chorych (0,11 j. na pacjenta). W grupie B podano łącznie 107 j. obcego koncentratu krwinek czerwonych (śr. 2,14 j. na pacjenta) oraz 74 j. homologicznego osocza świeżo mrożonego (śr. 1,48 j.). Parametry układu krzepnięcia u chorych z grupy A wykazywały większą dynamikę regeneracji, szczególnie ilość płytek krwi i stężenie fibrynogenu. Wnioski: Stwierdzono, że stosowanie autotransfuzji w chirurgii naczyń wieńcowych istotnie ogranicza zużycie krwi homologicznej i jej produktów, i znamiennie redukuje objętość drenażu pooperacyjnego. Przedoperacyjny krwioupust wpływa na podwyższenie liczby płytek krwi w okresie pooperacyjnym

The estimation of oxidative stress markers and apoptosis in right atrium auricles cardiomyocytes of patients undergoing surgical heart revascularisation with the use of warm blood cardioplegia.

Oxidative stress markers and apoptosis were estimated during elective surgical heart revascularization. Eight patients with good ejection fraction underwent coronary artery bypass grafting (CABG) with the use of warm blood cardioplegia. Two right atrium auricle biopsy specimens were collected before and after the operation. Specimens underwent immunocytochemical analysis of mitochondrial manganese superoxide dismutase (MnSOD) expression and apoptosis estimation by the TUNEL method. Ultrastructure analysis under electron microscope was made. Satisfactory results of the operation were obtained. After CABG the MnSOD expression increase in sections of auricles was observed through the increase of stain intensity and the percentage of cells with positive stain (from 30 to 80%). The apoptotic cells percentage remained at approximately the same level. Under the electron microscope insignificant pathological changes were observed. On this basis one may assume that in the case of cardiosurgical procedures with short aorta cross-clamping time and low operation risk level the application of cardioplegia sufficiently prevents reactive oxygen forms (ROF) cytotoxic activity although it does not inhibit the expression of oxidative stress (OS) markers. In our opinion the method of examining right atrium sections is safe and provides results comparable with other publications. It may also be a voice in the discussion on new methods of heart protection during cardiac surgery procedures

Aortic pseudoaneurysm in a patient after Bentall de Bono surgery

Pseudoaneurysm is an aneurysm arising as a result of rupture with all layers of the artery wall. It differs from the true aneurysm in the wall structure, aetiology, complications and indications for invasive treatment. Postoperative pseudoaneurysms of the thoracic aorta are rare complications, but extremely dangerous and life-threatening. Therefore, it is important to keep in mind crucial factors that can lead to its appearance. The method of treatment depends on localization with median sternotomy in the surgical approach to a pseudoaneurysm of the ascending aorta. Most frequently surgeons excise the aneurysm and sew appropriate prosthesis in the place of the excision. As a result, the Bentall de Bono procedure is widely used, when the aortic root replacement is required. This study presents a case of a 59-year-old man with a huge pseudoaneurysm of the ascending aorta 3.5 months after the Bentall de Bono operation. The patient’s treatment included resternotomy with the use of a similar technique once again. EuroScore II was high and amounted to 21.94%. Additionally, hypothermia was used to increase the effectiveness of the procedure, i.e. to minimalize blood loss, protect the central nervous system from the risk of ischaemia and facilitate the patient’s recovery. Pseudoaneurysm can develop for years without any symptoms, and its rupture can be fatal. Finally, detection and removal of the lesion at the beginning of its formation has a positive impact on the patient’s prognosis

Metastasis of adrenocortical carcinoma to the heart

Not required for Clinical Vignette

Znaczenie pomiaru prędkości ruchu pierścienia mitralnego za pomocą tkankowej echokardiografii dopplerowskiej w monitorowaniu czynności serca po zabiegach kardiochirurgicznych

Wstęp: Celem pracy było porównanie wartości nieinwazyjnej oceny ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej za pomocą fali pulsacyjnej tkankowej echokardiografii dopplerowskiej z inwazyjnymi pomiarami warunków napełniania lewej komory oraz wybranymi innymi parametrami hemodynamicznymi czynności serca (pojemność minutowa, wskaźnik sercowy, objętość wyrzutowa, obwodowy i płucny opór naczyniowy, skurczowe, rozkurczowe i średnie ciśnienie w tętnicy płucnej) jeden dzień po zabiegu kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Badaniem objęto 30 chorych (20 mężczyzn, 10 kobiet) w wieku 60,5 &plusmn; 7,2 roku zakwalifikowanych do zabiegu kardiochirurgicznego (29 chorych - CABG, 1 chory - CABG i aneuryzmektomia lewej komory). U wszystkich badanych wykonano echokardiograficzną ocenę prędkości fali E, E&#8217;, wskaźnika E/E&#8217; oraz ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej (PCWP), a następnie porównano uzyskane wartości z inwazyjnymi pomiarami warunków napełniania lewej komory oraz wybranymi parametrami hemodynamicznymi czynności serca. Wyniki: Prędkość fali E, E&#8217;, wartość wskaźnika E/E&#8217; oraz PCWP w badaniu echokardiograficznym istotnie korelowały z inwazyjnymi pomiarami ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej oraz z objętością wyrzutową lewej komory. Wnioski: Uzyskane wyniki badań potwierdziły istotność oceny parametrów hemodynamicznych lewej komory za pomocą fali pulsacyjnej tkankowej echokardiografii dopplerowskiej w celu monitorowania czynności serca wkrótce po zabiegu kardiochirurgicznym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 669-675