Prevalence and extent of right-to-left shunt on contrast-enhanced transcranial Doppler in patients with chronic hyperventilation syndrome: results of a case-control study

Aim. Chronic hyperventilation syndrome (CHVS) represents a frequent but poorly understood breathing pattern disorder. In a previous small pilot study, we reported a higher prevalence of right-to-left shunt (RLS) in CHVS patients than in healthy subjects. The aim of this study was to confirm those previous results from this larger and matched case-control study, and to evaluate the prevalence and grade of RLS in patients with CHVS in whom organic and psychiatric causes were excluded. Clinical rationale for the study. Determining other types of CHVS triggers not related to organic or psychiatric causes which could be clinically useful. Material and methods. 100 subjects (mean age 34 ± 6 years; 80% females), including 50 patients with CHVS and 50 age- and sex-matched healthy controls (CG), were prospectively recruited into this single-centre study. Vascular RLS was diagnosed using contrast-enhanced transcranial Doppler (c-TCD). Results. RLS prevalence significantly increased in the CHVS group (n = 23) compared to the CG group (n = 8) (46% vs 16%; p < 0.01). Patients with CHVS and RLS tended to have more frequent permanent shunts compared to the CG (60% vs 25%; p = 0.08), but there was no difference regarding RLS grading between the groups. Conclusions and clinical implications. This study confirmed our previous findings in which the prevalence of RLS in patients with CHVS was significantly higher than in an age- and sex-matched healthy control group. However, we could not confirm the results of our prior study, where RLS was larger in CHVS than in CG. The tentative association between RLS and CHVS needs to be further examined

State-of-the-art approach towards magnetic resonance imaging of the nervous system structures in patients with cardiac implantable electronic devices

Introduction: MRI generated forces are the source of potential complications in patients with cardiac implantable electronic devices (CIED). The technological progress, and growing clinical evidence concerning the operation of the contemporary MR non-conditional CIEDs during MRI, have started to significantly change our every-day clinical practice. Nevertheless, a lot of patients who could have an MRI performed safely, still have been refused the examination. State-of-the-art: In many clinical situations, an MRI examination in a patient with a CIED is reasonable, and is linked to a negligible risk of complications if performed under strict precautions. The MagnaSave Registry that evaluated the influence of nonthoracic MRI on the function of MR non-conditional CIEDs, and numerous studies involving thoracic and nonthoracicMRIs in patients with legacy CIEDs, have confirmed the feasibility and safety of such examinations. In this article, practical tips aimed towards improving the safety of MRI in MR conditional and non-conditional CIED patients are largely based on the very recently released (2017) HRS expert consensus statement. Clinical implications: Clinical data emphasize the necessity of making the MRI more accessible to CIED patients, also in the case of MR non-conditional systems or when the thorax MR imaging is clinically reasonable. This goal should be achieved by increasing the number of centers complying with respective recommendations and applying protocols that would guarantee the highest safety level. Future directions: Further studies are warranted to assess safety issues related to the main current contraindication to MRI, i.e., the presence of abandoned leads

Cardiac effects of mitoxanthrone therapy in patients with multiple sclerosis

Wstęp: Mitoksantron (MTX) jest syntetycznym antybiotykiem antracyklinowym stosowanym od kilku lat w leczeniu chorych z postacią pierwotnie i wtórnie postępującą oraz rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego (MS), nieodpowiadających na terapię innymi lekami. Wykazuje działanie przeciwnowotworowe, immunomodulujące i przeciwbakteryjne. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi stosowania MTX są nudności i wymioty, wypadanie włosów, zwiększone ryzyko infekcji dróg moczowych i oddechowych, brak miesiączki. Rzadziej występują: leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość, wzrost stężenia enzymów wątrobowych i bilirubiny. Innym groźnym następstwem stosowania MTX jest kardiotoksyczność leku oraz możliwość wywołania białaczki. Toksyczność leku wynika z jego powinowactwa do jonów żelaza. Kompleks ten ma silne właściwości tworzenia rodników tlenowych, a także nasilenia peroksydacji lipidów. U chorych na MS obserwowano bezob­jawowe klinicznie obniżenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) w dwuwymiarowym badaniu echokardiograficznym (ECHO 2D), kardiomiopatię oraz zastoinową niewydolność serca, występującą z częstością 2,6–5%. W niewielu badaniach oceniono kardiotoksyczność MTX u chorych na MS. Większość dotychczasowych opracowań opiera się na małych grupach chorych leczonych onkologicznie i na ocenie funkcjonowania serca w badaniu przedmiotowym. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena wpływu leczenia MTX na LVEF określonej w ECHO 2D. Metody: Badaniem objęto 72 pacjentów z MS w wieku 25–63 lat leczonych MTX w latach 2002–2014. Stwardnienie rozsiane rozpoznano na podstawie kryteriów McDonalda z 2001 r., uaktualnionych w 2005 r. W grupie z postacią pierwotnie postępującą było 40 (56%) osób, z wtórnie postępującą — 5 (7%) chorych oraz rzutowo-remisyjną MS — 27 (37%) pacjentów. Chorym podawano MTX w dawce 12 mg/m2 powierzchni ciała co 3 miesiące (do maksymalnej łącznej dawki 140 mg/m2). Warunkami włączenia pacjenta do leczenia MTX były: brak objawów niewydolności serca w badaniu przedmiotowym i prawidłowy zapis elektrokardiograficzny, prawidłowy wynik ECHO 2D z oceną LVEF, prawidłowe wyniki badań morfologicznych i biochemicznych krwi, w tym wartości enzymów wątrobowych i parametrów nerkowych. Przed każdorazowym podaniem MTX wykonywano ECHO 2D z pomiarem LVEF i elektrokardiogram oraz oceniano funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego w badaniu przedmiotowym. Wpływ leczenia MTX na wartość LVEF oceniano, porównując wartości LVEF przed rozpoczęciem terapii w stosunku do pomiaru wykonanego przed podaniem ostatniej dawki MTX. W analizie danych posłużono się testem t-Studenta. Wyniki: W wyjściowym ECHO 2D serca u chorych na MS wykonanym przed podaniem pierwszej dawki MTX średnia wartość LVEF wynosiła 65 ± 3,3%. Najniższa wartość LVEF w końcowym ECHO 2D wynosiła 60 ± 2,1%. Nie wykazano istotnego statystycznie obniżenia LVEF w czasie leczenia MTX chorych na MS w stosunku do wartości sprzed terapii. W badanej grupie chorych nie odnotowano ciężkiego uszkodzenia mięśnia sercowego objawiającego się znacznym obniżeniem LVEF w ECHO 2D lub niewydolnością serca w badaniu przedmiotowym. Wnioski: Wyniki badań nie wykazały istotnego obniżenia LVEF w trakcie monoterapii MTX u chorych na MS, nieobciążo­nych kardiologicznie, z prawidłowym wynikiem wstępnego badania echokardiograficznego. Dalszych badań wymaga ocena długoterminowego wpływu MTX na mięsień sercowy.  Background: Mitoxanthrone (MTX) is a synthetic anthracycline antibiotic that has been used for several years in the treatment of patients with primary progressive, secondary progressive, and relapsing remitting multiple sclerosis (MS) who do not respond to other drugs. MTX has antineoplastic, immunomodulatory, and antibacterial properties. The most common adverse effects of MTX include nausea and vomiting, hair loss, increased risk of urinary and respiratory tract infections, and amenorrhea. Less frequent problems include leukopenia, thrombocytopenia, anaemia, and an increase in hepatic enzyme and bilirubin levels. Other severe sequelae of MTX treatment are drug cardiotoxicity and a potential to induce leukaemia. Drug toxicity results from its affinity to iron ions. The resulting complex strongly induces formation of free oxygen radicals and increases lipid peroxidation. Asymptomatic reduction in left ventricular ejection fraction (LVEF) by two-dimensional (2D) echocardiography, cardiomyopathy, and congestive heart failure have been observed in patients with MS at a rate of about 2.6–5%. Few studies evaluated cardiotoxicity of MTX in MS patients. Most previous studies were performed in small groups of cancer patients and cardiac evaluation was limited to physical examination. Aim: To evaluate the effect of MTX treatment on LVEF by 2D echocardiography. Methods: We studied 72 MS patients aged 25–63 years who were treated with MTX in 2002–2014. The diagnosis of MS was made using the 2001 McDonald criteria updated in 2005. The study group included primary progressive MS in 40 (56%) patients, secondary progressive MS in 5 (7%) patients, and relapsing remitting MS in 27 (37%) patients. MTX was administered at 12 mg/m2 of body surface area every 3 months (up to the total dose of 140 mg/m2). MTX treatment was initiated in patients with no signs of heart failure on physical examination, normal electrocardiogram (ECG), normal LVEF by 2D echocardiogra­phy, and normal laboratory test findings including complete blood count and hepatic and renal function parameters. Each MTX administration was preceded by 2D echocardiography with LVEF measurement, ECG, and physical examination of the cardiovascular system. The effect of MTX treatment on LVEF was evaluated by comparing baseline LVEF with LVEF measure­ments before the last MTX dose. Statistical analysis was performed using the Student t test. Results: The mean LVEF before administration of the first MTX dose was 65 ± 3.3%. The lowest LVEF at the final 2D echo­cardiographic examination was 60 ± 2.1%. We did not find a significant LVEF reduction during MTX treatment in MS patients compared to baseline values. Severe myocardial dysfunction manifesting with significant LVEF reduction by 2D echocardiog­raphy or clinical evidence of heart failure was not noted in any patient in the study group. Conclusions: Our study showed no significant LVEF reduction during MTX monotherapy in MS patients without a history of a cardiac disease and with normal echocardiographic findings at baseline. Long-term cardiac effects of MTX require fur­ther studies.

Post-polio syndrome. Cases report and review of literature

It is estimated that around 15 million people survived polio infection worldwide since early twentieth century. In 1950 effective vaccination was used for first time. Since that time number of affected people decreased. The last epidemic of Haine–Medine disease in Poland was in 1950s. Another rare cases of infections were observed till 1970s. About at least 15 years after polio virus infection, slowly progressive muscle limbs paresis with muscle atrophy, joints pain, paresthesia were observed in polio survivors. That constellation of symptoms was called post-polio syndrome (PPS). PPS frequency among people after paralytic and nonparalytic polio infectious is ranged from 30% to 80%. Fatigue that leads to physical and mental activity deterioration is another important symptom that is observed in 90% of patients with PPS. Etiology of disease remains elusive. Probably it is an effect of spine frontal horns motoneurons damage during acute virus polio infection that leads to overloading and degeneration of remaining ones. The most important risk factors of PPS are female sex and respiratory symptoms during acute polio infection. Electromyography is an important part of PPS diagnostic process. Electrophysiological abnormalities are seen in clinically affected and unaffected muscles. The most frequent are fasciculations and fibrillations during rest activity, extension of motor unit area, time duration and amplitude. In this study we described three cases of people who developed PPS years after Haine–Medine disease and correlation between their EMG results and clinical status. We also analyzed electromyography results both after one month since first PPS signs occurred as well as after few years. Presentation of dynamic changes in EMG was the most important aim of that study

Miopatia w przebiegu niedoboru palmitylotransferazy karnityny II

Wrodzony niedobór palmitylotransferazy karnityny (CPT) II jest chorobą dziedziczoną autosomalnie recesywnie, charakteryzującą się zmiennością fenotypową zależną od wieku wystąpienia pierwszych objawów. Znane są trzy postacie choroby związane z niedoborem CPT II: noworodkowa, dziecięca i dorosłych. Postać noworodkowa jest najcięższa i nieuchronnie prowadzi do śmierci. Fenotyp kliniczny postaci dorosłych jest łagodny, z objawami miopatii występującymi jedynie po prowokacji czynnikami zewnętrznymi, np. nadmiernym wysiłkiem. W prezentowanym przypadku chorego z niedoborem CPT II objawy kliniczne miopatii były wyjątkowo dyskretne. Pacjent, 32 lata, został przyjęty do szpitala w celu diagnostyki bólu mięśni występującego podczas wysiłku. Uwagę zwracała atletyczna budowa ciała, pomimo że pacjent negował uprawianie sportu. W badaniu neurologicznym stwierdzono nadmierną męczliwość, ujawniającą się zwłaszcza przy próbie skakania na jednej nodze, bez innych nieprawidłowości. Badanie elektromiograficzne i badania biochemiczne z surowicy nie wykazały zmian typowych dla miopatii. Również rutynowe badanie histopatologiczne nie wykazało nieprawidłowości w strukturze włókien mięśniowych. Rozpoznanie ustalono na podstawie analizy ultrastrukturalnej i biochemicznej wykazującej zmiany typowe dla niedoboru CPT II

Fall Detector Using Discrete Wavelet Decomposition And SVM Classifier

This paper presents the design process and the results of a novel fall detector designed and constructed at the Faculty of Electronics, Military University of Technology. High sensitivity and low false alarm rates were achieved by using four independent sensors of varying physical quantities and sophisticated methods of signal processing and data mining. The manuscript discusses the study background, hardware development, alternative algorithms used for the sensor data processing and fusion for identification of the most efficient solution and the final results from testing the Android application on smartphone. The test was performed in four 6-h sessions (two sessions with female participants at the age of 28 years, one session with male participants aged 28 years and one involving a man at the age of 49 years) and showed correct detection of all 40 simulated falls with only three false alarms. Our results confirmed the sensitivity of the proposed algorithm to be 100% with a nominal false alarm rate (one false alarm per 8 h)

Classification of Auditory Evoked Potentials based on the wavelet decomposition and SVM network

For electrophysiological hearing assessment and diagnosis of brain stem lesions, the most often used are auditory brainstem evoked potentials of short latency. They are characterized by successively arranged maxima as a function of time, called waves. Morphology of the course, in particular, the timing and amplitude of each wave, allow a neurologist to make diagnose, what is not an easy task. A neurologist should be experienced, concentrated, and should have very good perception. In order to support his diagnostic process, the authors have developed an algorithm implementing the automated classification of auditory evoked potentials to the group of pathological and physiological cases, the sensitivity and specificity determined for an independent test group (of 50 cases) of respectively 84% and 88%.[b]Keywords[/b]: biomedical engineering, brainstem auditory evoked potentials, wavelet decomposition, support vector machin

Zlepne zapalenie pajęczynówki o piorunującym przebiegu

Zlepne zapalenie pajęczynówki jest sporadycznie występującym schorzeniem o podstępnym przebiegu. Powoduje uszkodzenie rdzenia kręgowego i korzeni. Może być wywołane wcześniejszym urazem rdzenia kręgowego, zabiegami chirurgicznymi, dokanałowym podawaniem leków, środka kontrastującego, krwawieniem, zapaleniem lub guzem rdzenia. Może być również jatrogenne. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniej chorej na zlepne zapalenie pajęczynówki o gwałtownym przebiegu, które rozwinęło się po zabiegu chirurgicznym i spowodowało ciężkie kalectwo. Wykonane badanie elektromiograficzne wykazało cechy znacznego uszkodzenia nerwów kończyn dolnych na poziomie korzeni ruchowych na wysokości L2–S2 obustronnie oraz uszkodzenie neuronu ruchowego na poziomie Th11–Th12 po stronie prawej. Wykonano badanie za pomocą rezonansu magnetycznego rdzenia kręgowego w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i piersiowym, w którym uwidoczniono: torbielowate przestrzenie płynowe w świetle worka oponowego w dolnej części odcinka szyjnego kręgosłupa oraz w odcinku od Th2 do Th10 modelujące boczną i przednią powierzchnię rdzenia, a w odcinku lędźwiowo-krzyżowym – zmiany pooperacyjne. Niestety, ze względu na rozległość zmian, nie można było wykonać kolejnego zabiegu chirurgicznego, a leczenie zachowawcze i rehabilitacja przyniosły tylko niewielką poprawę