Elevated Neuropeptide Y Plasma Concentration in Non-dippers With Essential Hypertension

Wstęp Brak nocnego obniżenia ciśnienia tętniczego prowadzi do zwiększonej częstości powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego, a jego przyczyny pozostają niejasne. Celem pracy była ocena zależności między biochemicznymi wykładnikami aktywności współczulnej a rytmem dobowym ciśnienia u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 68 chorych z nadciśnieniem tętniczym w średnim wieku 40 &plusmn; 1 lat (20 K, 48 M). Do grupy kontrolnej włączono 25 zdrowych ochotników w średnim wieku 38 &plusmn; 1 lat (8 K i 17 M). U badanych wykonywano 24-godzinny pomiar ciśnienia (SpaceLabs 90207) oraz oznaczano we krwi stężenie katecholamin i neuropeptydu Y. Całodobowo prowadzono zbiórkę moczu w celu oznaczenia wydalania katecholamin. Wyniki U chorych z nadciśnieniem tętniczym stężenie neuropeptydu Y było wyższe niż u osób zdrowych. Stężenie katecholamin w surowicy i ich wydalanie z moczem były w obu grupach podobne. Chorych z nadciśnieniem podzielono na dwie grupy zależnie od obecności - dippers (46 chorych) - lub braku nocnego obniżenia ciśnienia - non-dippers (22 chorych). Stężenie neuropeptydu Y było istotnie wyższe w grupie non-dippers niż w grupie dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/ml, p < 0,05). Nie stwierdzono między grupami różnic w zakresie stężenia katecholamin w surowicy i katecholamin wydalanych z moczem. W obu grupach wydalanie katecholamin w czasie nocy było istotnie niższe aniżeli w ciągu dnia. Nocne i dzienne wydalanie katecholamin było podobne w grupie dippers i non-dippers. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują, że neuropeptyd Y może wpływać na zaburzenie rytmu dobowego ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem i brakiem nocnego obniżenia ciśnienia. Prawdopodobnie katecholaminy nie wpływają na dobowy rytm ciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to investigate the relationship between biochemical indices of sympathetic activity and diurnal blood pressure rhythm in patients with essential hypertension. Material and methods The study included 68 patients with mild-to-moderate essential hypertension (EH) (mean age 40 &plusmn; 1 yrs; 20 F, 48 M). The control group consisted of 25 healthy normotensive volunteers (C) (mean age 38 &plusmn; 1 yrs; 8 F, 17 M). Twenty-four hour ambulatory blood pressure monitoring was obtained using the SpaceLabs 90207. Blood samples for NPY and catecholamines were taken. Urine for catecholamines determination was collected. Results In patients with EH NPY, plasma concentration was significantly higher as compared to C. Plasma catecholamine and urine catecholamine excretion was similar in patients with EH and in C. Patients with EH were divided into two groups: dippers (46 pts) and non-dippers (22 pts). In EH, the NPY plasma concentration was significantly higher in non-dippers than in dippers (10,6 &plusmn; 1 vs. 8,6 &plusmn; 1 fmol/mL, respectively, p < 0,05). No differences in plasma catecholamine and urine catecholamine excretion were found between dippers and non-dippers. Urine catecholamine excretion during nighttime was significantly lower as compared to day-time excretion in dippers and non-dippers. No differences between the groups were found with regard to day-time and night-time catecholamine excretion. Conclusion NPY may play a role in diurnal blood pressure rhythm disturbances in non-dippers with EH. Catecholamines appear not to influence non-dipper phenomenon

Left ventricular mass in patients with primary aldosteronism after etiologic treatment

Wstęp Pierwotny hiperaldosteronizm jest przykładem skojarzonego wpływu czynników humoralnych - takich jak aldosteron, adrenalina, dopamina - i hemodynamicznych - jak zwiększona objętość wewnątrznaczyniowa oraz zwiększony opór naczyniowy - na mięsień lewej komory serca. Celem pracy była ocena ustępowania przerostu lewej komory u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem po leczeniu operacyjnym gruczolaka kory nadnercza i w czasie leczenia spironolaktonem chorych z przerostem kory nadnercza w okresie 6&#8211;12 miesięcy. Materiał i metody Badaniem objęto 46 chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem: 32 chorych z gruczolakiem kory nadnercza (28 K, 4 M, śr. wieku 48,6 &plusmn; &plusmn; 4,1 roku) leczonych operacyjnie i 14 chorych z przerostem kory nanercza (13 K, 1 M, śr. wieku 48,5 &plusmn; 6,5 roku) leczonych farmakologicznie (spironolaktonem). Pomiarów ciśnienia tętniczego dokonywano metodą 24-godzinnego monitorowania za pomocą aparatu SpaceLabs 90271. Przerost lewej komory oceniano na podstawie pomiarów echokardiograficznych dokonywanych aparatem Hewlett-Packard, zgodnie z zaleceniami American Society of Echocardiography. Stężenie aldosteronu i aktywność reninową osocza mierzono metodą radioimmunologiczną. Wyniki W obu grupach chorych stwierdzono istotne zmniejszenie wskaźnika masy lewej komory (LVMI) w wyniku stosowanego leczenia. U chorych z IHA regresja przerostu lewej komory (124,76 &plusmn; 33,4 g/m2 vs. 106,10 &plusmn; 31,5 g/m2) była wynikiem zmniejszenia grubości ścian lewej komory, nie zmieniła się natomiast średnica jamy tej komory. W tej grupie chorych nie stwierdzono istotnego spadku średniego skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego. U chorych z APA regresja masy lewej komory (125 &plusmn; 25 g/m2 vs. 98 &plusmn; 24 g/m2) wynikała ze zmniejszenia grubości ścian lewej komory i wielkości jamy lewej komory. W tej grupie chorych stwierdzono istotny statystycznie spadek średniego skurczowego ciśnienia tętniczego. Wnioski 1. Leczenie operacyjne u chorych z APA oraz leczenie zachowawcze u chorych z IHA prowadzi do istotnej regresji przerostu lewej komory. 2. Regresja przerostu lewej komory w grupie chorych z IHA bez towarzyszącego istotnego efektu hipotensyjnego, sugeruje wpływ aldosteronu na przerost lewej komory. 3. Adrenalektomia u chorych z APA zapewnia silniejszy efekt hipotensyjny niż leczenie zachowawcze spironolaktonem u chorych z IHA.Background Primary aldosteronism is an example of common influence of humoral factors like aldosterone, adrenaline, dopamine and hemodynamic factors - volume dependency and vascular resistance - on the left ventricular mass. The aim of the study was the assessment of left ventricular mass regression in patients with APA and IHA after operation and spironolactone treatment in follow up period from 6 to 12 mth&#8217;s. Material and methods The study included 46 pts. with primary aldosteronism: 32 pts. with APA (28 F, 4 M with mean age 48,6 &plusmn; 4,1 yrs.) and 14 pts. with IHA (13 F, 1 M with mean age 48,5 &plusmn; 6,5 yrs.). Blood pressure was determined by 24-hour monitoring, echocardiographic parameters were measured according to ASE. Aldosterone plasma concentration and plasma renin activity were determinated by radioimmunologic methods. Results We observed statistically significant decrease of LVMI in both groups of pts. In IHA left ventricular hypertrophy (LVH) regression (124,76 &plusmn; 33,4 g/m2 vs. 106,10 &plusmn; 31,5 g/m2) resulted from decreased left ventricular wall thickness, with no changes in left ventricular diastolic dimension. Of note there were no significant changes in mean diastolic and systolic blood pressure. In APA pts. LVH regression (125 &plusmn; 25 /m2 vs. 98 &plusmn; 24 g/m2) was a consequence of decreased wall thickness and left ventricular diameter. In this group we observed statistically significant decrease of mean systolic blood pressure. Conclusion 1. Left ventricular mass regression was observed both in pts. with APA and IHA after medical or surgical treatment. 2. Left ventricular mass regression in pts. with IHA without concomitant significant hypotensive effect suggests aldosterone influence on LVH. 3. Adrenalectomy in pts., with APA leads to more effective blood pressure lowering than spironolactone therapy in pts. with IHA