Anticiperende geneeskunde in de praktijk : een onderzoek in een groepspraktijk naar het opsporen van hypertensie en cervixcarcinoom, alsmede naar de compliantie en iatrogene effecten bij de behandeling van hypertensie

Al meer dan vijfentwintig jaar wordt preventie beschouwd als een van de fundamentele deeltaken van de Nederlandse huisarts ... , althans in theorie. De vermaarde Woudschotenconferentie- voor vele huisartsen van nu pure historie- heeft zich hierover destijds duidelijk uitgesproken. Sinds de introductie door Van den Dool (1970) van de anticiperende geneeskunde kunnen wij bovendien beschikken over een specifiek voor de huisarts hanteerbaar kader om deze taak ook werkelijk ter hand te nemen. Uitgangspunt is het gegeven dat iedere huisarts het merendeel van zijn patiënten ten minste eenmaal in de twee à drie jaar op zijn spreekuur ziet- een uitvloeisel van zijn bijzondere plaats binnen het systeem van de gezondheidszorg. Dit contact kan de huisarts benutten door zich niet alleen te bekommeren om de actuele vraag van de patiënt, maar ook om de (verhoogde) risico's die deze op dat moment loopt. Zijn inzicht in deze risico's dankt de huisarts aan de informatie die hij heeft over de voorgeschiedenis van zijn patiënten. Algemene informatie, zoals leeftijd en geslacht, kan aldus leiden tot een preventief onderzoek, maar ook meer specifieke gegevens als vroeger doorgemaakte ziekten, of psychische of lichamelijke kenmerken. Een duidelijk aangrijpingspunt dus ... , althans opnieuw - in theorie. Het inzicht in wat nu precies een verhoogd risico vormt voor een bepaalde ziekte, is uiterst beperkt. Daarnaast is nog weinig bekend over de feitelijke uitvoerbaarheid van de anticiperende geneeskunde. De studies van Van der Feen (1977) en Tudor Hart (1974) zijn vermaard; zij hebben aangetoond dat zij in hun eigen praktijk zeer succesvol konden screenen. De vraag blijft echter hoe andere huisartsen het er afbrengen. Om deze reden lijkt het dan ook interessant het anticiperend screenen van een groep huisartsen te analyseren

Two-year bronchodilator treatment in patients with mild airflow obstruction: contradictory effects on lung function and quality of life

In a two-year randomized controlled study, we studied the effects of bronchodilator treatment on the lung function and the quality of life in patients with mild airflow obstruction. The patients were randomly divided to receive either continuous or symptomatic bronchodilator treatment. Within these treatment groups, they received salbutamol in the first year and ipratropium bromide in the second or vice versa. In addition, the quality of life of the patients was compared to that of the general population. One hundred and forty-four patients completed the study. When compared to the general population, these patients showed a serious impairment in quality of life. No differences between the two drugs were found, but the results indicated that FEV1 decline in the continuously treated group was significantly larger than in the symptomatically treated group. However, this was not reflected in a significant deterioration of the quality of life in the continuous group as measured by means of the Nottingham Health Profile and the Inventory of Subjective Health. Decline in FEV1 showed no correlation with changes in quality of life scores. This may be due to a relatively rapid adjustment of the patients to a decline in FEV1, as a result of which it has no direct effect on the experienced quality of life. Another reason may be that continuous bronchodilation masks the worsening of the disease. This lack of awareness might in turn be caused by the continuous symptom relief of bronchodilators

Exorotated radiographic views have additional diagnostic value in detecting an osseous impediment in patients with posterior ankle impingement

Objectives A standard lateral radiograph is the first step in the diagnostic workup in patients with posterior ankle pain. Because of overprojection by other structures at suboptimal radiographic projection angle, often an os trigonum is not discovered or erroneously be mistaken for a hypertrophic posterior talar process. The aim of this study was to identify the projection angles at which a radiograph is optimal for detecting bony impediments in patients suffering from posterior ankle impingement. Methods Using ankle CT scans of patients with posterior ankle impingement, digitally reconstructed radiographs (DRRs) simulating 13 different radiographic projection angles were generated. The ankle CT scans served as a reference for the detection of an os trigonum and hypertrophic posterior talar process. Members of the Ankleplatform Study Group were invited to assess the DRRs, for presence or absence of an os trigonum or hypertrophic posterior talar process. Diagnostic accuracy and interobserver reliability were estimated for each projection angle. In addition, the diagnostic accuracy of the standard lateral view in combination with the rotated views was calculated. Results High sensitivity for detecting an os trigonum was found for +15° (90.3%), +20° (81.7%) and +25° (89.7%) degrees of exorotation. Specificity in this range of projection angles was between 89.6% and 97.8%. Regarding the presence of a hypertrophic posterior talar process, increased sensitivity was found for +15° (65.7%), +20° (61.0%), +25° (60.7%), +30° (56.3%) and +35° (54.5%). Specificity ranged from 78.0% to 94.7%. The combination of the standard lateral view in combination with exorotated views showed higher sensitivity. For detecting an os trigonum, a negative predictive value of 94.6% (+15°), 94.1% (+20°) and 96.1% (+25°) was found. Conclusion This study underlines the additional diagnostic value of exorotated views instead of, or in addition to the standard lateral view in detecting an osseous impediment. We recommend to use the 25° exorotated view in combination with the routine standard lateral ankle view in the workup of patients with posterior ankle pain. Level of evidence Level III