Tętniak prawej tętnicy wieńcowej po implantacji stentu pokrywanego paklitakselem

Przedstawiono przypadek 58-letniej pacjentki chorej na cukrzycę typu 2, poddanej zabiegowi implantacji stentu pokrywanego paklitakselem do prawej tętnicy wieńcowej. Zabieg poprzedzono angioplastyką balonową powikłaną dyssekcją typu B z powodu restenozy w stencie. Po 10 miesiącach chorą z umiarkowanymi dolegliwościami dławicowymi i dodatnim wynikiem próby wysiłkowej skierowano do kliniki, w której pracują autorzy niniejszego artykułu. W koronarografii ujawniono obecność tętniaka w miejscu poprzedniej interwencji. Za pomocą ultrasonografii wewnątrznaczyniowej potwierdzono rozpoznanie. Pacjentce wszczepiono stent graft z optymalnym efektem bezpośrednim. W niniejszej pracy przeanalizowano możliwe mechanizmy powstania tętniaka, uwzględniając dane z piśmiennictwa

Od patofizjologii do terapii - rola antagonistów receptora angiotensynowego AT1 w leczeniu chorych z przewlekłą niewydolnością serca

Patofizjologiczne uzasadnienie stosowania antagonistów receptora angiotensynowego w leczeniu osób z przewlekłą niewydolnością serca znalazło potwierdzenie w wynikach licznych badań klinicznych. Odzwierciedleniem tego są między innymi zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące terapii chorych z niewydolnością serca, które wskazują ARB jako alternatywę dla ACEI u pacjentów z objawami w celu uzyskania poprawy w zakresie chorobowości i śmiertelności. Leki z grupy ARB mogą być stosowane łącznie z ACEI u chorych, u których nadal występują objawy mimo stosowania jednego z tych preparatów. W artykule przedstawiono patofizjologiczne przesłanki i wyniki dużych prób klinicznych dotyczące stosowania leków tej grupy u chorych z niewydolnością serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 265-275

One-year outcomes of left main coronary artery stenting in patients with cardiogenic shock

Background: The high in-hospital mortality of patients with cardiogenic shock is being reduced thanks to coronary interventions. The aim of the study was to evaluate the outcomes of angioplasty and stenting in patients with cardiogenic shock caused by left main coronary artery (LMCA) disease. Methods: A group of 71 consecutive patients managed for LMCA disease in an emergency setting (38 patients in cardiogenic shock and 33 without shock symptoms) were followed up clinically and angiographically for one year. Periprocedural and late mortality was assessed as well as the incidence of restenosis and coronary re-interventions. Results: There were 17 deaths in the study population (23.9%). One-year survival in the subgroup with cardiogenic shock was 57.9% (22 patients) with 15 periprocedural deaths and 1 death 3 months after the procedure. Restenosis and associated target lesion revascularization were documented in 5 patients (29.4%) with and 4 patients (16.0%) without cardiogenic shock. Multivariate analysis revealed the following independent predictors of cardiogenic shock in patients undergoing emergency LMCA angioplasty: STEMI as the reason for intervention (OR 14.1; 95% CI 3.71&#8211;53.7; p < 0.0002) and a small minimal lumen diameter before the procedure (OR 0.43; 95% CI 0.2&#8211;0.93; p < 0.04). The only independent predictor of the death in patients with cardiogenic shock was a small minimal lumen diameter after the procedure (OR 0.31; 95% CI 0.1&#8211;0.99, p < 0.05). Conclusions: High mortality was observed in the study population, especially in the subgroup with cardiogenic shock. Most deaths were periprocedural. Because of the high rate of restenosis, periodical angiographic follow-up is necessary, preferably twice in the first 6 months after stent implantation. (Cardiol J 2007; 14: 67&#8211;75

Wpływ wielkości urazu naczynia związanego z implantacją stentu na odpowiedź zapalną

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej u pacjentów poddanych implantacji stentu do tętnicy wieńcowej jest wiarygodnym zastępczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wyników odległych. Celem niniejszej pracy było wyjaśnienie, czy związane z zabiegiem zmienne, takie jak wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji, wpływają na wielkość odpowiedzi zapalnej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania z podziałem na grupy włączono 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną śródnaczyniową angioplastyką wieńcową (PTCA) z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, mięsiącu i po upływie pół roku od PTCA. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej przeprowadzono po 3 miesiącach oraz po upływie roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczną restenozę stwierdzono u 30 pacjentów. Zanotowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu zarówno u chorych z restenozą, jak i u osób bez tego schorzenia. Zaobserwowano istotnie większe nasilenie odpowiedzi zapalnej i wyższe współczynniki korelacji ze stężeniami początkowymi w grupie, w której rozwinęła się restenoza. Ponadto analiza z użyciem modelu regresji logistycznej wykazała podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych, w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej przez implantację stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej jest niezależna od wymiarów stentu, powierzchni urazu naczynia oraz maksymalnego ciśnienia implantacji. Stężenia białek ostrej fazy oznaczone przed zabiegiem korelują z ich najwyższymi wartościami po angioplastyce, szczególnie u pacjentów, u których później dochodziło do restenozy. Podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach są czynnikami predykcyjnymi wystąpienia klinicznej restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 481&#8211;492

Wpływ wielkości urazu naczynia związanego z implantacją stentu na odpowiedź zapalną

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej u pacjentów poddanych implantacji stentu do tętnicy wieńcowej jest wiarygodnym zastępczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wyników odległych. Celem niniejszej pracy było wyjaśnienie, czy związane z zabiegiem zmienne, takie jak wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji, wpływają na wielkość odpowiedzi zapalnej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania z podziałem na grupy włączono 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną śródnaczyniową angioplastyką wieńcową (PTCA) z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, mięsiącu i po upływie pół roku od PTCA. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej przeprowadzono po 3 miesiącach oraz po upływie roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczną restenozę stwierdzono u 30 pacjentów. Zanotowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu zarówno u chorych z restenozą, jak i u osób bez tego schorzenia. Zaobserwowano istotnie większe nasilenie odpowiedzi zapalnej i wyższe współczynniki korelacji ze stężeniami początkowymi w grupie, w której rozwinęła się restenoza. Ponadto analiza z użyciem modelu regresji logistycznej wykazała podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych, w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej przez implantację stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej jest niezależna od wymiarów stentu, powierzchni urazu naczynia oraz maksymalnego ciśnienia implantacji. Stężenia białek ostrej fazy oznaczone przed zabiegiem korelują z ich najwyższymi wartościami po angioplastyce, szczególnie u pacjentów, u których później dochodziło do restenozy. Podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach są czynnikami predykcyjnymi wystąpienia klinicznej restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 481&#8211;492

Ocena wyników inwazyjnego leczenia zwężenia pnia lewej tętnicy wieńcowej u chorych we wstrząsie kardiogennym

Wstęp: Wysoka śmiertelność wewnątrzszpitalna chorych we wstrząsie kardiogennym zmniejsza się dzięki stosowaniu terapii interwencyjnej. Celem pracy była ocena wyników leczenia pacjentów we wstrząsie kardiogennym, spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, za pomocą angioplastyki z implantacją stentów. Metody: Grupę 71 kolejnych osób, leczonych ze wskazań nagłych z powodu choroby pnia lewej tętnicy wieńcowej (38 we wstrząsie kardiogennym podczas przyjęcia i 33 bez objawów wstrząsu) poddano rocznej klinicznej i angiograficznej obserwacji. Oceniano śmiertelność okołozabiegową oraz w obserwacji odległej, a także częstość występowania restenozy i ponownych interwencji wieńcowych. Wyniki: W badanej grupie odnotowano 17 zgonów (23,9%). Z grupy pacjentów ze wstrząsem kardiogennym okres 12 miesięcy po zabiegu przeżyło 22 chorych (57,9%). U 15 osób zgon wystąpił w okresie okołozabiegowym, a 1 pacjent zmarł po 3 miesiącach. Restenozę i związaną z nią ponowną rewaskularyzację stwierdzono u 5 osób (29,4%) ze wstrząsem kardiogennym i u 4 osób (16,0%) bez wstrząsu kardiogennego. W analizie wieloczynnikowej do niezależnych czynników predykcyjnych wystąpienia wstrząsu kardiogennego w grupie pacjentów poddanych angioplastyce pnia lewej tętnicy wieńcowej w trybie pilnym należały: zawał serca z uniesieniem odcinka ST jako przyczyna zabiegu (OR 14,1; 95% CI 3,71-53,7; p < 0,0002) oraz mały minimalny wymiar światła przed zabiegiem (OR 0,43; 95% CI 0,2-0,93; p < 0,04). Natomiast jedyny niezależny czynnik predykcyjny zgonu wśród pacjentów ze wstrząsem kardiogennym to mały minimalny wymiar światła po zabiegu (OR 0,31; 95% CI 0,1-0,99, p < 0,05). Wnioski: W badanej populacji stwierdzono dużą śmiertelność, zwłaszcza w grupie chorych ze wstrząsem kardiogennym. Zgony występują najczęściej w okresie okołozabiegowym. Ze względu na wciąż dużą częstość przypadków restenozy konieczne jest przeprowadzanie okresowych kontrolnych badań angiograficznych, najlepiej 2-krotnie w ciągu pierwszych 6 miesięcy po zabiegu. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 18-26

Budowa wewnętrzna i lokalizacja blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej a typ remodelingu

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu budowy wewnętrznej i lokalizacji blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej na kierunek przebudowy ściany tętnic wieńcowych przy użyciu ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS). Materiał i metody: U 64 pacjentów przed zabiegiem przezskórnej rewaskularyzacji serca oceniono remodeling w obrębie 89 segmentów tętnic wieńcowych za pomocą IVUS. Na podstawie wielkości różnicy pomiędzy polem powierzchni przekroju poprzecznego tętnicy w przekroju badanym i przekroju referencyjnym sklasyfikowano remodeling jako dodatni, ujemny lub nieobecny. Blaszki miażdżycowe pod względem budowy wewnętrznej podzielono na miękkie, mieszane i twarde oraz zwapniałe i bez zwapnień. Zwapnienia pod względem lokalizacji w blaszce miażdżycowej podzielono na powierzchowne i głębokie, natomiast tętnice wieńcowe na segmenty: proksymalny, środkowy i dystalny, zgodnie z klasyfikacją AHA/ACC. Wyniki: W modelu wielokrotnej regresji logistycznej wykazano istnienie zależności: - między dodatnim remodelingiem a: obecnością miękkiej blaszki miażdżycowej (OR: 3,07; 95% CI: 1,22&#8211;7,73; p < 0,02), lokalizacją powierzchowną zwapnień (OR: 20; 95% CI: 1,9&#8211;210; p < 0,01) oraz lokalizacją blaszki miażdżycowej w dystalnym segmencie tętnicy wieńcowej (OR: 8,8; 95% CI: 1,1&#8211;82; p < 0,05); - między ujemnym remodelingiem a: obecnością miękkiej blaszki miażdżycowej (OR: 0,3; 95% CI: 0,1&#8211;0,84; p < 0,03), lokalizacją głęboką zwapnień (OR: 36,7; 95% CI: 2,8&#8211;479; p < 0,01) oraz lokalizacją blaszki miażdżycowej w proksymalnym segmencie tętnicy wieńcowej (OR: 5,37; 95% CI: 1,04&#8211;27,8; p < 0,05). Wnioski: Kierunek przebudowy miażdżycowej tętnic wieńcowych zależy od budowy wewnętrznej i lokalizacji blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej. Występowanie dodatniego remodelingu obserwuje się częściej w miejscu rozwoju miękkich blaszek miażdżycowych, w blaszkach z powierzchownymi zwapnieniami i w dystalnych segmentach tętnic. Natomiast występowanie ujemnego remodelingu stwierdzono częściej w blaszkach z głębokimi zwapnieniami i w proksymalnych segmentach tętnic wieńcowych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 355&#8211;365

Budowa wewnętrzna i lokalizacja blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej a typ remodelingu

Wstęp: Celem pracy była ocena wpływu budowy wewnętrznej i lokalizacji blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej na kierunek przebudowy ściany tętnic wieńcowych przy użyciu ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS). Materiał i metody: U 64 pacjentów przed zabiegiem przezskórnej rewaskularyzacji serca oceniono remodeling w obrębie 89 segmentów tętnic wieńcowych za pomocą IVUS. Na podstawie wielkości różnicy pomiędzy polem powierzchni przekroju poprzecznego tętnicy w przekroju badanym i przekroju referencyjnym sklasyfikowano remodeling jako dodatni, ujemny lub nieobecny. Blaszki miażdżycowe pod względem budowy wewnętrznej podzielono na miękkie, mieszane i twarde oraz zwapniałe i bez zwapnień. Zwapnienia pod względem lokalizacji w blaszce miażdżycowej podzielono na powierzchowne i głębokie, natomiast tętnice wieńcowe na segmenty: proksymalny, środkowy i dystalny, zgodnie z klasyfikacją AHA/ACC. Wyniki: W modelu wielokrotnej regresji logistycznej wykazano istnienie zależności: - między dodatnim remodelingiem a: obecnością miękkiej blaszki miażdżycowej (OR: 3,07; 95% CI: 1,22&#8211;7,73; p < 0,02), lokalizacją powierzchowną zwapnień (OR: 20; 95% CI: 1,9&#8211;210; p < 0,01) oraz lokalizacją blaszki miażdżycowej w dystalnym segmencie tętnicy wieńcowej (OR: 8,8; 95% CI: 1,1&#8211;82; p < 0,05); - między ujemnym remodelingiem a: obecnością miękkiej blaszki miażdżycowej (OR: 0,3; 95% CI: 0,1&#8211;0,84; p < 0,03), lokalizacją głęboką zwapnień (OR: 36,7; 95% CI: 2,8&#8211;479; p < 0,01) oraz lokalizacją blaszki miażdżycowej w proksymalnym segmencie tętnicy wieńcowej (OR: 5,37; 95% CI: 1,04&#8211;27,8; p < 0,05). Wnioski: Kierunek przebudowy miażdżycowej tętnic wieńcowych zależy od budowy wewnętrznej i lokalizacji blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej. Występowanie dodatniego remodelingu obserwuje się częściej w miejscu rozwoju miękkich blaszek miażdżycowych, w blaszkach z powierzchownymi zwapnieniami i w dystalnych segmentach tętnic. Natomiast występowanie ujemnego remodelingu stwierdzono częściej w blaszkach z głębokimi zwapnieniami i w proksymalnych segmentach tętnic wieńcowych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 355&#8211;365

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących