21 research outputs found
T臋tniak prawej t臋tnicy wie艅cowej po implantacji stentu pokrywanego paklitakselem
Przedstawiono przypadek 58-letniej pacjentki chorej na cukrzyc臋 typu 2, poddanej zabiegowi
implantacji stentu pokrywanego paklitakselem do prawej t臋tnicy wie艅cowej. Zabieg poprzedzono
angioplastyk膮 balonow膮 powik艂an膮 dyssekcj膮 typu B z powodu restenozy w stencie. Po 10 miesi膮cach
chor膮 z umiarkowanymi dolegliwo艣ciami d艂awicowymi i dodatnim wynikiem pr贸by
wysi艂kowej skierowano do kliniki, w kt贸rej pracuj膮 autorzy niniejszego artyku艂u. W koronarografii
ujawniono obecno艣膰 t臋tniaka w miejscu poprzedniej interwencji. Za pomoc膮 ultrasonografii
wewn膮trznaczyniowej potwierdzono rozpoznanie. Pacjentce wszczepiono stent graft
z optymalnym efektem bezpo艣rednim. W niniejszej pracy przeanalizowano mo偶liwe mechanizmy
powstania t臋tniaka, uwzgl臋dniaj膮c dane z pi艣miennictwa
Od patofizjologii do terapii - rola antagonist贸w receptora angiotensynowego AT1 w leczeniu chorych z przewlek艂膮 niewydolno艣ci膮 serca
Patofizjologiczne uzasadnienie stosowania antagonist贸w receptora angiotensynowego w leczeniu
os贸b z przewlek艂膮 niewydolno艣ci膮 serca znalaz艂o potwierdzenie w wynikach licznych bada艅
klinicznych. Odzwierciedleniem tego s膮 mi臋dzy innymi zalecenia Europejskiego Towarzystwa
Kardiologicznego dotycz膮ce terapii chorych z niewydolno艣ci膮 serca, kt贸re wskazuj膮 ARB jako
alternatyw臋 dla ACEI u pacjent贸w z objawami w celu uzyskania poprawy w zakresie chorobowo艣ci
i 艣miertelno艣ci. Leki z grupy ARB mog膮 by膰 stosowane 艂膮cznie z ACEI u chorych,
u kt贸rych nadal wyst臋puj膮 objawy mimo stosowania jednego z tych preparat贸w. W artykule
przedstawiono patofizjologiczne przes艂anki i wyniki du偶ych pr贸b klinicznych dotycz膮ce stosowania
lek贸w tej grupy u chorych z niewydolno艣ci膮 serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2007;
2: 265-275
One-year outcomes of left main coronary artery stenting in patients with cardiogenic shock
Background: The high in-hospital mortality of patients with cardiogenic shock is being
reduced thanks to coronary interventions. The aim of the study was to evaluate the outcomes of
angioplasty and stenting in patients with cardiogenic shock caused by left main coronary
artery (LMCA) disease.
Methods: A group of 71 consecutive patients managed for LMCA disease in an emergency
setting (38 patients in cardiogenic shock and 33 without shock symptoms) were followed up
clinically and angiographically for one year. Periprocedural and late mortality was assessed as
well as the incidence of restenosis and coronary re-interventions.
Results: There were 17 deaths in the study population (23.9%). One-year survival in the
subgroup with cardiogenic shock was 57.9% (22 patients) with 15 periprocedural deaths and
1 death 3 months after the procedure. Restenosis and associated target lesion revascularization
were documented in 5 patients (29.4%) with and 4 patients (16.0%) without cardiogenic
shock. Multivariate analysis revealed the following independent predictors of cardiogenic shock
in patients undergoing emergency LMCA angioplasty: STEMI as the reason for intervention
(OR 14.1; 95% CI 3.71–53.7; p < 0.0002) and a small minimal lumen diameter before the
procedure (OR 0.43; 95% CI 0.2–0.93; p < 0.04). The only independent predictor of the death
in patients with cardiogenic shock was a small minimal lumen diameter after the procedure
(OR 0.31; 95% CI 0.1–0.99, p < 0.05).
Conclusions: High mortality was observed in the study population, especially in the subgroup
with cardiogenic shock. Most deaths were periprocedural. Because of the high rate of restenosis,
periodical angiographic follow-up is necessary, preferably twice in the first 6 months after stent
implantation. (Cardiol J 2007; 14: 67–75
Wp艂yw wielko艣ci urazu naczynia zwi膮zanego z implantacj膮 stentu na odpowied藕 zapaln膮
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej u pacjent贸w poddanych implantacji stentu do t臋tnicy
wie艅cowej jest wiarygodnym zast臋pczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wynik贸w odleg艂ych.
Celem niniejszej pracy by艂o wyja艣nienie, czy zwi膮zane z zabiegiem zmienne, takie jak
wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ci艣nienie implantacji,
wp艂ywaj膮 na wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania z podzia艂em na grupy w艂膮czono 198 pacjent贸w
z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 艣r贸dnaczyniow膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
(PTCA) z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach,
a tak偶e po miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano
po 7 dniach, mi臋si膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od PTCA. Badania kontrolne bez pr贸by
wysi艂kowej przeprowadzono po 3 miesi膮cach oraz po up艂ywie roku od zabiegu. Kliniczne
objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczn膮 restenoz臋 stwierdzono u 30 pacjent贸w.
Zanotowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP
i SAA po 24 godzinach od zabiegu zar贸wno u chorych z restenoz膮, jak i u os贸b bez tego schorzenia.
Zaobserwowano istotnie wi臋ksze nasilenie odpowiedzi zapalnej i wy偶sze wsp贸艂czynniki korelacji ze
st臋偶eniami pocz膮tkowymi w grupie, w kt贸rej rozwin臋艂a si臋 restenoza. Ponadto analiza z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykaza艂a podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA
po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia
urazu naczynia oraz maksymalne ci艣nienie implantacji nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami
mediator贸w zapalnych, w przeciwie艅stwie do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej przez implantacj臋 stentu ze stali nierdzewnej
do t臋tnicy wie艅cowej jest niezale偶na od wymiar贸w stentu, powierzchni urazu naczynia
oraz maksymalnego ci艣nienia implantacji. St臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oznaczone przed
zabiegiem koreluj膮 z ich najwy偶szymi warto艣ciami po angioplastyce, szczeg贸lnie u pacjent贸w,
u kt贸rych p贸藕niej dochodzi艂o do restenozy. Podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz
CRP i SAA po 24 godzinach s膮 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia klinicznej restenozy.
(Folia Cardiol. 2005; 12: 481–492
Wp艂yw wielko艣ci urazu naczynia zwi膮zanego z implantacj膮 stentu na odpowied藕 zapaln膮
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej u pacjent贸w poddanych implantacji stentu do t臋tnicy
wie艅cowej jest wiarygodnym zast臋pczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wynik贸w odleg艂ych.
Celem niniejszej pracy by艂o wyja艣nienie, czy zwi膮zane z zabiegiem zmienne, takie jak
wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ci艣nienie implantacji,
wp艂ywaj膮 na wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej.
Materia艂 i metody: Do prospektywnego badania z podzia艂em na grupy w艂膮czono 198 pacjent贸w
z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 艣r贸dnaczyniow膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
(PTCA) z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego
(CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach,
a tak偶e po miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano
po 7 dniach, mi臋si膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od PTCA. Badania kontrolne bez pr贸by
wysi艂kowej przeprowadzono po 3 miesi膮cach oraz po up艂ywie roku od zabiegu. Kliniczne
objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczn膮 restenoz臋 stwierdzono u 30 pacjent贸w.
Zanotowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP
i SAA po 24 godzinach od zabiegu zar贸wno u chorych z restenoz膮, jak i u os贸b bez tego schorzenia.
Zaobserwowano istotnie wi臋ksze nasilenie odpowiedzi zapalnej i wy偶sze wsp贸艂czynniki korelacji ze
st臋偶eniami pocz膮tkowymi w grupie, w kt贸rej rozwin臋艂a si臋 restenoza. Ponadto analiza z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykaza艂a podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA
po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia
urazu naczynia oraz maksymalne ci艣nienie implantacji nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami
mediator贸w zapalnych, w przeciwie艅stwie do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej przez implantacj臋 stentu ze stali nierdzewnej
do t臋tnicy wie艅cowej jest niezale偶na od wymiar贸w stentu, powierzchni urazu naczynia
oraz maksymalnego ci艣nienia implantacji. St臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oznaczone przed
zabiegiem koreluj膮 z ich najwy偶szymi warto艣ciami po angioplastyce, szczeg贸lnie u pacjent贸w,
u kt贸rych p贸藕niej dochodzi艂o do restenozy. Podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz
CRP i SAA po 24 godzinach s膮 czynnikami predykcyjnymi wyst膮pienia klinicznej restenozy.
(Folia Cardiol. 2005; 12: 481–492
Ocena wynik贸w inwazyjnego leczenia zw臋偶enia pnia lewej t臋tnicy wie艅cowej u chorych we wstrz膮sie kardiogennym
Wst臋p: Wysoka 艣miertelno艣膰 wewn膮trzszpitalna chorych we wstrz膮sie kardiogennym zmniejsza
si臋 dzi臋ki stosowaniu terapii interwencyjnej. Celem pracy by艂a ocena wynik贸w leczenia
pacjent贸w we wstrz膮sie kardiogennym, spowodowanym chorob膮 pnia lewej t臋tnicy wie艅cowej,
za pomoc膮 angioplastyki z implantacj膮 stent贸w.
Metody: Grup臋 71 kolejnych os贸b, leczonych ze wskaza艅 nag艂ych z powodu choroby pnia lewej
t臋tnicy wie艅cowej (38 we wstrz膮sie kardiogennym podczas przyj臋cia i 33 bez objaw贸w wstrz膮su)
poddano rocznej klinicznej i angiograficznej obserwacji. Oceniano 艣miertelno艣膰 oko艂ozabiegow膮
oraz w obserwacji odleg艂ej, a tak偶e cz臋sto艣膰 wyst臋powania restenozy i ponownych
interwencji wie艅cowych.
Wyniki: W badanej grupie odnotowano 17 zgon贸w (23,9%). Z grupy pacjent贸w ze wstrz膮sem
kardiogennym okres 12 miesi臋cy po zabiegu prze偶y艂o 22 chorych (57,9%). U 15 os贸b zgon
wyst膮pi艂 w okresie oko艂ozabiegowym, a 1 pacjent zmar艂 po 3 miesi膮cach. Restenoz臋 i zwi膮zan膮
z ni膮 ponown膮 rewaskularyzacj臋 stwierdzono u 5 os贸b (29,4%) ze wstrz膮sem kardiogennym
i u 4 os贸b (16,0%) bez wstrz膮su kardiogennego. W analizie wieloczynnikowej do niezale偶nych
czynnik贸w predykcyjnych wyst膮pienia wstrz膮su kardiogennego w grupie pacjent贸w poddanych
angioplastyce pnia lewej t臋tnicy wie艅cowej w trybie pilnym nale偶a艂y: zawa艂 serca z uniesieniem
odcinka ST jako przyczyna zabiegu (OR 14,1; 95% CI 3,71-53,7; p < 0,0002) oraz ma艂y
minimalny wymiar 艣wiat艂a przed zabiegiem (OR 0,43; 95% CI 0,2-0,93; p < 0,04). Natomiast
jedyny niezale偶ny czynnik predykcyjny zgonu w艣r贸d pacjent贸w ze wstrz膮sem kardiogennym
to ma艂y minimalny wymiar 艣wiat艂a po zabiegu (OR 0,31; 95% CI 0,1-0,99, p < 0,05).
Wnioski: W badanej populacji stwierdzono du偶膮 艣miertelno艣膰, zw艂aszcza w grupie chorych ze
wstrz膮sem kardiogennym. Zgony wyst臋puj膮 najcz臋艣ciej w okresie oko艂ozabiegowym. Ze wzgl臋du na wci膮偶 du偶膮 cz臋sto艣膰 przypadk贸w restenozy konieczne jest przeprowadzanie okresowych
kontrolnych bada艅 angiograficznych, najlepiej 2-krotnie w ci膮gu pierwszych 6 miesi臋cy po
zabiegu. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 18-26
Budowa wewn臋trzna i lokalizacja blaszki mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej a typ remodelingu
Wst臋p: Celem pracy by艂a ocena wp艂ywu budowy wewn臋trznej i lokalizacji blaszki
mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej na kierunek przebudowy 艣ciany t臋tnic wie艅cowych
przy u偶yciu ultrasonografii wewn膮trznaczyniowej (IVUS).
Materia艂 i metody: U 64 pacjent贸w przed zabiegiem przezsk贸rnej rewaskularyzacji
serca oceniono remodeling w obr臋bie 89 segment贸w t臋tnic wie艅cowych za pomoc膮 IVUS.
Na podstawie wielko艣ci r贸偶nicy pomi臋dzy polem powierzchni przekroju poprzecznego
t臋tnicy w przekroju badanym i przekroju referencyjnym sklasyfikowano remodeling
jako dodatni, ujemny lub nieobecny. Blaszki mia偶d偶ycowe pod wzgl臋dem budowy wewn臋trznej
podzielono na mi臋kkie, mieszane i twarde oraz zwapnia艂e i bez zwapnie艅. Zwapnienia
pod wzgl臋dem lokalizacji w blaszce mia偶d偶ycowej podzielono na powierzchowne i
g艂臋bokie, natomiast t臋tnice wie艅cowe na segmenty: proksymalny, 艣rodkowy i dystalny,
zgodnie z klasyfikacj膮 AHA/ACC.
Wyniki: W modelu wielokrotnej regresji logistycznej wykazano istnienie
zale偶no艣ci: - mi臋dzy dodatnim remodelingiem a: obecno艣ci膮 mi臋kkiej blaszki mia偶d偶ycowej
(OR: 3,07; 95% CI: 1,22–7,73; p < 0,02), lokalizacj膮 powierzchown膮 zwapnie艅 (OR:
20; 95% CI: 1,9–210; p < 0,01) oraz lokalizacj膮 blaszki mia偶d偶ycowej w dystalnym
segmencie t臋tnicy wie艅cowej (OR: 8,8; 95% CI: 1,1–82; p < 0,05); - mi臋dzy ujemnym
remodelingiem a: obecno艣ci膮 mi臋kkiej blaszki mia偶d偶ycowej (OR: 0,3; 95% CI: 0,1–0,84;
p < 0,03), lokalizacj膮 g艂臋bok膮 zwapnie艅 (OR: 36,7; 95% CI: 2,8–479; p < 0,01)
oraz lokalizacj膮 blaszki mia偶d偶ycowej w proksymalnym segmencie t臋tnicy wie艅cowej
(OR: 5,37; 95% CI: 1,04–27,8; p < 0,05).
Wnioski: Kierunek przebudowy mia偶d偶ycowej t臋tnic wie艅cowych zale偶y od budowy
wewn臋trznej i lokalizacji blaszki mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej. Wyst臋powanie
dodatniego remodelingu obserwuje si臋 cz臋艣ciej w miejscu rozwoju mi臋kkich blaszek
mia偶d偶ycowych, w blaszkach z powierzchownymi zwapnieniami i w dystalnych segmentach
t臋tnic. Natomiast wyst臋powanie ujemnego remodelingu stwierdzono cz臋艣ciej w blaszkach
z g艂臋bokimi zwapnieniami i w proksymalnych segmentach t臋tnic wie艅cowych. (Folia
Cardiol. 2004; 11: 355–365
Budowa wewn臋trzna i lokalizacja blaszki mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej a typ remodelingu
Wst臋p: Celem pracy by艂a ocena wp艂ywu budowy wewn臋trznej i lokalizacji blaszki
mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej na kierunek przebudowy 艣ciany t臋tnic wie艅cowych
przy u偶yciu ultrasonografii wewn膮trznaczyniowej (IVUS).
Materia艂 i metody: U 64 pacjent贸w przed zabiegiem przezsk贸rnej rewaskularyzacji
serca oceniono remodeling w obr臋bie 89 segment贸w t臋tnic wie艅cowych za pomoc膮 IVUS.
Na podstawie wielko艣ci r贸偶nicy pomi臋dzy polem powierzchni przekroju poprzecznego
t臋tnicy w przekroju badanym i przekroju referencyjnym sklasyfikowano remodeling
jako dodatni, ujemny lub nieobecny. Blaszki mia偶d偶ycowe pod wzgl臋dem budowy wewn臋trznej
podzielono na mi臋kkie, mieszane i twarde oraz zwapnia艂e i bez zwapnie艅. Zwapnienia
pod wzgl臋dem lokalizacji w blaszce mia偶d偶ycowej podzielono na powierzchowne i
g艂臋bokie, natomiast t臋tnice wie艅cowe na segmenty: proksymalny, 艣rodkowy i dystalny,
zgodnie z klasyfikacj膮 AHA/ACC.
Wyniki: W modelu wielokrotnej regresji logistycznej wykazano istnienie
zale偶no艣ci: - mi臋dzy dodatnim remodelingiem a: obecno艣ci膮 mi臋kkiej blaszki mia偶d偶ycowej
(OR: 3,07; 95% CI: 1,22–7,73; p < 0,02), lokalizacj膮 powierzchown膮 zwapnie艅 (OR:
20; 95% CI: 1,9–210; p < 0,01) oraz lokalizacj膮 blaszki mia偶d偶ycowej w dystalnym
segmencie t臋tnicy wie艅cowej (OR: 8,8; 95% CI: 1,1–82; p < 0,05); - mi臋dzy ujemnym
remodelingiem a: obecno艣ci膮 mi臋kkiej blaszki mia偶d偶ycowej (OR: 0,3; 95% CI: 0,1–0,84;
p < 0,03), lokalizacj膮 g艂臋bok膮 zwapnie艅 (OR: 36,7; 95% CI: 2,8–479; p < 0,01)
oraz lokalizacj膮 blaszki mia偶d偶ycowej w proksymalnym segmencie t臋tnicy wie艅cowej
(OR: 5,37; 95% CI: 1,04–27,8; p < 0,05).
Wnioski: Kierunek przebudowy mia偶d偶ycowej t臋tnic wie艅cowych zale偶y od budowy
wewn臋trznej i lokalizacji blaszki mia偶d偶ycowej w t臋tnicy wie艅cowej. Wyst臋powanie
dodatniego remodelingu obserwuje si臋 cz臋艣ciej w miejscu rozwoju mi臋kkich blaszek
mia偶d偶ycowych, w blaszkach z powierzchownymi zwapnieniami i w dystalnych segmentach
t臋tnic. Natomiast wyst臋powanie ujemnego remodelingu stwierdzono cz臋艣ciej w blaszkach
z g艂臋bokimi zwapnieniami i w proksymalnych segmentach t臋tnic wie艅cowych. (Folia
Cardiol. 2004; 11: 355–365
Wp艂yw rodzaju i obj臋to艣ci wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na odpowied藕 zapaln膮 u pacjent贸w poddanych angioplastyce wie艅cowej
Wst臋p: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu do t臋tnicy wie艅cowej
okre艣la ryzyko nawrotu zw臋偶enia. Celem niniejszej pracy by艂a ocena wp艂ywu rodzaju i obj臋to艣ci
wybranych niejonowych 艣rodk贸w cieniuj膮cych na st臋偶enia bia艂ek ostrej fazy oraz wyst臋powanie
klinicznej restenozy.
Materia艂 i metody: Przeprowadzono analiz臋 post hoc prospektywnego badania kohortowego
obejmuj膮cego 198 pacjent贸w z d艂awic膮 stabiln膮, leczonych przezsk贸rn膮 angioplastyk膮 wie艅cow膮
z implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej. Chorych por贸wnywano w zale偶no艣ci od rodzaju
i obj臋to艣ci u偶ytego 艣rodka cieniuj膮cego. Dost臋pne niejonowe 艣rodki kontrastowe (jomeprol,
jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonuj膮cego zabieg. Krew do
oznacze艅 bia艂ka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed
zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesi膮cu od interwencji. Wizyty kontrolne po艂膮czone
z pr贸b膮 wysi艂kow膮 przeprowadzano po 7 dniach, miesi膮cu i po up艂ywie p贸艂 roku od angioplastyki.
Badania kontrolne bez pr贸by wysi艂kowej wykonywano po 3 miesi膮cach oraz po roku od
zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie.
Wyniki: Grupy pacjent贸w, u kt贸rych zastosowano r贸偶ne rodzaje 艣rodk贸w cieniuj膮cych, nie
r贸偶ni艂y si臋 wyj艣ciow膮 charakterystyk膮. Kliniczna restenoza wyst膮pi艂a w trakcie rocznego okresu
obserwacji u 30 os贸b, bez istotnych r贸偶nic w zale偶no艣ci od u偶ytego kontrastu. Zaobserwowano por贸wnywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi st臋偶eniami CRP i SAA po
24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej okaza艂a
si臋 niezale偶na od rodzaju i obj臋to艣ci podanego 艣rodka cieniuj膮cego. W analizie z u偶yciem
modelu regresji logistycznej wykazano podwy偶szone st臋偶enia SAA przed zabiegiem oraz CRP
i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wyst膮pienia restenozy. Rodzaj i obj臋to艣膰
kontrastu nie korelowa艂y z najwy偶szymi st臋偶eniami mediator贸w zapalnych w przeciwie艅stwie
do ich przedzabiegowych warto艣ci.
Wnioski: Wielko艣膰 odpowiedzi zapalnej wywo艂anej implantacj膮 stentu ze stali nierdzewnej do
t臋tnicy wie艅cowej oraz wyst臋powanie klinicznej restenozy nie wi膮偶膮 si臋 z rodzajem i obj臋to艣ci膮
wsp贸艂cze艣nie stosowanych 艣rodk贸w cieniuj膮cych