13 research outputs found
Implantacja elektrody defibryluj膮cej wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora w drodze odp艂ywu prawej komory pod kontrol膮 echokardiografii wewn膮trzsercowej
Stymulacja serca z koniuszka prawej komory jest szczeg贸lnie niekorzystna u chorych ze skurczow膮
dysfunkcj膮 lewej komory. Pacjenci, u kt贸rych wyst臋puj膮 bezwzgl臋dne wskazania do
implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), a jednocze艣nie istnieje u nich konieczno艣膰
sta艂ej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory, s膮 nara偶eni na pogorszenie czynno艣ci
lewej komory i progresj臋 objaw贸w niewydolno艣ci serca. Jednym z alternatywnych dla koniuszka
prawej komory miejsc umieszczania elektrody komorowej jest droga odp艂ywu prawej
komory. Celem niniejszej pracy by艂o przedstawienie przypadku implantacji elektrody komorowej
ICD do drogi odp艂ywu prawej komory u 44-letniego chorego z niewydolno艣ci膮 serca
w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej, z bezwzgl臋dnymi wskazaniami do leczenia za
pomoc膮 ICD oraz jednocze艣nie wymagaj膮cego sta艂ej stymulacji komorowej. Zabieg przeprowadzono
pod kontrol膮 echokardiografii wewn膮trzsercowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 139–144
Implantacja elektrody defibryluj膮cej wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora w drodze odp艂ywu prawej komory pod kontrol膮 echokardiografii wewn膮trzsercowej
Stymulacja serca z koniuszka prawej komory jest szczeg贸lnie niekorzystna u chorych ze skurczow膮
dysfunkcj膮 lewej komory. Pacjenci, u kt贸rych wyst臋puj膮 bezwzgl臋dne wskazania do
implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), a jednocze艣nie istnieje u nich konieczno艣膰
sta艂ej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory, s膮 nara偶eni na pogorszenie czynno艣ci
lewej komory i progresj臋 objaw贸w niewydolno艣ci serca. Jednym z alternatywnych dla koniuszka
prawej komory miejsc umieszczania elektrody komorowej jest droga odp艂ywu prawej
komory. Celem niniejszej pracy by艂o przedstawienie przypadku implantacji elektrody komorowej
ICD do drogi odp艂ywu prawej komory u 44-letniego chorego z niewydolno艣ci膮 serca
w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej, z bezwzgl臋dnymi wskazaniami do leczenia za
pomoc膮 ICD oraz jednocze艣nie wymagaj膮cego sta艂ej stymulacji komorowej. Zabieg przeprowadzono
pod kontrol膮 echokardiografii wewn膮trzsercowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 139–144
Morfologia zatoki wie艅cowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewn膮trzsercowej
Wst臋p: Uj艣cie zatoki wie艅cowej (CSo) stanowi podstaw臋 tzw. tr贸jk膮ta Kocha, w kt贸rego
obr臋bie przebiega droga wolna w臋z艂a przedsionkowo-komorowego, b臋d膮ca celem aplikacji pr膮du
o cz臋stotliwo艣ci radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy by艂o por贸wnanie wielko艣ci CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewn膮trzsercowej (ICE) u pacjent贸w z AVNRT, chorych
z AVRT oraz u os贸b bez wywiadu tachyarytmii.
Materia艂 i metody: Badaniem obj臋to 14 chorych z AVNRT (w wieku 艣r. 41,2 ± 11,3 roku)
i 11 pacjent贸w z AVRT (w wieku 艣r. 45,8 ± 13,2 roku). Grup臋 kontroln膮 stanowi艂o
16 os贸b poddanych zabiegowi implantacji uk艂adu stymuluj膮cego z u偶yciem ICE (w wieku 艣r.
57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar pod艂u偶ny CSo okre艣lano, stosuj膮c ICE.
Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni
CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (艣r. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjent贸w z AVNRT CSo mia艂o istotnie wi臋ksze
pole powierzchni ni偶 u os贸b z AVRT (p = 0,01), a tak偶e w por贸wnaniu z pacjentami z grupy
kontrolnej (p = 0,04). Wymiar pod艂u偶ny CSo by艂 istotnie d艂u偶szy u pacjent贸w z AVNRT ni偶
u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) mi臋dzy polem powierzchni CSo
a wiekiem, p艂ci膮, powierzchni膮 cia艂a oraz maksymalnym odst臋pem AH (atrium-His).
Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzuj膮 si臋 wi臋kszym CSo w por贸wnaniu z os贸bami bez
tej formy cz臋stoskurczu. R贸偶nice w wielko艣ci CSo mog膮 stanowi膰 element anatomicznego
substratu niezb臋dnego do wyst膮pienia podw贸jnej elektrofizjologii w臋z艂a przedsionkowo-komorowego
Morfologia zatoki wie艅cowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewn膮trzsercowej
Wst臋p: Uj艣cie zatoki wie艅cowej (CSo) stanowi podstaw臋 tzw. tr贸jk膮ta Kocha, w kt贸rego
obr臋bie przebiega droga wolna w臋z艂a przedsionkowo-komorowego, b臋d膮ca celem aplikacji pr膮du
o cz臋stotliwo艣ci radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy by艂o por贸wnanie wielko艣ci CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewn膮trzsercowej (ICE) u pacjent贸w z AVNRT, chorych
z AVRT oraz u os贸b bez wywiadu tachyarytmii.
Materia艂 i metody: Badaniem obj臋to 14 chorych z AVNRT (w wieku 艣r. 41,2 ± 11,3 roku)
i 11 pacjent贸w z AVRT (w wieku 艣r. 45,8 ± 13,2 roku). Grup臋 kontroln膮 stanowi艂o
16 os贸b poddanych zabiegowi implantacji uk艂adu stymuluj膮cego z u偶yciem ICE (w wieku 艣r.
57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar pod艂u偶ny CSo okre艣lano, stosuj膮c ICE.
Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni
CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (艣r. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjent贸w z AVNRT CSo mia艂o istotnie wi臋ksze
pole powierzchni ni偶 u os贸b z AVRT (p = 0,01), a tak偶e w por贸wnaniu z pacjentami z grupy
kontrolnej (p = 0,04). Wymiar pod艂u偶ny CSo by艂 istotnie d艂u偶szy u pacjent贸w z AVNRT ni偶
u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) mi臋dzy polem powierzchni CSo
a wiekiem, p艂ci膮, powierzchni膮 cia艂a oraz maksymalnym odst臋pem AH (atrium-His).
Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzuj膮 si臋 wi臋kszym CSo w por贸wnaniu z os贸bami bez
tej formy cz臋stoskurczu. R贸偶nice w wielko艣ci CSo mog膮 stanowi膰 element anatomicznego
substratu niezb臋dnego do wyst膮pienia podw贸jnej elektrofizjologii w臋z艂a przedsionkowo-komorowego
Morfologia zatoki wie艅cowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewn膮trzsercowej
Wst臋p: Uj艣cie zatoki wie艅cowej (CSo) stanowi podstaw臋 tzw. tr贸jk膮ta Kocha, w kt贸rego
obr臋bie przebiega droga wolna w臋z艂a przedsionkowo-komorowego, b臋d膮ca celem aplikacji pr膮du
o cz臋stotliwo艣ci radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy by艂o por贸wnanie wielko艣ci CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewn膮trzsercowej (ICE) u pacjent贸w z AVNRT, chorych
z AVRT oraz u os贸b bez wywiadu tachyarytmii.
Materia艂 i metody: Badaniem obj臋to 14 chorych z AVNRT (w wieku 艣r. 41,2 ± 11,3 roku)
i 11 pacjent贸w z AVRT (w wieku 艣r. 45,8 ± 13,2 roku). Grup臋 kontroln膮 stanowi艂o
16 os贸b poddanych zabiegowi implantacji uk艂adu stymuluj膮cego z u偶yciem ICE (w wieku 艣r.
57,8 ± 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar pod艂u偶ny CSo okre艣lano, stosuj膮c ICE.
Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni
CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (艣r. ± SD: 20,7 ± 7,3 vs. 16,3 ± 4,4 vs. 17,1 ± 5,2 mm). U pacjent贸w z AVNRT CSo mia艂o istotnie wi臋ksze
pole powierzchni ni偶 u os贸b z AVRT (p = 0,01), a tak偶e w por贸wnaniu z pacjentami z grupy
kontrolnej (p = 0,04). Wymiar pod艂u偶ny CSo by艂 istotnie d艂u偶szy u pacjent贸w z AVNRT ni偶
u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (τKendall) mi臋dzy polem powierzchni CSo
a wiekiem, p艂ci膮, powierzchni膮 cia艂a oraz maksymalnym odst臋pem AH (atrium-His).
Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzuj膮 si臋 wi臋kszym CSo w por贸wnaniu z os贸bami bez
tej formy cz臋stoskurczu. R贸偶nice w wielko艣ci CSo mog膮 stanowi膰 element anatomicznego
substratu niezb臋dnego do wyst膮pienia podw贸jnej elektrofizjologii w臋z艂a przedsionkowo-komorowego
Przypadek kliniczny pacjenta z niedokrwiennym ubytkiem w przegrodzie mi臋dzykomorowej. Czy istnieje mo偶liwo艣膰 wyj艣cia z tego impasu?
This case report describes a patient with an ischaemic inferior wall aneurysm coincidental with a large post-myocardial infarction ventricular septal defect (VSD) treated with surgical closure of VSD combined with coronary artery bypass grafting. It is emphasized that there is a pivotal need for an individualized approach considering the timing of treatments, the need to stabilize haemodynamic status, and the choice between surgical, percutaneous closure, or palliative therapy.
聽W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjenta z niedokrwiennym t臋tniakiem 艣ciany dolnej lewej komory ze wsp贸艂istniej膮cym ubytkiem w przegrodzie mi臋dzykomorowej leczonym chirurgicznie przy jednoczesnym pomostowaniu aortalno-wie艅cowym. Autorzy chcieliby podkre艣li膰 wag臋 zindywidualizowanego podej艣cia do ubytku w przegrodzie mi臋dzykomorowej, w tym wyboru momentu leczenia, potrzeby wyr贸wnania statusu hemodynamicznego pacjenta oraz wyboru metody terapii: chirurgicznej, przezsk贸rnej czy paliatywnej