Type 2 Diabetes and Acute Myocardial Infarction. Angiographic Findings and Results of an Invasive Therapeutic Approach in Type 2 Diabetic Versus Nondiabetic Patients

WSTĘP. Śmiertelność wśród chorych na cukrzycę w trakcie zawału serca jest wysoka. Nie ma jednoznacznych danych na temat znaczenia zaawansowania choroby wieńcowej u chorych na cukrzycę typu 2 oraz wpływu zastosowania mechanicznej rewaskularyzacji techniką przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA &#8212; percutaneous transluminal coronary angioplasty) na wyniki leczenia chorych z zawałem serca. MATERIAŁ I METODY. Wszyscy chorzy na cukrzycę typu 2 z ostrym zawałem serca (n = 54) zostali prospektywnie włączeni do badania polegającego na natychmiastowym wykonaniu koronarografii i dalszej kwalifikacji do udrożnienia zamkniętegogrupy naczynia metodą PTCA. Oceniano wynik leczenia szpitalnego oraz wynik odległy w porównaniu z losowo wybraną grupą chorych bez cukrzycy (n = 358) włączonych do tego samego badania. WYNIKI. Na podstawie badań angiograficznych wykazano, że miejsca zamknięcia naczyń wieńcowych w obu grupach były podobne. Zmiany wielonaczyniowe i wstrząs kardiogenny występowały częściej w grupie chorych na cukrzycę: 69% vs 51% i 21 vs 10% (p < 0,02). Bezpośredni wynik PTCA w obu grupach był dobry u 90% chorych. Śmiertelność po 30 dniach wyniosła 13% w grupie chorych na cukrzycę typu 2 i 5% wśród chorych bez cukrzycy (p < 0,04). Frakcja wyrzutowa lewej komory w grupie chorych na cukrzycę przed wypisaniem ze szpitala wyniosła 48 &plusmn; 17% vs 55 &plusmn; 15% (p < 0,05). Śmiertelność rok po wypisie wyniosła 11% vs 4%, odpowiednio w grupach z cukrzycą i bez cukrzycy (p < 0,02). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że cukrzyca typu 2 jest niezależnym czynnikiem ryzyka śmiertelności wczesnej, ale nie późnej. WNIOSKI. Bezpośrednio wykonywane PTCA jest bezpiecznym i skutecznym postępowaniem u chorych z cukrzycą typu 2 i ostrym zawałem serca. Śmiertelność po 30 dniach w grupie niewyselekcjonowanych chorych na cukrzycę w tym badaniu wyniosła < 15%. Bardziej zaawansowana miażdżyca tętnic wieńcowych oraz wstrząs kardiogenny są odpowiedzialne za większą śmiertelność w przebiegu ostrego zawału serca u chorych na cukrzycę typu 2 w porównaniu z osobami bez cukrzycy.OBJECTIVE. Mortality in diabetic patients with acute myocardial infarction (MI) is high. The significance of the pretreatment coronary status in type 2 diabetic patients with acute MI, as well as the effect of mechanical revascularization using percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA), has not been established. RESEARCH DESIGN AND METHODS. All patients with type 2 diabetes and acute MI (n = 54) were prospectively enrolled into a study of immediate coronary angiography to guide PTCA of the occluded infarct vessel. Hospital and long-term course were assessed and compared with an unselected control group of nondiabetic patients (n = 358) who were enrolled in the same study. RESULTS. Angiography showed that sites of occlusion and acute coronary flow were similar in both groups. Multivessel disease and shock were more common in type 2 diabetic versus nondiabetic patients: 69 vs. 51% and 21 vs. 10% (P< 0.02), respectively. Direct PTCA was successful in >90% in both groups. Mortality after 30 days was 13% in type 2 diabetic patients versus 5% in patients without diabetes (P< 0.04). Left ventricular (LV) ejection fraction before discharge was lower in diabetic patients (48 &#177; 17 vs. 55 &#177; 15%, P< 0.05). Mortality 1 year after discharge was 11 vs. 4% in diabetic versus nondiabetic patients (P< 0.02). Multivariate analysis identified type 2 diabetes as an independent risk factor for acute, but not for late, mortality. CONCLUSIONS. Direct PTCA is safe and effective in type 2 diabetic patients with acute MI. Mortality after 30 days in unselected diabetic patients i

The Stromelysin-1 5A/6A Promoter Polymorphism Is a Disease Marker for the Extent of Coronary Heart Disease

Background. Matrix metalloproteinases, such as stromelysin-1, are implicated in the pathogenesis of coronary artery disease (CAD) and acute myocardial infarction (MI). A 5A/6A promoter polymorphism can regulate the transcription of the stromelysin-1 gene in an allele-specific manner. Evidence has been presented that the 6A allele is associated with the progression of coronary heart disease (CHD). In contrast, the 5A allele may be linked to the risk of MI

The paraoxonase Leu–Met54 and Gln–Arg191 gene polymorphisms are not associated with the risk of coronary heart disease. Atherosclerosis 2000;152: 421–31

Abstract Background: Evidence has been presented that gene polymorphisms (PON54 L/M, PON191 Q/R) of paraoxonase are risk factors of coronary heart disease. Results: We determined both PON genotypes in 535 male individuals who were free of vascular disease and in 2249 male subjects who underwent coronary angiography, and analysed the relation of both gene variations to CAD and MI. Both gene polymorphisms were in linkage disequilibrium (PB 0.0001). Coronary artery disease: the PON54 gene polymorphism was not associated with an increased risk of CAD. In the total sample and also in younger subjects, an association of the PON191 gene variation with the risk of CAD was not detected when the control group of individuals without coronary heart disease was compared with patients with at least one diseased vessel (verified by coronary angiography). In individuals younger than 62 years, a moderate increase in the relative risk of CAD associated with the PON191 R allele (1.45 (1.08-1.95); P= 0.015) were found, when subjects without vessel disease (verified by coronary angiography) were compared with CAD patients. Myocardial infarction: an association of the PON54 gene variation with MI was not detected when the control group of individuals without coronary heart disease were compared with patients with at least one MI. A marginal increase in the risk of MI associated with the PON54 LL genotype (OR 1.27 (1.05 -1.51); P =0.011) were detected when patients without MI but with coronary angiography were compared with MI positive patients. Subgroup analyses of low-and high-risk populations did not reveal any association of both PON gene polymorphisms with CAD or MI. Conclusion: The present findings do not strengthen the hypothesis that the paraoxonase gene polymorphisms are independently associated with coronary heart disease indicating that these gene variations are of little usefulness as genetic markers of cardiovascular disease