Implantacja elektrody defibrylującej wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora w drodze odpływu prawej komory pod kontrolą echokardiografii wewnątrzsercowej

Stymulacja serca z koniuszka prawej komory jest szczególnie niekorzystna u chorych ze skurczową dysfunkcją lewej komory. Pacjenci, u których występują bezwzględne wskazania do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), a jednocześnie istnieje u nich konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory, są narażeni na pogorszenie czynności lewej komory i progresję objawów niewydolności serca. Jednym z alternatywnych dla koniuszka prawej komory miejsc umieszczania elektrody komorowej jest droga odpływu prawej komory. Celem niniejszej pracy było przedstawienie przypadku implantacji elektrody komorowej ICD do drogi odpływu prawej komory u 44-letniego chorego z niewydolnością serca w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej, z bezwzględnymi wskazaniami do leczenia za pomocą ICD oraz jednocześnie wymagającego stałej stymulacji komorowej. Zabieg przeprowadzono pod kontrolą echokardiografii wewnątrzsercowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 139–144

Implantacja elektrody defibrylującej wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora w drodze odpływu prawej komory pod kontrolą echokardiografii wewnątrzsercowej

Stymulacja serca z koniuszka prawej komory jest szczególnie niekorzystna u chorych ze skurczową dysfunkcją lewej komory. Pacjenci, u których występują bezwzględne wskazania do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), a jednocześnie istnieje u nich konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory, są narażeni na pogorszenie czynności lewej komory i progresję objawów niewydolności serca. Jednym z alternatywnych dla koniuszka prawej komory miejsc umieszczania elektrody komorowej jest droga odpływu prawej komory. Celem niniejszej pracy było przedstawienie przypadku implantacji elektrody komorowej ICD do drogi odpływu prawej komory u 44-letniego chorego z niewydolnością serca w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej, z bezwzględnymi wskazaniami do leczenia za pomocą ICD oraz jednocześnie wymagającego stałej stymulacji komorowej. Zabieg przeprowadzono pod kontrolą echokardiografii wewnątrzsercowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 139–144

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 ± 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 ± 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego

Przypadek kliniczny pacjenta z niedokrwiennym ubytkiem w przegrodzie międzykomorowej. Czy istnieje możliwość wyjścia z tego impasu?

This case report describes a patient with an ischaemic inferior wall aneurysm coincidental with a large post-myocardial infarction ventricular septal defect (VSD) treated with surgical closure of VSD combined with coronary artery bypass grafting. It is emphasized that there is a pivotal need for an individualized approach considering the timing of treatments, the need to stabilize haemodynamic status, and the choice between surgical, percutaneous closure, or palliative therapy.  W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjenta z niedokrwiennym tętniakiem ściany dolnej lewej komory ze współistniejącym ubytkiem w przegrodzie międzykomorowej leczonym chirurgicznie przy jednoczesnym pomostowaniu aortalno-wieńcowym. Autorzy chcieliby podkreślić wagę zindywidualizowanego podejścia do ubytku w przegrodzie międzykomorowej, w tym wyboru momentu leczenia, potrzeby wyrównania statusu hemodynamicznego pacjenta oraz wyboru metody terapii: chirurgicznej, przezskórnej czy paliatywnej