59P Ocena skuteczności samodzielnej radioterapii u chorych na mięsaki tkanek miękkich kończyn

W centrum onkologii w Gliwicach w latach 1975–85 u chorych przeprowadzono wyłącznie leczenie promieniami z powodu nieoperacyjności guza oraz przeciwwskazań lub braku chorego na leczenie chirurgiczne.W 35 przypadkach guz umiejscowiony był na kończynie dolnej, a w 7 na kończynie górnej. Średnica guza wynosiła od 2 do 25 cm, średnio 13 cm.W badaniu histopatologicznym rozpoznano: liposarcoma – 31% przypadków, sarcoma synoviale – 14%, fibrosarcoma – 12% i rhabdomyosarcoma – 12%.U 31 chorych (74%) oznaczono stopień złośliwości histopatologicznej, z czego w G-I było 10 przypadków, G-II – 8 i G-III – 13.Wszystkich chorych napromieniono w warunkach terapii megavoltowej, stosując technikę zmniejszanych pól. Wielkość całkowitej dawki promieniowania w obszarze guza wahała się w przedziale 0d 50 do 75 Gy (średnia 62 Gy).Za kryteria skuteczności leczenia przyjęto odsetek 5-letniego miejscowego wyleczenia i 5-letniego całkowitego przeżycia, które odpowiednio wynosiło 23 i 25%.W grupie chorych, u których uzyskano miejscowe wyleczenie guza, 72% przypadków otrzymało dawkę całkowitą powyżej 60 Gy. Zgony z powodu wyleczenia i wznowy wystąpiły w 95% w 2 pierwszych latach po leczeniu. Wśród przypadków niewyleczonych, 79% stanowiły mięsaki o stopniu złośliwości G-III, a pozostałe 21% G-II.Stwierdzono również, że prawdopodobieństwo niepowodzenia leczenia (niewyleczenie lub wznowa), zwiększ się wraz za wzrostem wielkości guza. W 95% niepowodzeń leczenia promieniami, średnica guza przed leczeniem wynosiła powyżej 10 cm.Samodzielna radioterapia mięsaków tkanek miękkich jest leczeniem o ograniczonej skuteczności. Miejscowe wyniki leczenia są około 3–4 krotnie gorsze od wyników leczenia skojarzonego (chirurgia+radioterapia).Za czynniki prognostyczne dla samodzielnej radioterapii mięsaków tkanek miękkich kończyn należy uznać wielkość całkowitej dawki promieniowania, wielkość guza oraz stopień złośliwości histologicznej

31/Palliative effectiveness and tolerance of endobronchial HDR brachytherapy in patients with lung cancer -the preliminary experience of Oncology Centre in Gliwice, Department of Brachytherapy

AlmEndobronchial HDR brachytherapy (E-HDR-BT) is a well-established method of palliative treatment in patients with lung cancer. There is, however, no consensus on optimal radiation and the rate of complications. The aim of the work is to evaluate early effectiveness and tolerance of E-HDR-BT in palliative treatment of patients with lung cancer treated in Oncology Centre in Gliwice.Material and methodsSince 2000 in Oncology Centre in Gliwice HDR (Ir192) E-HDR-BT is used in palliative treatment of patients with bronchial obturation due to lung cancer. Regression of bronchial obturation and improvement in dyspnoea, cough and haemoptysis after therapy was analyzed for the first thirty patients. The total dose was 18 Gy, calculated at 1cm from the source, in 3 fraction (of 6 Gy) given everyweek.ResultsTwenty-five patients finished therapy as planned. Five patients didn’t complete treatment: two of them (6.6%) died because of massive haemoptysis; one patients suffered from exaggeration of angina pectoris, one patients developed high hectic fever not responding for antibacterial treatment, one suffered from exaggeration of their symptoms prohibiting continuation of the treatment. Changes in obturation of the bronchi and in patient's symptoms are shown in Table 1.Table 1Changes in obturation of the bronchi and in patient's symptom.SymptomsImprovementNochangesExaggerationObturation #/%22/88%3/12%0Dyspnoea #/%15/54%11/40%2/7%Cough #/%4/27%10/67%2/7%Haemoptysis #/%2/14%10/72%2/14%More detailed analysis of improvements in symptoms has been carried out according to own scoring system for dyspnoea, cough and haemoptysis. Mean duration of palliative response was 55 days (1–405). Mean survival time was 114 days (2–406).ConclusionE-HOR-BT is an effective method of palliation of symptoms related to bronchial obturation in course of lung cancer. The most frequent serious treatment complication of E-HOR-BTwas massive haemoptysis

64 Wstępna ocena przydatności klinicznej dwóch systemów klasyfikacji (Dische i SOMA – LENT) późnych odczynów popromiennych wybranych tkanek zdrowych u chorych na nowotwory głowy i szyi leczonych promieniami

CelPorównanie dwóch systemów klasyfikacji późnego odczynu popromiennego wybranych tkanek zdrowych u chorych na raka regionu głowy i szyi.Materiał i metodyMateriał obejmuje 70 chorych na płaskonabłonkowego raka jamy ustnej, gardła środkowego i dolnego oraz nadgłośni w stopniu zaawansowania T2-4 N0-1 napromienianych konwencjonalnie (17 chorych), z zastosowaniem przyśpieszonego frakcjonowania CAIR (32 chorych) i Concomitant Boost (21 chorych). W grupie chorych napromienianych napromienianych konwencjonalnie dawka całkowita wahała się w granicach 66–74 Gy/g, natomiast w grupach CAIR i CB wynosiła od 68,4 do 72 Gy/g. U każdego chorego oceniono późny odczyn popromienny w oparciu o dwa systemy klasyfikacji Dische i SOMA-LENT wybranych tkanek zdrowych takich jak: błony śluzowe jamy ustnej i gardła, ślinianki, krtań, skóra, rdzeń kręgowy. Ocenę nasilenia odczynu prowadzono w rytmie co 6 miesięcy od zakończenia radioterapii.Analizę materiału przeprowadzono w następujący sposób: wartości punktowe w obu skalach znormalizowano do maksymalnego natężenia odczynu wszystkich badanych objawów celem porównania obu badanych skal z wykorzystaniem testu Wilcoxona.WynikiPo analizie całego materiału stwierdzono różnice nasilenia późnego odczynu popromiennego pomiędzy skalami Dische i SOMA-LENT w zakresie badanych tkanek: błon śluzowych, krtani, skóry i ślinianek (test Wilcoxona). Dla błon śluzowych i skóry nasilenie późnego odczynu popromiennego w znormalizowanej skali Dische dla większości badanych miało wyższe wartości niż w znormalizowanej skali SOMA, natomiast dla krtani i ślinianek odwrotnie. Dla rdzenia kręgowego stwierdzono największą zgodność w obu znormalizowanych skalach.WnioskiNa podstawie wstępnej analizy stwierdzono, zeże skale Dische i SOMA-LENT nie mogą być stosowane zamiennie w ocenie ryzyka późnego odczynu popromiennego wybranych tkanek zdrowych regionu głowy i szyi. Obecna ocena ma charakter wstępny i badanie jest kontynuowane

Continuous accelerated irradiation (CAIR) of head and neck cancer – treatment technique, toxicity and 2-year results

PurposeEvaluation of preliminary (2-year) treatment results of 7 days a week continuous accelerated irradiation (CAIR) in compare to convectional and concomitant radiotherapy.MethodsOne hundred and twenty eight patients with squamous cell carcinoma of oral cavity, oroand hypopharynx and supraglottic larynx in stage T2-4 NO-1 MO were randomized between 3 groups: A (study-CAIR) – 51 pts, B (control-2) – 28 pts and treated by radiation therapy alone in 1994–96. In majority (81%) there were the patients in advanced clinical stage (T3+T4). Patient and tumour characteristic, radiation technique and volumes, total and fraction doses were exactly the same in 3 groups of patients. Only the overall treatment time was shorter by about 2 weeks in CAIR group comparing to control-1 because of the lack of weekend breaks. The overall treatment time in CAIR and control-2 group was exactly the same because in control-2 group the “CAIR weekend fractions” were given through the Tuesday and Fridays as a concomitant boost.ResultsOne hundred twenty five patients (98%) completed the whole designed radiotherapy. Generally, 2-year local tumour control rate (LTCR) in CAIR arm was 87% and in control-1 and control-2 arms respectively 40% and 67% (

72. Cancer of oropharynx and nasopharynx – clinical prognostic factors analysis

Analysis contains 110 cases of oropharyngeal and 112 cases of nasopharyngeal cancers who were treated beetwen 1990–1998 in MSC Centre of Oncology-Institute, branch Gliwice.Main part of histopatological findings in oropharyngeal area were squamous cancers, but undifferentiated type was slightly dominated than squamous in nasopharyngeal region.More than half of cases in both localisations were locally advanced [T3,T4] and similar, nearly 1/3 cases were without nodal metastases.Comparisons beetwen mean tumor volumes indicate on bigger cancer volume, when primary tumor was located in oropharyngeal area, but mean nodal volume was much higher in nasopharyngeal cancer.Kinetics of distant metastases were much higher in nasopharyngeal location of primary tumor especially in undifferentiated cases.Radiotherapy was the main type of treatment which was realised in palliative and radical schedule with conventional and unconventional fractionation scheme.Following clinical factors were underdone evaluation: T-stage and primary tumor volume, N-stage with amount and volume of nodes, conglomerates of nodes presence, M-stage, type of histological structure and treatment factors: tumor and nodal total doses and kind of fractionation.Statistical methods which were used contained: single- and multivariate analysis and logistic regression model.Conclusion„Hierarchy of importance” of the factors which were analysed and their influences on treatment results are different in both localisations

56. The role of external irradiation in postoperative treatment of soft tissue sarcomas – last decade of gliwice experience

Aim of the study was to evaluate the role of postoperative external irradiation in the treatment of patients with high risk of local relapse of soft tissue sarcomas, as well as to evaluate the long-term results of this combined treatment. Data charts of the 77 patients with STS treated by surgery and postoperative external beam radiotherapy in Institute of Oncology in Gliwice during the period 1990–1999 has been reviewed. Extremity was the most frequent tumour site (75%), followed by trunk (10%), pelvis (7%), head and neck (4%) and retroperitoneal space (4%). Histological types included liposarcoma (27%), MFH (23%), fibrosarcoma (22%), neurosarcoma (12%), synovial sarcoma (8%) and others (8%). Only in 52% of patients the grade of the tumour was evaluated (G1–12 pts, G2–14 pts, G3–14 pts). Only 23 patients (30%) was treated by chemotherapy after local treatment. In majority patients were primary operated at general surgery departments, outside the reference centre with technique typical for benign tumours. Because of non-radical first surgical treatment and large number of early local recurrences in a whole group over 140 operations has been undertaken. Surgical margins were proven by histological procedures only in 29% of the patients. Long term OS, DFS and LC rates have been 64%, 56% and 69% respectively. Distant metastases have occurred in 30% of pts. during the first 2 years of observation. Prognostic factors have been evaluated in both univariate and multivariate analysis. The most important positive prognostic factors were as follows: radical surgical treatment and concomitant chemo-radiotherapy.The first, often proven or suspected as non-radical, tumour excision is the most important and probably independent negative prognostic factor for tumour cure and patient survival. For such clinical situations secondary surgical approach as a wide excision is recommended. Because of a large number of cases in analysed material with single or multiple local relapses decision of adjuvant therapy has to be considered individually. It seems that in such clinical situation, postoperative radiotherapy or aggressive radio-chemotherapy in cases with no clinically detected local relapse gives the best chance for survival. The long time of anamnesis, several surgical treatments of tumour relapses with no sarcoma policy stress the need to establish the general national rules for diagnosis and adjuvant treatment of soft tissue sarcomas

Acute and consequential mucosal radiation reactions in patients with head and neck cancer treated by continuous accelerated irradiation (CAIR)

Acute mucosal and late radiation responses on continuous accelerated irradiation (CAIR) were evaluated and compared with a conventional treatment (control arm) in 85 patients with head and neck cancer. Confluent mucositis was significantly more severe and maximum score lasting longer in CAIR than in control arm. In the CAIR group 5 (22%) late effects (osteo- and soft tissue necrosis) occured early during 2–4 month of follow-up compare to 5% (1 patient) in control group. There was significant correlation between severity of acute reactions and these late effects in CAIR arm, suggesting that they were consequential. The risk of consequential effects could be predicted by proposed time-area units system of integral acute mucosal reaction

67 Ocena skuteczności leczenia promieniami u chorych na miejscowo zaawansowanego raka sutka

Celem pracy jest ocena skuteczności leczenia promieniami na miejscowo zaawansowanego raka sutka.Analizowano 83 chore na miejscowo zaawansowanego, nieoperacyjnego raka sutka w stopniu II i IIIA i III B wg WHO leczone w latach 1985–90 w Instytucie Onkologii w Gliwicach. Średnia wieku chorych wynosiła 53 lata. U 2 chorych stwierdzono raka sutka w stopniu zaawansowania T2NO, u 2 – T2NI, u 2-T3NO, u 12 T3NI, u 6 T3N2, u 8 T4NO, u 22 – T4N1, u 29 T4N2.Wszystkie chore przed rozpoczęciem radioterapii poddano leczeniu systemowemu (harmonoterapii, chemioterapii). Średnia dawka w radioterapii na guz wyniosła 59,5 Gy. Po radioterapii radykalny zabieg operacyjny przeprowadzono u 28 chorych.. Mediana okresu obserwaeji wyniosła 38,5 miesiąca. Ogółem w analizowanej grupie zanotowano 41% 3-letnich przeżyć całkowitych i 18% bezobjawowych. 3-letnia wyleczalność miejscowa wyniosła 20%. Średni czas ujawniania się wznowy miejscowej u chorych,. u których uzyskano całkowitą remisję wyniósł 26,2 miesięcy. Czas do ujawniania przerzutów odległych wyniósł średnio 17 miesięcy.Ogółem w analizowanej grupie zanotowano 41% 3-letnich przeżyć całkowitych i 18% bezobjawowych. 3-letnia wyleczalność miejscowa wyniosła 20%. Średni czas do ujawniania się wznowy miejscowej u chorych, u których uzyskano całkowitą remisję wyniósł 26,2 miesięcy. Czas do ujawnienia przerzutów odległych wyniósł średnio 17 miesięcy.W analizie jednowariantowej znamienny związek z lepszymi wynikami leczenia (kryterium przeżycia bezobjawowego) zanotowano dla: napromieniania dawką powyżej 70 Gy, niższego stopnia klinicznego zaawansowania guza-T2-3, jego objętości poniżej 200 cm3 oraz radykalności zabiegu operacyjnego. Jednak w wyniku analizy wielowariantowej (wg Coxa) jako znamiennie niezależny czynnik prognostyczny uznano jedynie stopie zaawansowania guza T.WnioskiPrzypadki pierwotnie nieoperacyjnego raka podane indukcyjnej radio- i /ew. chemioterapii stanowią niejednorodną klinicznie grupę, w której decydujące znaczenie dla rokowania ma zaawansowanie guza nowotworowego

Wpływ emisji biogennych lotnych związków organicznych na procesy fotochemiczne zachodzące w troposferze

Biogenic volatile organic compounds (BVOCs) have a significant impact on air quality in the ground layer of the atmosphere and they play a major role in forming the climate. They are the main precursors of tropospheric ozone and they are a source of secondary organic aerosols in the atmosphere. Indirectly they also affect the dimate-forming processes. The paper presents the influence of BVOCs on photochemical processes occurring in the atmosphere. The main mechanisms of reactions associated with BVOC oxidation in the air and the formation of secondary organic aerosols have been discussed here. Physico-chemical conditions of the course of the indicated mechanisms have been identified. The problems and uncertainties faced by atmospheric chemists while preparing a qualitative and quantitative description of chemical reactions in the atmosphere involving BVOCs have been discussed as well.Biogenne lotne związki organiczne (BLZO) mają istotny wpływ na jakość powietrza w przyziemnej warstwie atmosfery oraz odgrywają dużą rolę w kształtowaniu klimatu. Należą do głównych prekursorów ozonu troposferycznego oraz są źródłem wtórnych aerozoli organicznych w atmosferze. Pośrednio oddziałują również na procesy klimatotwórcze. W artykule przedstawiono wpływ BLZO na procesy fotochemiczne zachodzące w atmosferze. Opisano główne mechanizmy przebiegu reakcji związanych z utlenianiem BLZO w powietrzu oraz tworzeniem się wtórnych aerozoli organicznych. Wskazano uwarunkowania fizykochemiczne przebiegu omawianych mechanizmów. Przedyskutowano problemy i niepewności, na jakie natrafiają chemicy atmosfery przy jakościowo-ilościowym opisie przebiegu reakcji chemicznych w atmosferze z udziałem BLZO