Immunological disturbances in diabetes

Zaburzenia immunologiczne w cukrzycy są czynnikami patogenetycznymi rozwoju zarówno typu 1, jak i typu 2 tej choroby. W cukrzycy typu 1 zaburzenia te dotyczą głównie procesu autoimmunologicznego, w którym, na podłożu czynników środowiskowych i genetycznych, limfocyty T doprowadzają do selektywnego uszkodzenia komórek β wysp trzustkowych. Zaburzenia w tym typie cukrzycy obejmują wskaźniki humoralne — przeciwciała skierowane przeciwko antygenom wysp trzustkowych oraz wskaźniki komórkowe, głównie cytokiny produkowane przez limfocyty i makrofagi. Szczególnie istotne z punktu widzenia klinicznej przydatności są humoralne wskaźniki immunologiczne, ponieważ umożliwiają ocenę ryzyka wystąpienia cukrzycy typu 1 u krewnych I° osób chorych na cukrzycę oraz ułatwiają prawidłową klasyfikację cukrzycy (typ 2 — LADA). Są one także wskaźnikami obniżonej zdolności wydzielania insuliny przez komórki β, a ponadto umożliwiają przewidywanie czasu włączenia insulinoterapii u chorych na cukrzycę typu 2. W powstawaniu cukrzycy typu 2 istotne znaczenie mają zaburzenia sekrecji insuliny i tkankowa odporność na jej działanie. W tym typie cukrzycy zaburzenia immunologiczne są mniej swoiste i mają głównie charakter przewlekłego procesu zapalnego. Uważa się, że zarówno funkcja sekrecyjna komórek β, jak i insulinooporność wiążą się z obecnością w surowicy krwi cytokin zapalnych.Immunological disturbances in diabetes are important patophysiological factors in development of diabetes type 1 as well as diabetes type 2. In diabetes type 1 immunological disturbances concern mainly autoimmune process. On the genetic background and environmental factors lymphocytes T lid to selective β cells destruction. These autoimmune abnormalities could be dividing on humoral — antibodies against β cells antigen and cellular, mainly cytokines produce by lymphocytes and macrophages. Particularly important in the clinical point of view are humoral immune markers. There can be use for evaluation of the risk to developing diabetes type 1, identification of patients with latent autoimmune diabetes in adults. Furthermore there are markers of b cell secretion capacity and could be apply for prediction use of insulin in group of patients with diabetes type 2. It is well established that insulin resistance and impaired insulin secretion are central to the pathogenesis of type 2 diabetes. In this type of diabetes immunological disturbances are not so particular and are mainly connected with chronic inflammation. It is well known, that insulin resistance as well as secretory function of β cells correlates with presence of inflammatory cytokines

Występowanie chorób autoimmunologicznych u pacjentów z późno ujawniającą się cukrzycą autoimmunologiczną u osób dorosłych — związek z genotypem HLA

  Introduction: Latent autoimmune diabetes in adults (LADA) is a slow-developing form of autoimmune diabetes, characterised by the presence of type 1 diabetes-associated autoantibody and presentation at diagnosis similar to patients with type 2 diabetes. The aim of this study was to determine the prevalence of auto-antibodies related to endocrine autoimmune diseases in patients with LADA and to assess their association with HLA genotype. Material and methods: We evaluated the presence of anti-thyroglobulin (ATG), anti-thyroid peroxidase (ATPO), anti-tissue transglutaminase IgA (ATTA), and anti 21 hydroxylase (A21H) in 70 patients with LADA, 69 with Type 2 diabetes, and in 50 healthy controls HLA genotype was assed in subpopulation of sluclied subjects. Results: The presence of ATPO (28.6 vs. 10%); ATG (28.6 vs. 14%) was higher in patients with LADA in comparison to healthy controls and ATPO in comparison to patients with type 2 diabetes (38.6 vs. 17.4 %). In patients with LADA the presence of autoimmune thyroid autoantibodies was associated with newly diagnosed subclinical hypothyroidism; almost 7% of patients presented with high TSH. The presence of A21H (2.86 vs. 5.8 vs. 6.1%) and ATTA (2.86 vs. 4.3 vs. 6.0%) was not different between groups. Patients with high TSH level were positive for DQA1*0301 and DRB1*04 HLA genotype: DQB1*0201 and DQB1*02 were higher in patients positive for ATTA. Conclusions: Patients with LADA have higher prevalence of thyroid autoimmune diseases. In patients with LADA similarly to type 1 genotype DQA1*0301 seems to CONFER susceptibility to thyroid autoimmunity, and DQB1*0201 to celiac disease. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 197–201)  Wstęp: Późno ujawniająca się cukrzyca autoimmunologiczną u osób dorosłych cechuje się obecnością przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom wysp trzustkowych u pacjentów z kliniczną prezentacją cukrzycy typu 2. Celem pracy była ocena występowania chorób autoimmunologicznych u pacjentów z cukrzycą LADA oraz ocena związku z genotypem HLA. Materiał i metody: W obecnej pracy oceniono występowanie przeciwciał przeciwko-tyreoglobulinie (ATG), przeciwko peroksydazie tarczycowej (ATPO), przeciwko transglutaminazie tkankowej IgA (ATTA) oraz przeciwko 21 hydroksylazie (A21H) u 70 pacjentów z cukrzycą LADA, 69 z cukrzycą typu 2 oraz 50 osób z grupy kontrolnej oraz genotyp HLA. Wyniki: Częstość występowania przeciwciał ATPO (28,6 vs. 10%), ATG (28,6 vs. 14%) była wyższa w grupie pacjentów z cukrzycą typu LADA w porównaniu do grupy kontrolnej oraz ATPO (38,6 vs. 17,4%) w porównaniu z pacjentami z cukrzycą typu 2. W grupie pacjentów z cukrzycą typu LADA istotnie cześciej stwierdzono obecność przeciwciał ATPO oraz ATG, którym towarzyszyly nowowykryte zaburzenia kliniczne funkcji tarczycy. Częstość występowania przeciwciał przeciwko 21 OH hydroksylazie (2,86 vs. 5,8 vs. 6,1%) oraz przeciwko transglutaminazie w klasie IgA (2,86 vs. 4,3 vs. 6,0%) nie różniła się pomiędzy badanymi grupami. Genotyp HLA DQA1*0301 występował częściej u pacjentów z autoimmunologiczną niedoczynnością tarczycy, nastomiast DQB1*0201 u pacjentów z przeciwciałami ATTA będącymi markerem choroby trzewnej. Wnioski: U pacjentów z cukrzycą LADA częściej występują przeciwciała skierowane przeciwko antygenom tarczycy współistniejące z subliniczną niedoczynością tarczycy. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 197–201)

Family incidence of latent autoimmune diabetes in adults - case report

We describe a 37 year-old woman case of latent autoimmune diabetes in adults (LADA). She was presented with unfounded weight loss. The diagnosis of diabetes mellitus was established on twice plasma glucose measurements above 200 mg/dl. In other routine biochemical examinations we did not observe dehydratation, electrolyte depletion, acidosis. However plasma level of C peptide basal and after stimulation with glucagon was reduced. Initially, the patient responded well to sulphonylurea treatment. To test immunological pathogenesis we examine autoimmune markers of diabetes type 1. Autoimmune antibodies (GAD, IAA) were found in patients and her parents, which were until now diabetic type 2. We report this case because incidence of latent autoimmune diabetes in adults is underestimate and rarely diagnosed in clinical practice.Autorzy niniejszej pracy prezentują przypadek 37-letniej pacjentki z późno ujawniającą się cukrzycą typu 1 (LADA, latent autoimmune diabetes in adults). Do ośrodka pacjentka zgłosiła się z powodu nieuzasadnionej utraty masy ciała. W badaniach biochemicznych glikemia przygodna 2-krotnie wynosiła powyżej 200 mg/dl. Nie stwierdzano zaburzeń gospodarki kwasowo-zasadowej, elektrolitowej, ketonurii, natomiast stężenie C-peptydu na czczo i po stymulacji glukagonem było nieznacznie obniżone. U chorej obserwowano początkowo dobrą odpowiedź na doustne leki hipoglikemizujące. Badania immunologiczne ujawniły obecność wskaźników wystąpienia cukrzycy typu 1 - przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom wysp trzustkowych zarówno u pacjentki, jak też u jej rodziców, którzy od wielu lat chorowali na cukrzycę typu 2. Przedstawiony przypadek jest istotny ze względu na rzadkie rozpoznawanie późno ujawniającej się cukrzycy typu 1 u osób dorosłych, w stosunku do częstości tego rodzaju zaburzeń, szczególnie w grupie szczupłych pacjentów w średnim wieku

Insulin resistance predicts the risk for recurrent coronary events in post-infarction patients

Background: We investigated the risk for recurrent coronary events associated with insulin resistance in post-infarction patients from the Thrombogenic Factors and Recurrent Coronary Events (THROMBO) study. Methods: The association between insulin resistance expressed by Homeostatic Model As­sessment 2 for Insulin Resistance (HOMA2-IR) and the risk for recurrent coronary events was investigated in a cohort of 1,032 patients evaluated 2 months after myocardial infarction (MI) with a follow-up of 26 months. The endpoint for the study was recurrent coronary event defined as cardiac death, nonfatal MI, or unstable angina, whichever occurred first. We used time dependent survival analysis and Cox proportional hazards regression method to determine the association between HOMA2 categorized as high > 75th percentile and endpoints after adjustment for relevant clinical covariates and series of thrombogenic and dyslipogenic factors. Results: High HOMA2-IR defined as in fourth quartile (≥ 2.4) was associated with increased risk for recurrent coronary events (HR 1.44; CI 1.03–2.01; p = 0.03) after adjustment for the clinical covariates: age, gender, diabetes, prior MI, pulmonary congestion, coronary artery bypass grafting and percutaneous transluminal coronary angioplasty. The highest risk of cardiac events was observed in non-obese patients (body mass index [BMI] ≤ 30 kg/m2) with high HOMA2-IR (HR 1.5; CI 1.02–2.22; p = 0.038). The plasma level of plasminogen activa­tor inhibitor-1 was associated with higher risk for recurrent coronary events in patients with insulin resistance (HR 1.79; CI 1.05–3.03; p = 0.03, interaction p = 0.018). Conclusions: In conclusion, insulin resistance predicts recurrence of coronary events in post-infarction population. HOMA2-IR is better than BMI in stratifying risk of recurrent coronary events

Możliwości prewencji cukrzycy typu 2

Introduction: The aim of this study was to examine usefulness of oral glucose tolerance test (OGTT) in clinical evaluation of different glucose metabolism disturbances in subjects with at least one risk factor of type 2 diabetes. We compared the effectiveness of non-pharmacological and pharmacological prevention and treatment regiments on metabolic control in these individuals. Material and methods: The study involved 130 patients, with the following characteristics: age between 18 to 76 years, mean body mass index (BMI) - 31.82 ± 7.24 kg/m2, and presence of at least one of the risk factor of type 2 diabetes. Glucose metabolism disturbances were diagnosed according to World Health Organization (WHO) criteria. Non-pharmacological regiments were applied for 3 months for patients with impaired glucose tolerance (IGT) and type 2 diabetes. Patients, whose still met criteria for type 2 diabetes during OGTT after non-pharmacological treatment were scheduled for pharmacological interventions. These patients were assigned at random to two groups, that were treated with either metformin or acarbose. The measurements of total cholesterol (TC), HDL–cholesterol , LDL-cholesterol, trigliceryde (TG), glucose, HbA1c and/or OGGT were performed during each visit. We also assessed risk factors for type 2 diabetes in these subjects. Results: The prevalence of abnormal glucose tolerance in subjects with at least one of the risk factor of diabetes type 2 was near 40%. OGTT in these subjects increased the possibility of diagnosis diabetes type 2 and IGT. Hypertension (81%), hypercholesterolemia (71.4%), hypertriglicerydemia (71.4%) and obesity (66.7%) were the most frequent risk factors observed. There were no differences in biochemical measurements between these groups of patients. Conclusions: Individuals with at least one risk factor of type 2 diabetes should have screening test to diagnose glucose intolerance. Both non-pharmacological and pharmacological intervention was effective in normalization of glucose OGTT in patients with diabetes type 2 and IGT in newly diagnosed with disease patients. Pol J Endocrinol 2008; 59 (1): 6-12Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena przydatności doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT, oral glucose tolerance test) do rozpoznania zaburzeń metabolizmu węglowodanów u osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 oraz ocena wpływu leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego na parametry metabolizmu węglowodanów w tej grupie pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 130 pacjentów w wieku 18-76 lat ze wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index) - 31,82 ± 7,24 kg/m² oraz z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. Zaburzenia metabolizmu wćglowodanów rozpoznawano na podstawie OGTT według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization). Osoby, u których stwierdzono upośledzoną tolerancję glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) lub cukrzycę poddano 3-miesięcznej interwencji niefarmakologicznej. U pacjentów, którzy po okresie leczenia niefarmakologicznego nadal spełniali kryteria rozpoznania cukrzycy na podstawie OGTT, zastosowano 3-miesięczne leczenie farmakologiczne (metformina lub akarboza). U wszystkich osób podczas poszczególnych wizyt oznaczano w osoczu krwi żylnej glikemię na czczo i/lub wykonywano OGTT, a w surowicy stężenia cholesterolu całkowitego (TC, total cholesterol), cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu frakcji LDL, triglicerydów (TG, trigliceryde) i odsetek HbA1c. Oceniano również występowanie czynników ryzyka cukrzycy typu 2. Wyniki: U około 40% pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 występują zaburzenia metabolizmu węglowodanów. Wykonanie OGTT u tych osób istotnie zwiększa możliwość rozpoznania cukrzycy i/lub IGT. Najczęstszymi czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 są: nadciśnienie tętnicze (81%), hipercholesterolemia (71,4%), hipertriglicerydemia (71,4%) oraz otyłość (66,7%). Nie wykazano istotnych różnic w zachowaniu się wybranych parametrów biochemicznych pomiędzy poszczególnymi grupami. Wnioski: U osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 koniecznie należy wykonać badania przesiewowe w kierunku zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Zarówno leczenie niefarmakologiczne, jak i farmakologiczne są skuteczne w przywracaniu prawidłowej tolerancji węglowodanów u chorych na cukrzycę typu 2, jak i IGT. Endokrynol Pol 2008; 59 (1): 6-1

Metabolic syndrome is associated with different clinical outcome after cardiac resynchronization therapy in patients with ischemic and non-ischemic cardiomyopathy

Background: Although association of metabolic syndrome (MS) and ischemic heart disease is strongly established, it is not known whether presence of MS may differently influence clinical responses to cardiac resynchronization therapy (CRT). The aim of this study was to evaluate the associations between obesity and metabolic features and the clinical outcome after cardiac resynchronization with defibrillator therapy (CRT-D), compared to an implantable cardioverter defibrillator (ICD). Methods: The risk of heart failure (HF) or death and death alone was evaluated in 829 non-obese patients, 156 obese patients without MS, and 277 obese patients with MS (all with left bundle branch block), who were enrolled in the Multicenter Automatic Defibrillator Implanta­tion Trial with Cardiac Resynchronization Therapy (MADIT-CRT). Results: Obese patients with MS (HR 0.50, 95% CI 0.32–0.77, p = 0.002), obese patients without MS (HR 0.57, 95% CI 0.30–1.06, p = 0.077), and non-obese patients (HR 0.48, 95% CI 0.37–0.62, p < 0.001) had a similar risk reduction of HF/death in response to CRT-D therapy when compared to ICD patients. However, among those with non-ischemic cardiomyo­pathy, obese patients with MS experienced a 90% reduction for HF/death (HR 0.11, 95% CI 0.04–0.32, p < 0.001), whereas obese patients without MS had no reduction (HR 0.98, 95% CI 0.48–1.98, p = 0.951; interaction p < 0.001). The reverse was observed in ischemic car­diomyopathy patients: obese patients with MS had no reduction in the risk of HF/death (HR 0.80, 95% CI 0.48–1.34, p = 0.402), while obese patients without MS showed a significant reduction in the risk of events (HR 0.15, 95% CI 0.04–0.65, p = 0.011; interaction p = 0.036). Similar trends were observed for the endpoint of death. Conclusions: Presence of MS differentiates the response to CRT in obese patients with is­chemic and non-ischemic etiology for HF

Mechanizmy neuronalne fluencji semantycznej i literowej: badania z użyciem fMRI. Implikacje kliniczne

Zadania wymagające wymieniania słów z kategorii semantycznych (F5) i rozpoczynające się określoną głoską (FF) są często wykorzystywane w praktyce klinicznej. Na bazie badań neuroobrazowych i klinicznych przyjmuje się, że mają one inne podstawy neuronalne a w konsekwencji - różną wartość diagnostyczną. Wykonanie FS wskazuje na sprawność pamięci semantycznej, FF - funkcji wykonawczych. W badaniach własnych opisano i porównano aktywacje mózgowe towarzyszące wykonaniu 2 typów zadań (semantycznych: zwierzęta, pojazdy oraz fonetycznych: słowa z początkową głoską kij) Badania zrealizowano w schemacie blokowym z zastosowaniem funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI). Uczestnikami były osoby zdrowe (N = 35). Wyniki wskazują na dyskretne różnice aktywacji mózgowej pomiędzy F5 i FF. W realizacji FS jest zaangażowanych wiele okolic obu półkul, szczególnie bocznych i przyśrodkowych części płatów skroniowych oraz dolny zakręt czołowy (IFG - część trójkątna), natomiast w wykonaniu FF uczestniczy głównie część wieczkowa IFG, jądra podstawy oraz móżdżek. Dane te będą omawiane w odniesieniu do praktyki klinicznej