63. Raki Płaskonabłonkowe głowy i szyi u młodych dorosłych – retrospektywna wieloczynnikowa analiza oraz wstępne wyniki badań nad rolą czynnika genetycznego w ich etiopatogenezie

Celem pracy jest analiza cech klinicznych raków płaskonabłonkowych głowy i szyi u chorych poniżej 45 roku życia („young adult”) oraz ocena udziału czynnika genetycznego w ich etiopatogenezie. W ocenie klinicznej uwzględniono dane dotyczące: A.- pacjentów: wiek (średnia 40.9 lat), płeć (mężczyźni 85%, kobiety 15%) oraz ekspozycja na typowe czynniki ryzyka (palący papierosy −96.8%, spożywający alkohol −96.7%), B.- guza: lokalizacja (krtań 69%, jama ustna i gardło 28%), stopień zaawansowania klinicznego (głównie stadium IV −58.7%), typ histologiczny (ca planoepitheliale keratodes 71.2%, akeratodes 28.8%) i stopień zróżnicowania histologicznego (głownie G1+G2 −94.3%), C.- zastosowanego leczenia: metoda (głównie skojarzone: operacja + radioterapia −61.3%) oraz wyniki (wznowa miejscowa −15.9%, wznowa węzłowa −18.5%, przeżycia 3-letnie 46%, przeżycia 5-letnie 35%). W ocenie roli czynnika genetycznego zastosowano 3 techniki: genotypowanie, test bleomycynowy i test kometkowy. U 24 chorych oznaczono polimorfizm genów metabolizmu kancerogenów oraz genów związanych z naprawą DNA. Stwierdzono częstsze niż w grupie pacjentów starszych występowanie następujących genotypów ryzyka: GSTM1 (-) współwystępujący z NAT2 4/6A oraz NAT2 4/6A oraz allelu ryzyka: NAT2 4; allel ryzyka CYP 1A1 4 występował rzadziej niż w grupie starszych, natomiast częstość występowania genotypu ryzyka XPD 35931AA w obu grupach była zbliżona. U 5 pacjentów oznaczono poziom niestabilności chromosomowej za pomocą testu bleomycynowego – stwierdzono zbliżone wartości współczynnika b/c w grupie pacjentów młodszych i starszych przy jednocześnie wyraźnie większym odsetku uszkodzonych komórek w grupie młodych dorosłych. W obu grupach zarówno wartość współczynnika b/c jak i procent uszkodzonych komórek były wyrażnie większe niż w grupie osób zdrowych. W grupie 7 pacjentów za pomocą techniki comet assay określono uszkodzenia spontaniczne i indukowane oraz zdolności naprawy DNA – stwierdzono wysoki i zbliżony w grupie pacjentów młodych i starszych poziom uszkodzeń DNA – zarówno spontanicznych i indukowanych oraz zbliżone zdolności naprawy DNA

273. Laryngektomie rekonstrukcyjne jako alternatywa laryngektomii całkowitej

Laryngektomie subtotalne z rekonstrukcją krtani są akceptowaną, alternatywną do całkowitego usunięcia krtani formą leczenia raków o zaawansowaniu narządowym T2 i T3. Jednoczasowa resekcja i rekonstrukcja pozwalają na radykalne leczenie nowotworu przy równoczesnym zachowaniu ciągłości drogi oddechowej i zachowaniu funkcji odtworzonej krtani. W latach 1988–2002 wykonano 83 laryngektomii subtotalnych z rekonstrukcją krtani, w tym: 34 laryngektomie nadpierścienne z krikohyoidopeksją, 21 laryngektomie nadpierścienne z krikohyoidoepiglotopeksją, 18 laryngektomii przezgłośniowych modo Calearo, 7 laryngektomii subtotalnych modo Sedlacek-Tucker oraz 3 z rekonstrukcją zachyłka gruszkowatego. Podstawowym kryterium oceny efektywności tego typu zabiegów była osiągnięta radykalność onkologiczna. Okres obserwacji chorych wynosił od 2–9 lat. W żadnym z 83 przypadków nie stwierdzono wystapienia wznowy miejscowej, w 4 przypadkach wystąpiła wznowa w układzie chłonnym szyi. Kolejnym aspektem była skuteczność funkcjonowania zrekonstruowanej krtani. U 5 chorych z powodu zwężenia światła krtani wykonano 2– i 3– krotne zabiegi laserowe, a następnie wykonano plastykę przy użyciu T-drenu. U 14 chorych występowały w okresie pierwszych 3 miesięcy trudności przy połykaniu, zwłaszcza pokarmów płynnych. U 1 chorego wykonano gastrostomię. Autorzy omawiają wskazania do tego typu zabiegów, technikę operacyjną, wyniki onkologiczne i czynnościowe

338. Brachyterapia paliatywna PDR i HDR w leczeniu nawrotów miejscowych nowotworów głowy i szyi

Cel pracyW pracy przedstawiono wstępne wyniki paliatywnej brachyterapii HDR i PDR wznów nowotworów głowy i szyi.Materiał i metody47 chorych ze wznową miejscową nowotworu głowy i szyi leczonych było metodą brachyterapii HDR i PDR w okresie od 05.06.2001 do 31.12.2002 w Wielkopolskim Centrum Onkologii. Wszyscy chorzy zdyskwalifikowani zostali od leczenia chirurgicznego i radioterapii wiązkami zewnętrznymi ze względu na zaawansowanie choroby oraz przebyte leczenie. Wiek chorych sięgał od 38 do 75 (średnio 51.2 lat), w grupie było 10 kobiet i 37 mężczyzn. Umiejscowienie wznowy nowotworu: dno jamy ustnej i język – 20 chorych, gardło środkowe – 12 chorych, węzły chłonne szyi – 5 chorych, krtań – 3 chorych, nosogardło – 3 chorych, ślinianki – 2 chorych, szczęka górna – 2 chorych. Średni okres pomiędzy rozpoznaniem guza pierwotnego oraz wznowy wynosił 9.7 miesięcy. 34 chorych leczonych było metodą brachyterapii HDR dawką frakcyjną od 4 do 6 Gy, w 5 do 10 frakcjach, 13 chorych leczonych było metodą brachyterapii PDR dawka łączną 2000 cGy, w jednej (n=4) lub dwóch fazach leczenia (n=9). Ocenie poddano stopień remisji po 1, 3 i 6-iu miesiącach od zakończenia leczenia oraz powikłania wczesne.WynikiPo 4-ech tygodniach od zakończenia leczenia całkowitą remisję (CR) stwierdzono u 15% chorych, częściową remisję (PR) u 65.1% chorych, brak remisji (NR) u 10.9% chorych i progresję (Progr) u 9% chorych. Odpowiednie odsetki odpowiedzi wynosiły: po 3 i 6 miesiącach CR – 10.3 i 5.6%, PR – 54% i 36.3%), NR i Progr – 35.7% i 58.1%. W 74.6% przypadkach wystąpiła powierzchowna martwica w okresie 6 miesięcy obserwacji. Inne najczęstsze powikłania to nasilenie bólu (25%), infekcja miejscowa (44.3%), przetoka (6%). Obie metody brachyterapii były w równym stopniu dobrze tolerowane.Wnioski1. Brachyterapia HDR lub PDR może być efektywnym paliatywnym leczeniem wznowy nowotworu głowy i szyi. 2. Powikłania wczesne związane z wysoką dawką sumaryczną napromieniania są częste i wymagają intensywnego leczenia farmakologicznego

66. Guzy płata głębokiego ślinianki przyusznej

Chirurgia nowotworów ślinianki przyusznej może nastręczać poważne trudności z uwagi na przebiegające w miąższu gruczołu rozgałęzienia nerwu twarzowego. Badanie ultrasonograficzne w przypadku obecności guza pozwala precyzyjnie zlokalizować zmianę i określić jej penetrację w kierunku płata głębokiego gruczołu. Celem leczenia operacyjnego jest radykalne usunięcie zmiany i oszczędzenie funkcji nerwu twarzowego. Podczas zabiegu operacyjnego stosuje się techniki umożliwiające odsłonięcie pnia i gałązek nerwu twarzowego jak i monitorowanie jego czynności przy użyciu urządzeń, których funkcjonowanie oparte jest na zasadzie elektromiografii. W roku 2002 operowano 67 chorych z rozpoznaniem guza ślinianki przyusznej, w tym 55 zmian o charakterze niezłośliwym i 12 o charakterze złośliwym. U 9 chorych zmiana była zlokalizowana w płacie powierzchownym a u 5 w płacie głębokim ślinianki przyusznej. W trakcie zabiegu odsłaniano obwodowe gałęzie nerwu twrzowego i usuwano zmianę pod kontrolą mikroskopu. W grupie guzów płata głębokiego wystąpiły 3 zmiany o charakterze złośliwym i 2 o charakterze niezłośłiwym. Porażenie nerwu twarzowego zaobserwowano jedynie w 4 przypadkach guzów złośliwych płata powierzchownego i głębokiego pierwotnie naciekających pień nerwu

Intraoperative Impedance Measurements for the Evaluation of Perimodiolar Location οf Cochlear Implant Electrode - Own Experience

Evaluation of insertion of a cochlear implant electrode into the cochlea includes radiological techniques: plain X-ray of the skull, cochlear projection (based on Stenvers projection), computer tomography. These methods allow generally postoperative evaluation. During surgery the insertion of the electrode is assessed based on anatomical structures and markers placed on the electrode. The measurement of the electrode impedance is also an important tool. 60 patients implanted with the Contour cochlear implant with pre-shaped electrode were examined. Age o patients: mediana 4.25 (1.5-54.5). Examination includes intraoperative impedance measurement performed in two stages: (1) after the electrode insertion, and (2) after removal of the stylet. Measurements were done in Common Ground (CG) and Monopolar 1 (MP1) stimulation modes. Measurements recorded in two modes and in 3 different parts of the cochlea (apical, middle, basal) were compared. The average difference value (before-after) was for the CG mode: 0.45 kΩ, and for the MP1 mode: 0.39 kΩ. For the CG mode the difference values were: 0.64, 0.44 and 0.28 toward apical part. For the MP1 mode the difference values were: 0.47, 0.43 and 0.27 toward apical part of the cochlea