Commitments by Hostage Posting

We survey research on incurring commitments by voluntary hostage posting as a mechanism of cooperation. The Trust Game is employed as a paradigmatic example of cooperation problems. We sketch a very simple game-theoretic model that shows how voluntary hostage posting can bind the trustee and thus induce trustfulness of the trustor as well as trustworthiness of the trustee. We then indicate how the model can be improved by including uncertainty and incomplete information, transaction costs of hostage posting and compensating effects as well as signaling effects of hostages. Further extensions of the theoretical analysis are outlined as well as testable hypotheses and references to empirical research. Problems for future research are suggested.commitments, voluntary hostage posting, trust game

Een toekomst door ambachtelijke sociologie:De KNAW Verkenning Sociologie en het eindrapport Samenleven en samenwerken

Deze reactie op de resultaten van de KNAW Verkenning Sociologie begint met enkele opmerkingen over het perspectief op de Nederlandse sociologie, dat uit het eindrapport van de Verkenningscommissie naar voren komt. Vervolgens komt het onderzoeksprogramma van de Verkenningscommissie aan de orde: hoe kan het programma inhoudelijk vorm krijgen en hoe kan het worden uitgevoerd? Bij het antwoord op deze vraag wordt aansluiting gezocht bij de sterke punten van de Nederlandse sociologie, zoals de Verkenningscommissie deze schetst. Hoe verder wanneer we op deze sterke punten kapitaliseren? Vooraf past een relativerende opmerking. In de inleiding van het rapport van de KNAW Verkenning lezen we dat de commissie gevraagd werd ‘tien jaar vooruit te kijken’ (p. 2) met betrekking tot de gewenste positie van de sociologie. Tien jaar vooruitkijken op de ontwikkeling van het vak: dat is moeilijk, zeker omdat deze ontwikkeling afhankelijk zal zijn van wetenschappelijke vooruitgang en dus van de groei van kennis. En nieuwe kennis is per definitie onvoorspelbaar. Je zou kunnen zeggen: hoe meer nieuwe kennis we in de sociologie in de komende tien jaar zullen produceren, hoe minder zal uitkomen van datgene wat de Verkenningscommissie poneert en van datgene wat we in reactie op de Verkenningscommissie zoal gaan beweren. Het zal duidelijk zijn wat ik bedoel: bij discussies over wetenschappelijke vooruitgang in de komende tien jaar liggen de gevaren van de waan van de dag op de loer. Anders geformuleerd: ‘vooruitgang van en in de sociologie’, ‘groei van sociologische kennis’ (in de treffende formulering van mijn Utrechtse collega Henk Flap: ‘sociologie in actie’) – dat lijkt mij belangrijker dan het spreken en schrijven daarover

Implementing punishment and reward in the public goods game: the effect of individual and collective decision rules

Punishments and rewards are effective means for establishing cooperation in social dilemmas. We compare a setting where actors individually decide whom to sanction with a setting where sanctions are only implemented when actors collectively agree that a certain actor should be sanctioned. Collective sanctioning decisions are problematic due to the difficulty of reaching consensus. However, when a decision is made collectively, perverse sanctioning (e.g. punishing high contributors) by individual actors is ruled out. Therefore, collective sanctioning decisions are likely to be in the interest of the whole group. We employ a laboratory experiment where subjects play Public Goods Games with opportunities for punishment or reward that is implemented either by an individual, a majority, or unanimously. For both punishment and reward, contribution levels are higher in the individual than the majority condition, and higher under majority than unanimity. Often, majority agreement or unanimity was not reached on punishments or rewards