Palaeoenvironmental control on distribution of crinoids in the Bathonian (Middle Jurassic) of England and France

Bulk sampling of a number of different marine and marginal marine lithofacies in the British Bathonian has allowed us to assess the palaeoenvironmental distribution of crinoids for the first time. Although remains are largely fragmentary, many species have been identified by comparison with articulated specimens from elsewhere, whilst the large and unbiased sample sizes allowed assessment of relative proportions of different taxa. Results indicate that distribution of crinoids well corresponds to particular facies. Ossicles of Chariocrinus and Balanocrinus dominate in deeper-water and lower-energy facies,with the former extending further into shallower-water facies than the latter. Isocrinus dominates in shallower water carbonate facies, accompanied by rarer comatulids, and was also present in the more marine parts of lagoons. Pentacrinites remains are abundant in very high-energy oolite shoal lithofacies. The presence of millericrinids within one, partly allochthonous lithofacies suggests the presence of an otherwise unknown hard substrate from which they have been transported. These results are compared to crinoid assemblages from other Mesozoic localities, and it is evident that the same morphological ad-aptations are present within crinoids from similar lithofacies throughout the Jurassic and Early Cretaceous

A commensal relationship between alpheid crustaceans and gobiid fish in the middle Miocene of southern Poland (Central Paratethys)

Remains of decapod crustaceans of the family Alpheidae Rafinesque, 1815 and bony fish of the family Gobiidae Bonaparte, 1832 co-occur at a number of localities in the Korytnica Basin (Holy Cross Mountains) and in a newly exposed section along a stream near Niskowa (Outer Carpathians), both in southern Poland. These remains (alpheid major right-sided cheliped tips and gobiid otoliths) are interpreted as documenting a commensal partnership that existed in the shallowest zones of the middle Miocene Fore-Carpathian Basin in southern Poland under environmental conditions that must have been comparable to those of the present-day tropical/ subtropical Indo-West Pacific and Caribbean

Oxfordian echinoids of Bałtów

The autecology of echinoids from the Middle Oxfordian coraliferous limestones of Bałtów (NW margin of the Holy Cross Mountains, Central Poland) is discussed, as aparent from the morphology of tests, ambulacral pores for tube feet, and spines. Inferred is mode of life, locomotion, and feeding, as well as the diet of the taxonomically recognised three species: Paracidaris florigemma (Phillips, 1829) – spines only, Glypticus hieroglyphicus (Goldfuss, 1826), and Hemicidaris merryaca Cotteau, 1850, the latter reported for the first time in Poland. The phenotypic convergence is indicated of such species as: P. florigemma and extant Eucidaris tribuloides Desmoulins, 1835, of Florida and the Caribbean, as well as G. hieroglyphicus and extant Colobocentrotus atratus (Linnaeus, 1758) of the Indo-Pacific. Environmental conditions, under which the Bałtów echinoids lived, are concluded as extremely shallow marine (shallow subtidal up to low-intertidal), connected with the Bałtów coral patch reef nearby

Selected Oxfordian brachiopods from Zalas (Cracow Upland, Poland)

Small brachiopods of the families Craniidae Menke, 1828 and Thecidellinidae Elliott, 1958 were selected from the Oxfordian sequence which lies transgressively upon a Variscan rhyodacite laccolite exposed at Zalas in the Cracow Upland, southern Poland, a site which is well-known due to various kinds of ubiquitous fossils. The craniids include three species: Craniscus bipartitus (Münster in Goldfuss, 1837), Craniscus tripartitus (Münster in Goldfuss, 1837) and Craniscus antiquior (Jelly, 1843), and the thecidellinids – two species: Rioultina zalasensis sp. nov. and Rioultina wapiennensis Krawczyński, 2008. The species described herein indicate tropical or subtropical waters, and a moderately (?) deep character of the sea basin at Zalas

A monograph of the Polish Oxfordian echinoids: Part 2, Subclass Euechinoidea Bronn, 1860

The non-cidaroid echinoids (subclass Euechinoidea Bronn, 1860) from the Oxfordian epicontinental sequence of Poland (Polish Jura, Holy Cross Mountains, Mid-Polish Anticlinorium) are assigned to the genera Hemipedina Wright, 1855, Hemicidaris L. Agassiz, 1838, Hemitiaris Pomel, 1883, Pseudocidaris Étallon, 1859, Stomechinus Desor, 1856, Eucosmus L. Agassiz in Agassiz and Desor, 1846, Glypticus L. Agassiz, 1840, Pleurodiadema de Loriol, 1870, Diplopodia McCoy, 1848, Trochotiara Lambert, 1901, Desorella Cotteau, 1855, and Heterocidaris Cotteau, 1860, plus one acropeltid taxon, and one taxon left in open nomenclature. Within the genus Hemicidaris L. Agassiz, 1838, the relationship between Hemicidaris intermedia (Fleming, 1828), Hemicidaris crenularis L. Agassiz, 1839 [non Lamarck, nec Goldfuss] and Hemicidaris quenstedti Mérian, 1855, all with confused taxonomy, is discussed. Based on test structure, the genera Polydiadema Lambert, 1883, and Trochotiara Lambert, 1901, of the family Emiratiidae Ali, 1990, are proved to be separate; the common species mamillana of F.A. Roemer (1836) is a typical Trochotiara. An attention is paid to the morphology of the tiny, juvenile specimens, common in Eucosmus decoratus L. Agassiz in L. Agassiz and Desor, 1846, and in Pleurodiadema stutzi (Moesch, 1867)

Jeżowce keloweju oksfordu Zalasu

Within the Callovian-to-Oxfordian sequence, transgressive upon the Variscan rhyodacite laccolith exposed at Zalas in the Cracow Upland, southern Poland, and far-known due to its ubiquitous fossils of various kinds, to this study subjected are the echinoids. The Callovian assemblage from the variably-sized clastics is low-diversified, to contain 4 taxa of a wider regional occurrence. The Lower (up to the base of Middle) Oxfordian assemblage appears the richest in the Oxfordian of Poland. Its content is typified by the representatives of the orders Cidaroida Claus, 1880, and Phymosomatoida Mortensen, 1904. Amongst the recognised 12 species, of special attention are those first reported from the Jurassic sequences of Poland, viz. Eosalenia miranda Lambert, 1905, and Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, the latter of which is still a great rarity to the science. Discussed are the life requirements of some of the recognised taxa, as apparent from the functional analysis of their tests. banalnych form nieregularnych pojawia się tutaj (patrz pl. 1: 3a-3b) duży osobnik regularny, Stomechinus heberti Cotteau, 1884, nieznany dotąd w środkowej jurze Polski. Zespół jeżowców z osadów oksfordu (patrz pl. 2- 3) składa się z 12 taksonów (patrz fig. 2), spośród których sześć z podgromady Cidaroidea Claus, 1880, zostało omówionych wcześniej (Radwańska 2003). Zespół ten obejmuje wyłącznie jeżowce regularne o zbliżonych wymaganiach życiowych wskazujące na ujednolicenie warunków środowiskowych w czasie rozszerzającej się transgresji. Uwagę zwraca w nim gatunek Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, o wprawdzie niejasnej pozycji systematycznej (patrz Fell 1966), a reprezentowany niestety tylko w postaci ułamków pancerzy (pl. 2: 5) znacznych rozmiarów (średnicy ponad 10 cm), ale będący niezmierną rzadkością w jurze europejskiej (patrz Cotteau 1860, 1871; Fell 1966) i nieznany dotychczas z obszaru Polski.Profil osadów jurajskich odsłaniający się w stropie wielkiego kamieniołomu waryscyjskich riodacytów Zalasu (patrz fig. 1) okazuje się znaczącym ze względu na bogactwo szczątków różnorodnych szkarłupni (liliowców, rozgwiazd, wężowideł), spośród których na szczególną uwagę zasługują jeżowce . W dotychczasowych opracowaniach profilu Zalasu, dostępnego dawniej w niewielkich odsłonięciach naturalnych lub lokalnych łomikach, jeżowce były notowane sporadycznie, jako towarzyszące obfitej faunie gąbek, amonitów i innych mięczaków, oraz ramienionogów (patrz Siemieradzki 1893; Wójcik 1910). Rozlegle odsłonięcie w kamieniołomie riodacytów, rozbudowywanym od lat 1970-tych, umożliwiło szczegółowe rozpoznanie wykształcenia facjalnego osadów jurajskich, ich inwentarza faunistycznego i przede wszystkim ich biostratygrafii wyznaczającej pozycję stratygraficzną profilu w przedziale dolny kelowej - niższa część oksfordu środkowego (patrz Giżejewska i Wieczorek 1977; Matyja i Tarkowski 1991; Tarkowski 1989). Badane przez autorkę jeżowce, pochodzące częściowo z rozmaitych kolekcji (publicznych i prywatnych), a w większości zebrane osobiście, stanowią w sumie dosyć istotny element w rozpoznaniu faun jurajskich Polski. Zespół jeżowców z osadów keloweju (patrz pl. 1) obejmuje tylko 4 gatunki (patrz fig. 2) o różnych wymaganiach życiowych wskazujących na nieustabilizowane warunki środowiskowe w czasie postępującej transgresji morskiej. Oprócz dość Analiza funkcjonalna pancerzy (patrz Smith 1978, 1984; Radwańska 1999) pozwoliła na bardziej szczegółowe rozpatrzenie sposobu życia i wymogów środowiskowych badanych gatunków jeżowców z keloweju i oksfordu Zalasu, zaś analiza taksonomiczna na unacześnienie rozpoznań autorów wcześniejszych (Siemiradzki 1893; Wójcik 1910; patrz fig, 3). Zespół jeżowców oksfordzkich Zalasu okazuje się najbogatszym spośród wszystkich dotychczas badanych stanowisk oksfordu w Polsce (por. Radwańska 2000,2003, 2004b), zaś jego środowiskowe siedlisko - wśród obfitych gąbek, ich mumii i budowli (por. Matyja i Tarkowski 1981, fig. 2B-3) - nadzwyczaj podobne do przedstawionego dla środkowego oksfordu Szwajcarii (patrz Hess 1975, fig. 27)