Czy warto leczyć cukrzycę ciążową?

The aim of the paper was to present data that enable us to determine whether treatment of hyperglycemia diagnosed during pregnancy, in the era of a steadily growing number of women with gestational diabetes mellitus (GDM) and an ongoing debate about new criteria and diagnostic strategies, is a valid option. GDM is the main metabolic disorder developing during pregnancy, complicating around 6% of all pregnancies. Mistreatment of hyperglycemia during pregnancy may cause several fetal complications, especially neonatal overgrowth (macrosomia or LGA). The risk of macrosomia is directly related to maternal hyperglycemia (twice as high as in the control group with glucose levels exceeding 130 mg/dl). Apart from maternal hyperglycemia and fetal hyperinsulinemia, insulin-like growth factors and selected adipocytokines produced by adipose tissue and placenta are among the factors contributing to the development of diabetic fetopathy, whose risk increases by 2-fold with glucose levels exceeding 130 mg/dl. The role of hyperglycemia as a factor inducing several perinatal complications was confirmed by the HAPO study, but it is not the sole reason of adverse effects. Also, maternal obesity, weight gain during pregnancy and maternal hyperlipidemia seem to be involved in the pathogenesis of feto-maternal complications. Changes in fetal growth, disturbances in the perinatal period, there just some of the negative consequences of maternal GDM. Disturbance of carbohydrate metabolism during pregnancy causes long-lasting consequences for both, the mother and the child, including increased risk of overt diabetes, metabolic syndrome and cardiovascular complications. Children born to GDM mothers are at a significant risk of psycho-motoric disability and a higher risk of schizophrenia. ACHOIS and MFMU studies have confirmed that even mild hyperglycemia, detected and treated in a timely manner, significantly improves maternal and fetal outcome. Various meta-analyses have revealed a positive effect of GDM treatment. To the best of our knowledge, no clinical study has revealed negative effects of such treatment, with the exception of an increased number of perinatal visits.Celem pracy jest przedstawienie danych, które umożliwią udzielanie odpowiedzi na pytanie, czy w dobie szybko narastającej liczby kobiet z cukrzycą ciążową i toczącej się dyskusji nad upowszechnieniem nowych kryteriów i strategii diagnostycznych, leczenie hiperglikemii wykrytej w czasie ciąży ma znaczenie dla rozwijającego się płodu. Cukrzyca ciążowa (GDM – Gestational Diabetes Mellitus) to najczęstsze zaburzenie metaboliczne wikłające około 6% wszystkich ciąż. Niekontrolowana hiperglikemia może powodować szereg zaburzeń u rozwijającego się płodu, spośród których najbardziej typowym jest nadmierne wzrastanie (makrosomia, LGA). W rozwoju fetopatii cukrzycowej, której ryzyko wzrasta aż 2-krotnie przy średniej glikemii dobowej powyżej 130mg/dl, istotną rolę oprócz matczynej hiperglikemii i płodowej hiperinsulinemii, odgrywają insulinopodobne czynniki wzrostu, czy też adipocytokiny wydzielane przez tkankę tłuszczową i łożysko. Dobrze udokumentowana rola hiperglikemii w rozwoju powikłań okresu ciąży, potwierdzona liniową zależnością w badaniu HAPO, nie jest jednak jedyną przyczyną niekorzystnych zmian. Otyłość matki i nadmierny przyrost masy ciała w czasie ciąży czy też hiperlipidemia ciężarnej, wydają się mieć również istotny wpływ na wyniki położnicze. Typowe zaburzenia rozwoju i wzrastania płodu, wiążące się z nimi zaburzenia okresu okołoporodowego i noworodkowego oraz charakterystyczne powikłania matczyne okresu ciąży, to nie jedyne następstwa cukrzycy ciążowej. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej pojawiające się w okresie ciąży mają również wpływ na dalsze losy matki i jej potomstwa. Zwiększają istotnie ryzyko rozwoju cukrzycy, zespołu metabolicznego i chorób układu sercowo-naczyniowego u obojga. U dzieci matek z GDM obserwuje się również zaburzenia rozwoju psycho-motorycznego i zwiększoną zapadalność na schizofrenię. Badania ACHOIS i MFMU udowodniły, iż leczenie nawet niewielkiego stopnia zaburzeń gospodarki węglowodanowej wykrytych w czasie ciąży istotnie poprawia losy matek i ich dzieci. Przeprowadzone kolejne duże metaanalizy badań potwierdzają te korzystne rezultaty, a wyniki żadnej z prób klinicznych nie wykazały negatywnych następstw leczenia GDM, poza zwiększeniem częstości wizyt prenatalnych

Obstetric results of the multicenter, nationwide, scientific-educational program for pregnant women with gestational diabetes mellitus (GDM)

Objectives: The aim of the present study was to compare the obstetric results in women with GDM in a Polish population based on the criterion for the diagnosis of GDM. Material and methods: The study was a questionnaire study covering the data of 2853 patients with GDM treated in centers nationwide in the years 2011–2013. The principles of self-control, glycemic targets and treatment were based on the then-current PDA guidelines. Analysis of the collected data included an assessment of obstetric results based on the diagnostic criteria for GDM. Depending on the result of the glucose tolerance test, the patients were divided into subgroups. Results: 6.28% of births were preterm, and 47% were caesarean. A significant difference was observed in the number of preterm births between a subgroups: PDA(+) meeting only criterion 0’ and a PDA(+)meeting only criterion 120’ (16.67% vs. 5.83%); and between WHO(+) subgroup meeting only criterion 0’ with respect to the subgroup PDA(+) meeting only criterion 0’ (4.69% vs. 16.67%). Significant difference was found in the frequency of LGA between the WHO(-)PDA(+) and WHO(+)PDA(-) subgroups (6,57% vs. 14.93%), and between the WHO(-)PDA(+) group and a group of isolated hyperglycemia in 60’(6.57% vs. 12.5%). Also a significant positive correlation was observed between birth weight, the occurrence of LGA and macrosomia, and maternal weight and BMI before pregnancy. Conclusions: The results of the analysis indicate the new criteria have greater sensitivity in the prediction of prematurity and birth weight. However, it cannot be ruled out that the final results were affected by the therapeutic intervention employed

Hemoglobina glikowana w diagnostyce cukrzycy w populacji polskiej po 45. roku życia – badanie wieloośrodkowe

Introduction: American Diabetes Association introduced in 2010 a new criterion for the diagnosis of diabetes - HbA1c level of ≥ 6,5%. Polish Society of Diabetology (PTD) up to now has not accepted this criterion. This study aimed to assess a concordance of this criterion with advised by the PTD glycemic criteria in the polish population. Methods: The study was performed in the frames of the screening action „Diabetes – let’s win together!” in 10 Polish cities in subjects older than 45 years, with no previously diagnosed diabetes but with existing diabetes risk factors. The assessment of HbA1c was performed using point of care device A1cNow+ (Bayer HealthCare). In subjects with HbA1c levels of >5,6%, according to the protocol fasting plasma glucose was estimated and oral glucose tolerance test was performed. Results: The analysis comprised 1889 subjects in whom HbA1c was estimated. The group with HbA1c ≤ 5.6% comprised 1156 subjects (it has been assumed that no one from this group suffered from diabetes), group with HbA1c 5.7-6.4% - 609 subjects, and the group with HbA1c ≥ 6.5% - 124 subjects, However in only 168 and 89 from those subjects, respectively, the diagnosis of diabetes could be confirmed or excluded according to the glycemic criteria. Sensitivity, specifity, positive and negative predictive values for HbA1c=6.5% were 0.827; 0.982; 0.753 i 0.989, respectively, whereas for HbA1c=7.5% the respective values were 0.370; 0.997; 0.882 i 0.960. Conclusions: taking to the account only a criterion of concordance of the diagnosis (and not a criterion of possibility of development of diabetes complications) it seems that in the polish population the HbA1c threshold for the diagnosis of diabetes should be equal 7.5% rather than 6.5%Wstęp: Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne wprowadziło w roku 2010 nowe kryterium rozpoznania cukrzycy – wartość HbA1c ≥ 6,5%. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne (PTD) jak do tej pory nie wprowadziło tego kryterium. Celem niniejszego badania było określenie jego zgodności z zalecanymi przez PTD kryteriami „glikemicznymi” w populacji polskiej. Metody: Badanie przeprowadzono w ramach akcji „Cukrzyca – wygrajmy razem!”, prowadzonej m.in. w 10 miastach Polski, u osób po 45 roku życia, bez rozpoznanej cukrzycy, ale ze współistniejącymi czynnikami ryzyka jej rozwoju. Oznaczenia hemoglobiny glikowanej wykonywano na miejscu przy pomocy aparatu A1cNow+ (Bayer HealthCare). U osób z wartościami HbA1c>5,6% według protokołu badania wykonywano oznaczenie glikemii na czczo i doustny test tolerancji glukozy. Wyniki: Przeanalizowano łącznie 1889 osób u których oznaczono wartość HbA1c. Grupa z wartościami HbA1c ≤ 5,6% liczyła 1156 osób (założono, że żadna z tych osób nie miała cukrzycy), grupa z wartościami HbA1c 5,7-6,4% - 609 osób, a grupa z wartościami HbA1c ≥ 6,5% - 124, ale tylko odpowiednio u 168 i 89 z nich udało się ustalić rozpoznanie (lub wykluczenie) cukrzycy na podstawie kryteriów glikemicznych. Czułość, swoistość, dodatnia i ujemna wartość predykcyjna oznaczenia HbA1c w diagnostyce cukrzycy wynosiły dla wartości HbA1c=6,5% odpowiednio 0,827; 0,982; 0,753 i 0,989. Dla wartości HbA1c=7,5% natomiast 0,370; 0,997; 0,882 i 0,960. Wnioski: Biorąc pod uwagę jedynie kryterium zgodności rozpoznań, a nie kryterium możliwego rozwoju powikłań cukrzycy, wydaje się, że w populacji polskiej próg rozpoznania tej choroby dla wartości HbA1c powinien wynosić raczej 7,5%, niż 6,5%

Four Cases of Maturity Onset Diabetes of the Young (MODY) Type 5 Associated with Mutations in the Hepatocyte Nuclear Factor 1 Beta (HNF1B) Gene Presenting in a 13-Year-Old Boy and in Adult Men Aged 33, 34, and 35 Years in Poland

Objective: Congenital defects/diseases Background: Maturity onset diabetes of the young (MODY) usually presents in patients under the age of 25 years and is an autosomal dominant condition associated with mutations in the hepatocyte nuclear factor 1 alpha gene, glucokinase gene, or hepatocyte nuclear factor 4 alpha gene. This report is of a series of 4 cases from Poland of MODY type 5 associated with mutations in the hepatocyte nuclear factor 1 beta (HNF1B) gene, including a 13-year-old boy and adult men aged 33, 34, and 35 years. Case Reports: Three cases were diagnosed late, in patients in their mid-thirties. In two patients, the initial presentation was symptomatic diabetes complicated by ketoacidosis and hyperglycemic hyperosmolar state. Renal cysts were found in all patients, and pancreatic hypoplasia in 3 patients. All patients except 1 were negative for autoantibodies; 1 presented with hypomagnesemia. Insulin therapy was instituted in all cases. The combination of family history, imaging study results, and biochemical characteristics led to the decision to perform genetic analysis, which was conducted in 2 cases at diagnosis, and in the 2 remaining patients at 1 month and 2 years after diagnosis, respectively. Follow-up data revealed hypomagnesemia and/or hypermagnesuria in all patients. Conclusions: We present 3 young men over 25 years and 1 boy with HNF1B-MODY. Although rare, autosomal dominant gene associations should be considered in young patients with diabetes who present with renal/pancreatic anomalies and low serum magnesium. Unusual presentation and the presence of autoantibodies should not eliminate the possibility of a HNF1B defect