Prognostic significance of red cell distribution width and its relation to increased pulmonary pressure and inflammation in acute heart failure

Background: Red cell distribution width (RDW) in acute heart failure (AHF) is accepted as a prognostic indicator with unclear pathophysiological ties. The aim of this study was to evaluate the prognostic value of RDW in AHF patients in relation to clinical and echocardiographic data.Methods: 170 patients with AHF were retrospectively studied. All patients had laboratory testing and an echocardiogram performed within 24 h of admission to the Cardiology Department. Results: During the mean 193 ± 111 days of follow-up, 33 patients died. More advanced age, high RDW and low peak early diastolic velocity of the lateral mitral annulus (MVe’) were independent predictors of all-cause mortality with hazard ratios of: 1.05 (95% CI 1.02–1.09), p < 0.005, 1.40 (95% CI 1.22–1.60), p < 0.001, and 0.77 (95% CI 0.63–0.93), p < 0.007, respectively. In a stepwise multiple linear regression model, RDW was correlated with hemoglobin concentration (standardized b = –0.233, p < 0.001), mean corpuscular volum (standardized b = –0.230, p < 0.001), mean corpuscular hemoglobin concentration (standardized b = –0.207, p < 0.007), the natural logarithm of C-reactive protein (CRP) (standardized b = 0.184, p < 0.004) and tricuspid regurgitation peak gradient (TRPG) values (standardized b = 0.179, p < 0.006), whereas MVe’ was correlated with atrial fibrillation (standardized b = 0.269, p < 0.001).Conclusions: The present data demonstrates a novel relation between higher levels of RDW and elevatedTRPG and high sensitivity CRP values in patients with AHF. These findings suggest that RDW, the most important mortality predictor, is independently associated with elevated pulmonary pressure and systemicinflammation in patients with AHF. Moreover, in AHF patients, more advanced age and decreased MVe’ are also independently associated with total mortality risk

Identification of clinical risk factors of atrial fibrillation in congestive heart failure

Background: Factors associated with the development of atrial fibrillation (AF) in generalpopulation have been described, but it is still unknown whether the same risk factors applyto heart failure (HF) patients. The aim of this study was to identify clinical factors related tovarious forms of AF in HF patients.Methods: The clinical and echocardiographic characteristics were assessed in 155 HF patients:50 with sinus rhythm, 52 with non-permanent AF, and 53 with permanent AF.Results: Multivariate logistic regression analysis showed that the increase in the NYHAclass was an independent risk factor for both forms of AF. The occurrence of permanent AF incomparison to sinus rhythm group was independently associated with hs-C-reactive protein(CRP) elevation above 1 mg/dL (OR 1.87, 95% CI 1.05–3.35), left atrial dimension above4 cm (OR 3.78, 95% CI 1.29–11.06) and tricuspid maximal pressure gradient elevation above35 mm Hg (OR 5.01, 95% CI 1.38–18.27). The presence of coronary disease was independentlyassociated with less frequent occurrence of permanent AF in comparison to sinus rhythm group(OR 0.21, 95% CI 0.06–0.67).Conclusions: More advanced congestive HF was associated with presence of both types of AF.Non-ischemic etiology of HF and elevated CRP are independently associated with permanentAF compared to sinus rhythm. Left ventricular diastolic dysfunction indicators (increasedtricuspid maximal pressure gradient and left artial dimension) are independently associatedwith permanent AF

The influence of acute pulmonary embolism on early and delayed prognosis for patients with chronic heart failure

Background: Patients with acute pulmonary embolism (APE) with concomitant chronic heart failure (CHF) are characterized by higher mortality rates than APE patients without CHF. The aim of this study is to evaluate the potential impact of APE on early and long-term prognosis in patients with CHF. Methods: This study included 87 patients with CHF with suspected APE. Patients were divided into two groups according to spiral computed tomography results: one group with confirmed APE and one with excluded APE. Total and cardiovascular mortality in patients of both groups during a 6- and 36-month follow up period was assessed. Potential risk factors for mortality in patients with CHF in short and long-term observations were identified. Results: APE was diagnosed in 35 patients, and excluded in the remaining 52 patients. Total and cardiovascular 6-month mortality was higher in APE patients than in patients without APE: 34.3% and 28.5% vs. 13.4% and 11.5%, p = 0.02, p = 0.02, respectively. In 6-month follow-up the only independent risk factor for mortality was the presence of APE (HR = 2.7, 95% CI 1.1–24.4, p = 0.04). However, in the 36-month follow-up APE had no effect on mortality. Conclusions: Patients with CHF and acute episode of PE are characterized by a higher 6-month total and cardiovascular mortality rate following discharge from hospital compared to patients hospitalized due to acute CHF decompensation. Moreover, recent episode of PE in patients with CHF is an independent risk factor for early mortality in a 6-month follow-up

Promjene u sustavu grušanja krvi u junica holštajnsko-frizijske pasmine u tijeku klamidiozeb

The objective of this study was to describe changes in the coagulation and fibrinolytic systems of Holstein- Friesian (H-F) heifers infected naturally with Chlamydia spp. in Kazakhstan. Blood coagulation and morphology tests were performed in 30 heifers, including 20 infected animals (experimental group I) and 10 clinically healthy and uninfected animals (control group II). In the laboratory tests, the following blood parameters were determined: prothrombin time (PT), activated partial thromboplastin time (APTT), thrombin time (TT), antithrombin III activity (ATIII), fibrinogen (FBG), D-dimer (D-D) concentrations, thrombocyte counts (PLT) and leukocyte counts (WBC). Decreased PT and APTT values in the blood plasma of heifers infected with Chlamydia spp. were indicative of intensified procoagulant activity in such an acute infection. Increased ATIII activity could point to the activation of the anticoagulant system to prevent excessive fibrin production in diseased animals. The results indicate that the hemostatic system was activated in heifers with symptoms of chlamydiosis, and regulatory mechanisms prevented the development of life-threatening conditions such as thrombosis or disseminated intravascular coagulation (DIC).ŚőCilj je ovog istraživanja bio opisati promjene u koagulacijskom i fibrinolitičkom sustavu holštajnskofrizijske pasmine junica prirodno zaraženih vrstama roda Chlamydia spp. u Kazakhstanu. Testovi grušanja krvi i morfološki testovi provedeni su na 30 junica od čega 20 zaraženih (pokusna skupina) i 10 klinički zdravih nezaraženih životinja (kontrolna skupina). Uporabom laboratorijskih testova određeni su sljedeći krvni pokazatelji: protrombinsko vrijeme, aktivirano parcijalno tromboplastinsko vrijeme, trombinsko vrijeme, aktivnost antitrombina III, fibrinogen, koncentracije D-dimera (D-D), broj trombocita i broj leukocita. Smanjene vrijednosti protrombinskog vremena i aktiviranog parcijalnog tromboplastinskog vremena junica zaraženih vrstama Chlamydia spp. bile su indikacija za pojačano prokoagulacijsku aktivnost kod takve akutne infekcije. Povećana aktivnost antitrombina III mogla bi upućivati na aktivaciju antikoagulacijskog sustava da bi se spriječila prevelika proizvodnja fibrina u oboljelih životinja. Rezultati upućuju na zaključak da je hemostazni sustav bio aktiviran u junica sa znakovima klamidioze te da su regulacijski mehanizmi spriječili razvoj po život opasnih stanja kao što je tromboza ili diseminirana intravaskularna koagulacija

Characteristics of the heart failure population in Poland: ZOPAN, a multicentre national programme

Background: It is difficult to define the optimal management of elderly heart failure (HF) patients with complex comorbidities. Thus, comprehensive characterisation of HF patients constitutes a crucial pre-condition for the successful management of this fragile population. Aim: To analyse the ‘real life’ HF patients, including the evaluation of their health conditions, management and their use of public health resources. Methods and results: We examined 822 consecutive patients diagnosed with HF in NYHA classes II–IV in primary care practices. The mean age was 68.5 years, and 56% were male. Only 23% of the patients who were of pre-retirement age remained professionally active. Ischaemic or hypertension aetiology was found in 90% of participants. Nearly all patients had multiple comorbidities. Most patients received converting enzyme inhibitors (88%) and beta-blockers (77%), 60% of them both, although dosing was frequently inadequate. During the six months preceding the study, 31% had cardiovascular hospitalisation and 66% required unscheduled surgery visits. Conclusions: The real life HF population differs from trial populations. Most of the real life patients who had not yet reached retirement age were professionally inactive, mainly due to a disability caused by cardiovascular conditions. Moreover, extremely few participants were free from any comorbidity. Compared to 20th century Polish data, there has been an improvement in the overall quality of HF-recommended pharmacotherapy. It must be stressed, however, that the percentage of those on optimal dosage remains unsatisfactory. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 24-31Wstęp: Ustalenie optymalnego leczenia pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością serca (HF), którzy są obciążeni wieloma chorobami współistniejącymi, jest zagadnieniem szczególnie trudnym. Dlatego też podstawą skutecznego postępowania w tej grupie osób jest dokładna charakterystyka populacji. Cel: Celem pracy była analiza charakterystyki chorych z HF na podstawie codziennej praktyki lekarskiej, z oceną ich stanu zdrowia, jakości opieki oraz stopnia obciążenia dla systemu opieki zdrowotnej. Metody i wyniki: Do badania włączono 822 kolejnych pacjentów ambulatoryjnych z HF w II-IV klasie NYHA z ośrodków podstawowej opieki zdrowotnej. Średni wiek badanej grupy wynosił 68,5 roku, 56% stanowili mężczyźni, a 23% pacjentów w okresie przedemerytalnym pozostawała aktywna zawodowo. Etiologia niedokrwienna lub nadciśnienie tętnicze było wskazywane jako przyczyna HF w 90% przypadków. Choroby współistniejące stwierdzano u prawie wszystkich badanych osób. Większość pacjentów otrzymywała inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (88%), a 77% - beta-adrenolityki, z czego 60% chorych przyjmowało połączenie tych dwóch leków, przy czym ich dawkowanie było niższe od zalecanego. W okresie 6 miesięcy poprzedzających badanie 31% osób było hospitalizowanych z przyczyn sercowo-naczyniowych, a 66% wymagało dodatkowych, nieplanowanych wizyt lekarskich. Wnioski: Rzeczywisty obraz populacji chorych z HF różni się od opisywanego w badaniach klinicznych. Większość pacjentów w okresie przedemerytalnym była nieaktywna zawodowo, przede wszystkim z powodu chorób sercowo-naczyniowych. Dodatkowo brak chorób współistniejących stwierdzano jedynie u niewielkiego odsetka osób. W porównaniu z poprzednimi danymi w przypadku populacji polskiej poprawiła się jakość opieki nad chorymi z HF w odniesieniu do stosowanej farmakoterapii, nadal jednak dawkowanie leków odbiega od standardów. Kardiol Pol 2011; 69, 1: 24-3

Artykuł oryginalnyZnaczenie kolorowego doplera tkankowego w rozpoznaniu segmentalnej zatorowości płucnej u chorych zprzewlekłą niewydolnością serca

Background: Tissue Doppler imaging enables qualitative and quantitative assessment of myocardial function of the left and right ventricles. Aim: To compare systolic longitudinal mitral and tricuspid annular velocities in a congestive heart failure (CHF) patient group with clinical suspicion of pulmonary embolism (PE). Methods: Fifty-five consecutive CHF patients with a history of abrupt onset of resting dyspnoea, elevated >35 mmHg right ventricular systolic pressure (RVSP) and positive D-dimer test were included in the study. Patients underwent standard echocardiography and tissue colour Doppler imaging with post-processing analysis (Echopack 6.3, GE Vingmed) and spiral computed tomography (SCT) within 24 hours from admission. Mitral and tricuspid annular longitudinal systolic and diastolic velocities were measured at their lateral sites in a 4-chamber apical view. According to the results of the SCT examination patients were classified into groups: PE positive (group 1 – 25 patients) and PE negative (group 2 – 30 patients). Results: Tricuspid annular lateral systolic velocity (SmRV) was 6.5±2.6 cm/s in group 1 and 7.0±2.5 cm/s in group 2 (p=NS). Mitral annular lateral systolic velocity (SmLV) was 6.4±3.0 cm/s and 4.3±2.0 cm/s in group 1 and group 2 respectively (p= 0.003). Patients diagnosed as PE cases showed statistically significant higher mitral annular lateral systolic velocity. Using a cut-off value of >5.5 cm/s derived from receiver operating characteristics curve analysis, patients were separated from those without PE with sensitivity of 60% and specificity of 86.7%. The ratio of SmRV/SmLV was 1.1±0.4 and 1.73±0.87 in group 1 and group 2, respectively (p=0.001). Using a cut- -off value ratio of ≤1.2 derived from receiver operator characteristic curve analysis, patients were separated from those without PE with a sensitivity of 76% and a specificity of 93.3%. Conclusion: Mitral annular lateral systolic velocity above 5.5 cm/s and ratio of systolic lateral tricuspid annular velocity to systolic lateral mitral annular velocity ≤1.2 are useful parameters of pulmonary embolism in congestive heart failure patients.Wstęp: Tkankowe badanie doplerowskie jest szybkim, przyłóżkowym, nieinwazyjnym badaniem echokardiograficznym. Obrazowanie prędkości regionalnej w obrębie segmentów ścian mięśnia sercowego pozwala na jakościową i ilościową ocenę zaburzeń kurczliwości. Cel: Ocena prędkości ruchu pierścienia mitralnego i trójdzielnego u chorych z przewlekłą niewydolnością serca (CHF) z towarzyszącą zatorowością płucną (PE). Metodyka: Praca o charakterze prospektywnym, do której włączono 55 chorych z HF w III i IV klasie wg NYHA, przyjętych do szpitala z powodu nagłej duszności spoczynkowej, z podwyższonym ciśnieniem skurczowym w prawej komorze serca (RVSP >35 mmHg) i dodatnim wynikiem badania D-dimeru wykonanego metodą Elisa. U chorych wykonano standardowe badanie echokardiograficzne, badanie doplerowskie tkankowe znakowane kolorem oraz spiralną jednorzędową tomografię komputerową klatki piersiowej (CT). Zgodnie z wynikiem CT chorych podzielono na 2 grupy: grupę 1. – z potwierdzoną PE (25 chorych) i grupę 2. – bez PE (30 chorych). Obie badane grupy nie różniły się statystycznie między sobą pod względem wieku, płci, etiologii HF. W grupie 1. liczba chorych ze skurczową HF wynosiła 11/25 (44%), w grupie 2. – wynosiła 15/30 (50%), u pozostałych chorych występowała rozkurczowa postać HF. Grupa 1. obejmowała 12 mężczyzn i 13 kobiet, średnia wieku wynosiła 75±10 lat, w grupie 2 było 16 mężczyzn i 14 kobiet. średnia wieku wynosiła 73±11 lat. Szczytowe prędkości ruchu części bocznej pierścienia mitralnego i trójdzielnego były mierzone w osi podłużnej w projekcji 4-jamowej. Wyniki: Prędkość skurczowa części bocznej pierścienia trójdzielnego (SmPK) wynosiła 6,5±2,6 cm/s w grupie 1. i 7,0±2,5 cm/s w grupie 2. (p=NS). Prędkość skurczowa części bocznej pierścienia mitralnego (SmLV) wynosiła 6,4±3,0 cm/s w grupie 1. i 4,6±2,0 cm/s w grupie 2. (p=0,003). Optymalna wartość odcięcia określona w analizie ROC dla parametru SmLV wynosiła >5,5 cm/s. Przy tej wartości czułość w grupie 1. wynosiła 60%, a swoistość 86,7%. Stosunek prędkości skurczowej pierścienia trójdzielnego do mitralnego (SmRV/SmLV) wynosił 1,1±0,4 i 1,73±0,87, odpowiednio w grupie 1. i 2. (p=0,001). Optymalna wartość odcięcia dla tego wskaźnika określona w analizie ROC wynosiła ≤1,2. Wartość ta oddzielała chorych z potwierdzoną PE od chorych bez PE z czułością 76% i specyficznością 93,3%. Wnioski: Prędkość skurczowa ruchu bocznej części pierścienia mitralnego >5.5 cm/s oraz stosunek SmRV/SmLV ≤1.2 są przydatnymi wskaźnikami PE u chorych z CHF

Artykuł oryginalny Ocena wpływu wieczornej dawki długo działającego beta-blokera na układ autonomiczny chorych z zastoinową niewydolnością serca

Background: Heart rate variability (HRV) indices are accepted markers of cardiac autonomic activity and have been used as indicators of beta-blockade effects in congestive heart failure (CHF) patients. In view of the high frequency of sudden cardiac death in the morning, there is a question whether the evening beta-blocker administration would be more efficient than a morning dose. Aim: To compare HRV indices after morning or evening long-acting beta-blocker administration. Methods: The study group consisted of 52 CHF patients (NYHA class II/III) in sinus rhythm. Time domain (TD) and frequency domain (FD) HRV analyses were performed for daytime, nighttime and a 24-hour period: first after the morning bisoprolol administration, and then after the same evening dose. Results: After the evening dose the mean heart rate was significantly lower (p = 0.01), nighttime normal R-R intervals were significantly prolonged (p = 0.008) and the low frequency (LF)/high frequency (HF) ratio was significantly lower for: 24 h (p = 0.0002); daytime (p = 0.003) and nighttime (p = 0.008) with higher HF values in the 24-hour period (p = 0.0007) and in the daytime interval (p = 0.006). Conclusion: An evening dose of a beta-blocker is more effective than a morning dose in reversing adverse changes in the autonomic nervous system activity in CHF patients.Wstęp: Zastoinowa niewydolność serca jest istotną przyczyną zaburzeń neurohormonalnych, poprzez nadmierną stymulację układu współczulnego, wiodących do wzrostu częstości nagłych zgonów. Wskaźniki zmienności rytmu serca (HRV) są akceptowanymi wykładnikami napięcia układu autonomicznego i mogą być stosowane do oceny wpływu beta-blokady u chorych z zastoinową niewydolnością serca. W związku z większą częstością nagłych zgonów sercowych w godzinach rannych powstaje pytanie, czy wieczorna dawka długo działającego beta-blokera nie jest bardziej skuteczna od dawki porannej. Cel: Porównanie wskaźników HRV po porannym i po wieczornym podaniu długo działającego beta-blokera. Metody: Badaniem objęto 52 pacjentów (30 mężczyzn i 22 kobiety, średnia wieku 67,2 ± 10,6 roku) z zastoinową niewydolnością serca w II i III klasie wg NYHA, z rytmem zatokowym, otrzymujących pełne leczenie, w tym inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I), spironolakton, diuretyki pętlowe i beta-bloker. W pierwszym okresie, trwającym 5 dni, beta-bloker podawany był w godzinach rannych (8:00–9:00), po czym dokonywano 24-godzinnej rejestracji EKG metodą Holtera. Następnie zmieniano czas podawania tej samej dawki długo działającego beta-blokera na godziny wieczorne (17:00–18:00) i po następnych 72 godz. ponownie wykonywano 24-godzinną rejestrację EKG metodą Holtera. Analiza HRV została przeprowadzana w dwóch zakresach: analizy czasowej i częstotliwościowej. Oceniono 3 okresy czasowe – okres dzienny, nocny i wyniki rejestracji całodobowej po 5-dniowym stosowaniu dawki rannej i następnie po 3 dniach stosowania dawki wieczornej. Wyniki: Po podaniu dawki wieczornej średnia częstotliwości rytmu w rejestracji całodobowej była znamiennie niższa (p = 0,01), a interwały NN w nocy były istotnie statystycznie wydłużone (p = 0,008). Iloraz niskich częstotliwości (LF) do wysokich częstotliwości (HF) był statystycznie istotnie niższy w rejestracji 24-godzinnej (p = 0,0002), w okresie obejmującym aktywność dzienną (p = 0,003) i w nocy (p = 0,008), a wartości HF okazały się znamiennie wyższe dla rejestracji 24-godzinnej (p = 0,0007) i rejestracji dziennej (p = 0,006). Wnioski: Dawka wieczorna beta-blokera skuteczniej niż poranna odwracała niekorzystne zmiany niektórych wskaźników napięcia układu autonomicznego ocenianych na podstawie HRV wśród chorych z zastoinową niewydolnością serca

Original article Impact of clinical and echocardiographic parameters assessed during acute decompensation of chronic heart failure on 3-year survival

Background: It is unclear whether established risk factors affecting the prognosis of chronic heart failure (CHF) have the same predictive value when assessed during acute haemodynamic decompensation of CHF. Aim: To investigate the impact of selected clinical and echocardiographic parameters assessed in patients with CHF during emergency admission due to acute CHF decompensation, on 3-year survival. Methods: This retrospective study involved 100 consecutive patients with CHF (60 women and 40 men at the mean age of 70.4±9.8 years), admitted to hospital due to angina pectoris symptoms or pulmonary oedema. In the echocardiographic study performed within the first 48 hours of in-hospital stay, standard parameters as well as right ventricular systolic pressure (RVSP) were evaluated. In order to identify biological, clinical and echocardiographic factors affecting 3-year survival, both uni- and multivariable Cox proportional hazards regression analyses were carried out. Results: Forty-four patients died during 3-year follow-up. Univariate regression analysis revealed that age >60 years, sodium serum concentration 35 mmHg and reduced left ventricular ejection fractionWstęp: Nie jest jasne, czy powszechnie akceptowane czynniki ryzyka wpływające na rokowanie w przewlekłej niewydolności serca (PNS) mają takie samo znaczenie prognostyczne, jeśli oceniane są w okresie nagłego hemodynamicznego pogorszenia PNS. Cel: Analiza wpływu wybranych klinicznych i echokardiograficznych zmiennych, stwierdzanych podczas przyjęcia do szpitala chorych z PNS z powodu jej ostrej dekompensacji, na 3-letnie przeżycie. Metody: Badanie retrospektywne, którym objęto 100 kolejnych wypisanych pacjentów z PNS (60 kobiet i 40 mężczyzn w średnim wieku 70,4±9,8 lat), przyjętych z objawami astmy sercowej lub obrzęku płuc. W badaniu echokardiograficznym wykonanym w ciągu pierwszych 48 godz. poza standardowymi parametrami określono ciśnienie skurczowe w prawej komorze (RVSP). Zastosowano jedno- i wieloczynnikową analizę regresji logistycznej Cox, aby określić biologiczne, kliniczne i echokardiograficzne zmienne wpływające na 3-letnie przeżycie. Wyniki: W trakcie 3-letniej obserwacji zmarło 44 chorych. Niezależnymi czynnikami ryzyka zgonu były stężenie sodu w surowicy krwi poniżej 140 mmol/L, (p=0,0003) i wiek powyżej 60. roku życia (p=0,03). Natomiast wśród zmiennych echokardiograficznych istotność statystyczną obserwowano jedynie w analizie jednoczynnikowej dla RVSP powyżej 35 mmHg (p=0,018) i frakcji wyrzutowej lewej komory poniżej 50% (p=0,039). Wnioski: Wiek powyżej 60. roku życia i stężenie sodu poniżej 140 mmol/L stwierdzane w okresie ostrej dekompensacji okazały się niezależnymi czynnikami wpływającymi niekorzystnie na 3-letnie przeżycie chorych z PNS

Oryginal articleRelationship between inflammatory markers and clinical patterns of atrial fibrillation in patients with congestive heart failure

Wstęp: Wystąpienie migotania przedsionków (AF) niekorzystnie zmienia wielkość jam serca i jego funkcję. Arytmia ta łączy się także ze zwiększeniem stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i fibrynogenu w surowicy krwi. Nie jest jasne, czy opisywany wzrost markerów zapalenia u chorych z niewydolnością serca (CHF) ma związek z towarzyszącą arytmią, objawami klinicznymi czy niekorzystnym remodelingiem jam serca. Cel: Ocena zależności między poziomami markerów stanu zapalnego a wybranymi parametrami klinicznymi i echokardiograficznymi oraz stosowanym leczeniem w populacji chorych z CHF i różnymi postaciami AF. Metodyka: Do badania włączono 99 chorych z CHF, których podzielono na 3 grupy. Grupę I stanowili chorzy z rytmem zatokowym. Do grupy II zaliczono chorych przyjętych z AF, a wypisanych z rytmem zatokowym (chorzy z napadowym i przetrwałym AF). Do grupy III włączono chorych z utrwalonym AF. U wszystkich chorych oznaczono stężenie CRP i fibrynogenu oraz wykonano badanie echokardiograficzne. Oceniano następujące parametry: wymiar lewego przedsionka (LA), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF) oraz ciśnienie skurczowe w prawej komorze (RVSP). Wyniki: Średnie stężenie CRP w grupie III (5,83±5,36 mg/l) było istotnie statystycznie wyższe niż w grupie I (p=0,001) i II (p=0,033). W grupie chorych z utrwalonym AF średnie stężenie fibrynogenu było najwyższe (391,0±77,3 mg/dl) i różniło się w porównaniu z grupą II (p=0,007) i I (p=0,099). Średni wymiar LA, prawej komory (RV) oraz RVSP w grupie III były istotnie większe niż w pozostałych badanych grupach. W analizie wieloczynnikowej istotny związek ze stężeniem CRP w surowicy wykazano dla obecności nadciśnienia tętniczego (pBackground: Occurence of atrial fibrillation (AF) adversely affects left atrial size and cardiac function. This arrhythmia is also associated with an increase of plasma CRP and fibrinogen concentration. It is not clear whether elevated levels of inflammatory markers in patients with congestive heart failure (CHF) are associated with AF, clinical symptoms or adverse cardiac remodelling. Aim: : To investigate the association between levels of inflammatory markers and selected clinical and echocardiographic parameters as well as used treatment in the population of CHF patients with various forms of AF. Methods: The cross-sectional study included 99 patients with CHF divided into 3 groups. Group I included patients with sinus rhythm. Group II consisted of patients admitted to hospital with AF and discharged with sinus rhythm (the category of paroxysmal and persistent AF). Group III comprised patients with permanent AF. In all patients plasma CRP and fibrinogen concentrations were measured and echocardiographic examination was carried out. Left atrial dimension (LA), ejection fraction (LVEF) and right ventricular systolic pressure (RVSP) were assessed. Results: : Mean CRP concentration in group III (5.83±5.36 mg/l) was significantly higher than in group I (p=0.001) and group II (p=0.033). In the group with permanent AF mean fibrinogen concentration was elevated to a higher level (391.0±77.3 mg/dl) than in group II (p=0.007) and group I (p=0.099). Mean LA and RV dimensions and RVSP in group III were significantly higher than in group I and group II. Multivariable analysis revealed that plasma CRP concentration was significantly associated with the presence of arterial hypertension (

Original articleAnalysis of selected risk factors of coronary artery disease in a healthy population aged 35-55 years

Background: This report comprises an analysis of results of examinations performed as a part of a cardiovascular disease prevention programme funded by the National Health Fund. Aim: To determine the relationship between body mass index (BMI) and blood pressure, blood glucose and lipid metabolism abnormalities in an ethnically homogeneous population of males and females aged 35 to 55 years with sense of full health without prior diagnosis of cardiovascular disease or diabetes. Methods: The study was carried out in the population of a 175,000-resident city during 9 months, involving 1080 subjects (696 females and 384 males) aged 35 to 55 years (mean age – 47.2±5.4). The following variables were assessed: systolic and diastolic blood pressure, body weight and height, BMI, fasting blood glucose, total cholesterol, triglycerides and HDL cholesterol levels. Results: The studied male population had significantly higher blood pressure, blood glucose, total cholesterol, triglycerides and lower HDL cholesterol levels compared to age-matched females. The female population was found to have a more prominent relationship between increased BMI and blood pressure, blood glucose and serum cholesterol levels than males. Significant differences in favour of females regarding systolic blood pressure, blood glucose and serum cholesterol failed to be present in the obese women subgroup (no statistically significant differences were found compared to obese males). In females aged 45 to 55 years, significantly higher body weight, blood pressure as well as blood glucose, cholesterol and triglyceride levels were observed than in younger women (35-45 years old). Conclusions: Overweight and obesity are associated with increase of arterial blood pressure, lipid metabolism disturbances and elevation of blood glucose. The relationship between BMI and studied risk factors was influenced by age and gender. Menopause is associated with increasing body weight and unfavourable evolution of studied risk factors.Wstęp: Praca stanowi analizę wyników badań uzyskanych w ramach programu profilaktyki chorób układu krążenia finansowanego przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Cel: Określenie zależności między wskaźnikiem masy ciała (ang. body mass index, BMI) a wartościami ciśnienia tętniczego krwi, glikemią i zaburzeniami lipidowymi występującymi w jednolitej etnicznie populacji kobiet i mężczyzn od 35. do 55. roku życia, z poczuciem pełnego zdrowia, u których dotychczas nie rozpoznano chorób układu krążenia i cukrzycy. Metodyka: Badanie przeprowadzono w populacji 175-tysięcznego miasta w ciągu 9 mies., obejmując analizą 1080 osób (696 kobiet i 384 mężczyzn) w wieku 35–55 lat (średnia wieku 47,2±5,4). Oceniono pomiary wartości skurczowej i rozkurczowej ciśnienia tętniczego krwi, masę i wysokość ciała, BMI, stężenie glukozy na czczo, cholesterolu całkowitego, trójglicerydów i frakcji HDL cholesterolu. Wyniki: W badanej populacji mężczyzn stwierdzono znamiennie wyższe wartości ciśnienia tętniczego, stężenia glukozy, cholesterolu całkowitego, trójglicerydów i niższe stężenia frakcji HDL cholesterolu w porównaniu z populacją kobiet w tym samym przedziale wiekowym. W populacji kobiet obserwowano bardziej wyraźną niż w grupie mężczyzn zależność między wzrostem wskaźnika BMI a wartościami ciśnienia tętniczego krwi, stężeniem glukozy i cholesterolu w surowicy. Znamienne, korzystne dla płci żeńskiej, różnice w wartościach skurczowego ciśnienia tętniczego krwi, stężenia glukozy i cholesterolu w surowicy krwi nie były widoczne w podgrupie kobiet otyłych (brak istotnych statystycznie różnic w porównaniu z podgrupą otyłych mężczyzn). Wśród kobiet w wieku 45–55 lat obserwowano znamiennie wyższe wartości masy ciała, ciśnienia tętniczego krwi oraz stężenia glukozy, cholesterolu i trójglicerydów w porównaniu z kobietami młodszymi (35–45 lat). Wnioski: Nadwaga i otyłość łączą się ze wzrostem wartości ciśnienia tętniczego krwi, z zaburzeniami lipidowymi i wzrostem stężenia glukozy w surowicy krwi. Związek między wskaźnikiem BMI a badanymi czynnikami ryzyka zależy od wieku i płci badanych osób. Okres menopauzy wiąże się ze wzrostem masy ciała i niekorzystnymi zmianami ocenianych czynników ryzyka