Agresja w placówkach psychiatrycznych — próba zdefiniowania problemu

Medical staff working at mental health care facilities believes that patients’ aggressive behaviors are relatively rare but also inevitable part of the job. The personnel commonly follow such a belief and accept aggressive episodes due to absence of advance awareness training programs and gaps in the standard operational procedures that could minimize patients violent acts and enhance workplace safety. The systemic solutions how to proceed when facing patient aggression are still weak or missing. The medical staffers should not be left alone with negative emotions or fear after they were confronted with the patients aggression. The co-workers’ supporting conversations and professional advice to the victimized personnel can significantly help to cope with difficult emotions, and in the long term prevent frustration and burnout.Wśród personelu placówek opieki psychiatrycznej panuje przekonanie, że agresja ze strony pacjentów jest stosunkowo rzadkim, ale nieuniknionym elementem pracy. Pracownicy medyczni tolerują tego typu zachowania ze względu na brak zaawansowanych procedur i programów szkoleń, które umożliwiłyby ograniczenie agresywnych zachowań i poprawiły bezpieczeństwo pracy. Brakuje spójnych rozwiązań systemowych dotyczących postępowania, gdy już dojdzie do napaści ze strony pacjenta. Personel medyczny nie powinien pozostawać sam z trudnymi emocjami doświadczanymi po agresywnych zachowaniach pacjentów. Wsparcie i rozmowy ze współpracownikami mogą w znaczącym stopniu ułatwić poradzenie sobie z trudnymi emocjami, a w dłuższej perspektywie przeciwdziałać frustracji i wypaleniu zawodowemu

Epidemiologia zachowań samobójczych pacjentów Kliniki Psychiatrycznej Wydziału Nauki o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (kwiecień 2016–marzec 2017 roku)

INTRODUCTION: The purpose of the article is to present the epidemiology of suicidal thoughts and behaviours in patients admitted to the Clinic of Psychiatry at the Faculty of Health Sciences of Medical University of Warsaw. MATERIAL AND METHODS: The study included 452 patients hospitalized between April 2016 and March 2017. The authors investigated the epidemiology of suicide risk in terms of individual demographics, psychiatric diagnosis, psychopathology and substance abuse. RESULTS: The patients diagnosed with mental and behavioral disorders due to psychoactive substance use (ICD-10 F10-F19) represent 30% of the whole analysed psychiatric population and 66% of them had suicide inclinations before or during hospital admission. CONCLUSION: Disorders associated with substance abuse are a major problem for clinicians in the context of suicide prevention.  WSTĘP: Celem niniejszego artykułu jest analiza epidemiologiczna występowania myśli i zachowań samobójczych u pacjentów przyjętych do Kliniki Psychiatrycznej Wydziału Nauki o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w Warszawie. MATERIAŁ I METODY: Badanie objęło 452 pacjentów hospitalizowanych w Klinice w okresie od kwietnia 2016 do marca 2017 roku. W przeprowadzonej analizie autorzy uwzględnili dane socjo-demograficzne, diagnozę psychiatryczną, objawypsychopatologiczne oraz używanie substancji psychoaktywnych. WYNIKI: Uzyskane wyniki ujawniły, że pacjenci z rozpoznaniem zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych (ICD-10 F10-F19) stanowili 30% całej psychiatrycznej populacji pacjentów poddanych analizie, a u 66% z nich obserwowano zjawiska związane z samobójstwem przed lub w trakcie ich przyjęcia do szpitala. WNIOSEK: Tym samym zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych należy uznać za główny problem w praktyce klinicznej w kontekście przeciwdziałania samobójstwom.

Zachowania agresywne ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi

Introduction: The aim of the study were: 1) the price of the frequency of aggressive behavior on the part of patientswith mental disorders in the ratio of nurses; 2) assessment of the impact of implementing procedures and trainingrelated to aggressive behavior on the part on patients on the number of reported acts of aggression; 3) assessment ofthe impact of aggressive patients in institutions health care for staff Material and methods: The survey was conducted once in 5 cities in Poland with a population exceeding 200thousand, in the group of medical workers working with patients with mental disorders. Everyone Participants in thestudy expressed their informed consent to complete a survey on exposure to aggression in place work, effectiveness ofimplemented procedures and training related to aggressive behavior on the part of patients and consequences relatedto exposure to aggressive behavior. All persons participating in the study had higher medical education. The surveyconsisted of a demographic and descriptive part and 14 questions related to aggression in the workplace on the partof patients with mental disorders. Statistical analyzes — the program was used statistics IBM SPSS Statistics 22 for theanalysis of the obtained data. Results and conclusions: The level of aggression on the part of psychiatric patients is high. The most common formof aggression on the part of patients it is verbal aggression. The number of aggressive behaviors is at least moderate.Among behaviors Aggressive aggression is dominated by aggression, associated with experienced anxiety, a sense ofthreat. Despite implementation procedures, the number of aggressive behaviors on the part of patients is not reduced,only the reporting of aggression increases.Wstęp: Celem badania były: 1) cena częstości zachowań agresywnych ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi w stosunku pielęgniarek; 2) ocena wpływu wdrażania procedur i szkoleń związanych z zachowaniami agresywnymi ze strony pacjentów na liczbę zgłaszanych aktów agresji; 3) ocena wpływu agresji ze strony pacjentów w placówkach medycznych na badaną grupę. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono jednorazowo w 5 miastach w Polsce o liczbie mieszkańców przekraczającej 200 tys., w grupie pracowników medycznych pracujących z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi. Wszystkie osoby uczestniczące w badaniu wyraziły świadomą zgodę na wypełnienie ankiety dotyczącej narażenia na agresję w miejscu pracy, skuteczności wdrożonych procedur i szkoleń związanych z zachowaniami agresywnymi ze strony pacjentów oraz konsekwencji związanych z narażeniem na zachowania agresywne. Wszystkie osoby uczestniczące w badaniu posiadały wykształcenie wyższe medyczne. Ankieta składała się z części demograficzno-opisowej oraz z 14 pytań dotyczących agresji w miejscu pracy ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Analizy statystyczne — zastosowano program statystyczny IBM SPSS Statistics 22 do analizy uzyskanych danych. Wnioski: Poziom agresji ze strony pacjentów psychiatrycznych jest wysoki. Najczęstsza forma agresji ze strony pacjentów to agresja słowna. Wzrasta liczba zachowań agresywnych co najmniej umiarkowanego stopnia. Wśród zachowań agresywnych dominuje agresja impulsywna, związana z przeżywanym lękiem, poczuciem zagrożenia. Pomimo wdrażania procedur nie zmniejsza się liczba zachowań agresywnych ze strony pacjentów, zwiększa się jedynie zgłaszalność agresji

Zachowania agresywne ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi

Wstęp: Celem badania były: 1) cena częstości zachowań agresywnych ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi w stosunku pielęgniarek; 2) ocena wpływu wdrażania procedur i szkoleń związanych z zachowaniami agresywnymi ze strony pacjentów na liczbę zgłaszanych aktów agresji; 3) ocena wpływu agresji ze strony pacjentów w placówkach medycznych na badaną grupę. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono jednorazowo w 5 miastach w Polsce o liczbie mieszkańców przekraczającej 200 tys., w grupie pracowników medycznych pracujących z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi. Wszystkie osoby uczestniczące w badaniu wyraziły świadomą zgodę na wypełnienie ankiety dotyczącej narażenia na agresję w miejscu pracy, skuteczności wdrożonych procedur i szkoleń związanych z zachowaniami agresywnymi ze strony pacjentów oraz konsekwencji związanych z narażeniem na zachowania agresywne. Wszystkie osoby uczestniczące w badaniu posiadały wykształcenie wyższe medyczne. Ankieta składała się z części demograficzno-opisowej oraz z 14 pytań dotyczących agresji w miejscu pracy ze strony pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Analizy statystyczne — zastosowano program statystyczny IBM SPSS Statistics 22 do analizy uzyskanych danych. Wyniki i wnioski: Poziom agresji ze strony pacjentów psychiatrycznych jest wysoki. Najczęstsza forma agresji ze strony pacjentów to agresja słowna. Wzrasta liczba zachowań agresywnych co najmniej umiarkowanego stopnia. Wśród zachowań agresywnych dominuje agresja impulsywna, związana z przeżywanym lękiem, poczuciem zagrożenia. Pomimo wdrażania procedur nie zmniejsza się liczba zachowań agresywnych ze strony pacjentów, zwiększa się jedynie zgłaszalność agresji

Tryptophan level is related to personality, not to diagnosis or suicidality, in psychiatric inpatients — a pilot study

According to research studies the deficiency of tryptophan is associated with depression and suicidal behaviours. The objective of this study is to identify the impact of tryptophan on psychological portrait in patients hospitalized psychiatrically. This pilot study included 59 participants, aged 19–65, psychiatrically hospitalized. The Adjective Checklist (ACL) was used to identify personality traits of the subjects. Blood specimens were collected and measured for tryptophan, N-formylkynurenine and kynurenine. The Spearman’s rho was used to analyse the relation between psychological picture and biochemical measures. The conducted statistical analysis revealed several significant relationships between personality traits and fluorescence of tryptophan and N-formylkynurenine. No significant correlations between tryptophan levels and suicidality or diagnosis were disclosed. Outcomes are discussed in terms of potential influence of genetic factors, both on personality and tryptophan levels

Analiza stanu zdrowia psychicznego i problemów ze snem wśród personelu pielęgniarskiego i położniczego w dobie pandemii COVID-19

Wstęp: Personel pielęgniarski i położniczy stanowi grupę wysokiego ryzyka rozwoju zaburzeń psychicznych. Depresja, niepokój i bezsenność są najczęstszymi objawami zgłaszanymi przez pracowników ochrony zdrowia podczas pandemii COVID-19. Przewlekła bezsenność prowadzi do obniżenia jakości życia, wydajności zawodowej, zdolności poznawczych oraz zwiększa ryzyko chorób metabolicznych i układu krążenia. Materiał i metody: Badanie objęło 235 osób z personelu pielęgniarskiego (N = 133) i położniczego (N = 102). Wykorzystano następujące metody diagnostyczne: kwestionariusz demograficzno-opisowy, Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia (GHQ-28), Kwestionariusz Jakości Snu Pittsburgh (PSQI) i Skalę Nasilenia Bezsenności (ISI). Badanie przeprowadzono przy użyciu elektronicznej ankiety internetowej. Wyniki: W badaniu nie ujawniono statystycznie istotnych różnic międzygrupowych w ocenie stanu psychicznego, jakości snu i poziomu bezsenności w grupach pielęgniarek i położnych. Z badanej populacji 9% osób korzystało z pomocy psychologicznej i ujawniało niższe wyniki w zakresie stanu zdrowia psychicznego, gorszą jakość snu i większą bezsenność. Pogorszenie stanu zdrowia psychicznego pielęgniarek i położnych korelowało z obniżeniem jakości snu i wzrostem poziomu bezsenności. Z grupy badanej 63% osób nisko oceniało swoją jakość snu. U 35% badanych występowały cechy klinicznej bezsenności. Wnioski: Bezsenność to poważny problem zdrowotny w grupie personelu pielęgniarskiego i położniczego w dobie pandemii COVID-19. Wdrażanie programów profilaktycznych skoncentrowanych na zdrowiu psychicznym skierowanych do pracowników medycznych stanowi priorytet w kontekście przeciwdziałania długofalowym skutkom niskiej jakości snu i bezsenności

Behavioral activation and inhibition systems (BIS/BAS) and childhood trauma as predictors of eating disorder severity

Wstęp: Traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa mogą nieść za sobą potencjalnie negatywne, długoterminowe konsekwencje w życiu dorosłym zarówno dla zdrowa fizycznego, jak i psychicznego. Badania wskazują na znaczenie traumy psychicznej w patogenezie późniejszych zaburzeń odżywiania. Za istotny czynnik powstania zaburzeń jedzenia uznaje się również cechy osobowościowe i temperamentalne. Zgodnie z teorią temperamentu Graya, wrażliwość na nagrodę związana jest z aktywnością Behawioralnego Systemu Aktywacji, natomiast wrażliwość na karę odnosi się do Behawioralnego Systemu Hamowania. Materiał i metody: Grupa badana składała się z 507 osób z populacji ogólnej, w tym 290 kobiet oraz 217 mężczyzn. Badanie zostało przeprowadzone w formie online za pomocą kwestionariusza ankiety obejmującego autorski kwestionariusz opisowy oraz trzy standaryzowane kwestionariusze: Test Postaw Wobec Jedzenia (EAT-26, Eating Attitudes Test), Kwestionariusz Traumy Wczesnodziecięcej (CTQ, Childhood Trauma Questionnaire) oraz Kwestionariusz IPIP BIS/BAS (International Personality Iteam Pool BIS/BAS). Wyniki: Badanie wykazało dodatnie korelacje między zaburzeniami odżywiania a nadużyciem emocjonalnym i fizycznym oraz zaniedbaniem emocjonalnym. Wyniki sugerują, że nasilenie cech zaburzeń odżywiania koreluje pozytywnie z temperamentalną cechą lęku. Uzyskane dane wykazały istnienie ujemnej korelacji w obszarze zaburzeń odżywiania i idealizacji dzieciństwa. Przeprowadzone badanie wskazuje również na istnienie dodatniej korelacji pomiędzy poszukiwaniem doznań a wieloma obszarami traumy. Pomiędzy grupą osób wykazujących cechy zaburzeń odżywiania, a grupą osób bez tych cech, nie wykazano różnic w obszarze poszczególnych obszarów traumy oraz zbadanych wymiarów temperamentu. Wnioski: Leczenie zaburzeń odżywiania powinno uwzględniać pracę nad traumatycznymi doświadczeniami z przeszłości. Większa predyspozycja do odczuwania lęku przez osoby z cechami zaburzeń odżywiania wskazuje na znaczenie technik służących redukcji lęku w procesie leczenia. Dodatkowo predyspozycje temperamentalne chorego powinny stanowić istotne implikacje dla terapii w tej grupie pacjentów

Zespół stresu pourazowego, ryzyko samobójcze, poczucie samotności oraz satysfakcja z życia u osób w ogólnej populacji w dobie pandemii Covid-19

Wstęp: Wybuch pandemii COVID-19 jest niespotykaną dotąd sytuacją kryzysu epidemicznego o zasięgu ogólnoświatowym. Badanie miało na celu określenie zmian w nasileniu objawów zespołu stresu pourazowego, ryzyka samobójstwa, poczucia samotności i subiektywnej satysfakcji z życia w ogólnej populacji z uwzględnieniem różnic międzypłciowych, w okresie dwóch pierwszych fal pandemii COVID-19. Materiał i metody: Grupa badana składała się z 303 osób z ogólnej populacji w wieku 16-84 (50,2% kobiet i 49,8% mężczyzn). Badanie przebiegało dwuetapowo. W pierwszym etapie wzięło udział 150 respondentów, w drugim 153. Wykorzystano następujące metody badawcze: Zrewidowaną Skalę Wpływu Zdarzeń IES-R, Skalę Pomiaru Poczucia Samotności DJGLS, Kwestionariusz Zachowań Samobójczych SBQ-R, Drabinę Cantrila CSASS oraz kwestionariusz demograficzno-opisowy. Badanie zostało przeprowadzone w formie elektronicznej ankiety internetowej. Wyniki: W obu falach pandemii stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy poczuciem samotności a zagrożeniem samobójczym oraz ogólnym poziomem i objawami PTSD - intruzjami i pobudzeniem. U kobiet zaobserwowano wzrost ogólnego poziomu stresu pourazowego, a także wyższe objawy intruzji i unikania. U kobiet posiadanie dzieci stanowiło czynnik chroniący przed samobójstwem w obu falach pandemii, a u mężczyzn jedynie w pomiarze podczas drugiej fali. Różnica deklarowanej satysfakcji z życia w obu falach pandemii okazała się istotnie wyższa w drugim pomiarze, przy czym dotyczyło to wyłącznie satysfakcji odnośnie okresu sprzed pandemii. Wnioski: Wdrożenie odpowiednich interwencji kryzysowych i długoterminowych ocen kontrolnych zarówno osób narażonych na kontakt z wirusem COVID-19, jak i wszystkich poddanych izolacji społecznej, stanowi priorytet w zakresie profilaktyki zdrowia psychicznego. Introduction: The outbreak of the COVID-19 pandemic is an extremely uncommon global epidemic crisis. The study aimed to identify changes in the severity of PTSD symptoms, suicide risk, loneliness and subjective life satisfaction level in the general population, regarding the gender differences, during the first two waves of the COVID-19 pandemic. Material and methods: The study group included 303 general population subjects aged 16-84 (50,2% females and 49.8% males). The research was conducted in two phases. The first stage included 150 subjects, the second 153. The following diagnostic tools were used: Impact of Event Scale (IES-R), the De Jong Gierveld Loneliness Scale (DJGLS), Suicide Behavior Questionnaire-Revised (SBQ-R), the Cantril Self-Anchoring Striving Scale (CSASS) and the demographic–descriptive questionnaire. The study was conducted via the Internet. Results: In both waves of the COVID-19 pandemic, there was a positive correlation between the feeling of loneliness and the suicide risk, as well as the general level and symptoms intensity of PTSD (intrusion and agitation). In women we observed an increased PTSD level and higher level of intrusion and avoidance symptoms. Having children was a suicide protective factor in women in both waves of the pandemic, and only during the second wave in men. The difference in the declared life satisfaction in both waves was significantly higher in the second study phase only in terms a life satisfaction before the pandemic. Conclusions: It is a mental health prevention priority to implement proper crisis interventions and long-term risk assessments in terms of people exposed to the COVID-19 virus and those in social isolation.Wstęp: Wybuch pandemii COVID-19 jest niespotykaną dotąd sytuacją kryzysu epidemicznego o zasięgu ogólnoświatowym. Badanie miało na celu określenie zmian w nasileniu objawów zespołu stresu pourazowego, ryzyka samobójstwa, poczucia samotności i subiektywnej satysfakcji z życia w ogólnej populacji z uwzględnieniem różnic międzypłciowych, w okresie dwóch pierwszych fal pandemii COVID-19. Materiał i metody: Grupa badana składała się z 303 osób z ogólnej populacji w wieku 16-84 (50,2% kobiet i 49,8% mężczyzn). Badanie przebiegało dwuetapowo. W pierwszym etapie wzięło udział 150 respondentów, w drugim 153. Wykorzystano następujące metody badawcze: Zrewidowaną Skalę Wpływu Zdarzeń IES-R, Skalę Pomiaru Poczucia Samotności DJGLS, Kwestionariusz Zachowań Samobójczych SBQ-R, Drabinę Cantrila CSASS oraz kwestionariusz demograficzno-opisowy. Badanie zostało przeprowadzone w formie elektronicznej ankiety internetowej. Wyniki: W obu falach pandemii stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy poczuciem samotności a zagrożeniem samobójczym oraz ogólnym poziomem i objawami PTSD - intruzjami i pobudzeniem. U kobiet zaobserwowano wzrost ogólnego poziomu stresu pourazowego, a także wyższe objawy intruzji i unikania. U kobiet posiadanie dzieci stanowiło czynnik chroniący przed samobójstwem w obu falach pandemii, a u mężczyzn jedynie w pomiarze podczas drugiej fali. Różnica deklarowanej satysfakcji z życia w obu falach pandemii okazała się istotnie wyższa w drugim pomiarze, przy czym dotyczyło to wyłącznie satysfakcji odnośnie okresu sprzed pandemii. Wnioski: Wdrożenie odpowiednich interwencji kryzysowych i długoterminowych ocen kontrolnych zarówno osób narażonych na kontakt z wirusem COVID-19, jak i wszystkich poddanych izolacji społecznej, stanowi priorytet w zakresie profilaktyki zdrowia psychicznego. Introduction: The outbreak of the COVID-19 pandemic is an extremely uncommon global epidemic crisis. The study aimed to identify changes in the severity of PTSD symptoms, suicide risk, loneliness and subjective life satisfaction level in the general population, regarding the gender differences, during the first two waves of the COVID-19 pandemic. Material and methods: The study group included 303 general population subjects aged 16-84 (50,2% females and 49.8% males). The research was conducted in two phases. The first stage included 150 subjects, the second 153. The following diagnostic tools were used: Impact of Event Scale (IES-R), the De Jong Gierveld Loneliness Scale (DJGLS), Suicide Behavior Questionnaire-Revised (SBQ-R), the Cantril Self-Anchoring Striving Scale (CSASS) and the demographic–descriptive questionnaire. The study was conducted via the Internet. Results: In both waves of the COVID-19 pandemic, there was a positive correlation between the feeling of loneliness and the suicide risk, as well as the general level and symptoms intensity of PTSD (intrusion and agitation). In women we observed an increased PTSD level and higher level of intrusion and avoidance symptoms. Having children was a suicide protective factor in women in both waves of the pandemic, and only during the second wave in men. The difference in the declared life satisfaction in both waves was significantly higher in the second study phase only in terms a life satisfaction before the pandemic. Conclusions: It is a mental health prevention priority to implement proper crisis interventions and long-term risk assessments in terms of people exposed to the COVID-19 virus and those in social isolation

Analiza stanu psychicznego i satysfakcji z pracy personelu medycznego w okresie pandemii COVID – 19

Wstęp: Pandemia COVID–19 stanowi zagrożenie dla zdrowia fizycznego i psychicznego ogólnoświatowej populacji. Jako grupa wysokiego ryzyka, personel medyczny jest narażony na wystąpienie wielu zakłóceń czynności psychicznych. Pracownicy ochrony zdrowia są głównym ogniwem w procesie zapewniania bezpieczeństwa zdrowotnego pacjentom, dlatego niezbędne jest monitorowanie ich stanu psychicznego w celu ochrony przez negatywnym wpływem pandemii. Materiał i metody: Badanie objęło 316 pracowników ochrony zdrowia oraz 302 osoby z grupy kontrolnej, które nie wykonują zawodów medycznych. Wykorzystano następujące metody diagnostyczne: Skalę Satysfakcji z Pracy, Skalę Bólu Psychicznego, Skalę Depresji, Lęku i Stresu (DASS-21) i Kwestionariusz Zachowań Samobójczych (SBQ-R). Badanie zostało przeprowadzone przy użyciu kwestionariusza ankiety w formie online. Wyniki: Personel medyczny ujawnia wyższy poziom depresji, lęku, stresu i bólu psychicznego niż grupa kontrolna. Najwyższe wyniki stwierdzono wśród pielęgniarek. Jednocześnie personel pielęgniarski ujawnia niższe ryzyko samobójcze i deklaruje mniejsze prawdopodobieństwo odebrania sobie życia w przyszłości niż inne zawody medyczne oraz rzadziej myślał o odebraniu sobie życia w ciągu ostatnich 12 miesięcy niż osoby z ogólnej populacji. U większości badanych wykonujących zawody medyczne pandemia COVID-19 spowodowała negatywne zmiany w życiu zawodowym, szczególnie w grupie pielęgniarek. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdziły konieczność zapewnienia pomocy psychologicznej pracownikom ochrony zdrowia, którzy ujawniają wyższy poziom negatywnych następstw dla zdrowia psychicznego niż ogół populacji. Kierunek przyszłych badań stanowi określenie przyczyn niższych tendencji samobójczych u pielęgniarek, pomimo najsilniejszego pogorszenia stanu psychicznego.Wstęp: Pandemia COVID–19 stanowi zagrożenie dla zdrowia fizycznego i psychicznego ogólnoświatowej populacji. Jako grupa wysokiego ryzyka, personel medyczny jest narażony na wystąpienie wielu zakłóceń czynności psychicznych. Pracownicy ochrony zdrowia są głównym ogniwem w procesie zapewniania bezpieczeństwa zdrowotnego pacjentom, dlatego niezbędne jest monitorowanie ich stanu psychicznego w celu ochrony przez negatywnym wpływem pandemii. Materiał i metody: Badanie objęło 316 pracowników ochrony zdrowia oraz 302 osoby z grupy kontrolnej, które nie wykonują zawodów medycznych. Wykorzystano następujące metody diagnostyczne: Skalę Satysfakcji z Pracy, Skalę Bólu Psychicznego, Skalę Depresji, Lęku i Stresu (DASS-21) i Kwestionariusz Zachowań Samobójczych (SBQ-R). Badanie zostało przeprowadzone przy użyciu kwestionariusza ankiety w formie online. Wyniki: Personel medyczny ujawnia wyższy poziom depresji, lęku, stresu i bólu psychicznego niż grupa kontrolna. Najwyższe wyniki stwierdzono wśród pielęgniarek. Jednocześnie personel pielęgniarski ujawnia niższe ryzyko samobójcze i deklaruje mniejsze prawdopodobieństwo odebrania sobie życia w przyszłości niż inne zawody medyczne oraz rzadziej myślał o odebraniu sobie życia w ciągu ostatnich 12 miesięcy niż osoby z ogólnej populacji. U większości badanych wykonujących zawody medyczne pandemia COVID-19 spowodowała negatywne zmiany w życiu zawodowym, szczególnie w grupie pielęgniarek. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdziły konieczność zapewnienia pomocy psychologicznej pracownikom ochrony zdrowia, którzy ujawniają wyższy poziom negatywnych następstw dla zdrowia psychicznego niż ogół populacji. Kierunek przyszłych badań stanowi określenie przyczyn niższych tendencji samobójczych u pielęgniarek, pomimo najsilniejszego pogorszenia stanu psychicznego