THE INSTITUTIONAL RESILIENCE OF RUSSIAN LAW THROUGH 1905–1917 REVOLUTIONS

The article aims to describe the dynamics and characteristics of Russian law throughout 1905–1917  Revolutions. It considers how Russian law survived through the gradual breakdown of the autocratic  state. The resilience studies’ approach is introduced to the study of the continuity of the Russian legal  tradition. A fresh outlook of the resilience framework allows to answer the main research questions:  how did the legal system of the Russian empire lose its equilibrium in the beginning of the 20th  century and what resources were exploited in order to make Russian law work for the Soviet state and people

The Emergence of the Legality Tradition in Russia, 1800-1918

This dissertation develops a historical perspective on the emergence and development of a Russian official conceptualization of legality as a condition and basis of law's performance in the late imperial period. The author argues that this tradition was articulated as 'fostering legality', and implied the formalization of law via a set of techniques designed to promote access to law and its more coherent and efficient implementation. Thus, this dissertation studies how the perception of law and legality in Russia developed in the eyes of those who created the law and made it function. It examines how law was facilitated via legal techniques by those who promoted the professionalization of law and legality in Russia. These techniques were: (a) the systematization of newly published law in the Digest of laws of the Russian empire and its continuation (Svod zakonov Rossisskoi imperii); and (b) obligatory publication of legislation. These legal techniques are considered as practices for making and reproducing a Russian legal tradition forming the basis of a specific identity of the Russian legal community which is being reproduced. The chapters of the dissertation are to answer the following questions (in chronological order): 1. how legislation was published, systematized and codified and distributed around the country; 2. why particular legal procedures for publication, systematization and codification were chosen; 3. and finally and most importantly, what these procedures tell us about Russian legality in terms of its basic aims and values. The last chapter is devoted to the revolutionary changes in the publication of law in 1917-18, since the revolutionary period is essential in the sense that it enables us to think of continuities in Russian legal tradition. The analysis of the emergence and development of the tradition of Russian legality explains the overwhelmingly technical Russian approach to law in general. The remarkable ambivalence in the Russian reception ideas of the authority of law from the West may be portrayed in the very discussion on two different types of legality: 'universal legality' and 'legality with characteristics'. In the nineteenth century the latter was articulated as 'autocratic legality'. It is important to note that 'universal legality' was a concept used by Russian legal professionals in order to stress that there are some generally accepted legal principles and concepts that could not be overruled, since they make the basis of law as an institution and do not derive from the will of the state. In contrast to 'universal legality', 'autocratic legality' seen by political leadership as technical was articulated as a benchmark of the Russian legality tradition. Its tasks were to modernize Russia and protect Russian national traditions. These rather contradictory tasks resulted in the two main characteristics of the official Russian understanding of legality: (a) its focusing on legal certainty and the prevention of arbitrariness without focusing on procedural rights; and (b) allowing administrative interventions in case of political necessity.Venäjän virallisen laillisuuskäsitteen synty ja kehitys, 1800-1918 Tässä väitöskirjassa tarkastelen historiallisesta näkökulmasta Venäjän virallisen laillisuuskäsityksen syntyä ja kehitystä lain toimivuuden edellytyksenä ja sen pohjana myöhäisellä imperialistisella ajalla. Väitän, että tämä traditio näyttäytyi ‘laillisuuden vaalimisena’, mikä tarkoitti lakien muodollisuuden korostamista tekniikoilla, jotka oli suunniteltu edistämään oikeuden saatavuutta ja sen yhdenmukaisempaa ja tehokkaampaa täytäntöönpanoa. Väitöstyössäni tutkin näin ollen, kuinka käsitys laista ja laillisuudesta kehittyi Venäjällä niiden silmissä, jotka säätivät lain ja panivat sen täytäntöön. Tarkastelen sitä, kuinka lain merkitystä vahvistettiin oikeudellisilla tekniikoilla niiden toimesta, jotka kannattivat oikeuden ammattimaistumista Venäjällä. Nämä tekniikat olivat (a) vasta julkaistujen lakien systematisointi lakikodifikaatioihin (Svod zakonov Rossisskoi imperii) (b) lakien pakollinen julkaiseminen. Pidän näitä tekniikkoja venäläistä oikeutta luovina ja uudelleen tuottavina käytäntöinä, jotka ovat muovanneet pohjan erityiselle venäläiselle oikeusyhteisön identiteetille, jota tuotetaan näissä käytännöissä yhä uudelleen. Väitöstutkimukseni luvut vastaavat seuraaviin kysymyksiin (kronologisessa järjestyksessä): 1. Kuinka lainsäädäntö julkaistiin, systematisoitiin ja kodifioitiin sekä levitettiin ympäri maata; 2. Miksi juuri tietyt oikeudelliset käytännöt julkaisulle, systematisoinnille ja kodifioinnille tulivat valituiksi; 3. Ja viimeisenä ja tärkeimpänä kysymyksenä, mitä nämä valitut käytännöt kertovat laillisuuskäsitteestä Venäjällä, sen perustavista tavoitteista ja arvoista. Viimeinen luku on omistettu lakien julkaisussa tapahtuneille vallankumouksellisille muutoksille vuosina 1917-18, sillä vallankumousaika on keskeinen siinä mielessä, että se mahdollistaa jatkumoiden tarkastelun venäläisessä oikeudellisessa perinteessä. Venäläisen laillisuuskäsityksen synnyn ja kehityksen analysointi selittää erittäin teknisesti painottuneen venäläisen lähestymistavan lakiin ylipäätään. Huomattava ambivalenssi siinä, miten Venäjällä on omaksuttu lännestä lain auktoriteettia koskevia ideoita , voidaan kuvata kahden laillisuustyypin välisenä keskusteluna: ‘universaalin laillisuuden’ ja ‘erityispiirteisen laillisuuden’. 1800-luvulla jälkimmäisestä käytettiin termiä ‘autokraattinen laillisuus’. On tärkeää huomata, että venäläiset oikeusoppineet käyttivät ‘universaalia lailisuutta’ konseptina, jonka tarkoitus oli painottaa, että on olemassa joitakin yleisesti hyväksyttyjä oikeudellisia periaatteita ja käsitteitä, joita ei voida ohittaa, koska ne muodostavat oikeuden institutionaalisen perustan eivätkä ole johdettavissa valtiovallan tahdosta. ‘Universaalin laillisuuden’ vastakohtana ‘autokraattinen laillisuus’, jota poliittinen johto piti teknisluonteisena, asetettiin mittapuuksi venäläiselle laillisuusperinteelle. Sen tehtävänä oli Venäjän modernisointi ja venäläisten kansallisten perinteinen suojeleminen. Nämä varsin vastakohtaiset tavoitteet johtivat kahteen venäläisen virallisen laillisuuskäsityksen pääpiirteeseen: (a) sen keskittymiseen oikeusvarmuuteen ja mielivallan estämiseen kuitenkaan keskittymättä prosessuaalisiin oikeuksiin; ja (b) hallinnollisten interventioiden mahdollistamiseen poliittisen tilanteen niin vaatiessa.Siirretty Doriast

Additional Troparia in the Great Canon of Repentance by Andrew of Crete in the Church Slavonic Tradition

Δρ. Τατιάνα ΜπορίσοβαΑναπληρώτρια ΚαθηγήτριαΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ΑθηνώνΙνστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών (ΙΜΣ ΙΤΕ)  Πρόσθετα Τροπάρια στον Μεγάλο Κανόνα του ΑγίουΑνδρέου Κρήτης στην εκκλησιαστική σλαβονική παράδοση Το παρόν άρθρο αφορά σε ορισμένες πτυχές της πολύπλοκης διαδικασίας της μετάβασης της Βυζαντινής υμνογραφίας στον κόσμο των Σλάβων. Συγκεκριμένα, μελετήσαμε τις αρχικές Σλαβονικές παραδόσεις της μετάφρασης του Μεγάλου Κανόνα του Αγ. Ανδρέου Κρήτης -  ενός ύμνου με μεγάλες αποκλίσεις σε σύνθεση και σειρά των τροπαρίων όσο στην ελληνική τόσο και στη σλαβική χειρόγραφη ιστορία. Βάσει της ανάλυσης των 35 χειρογράφων νότιας και ανατολικής σλαβικής προέλευσης εντοπίσαμε 3 ξεχωριστές παραδόσεις στις οποίες, παράλληλα με τα τροπάρια που συμπεριλαμβάνονται στο κείμενο του ύμνου στις σύγχρονες εκδόσεις, υπήρχαν και ορισμένα άλλα πρόσθετα τροπάρια που είτε δεν είχαν εντοπιστεί μέχρι τώρα στην ελληνική γραμματεία, είτε εντοπίστηκαν σε άλλα υμνογραφικά έργα. Τα συγκεκριμένα τροπάρια παρουσιάζουν μελωδική, θεματική και γλωσσική ενότητα με τα άλλα τροπάρια του ύμνου και πιθανότατα εμφανίστηκαν ήδη στην ελληνική παράδοση του έργου από την οποία μεταφράστηκαν και αντιγράφτηκαν από τους Σλάβους λογίους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρεμβολή στο Σλαβονικό κείμενο του Μεγάλου Κανόνα της Αθωνικής εκδοχής του τέλους του 13ου αι των πέντε τροπαρίων από τον Κανόνα εις την Κυριακή της Απόκρεω του Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτη (Τὴν ἡμέραν τὴν φρικτήν). Για τα υπόλοιπα πέντε πρόσθετα τροπάρια, τρία από τα οποία βρέθηκαν στα χειρόγραφα που ανάγονται στην αρχαιότερη Σλαβονική μετάφραση του ύμνου και τα άλλα δυο σε μοναδικό χειρόγραφο του 15ου αι, δεν εντοπίσαμε ελληνικές αντιστοιχίες. Στη μελέτη παρουσιάζονται τα κείμενα των συγκεκριμένων τροπαρίων με τις αποκλίσεις μεταξύ των χειρογράφων ενώ σχολιάζεται επίσης η πιθανή προέλευση τους και οι αιτίες παρεμβολής τους στο συγκεκριμένο ύμνο. Λέξεις κλειδιά: Ανδρέας Κρήτης, Μέγας Κανών, Βυζαντινή Yμνογραφία, Σλαβονικές Μεταφράσεις, Εκκλησιαστική Σλαβονική Γραμματεία, Πρόσθετα Τροπάρια. Key words: Andrew of Crete, Great Canon of Repentance, Byzantine Hymnography, Slavonic Translations, Church Slavonic Literature, Additional Troparia.

The Role of the Aesthetic Factor of the Text in the Byzantine Mission and in the Early Slavonic Literature: On the Material of the Church Slavonic Translation of the Poetic Abecedarium by Saint Gregory the Theologian

Δρ. Tatiana Borisova Ο αισθητικός παράγοντας του λόγου στο ιεραποστολικό έργο του Βυζαντίου και στην πρώιμη σλαβωνική γραμματεία: βάσει την σλαβικής μετάφρασης του ποιητικού αλφαβηταρίου του Αγίου Γρηγορίου του ΘεολόγουΗ παρούσα μελέτη επιχειρεί να προσεγγίσει το πολυσυζητημένο πρόβλημα της μετάδοσης της αισθητικής αντίληψης του λόγου που χαρακτηρίζει τον Βυζαντινό πολιτισμό στην Εκκλησιαστική Σλαβονική γραμματεία. Είναι γνωστό ότι ο αισθητικός παράγοντας του χριστιανικού πολιτισμού έπαιζε σημαντικό ρόλο στη Βυζαντινή ιεραποστολή προς τους Σλάβους. Οι συγκεκριμένοι τρόποι με τους οποίους όμως επιχειρούνταν η μετάβαση και η ακόλουθη προσαρμογή της Βυζαντινής τέχνης του λόγου στην Εκκλησιαστική Σλαβονική γλώσσα παραμένουν αδιερεύνητοι. Μερικές πτυχές αυτής της πολύπλοκης διαδικασίας προσπαθούμε να αναλύσουμε βάσει της σλαβικής μετάφρασης του ιαμβικού Αλφαβητάριου του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η συγκεκριμένη μετάφραση που ανάγεται στις πρώιμες φάσεις των Σλαβικών γραμμάτων  συντάχθηκε στον Νότιο Σλαβικό χώρο αλλά έφτασε σε μας με το μοναδικό χειρόγραφο Ανατολικής Σλαβικής προέλευσης. Η μελέτη επικεντρώθηκε στην  απόδοση της αλφαβητικής ακροστιχίδας καθώς και των φωνητικών σχημάτων  του λόγου, συγκεκριμένα της πρωτογενούς και δευτερογενούς παρήχησης. Η ανάλυση των μεταφραστικών τεχνικών δείχνει ότι σε αντίθεση με τις μεταγενέστερες μεταφράσεις ο Σλάβος λόγιος δεν επιχειρεί να καλύψει το χάσμα μεταξύ της πλούσιας γλώσσας του Ελληνικού κειμένου και του σχετικά φτωχού λεξιλογίου που διέθετε η Εκκλησιαστική Σλαβονική στις πρώτες δεκαετίες της γραπτής της παράδοσης. Συνειδητά περιορίζει τις μεταφραστικές του επιλογές σε λέξεις ήδη γνωστές στον Σλάβο αναγνώστη. Αυτό καθιστά εξαιρετικά δύσκολη τη μετάβαση των ποιητικών  δομών, η οποία γίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη δημιουργία στο μεταφρασμένο κείμενο καινούριων ρητορικών μέσων, που παρόλο που δεν αντιστοιχούν ακριβώς στο πρωτότυπο, βρίσκονται ωστόσο στο γενικό πνεύμα της ποιητικότητάς του. Αναμφίβολα ο μεταφραστής προσέγγισε το ελληνικό πρωτότυπο ως ποιητικό κείμενο και προσπάθησε να αποδώσει στη μετάφραση την ποιητική του δομή, αξιοποιώντας τα ποιητικά μέσα της γλώσσας αποδοχής. Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης βοηθάνε στην κατανόηση των τρόπων με τους οποίους οι παρόμοιες μεταφραστικές δραστηριότητες συμβάλλουν στη θεμελίωση του ποιητικού συστήματος της Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γλώσσας βάσει της δημιουργικής γλωσσικής ερμηνείας της Βυζαντινή κληρονομιάς

On the Problem of the Transmission and the Ensuing Adoption of the Byzantine Acrostic in the Early Ecclesiastical Slavonic Hymnography

Σχετικά με το πρόβλημα της μεταφοράς και τη συνακόλουθη υιοθέτηση της βυζαντινής ακροστιχίδα κατά την πρώιμη εκκλησιαστική σλαβική υμνογραφία Η παρούσα μελέτη είναι αφιερωμένη σε μερικές πτυχές της πολύπλοκες διαδικασίας της μετάβασης και της ακόλουθης προσαρμογής της Βυζαντινής τέχνης του λόγου στην Εκκλησιαστική Σλαβική γλώσσα. Συγκεκριμένα παρακολουθούσαμε την απόδοση ενός από τα πιο δημοφιλές ρητορακά μέσα της Βυζαντινής υμνογραφίας – της αλφαβητικής ακροστιχίδας - στις πρώτες Εκκλησιαστικές Σλαβονικές μεταφράσεις των δυο υμνογραφικών  έργων: του Ακαθίστου Ύμνου και των Στήχερων από την ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα του Αγίου Ανδρέα της Κρήτης. Και τα δυο κείμενα μελετήθηκαν διαχρονικά βάσει της συγκριτικής ανάλυσης των εκδοχών που υπήρχαν στην χειρόγραφη παράδοση του 12ου - 14ου αι. Η συγκεκριμένη προσέγγιση βοηθάει στην καλύτερη κατανόηση της ανίληψης των διάφορων ποιητικών μέσων από τους Σλάβους λογίους εκείνης της εποχής και προσφέρει πιο αναλυτική και ορθή εικόνα της ιστορίας των συγκεκριμένων φαινομένων στην σλαβική γραμματεία. Τα αρχαιότερα σλαβικά χειρόγραφα των Τριωδίων περιέχουν τις μεταφράσεις και των δυο υμνών στην οποία αποδίδεται η αλφαβητική ακροστιχίδα των πρωτοτύπων. Η συγκεκριμένη μετάφραση ανάγεται στην μεταφραστική δραστηριότητα των μαθητών του Κύριλλου και Μεθοδίου και συνυπήρχε στην παλαιά νοτιοσλαβική παράδοση με μια άλλη χωρίς την απόδοση της ακροστιχίδας. Παρακολουθώντας τις αλλαγές που έγιναν συνειδιτά ή ασυνείδιτα στην μετάφραση αυτή  από τους λογίους και απλούς αντιγραφεις παρατηρούμε ότι οι αλλαγές αυτές σε αρκετά σημεία καταστρέφουν την  ακροστιχίδα, η οποία δεν διατηρήθηκε πλήρως σε κανένα χειρόγραφο. Συνεπώς σε αντίθεση με την πρώτη περίοδο της Σλαβικής γραμματείας (9ος – 10ος αι) στην περίοδο του 11ου – 14ου αι η ακροστιχίδα δεν θεωρήθηκε από τους Σλάβους λογίους ως σημαντικό μέρος του συνολικού ποιητικού μηνύματος του κειμένου και εύκολα θυσιάστηκε για διάφορους λόγους όπως η κατά λέξη ακρίβεια στην απόδοση του περιεχωμένου ή αλλαγή της σειράς των τροπάριων. Τα αποτελέσματα την παρούσας μελέτης μπορούν να συνβάλλουν στην ορθή κατανόηση των βασικών γνωρισμάτων της Εκκλησιαστικής Σλαβονικής ποητικής τέχνης στα πρώημα  στάδια τηε εξέλιξης της γραμματείας

The Economic Value of the Precision Disease Management System for Anthracnose and Botrytis Fruit Rot for the Florida Strawberry Industry

The objective of this study was to examine the economic benefits associated with precision fungicide application system for Florida strawberry production. Given the weather and disease forecast system developed by the University of Florida researchers (Peres, 2010a , strawberry growers can potentially 1) reduce fungicide application rates during cool and dry conditions without affecting yields, thus reducing production costs; or 2) apply fungicide at the precise time of high disease pressure during warm and wet weather, therefore, decreasing disease development and spread, and increasing the yields and profits.fungicide application reduction, precision disease management system, strawberry, effect on yield, Agribusiness, Agricultural and Food Policy, Crop Production/Industries, Environmental Economics and Policy, Food Consumption/Nutrition/Food Safety, Production Economics, Risk and Uncertainty,

Incentives for Residential Water Conservation: Water Price, Revenue, and Consumer Equity in Florida

Economic theory suggests that price incentives can be used to encourage water conservation in residential consumers. Conservation water rates are designed to send price signals that encourage households to reduce discretionary water use in the long term. However, it is not always clear that conservation rates effectively provide meaningful incentives. Utilities themselves may also not have strong incentives to implement conservation rates. If conservation rates have a negative impact on revenue, or if they lead to increased revenue variability, utilities may have a disincentive to use them. In addition, block pricing structures (where unit water rate increases with water usage) may be inequitable, in the sense that the “revenue burden” is borne disproportionately by some customer groups. This may make some rate structures unpopular with consumers and politically unfeasible. Because there is no consensus about what defines conservation rates, they take many forms. In Florida, the two most common are: uniform rates- where customers pay a set fee for each unit of water used, and inclining block rates- where the price per unit becomes progressively higher. Empirical evidence about the incentives provided by various structures is limited. This research has three main objectives. The first is to analyze whether or not the number of price blocks affects the conservation incentives faced by residential consumers. The second is to test for statistical evidence that rate structure effects revenue variability. And, the third is to analyze the impact of different rate structures on consumer equity. Secondary data from sixteen Florida utilities are used to meet the objectives of the study. The sample was originally chosen by Dr. John Whitcomb as a part of his study Florida Water Rates Evaluation of Single-Family Homes (2005). Whitcomb (2005) includes rate information, customer survey results, and empirical data on actual water use for 7,200 households from 1998 to 2003. For the first objective, a descriptive analysis of rate structures is used. Household reductions in water use are compared to corresponding reductions in water bills for all rate structure periods. Larger reductions in corresponding bills indicate stronger conservation price signals. Distribution of utility revenues between volumetric and fixed water and wastewater charges is also examined, and larger share of volumetric charges is linked to a stronger conservation price signal. The second part of the study uses graphical analysis and a simple OLS model to examine rate structure and revenue variability. For the third objective, Gini coefficients and Lorenz curves were used, following Morgan (1987). Households are divided into income groups and usage groups. Gini Coefficients are calculated based on these groups. Lower coefficients indicate a more equitable rate structure. The results indicate that the conservation price signals are strongest for inclining block structures with more than three price blocks. Block structures with three or less price blocks do not send stronger price signals than uniform rate structures. In some cases, the price incentive to reduce water consumption by 40% was stronger for uniform structures than for inclining block structures with three blocks. Within the sample, the price incentive is strongest for inclining block structures with more than three price blocks. Alternatively, the utility revenue distribution results suggest that the number of price blocks is not necessarily a good indicator of how conservation oriented a rate structure is. In several cases, the percentage of revenue from volumetric sources was higher for uniform structures than for block structures. Analysis for objectives two and three will be completed in October 2009. Preliminary results for objective two provide evidence that revenue variability could be a significant disincentive for utilities to adopt conservation rates. While there was no statistical evidence that overall revenue is affected by changes in rate structure, there is some evidence that utility revenue streams are more variable for block structures than for uniform structures. Preliminary objective three results suggest that customer equity is not adversely affected by conservation rates. When divided into income groups, the estimated Gini coefficients for uniform and inclining block rate structures were similar and close to zero, indicating equitable pricing.Conservation, water, price, revenue, equity, Community/Rural/Urban Development, Consumer/Household Economics, Demand and Price Analysis, Environmental Economics and Policy,

Risk and Nitrogen Application Decisions in Florida Potato Production

This study focuses on development of agricultural best management practices (BMPs) for potato production areas in Northeast Florida, and presents the results of the initial situation assessment. BMP implementation is the primary strategy used by agencies and farmers to improve the efficiency and to ensure environmental sustainability of agricultural production. Although BMPs are defined as “economically feasible” and “cost-effective”, economic analysis conducted as a part of BMP development has been limited, leaving the room for disagreement about economic impacts of specific BMPs. As a part of the situation assessment, we used interviews, group discussions, a survey, and a field trip to collect information about farmers’ production practices and to examine farmers’ opinions about BMP development process. Then, partial budget analysis was used determine the relative impacts of various factors (including the implementation of nitrogen fertilization management BMP) on production returns. Finally, an economic model is proposed to incorporate production risk analysis in BMP evaluation process.Florida potato production, partial budget analysis, risk analysis, best management practice, nitrogen fertilization, Agribusiness, Agricultural and Food Policy, Crop Production/Industries, Environmental Economics and Policy, Farm Management, Production Economics, Risk and Uncertainty,

Differences among Watershed Sub-Populations in Willingness to Pay for Water Quality Improvements: The Impact of TMDL Development

The Opequon watershed is located in northern Virginia (VA) and the eastern panhandle of West Virginia (WV). In both states, Opequon Creek is classified as impaired based on violations of bacteria, benthic and biologic standards. Both VA and WV are using Total Maximum Daily Load (TMDL) plans to improve water quality within Opequon Creek. However, these TMDL plans are at different stages with VA being completed and WV still in progress. As part of the TMDL process in VA, this research is based on a contingent valuation survey which was developed to measure the expected monetary benefits of TMDL implementation throughout the Opequon watershed. On the basis of log-likelihood tests of grouped tobit models to explain willingness-to-pay (WTP) for watershed clean-up, VA, WV, and VA riparian landowner respondents were found to consist of different populations. Riparian landowners had the highest median annual WTP at $64, VA respondents the next highest ($49), and WV the lowest ($32). These medians were found to be statistically different from each other. When valuing out-of-state clean-up, however, VA and WV respondents were found to be similar populations with a one-time median WTP of$28. Results show that the TMDL process did impact VA respondent WTP for in-state clean-up.Resource /Energy Economics and Policy,

THE VALUE OF ECOLOGICAL AND ECONOMIC INFORMATION IN WATER QUALITY MANAGEMENT

Replaced with revised version of paper 08/25/03.Environmental Economics and Policy,